ตอนที่ 1480 คำสั่งเสีย

หลินฮวงต่อสู้กับสายพันธุ์ผิดปกติอย่างดุเดือด

พื้นที่ที่ทั้งคู่สู้กันเต็มไปด้วยปรากฏการณ์คลื่นดาบสีแดงและดำจากการปะทะ

ขณะที่การต่อสู้ดำเนิน เขาสาารถได้รับความคิดคร่าวๆถึงพลังของสายพันธ์ุผิดปกติ พลังมันเทียบเท่าได้กับมอนสเตอร์ชั้นห้า พร้อมกับแก่นแท้เต๋าดาบระดับจิตแท้ มันยังใช้พลังกฏเทพได้ถึง40 ประเภท บางอันยังถึงระดับควบคุม ในแง่ของความสามารถโดยรวม มันถือว่าเก่งกาจในหมู่เทพแท้จริง ในความเป็นจริง พลังโดยรวมของมันยังไม่ด้อยไปกว่าเถิงหรานจากนิกายพันงู

ความจริงที่คนมากความสามารถแบบนี้ไม่สามารถทนการปนเปื้อนของพลังงานหุบเหวได้ทำให้หลินฮวงแปลกใจ

มันยากสำหรับหลินฮวงที่จะพบยอดฝีมือเต๋าดาบเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงตั้งใจเรียนรู้ทุกอย่างที่สามารถเรียนได้จากการปะทะ แม้การโจมตีของศัตรูเขาจะมีข้อบกพร่องเยอะ แต่สำหรับหลินฮวง มันก็ยังถือเป็นโอกาส เขาจำกัดพลังกฏเทพของเขาให้อยู่ระดับเดียวกันกับอีกฝ่าย

เขายังสามารถสัมผัสได้ว่ามียอดฝีมือรอบ ๆ ที่เริ่มให้ความสนใจกับการต่อสู้ แต่เขาไม่สนใจ

การต่อสู้กินเวลากว่าสามชั่วโมงจนกระทั่งคู่ต่อสู้เขาไม่เหลืออะไรให้แสดง เมื่อเขาพบว่าไม่มีกระบวนท่าใหม่อะไรจากอีกฝ่าย หลินฮวงก็เริ่มเอาจริง

พลังกฏเทพระดับควบคุม 28 ชั้นผสานกับบนดาบสีแดงเลือด ด้วยการผสานของเต๋าดาบระดับจิตแท้ วินาทีที่ดาบผ่าลง แม้กระทั่งสีของสวรรค์และโลกก็ยังหม่นลง

ทั่วจักรวาลดูเหมือนจะถูกย้อมด้วยแสงสีแดงเลือด

สายพันธ์ุผิดปกติสะบัดต่อมันถี่ยิบเพื่อต่อต้าน แต่ทว่า มันก็สูญเปล่า ตัวของมันถูกกลืนด้วยคลื่นดาบสีแดงเลือด…

มีคนจำนวนหนึ่งที่เฝ้าดูการต่อสู้จากระยะใกล้ที่เห็นฉากนี้ และรูม่านตาของพวกเขาก็หดลง

แต่ทว่า ยังมีบางคนที่อยากรู้เกี่ยวกับหลินฮวง

การต่อสู้รุนแรงกินเวลากว่าสามชั่วโมง แถม การโจมตีสุดท้ายของหลินฮวงยังดูเหมือนเป็นการเปิดเผยไพ่ตายสุดท้ายของเขา สำหรับบางคน นี่เป็นสัญญาณว่าพวกเขาควรฉวยโอกาส

เงาหลายร่างปรากฏบนสนามรบที่หลินฮวงเพิ่งสู้จบ

แน่นอน หลินฮวงสังเกตเห็นสิ่งกวนใจเหล่านี้ จิตเทวะของเขาสัมผัสได้ถึงมอนสเตอร์หลายตัวที่กำลังใกล้เข้ามา และมุมปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้น

“ชั้นกลางเป็นสถานที่ที่เยี่ยมจริงๆ!ข้าไม่คิดเลยว่ามื้ออาหารจะมาเสิร์ฟให้ถึงที่!”

หลินฮวงตระหนักว่ามีนักล่าหุบเหวสามตัวกำลังเข้ามาหาเขา

“โอ้!มันดูเหมือนเหยื่อรายนี้จะให้ผลตอบแทนสูงเลยทีเดียว”หนึ่งในมอนสเตอร์หัวเราะ มันดูเหมือนลิงยักษ์ แต่มีหกหัวและแขนขาสิบแปดข้าง เมื่อมันพูด หัวทั้งเก้าจะพูดพร้อมกันด้วยน้ำเสียงที่ต่างกัน

“เหยื่อรายนี้ดูอร่อยมาก ข้าอยากกินมัน กินมัน กินมัน…”ทารกยักษ์ท้องโตน้ำลายไหลไม่หยุด หัวของมันใหญ่ผิดปกติ และมันก็มีตาสีดำแค่ดวงเดียว รวมถึงปากใหญ่ที่ครอบครองถึงครึ่งหน้า

ไม่ใช่แค่นั้น ท้องของมันยังดูใหญ่เหมือนคนท้อง ความแตกต่างที่มากสุดระหว่างทารกยักษ์กับมนุษย์คือปีกสีดำขนาดใหญ่สองปีกบนหลังมัน แต่ในความเป็นจริง ถ้ามองใกล้ๆ คนจะพบว่าพวกมันทำจากแขนหลายรูปทรงหลายขนาดนับพัน

“ในเมื่อเรามีเหยื่อเหมือนกัน และก็ไม่อยากปล่อยมันไป งั้นก็มาแบ่งกัน!”ตนสุดท้ายที่พูดคือมอนสเตอร์กึ่งมนุษย์ เกล็ดสีดำ

รูปลักษณ์มันคล้ายกับมนุษย์ตัวโตสวมเกราะเกล็ดเต็มตัว เกราะเกล็ดยังปกคลุมทั้งหน้ามันอีกด้วย ทำให้มันดูเหมือนกำลังสวมหมวก

แต่ทว่า ถ้ามองใกล้ๆ เกล็ดนั้นไม่ใช่เกล็ดจริงๆ แต่เป็นผลึกสีดำชนิดหนึ่งที่ซ้อนทันกันหนาแน่นจนเป็นเกล็ด

เห็นได้ชัดว่ามอนสเตอร์ทั้งสามรู้จักกัน

สายตาของหลินฮวงมองกวาดพวกมัน หยุดอยู่ที่ตัวสุดท้ายนานกว่าเพื่อนเพราะเขารู้สึกว่ามันคือมนุษย์ที่เปลี่ยนเป็นสิ่งมีชีวิตหุบเหว แต่ทว่า เขาก็หยุดแค่ชั่วขณะก่อนละสายตา

กลิ่นอายของพวกมันเห็นได้ชัดว่าไม่ได้ทรงพลังน้อยกว่าสายพันธ์ุผิดปกติก่อนหน้านี้เลย บางทีอาจแข็งแกร่งกว่าด้วยซ้ำไป ทั้งหมดคือเทพแท้จริง เกือบจะถึงขึดจำกัดของเทพแท้จริงขั้นสูงสุดแล้ว

แต่ทว่า หลินฮวงไม่ตกใจ เขากลับตื่นเต้นเพราะมันผ่านมานานแล้วที่เขาไม่พบเจอเรื่องท้าทายแบบนี้

“หยุดพูดไร้สาระ แล้วเข้ามาพร้อมกันเลย!”

ก่อนทั้งสามจะได้พูดไปมากกว่านี้ หลินฮวงก็กล่าวแทรก

“ฮี่ๆๆ อวดดีเสียจริง…”ลิงเก้าหัวหัวเราะ มันไม่หงุดหงิดแต่พูดด้วยรอยยิ้ม“ถ้าเจ้าสามารถใช้พลังเต็มที่กับเราได้ บางทีเราอาจกังวล แต่ตอนนี้…”

หลินฮวงอดหัวเราะไม่ได้ตอนได้ยิน“ข้าว่าข้ามีความสามารถพอจะฆ่าพวกเจ้า!”

เมื่อเขาสู้กับสายพันธ์ุผิดปกติ เขาใช้ความสามารถแค่สามส่วนเท่านั้น

เหตุผลที่การต่อสู้กินเวลากว่าสามชั่วโมงเพราะเขาอยากฝึกทักษะดาบ

แต่ทว่า คนอื่นไม่รู้ พวกเขาสันนิษฐานว่าหลินฮวงได้ใช้พลังจนหมดในการต่อสู้ก่อนหน้าและที่เขาชนะมาได้ก็เพราะเขาใช้ไพ่ตาย

เช่นนั้น พวกเขาจึงประเมินความสามารถเขาผิดและคิดว่าพวกเขาสามารถคว้าโอกาสนี้ได้

แต่ทว่า หลินฮวงดีใจที่พวกมันคิดผิดเพราะมอนสเตอร์ทั้งสามเป็นเหยื่อคุณภาพสูงมาก

‘มันแย่ที่ข้าสามารถดูดซับไฟเทวะได้แค่หนึ่ง..’หลินฮวงรู้สึกเสียใจ

หลังล่ามอนสเตอร์ผิดปกติ เขาก็ได้สะสมไฟเทวะขั้นเก้าครบเก้าแล้ว ตามประสบการณ์ของเขาจากขั้นหนึ่งถึงแปด กงล้อชีวิตของเขาสามารถจุไฟเทวะได้แค่สิบ ถ้ามากกว่านั้น พวกมันจะดูดซับไม่ได้

แต่ทว่า ร่วมกับความเสียใจของเขา หลินฮวงยังรู้สึกโล่งใจเพราะนี่หมายความว่าเขาจะออกจากสนามรบโบราณมังกรหุบเหวได้เร็วขึ้นและกลับไปกลั่นไฟเทวะเขา

“ฆ่าเรา...ข้าอยากกินเจ้า กินเจ้า กินเจ้า…”มอนสเตอร์ทารกลืมตามันกว้าง มองหลินฮวงด้วยความตื่นเต้นกว่าเดิม มันตะโกนเสียงดังขึ้นจนแสบแก้วหู

เสียงมันข้ามระยะทางหลายร้อยกิโลเมตร ทุกที่ที่เสียงมันผ่าน เว้นแต่เทพแท้จริงขั้นเก้า ร่างกายของทุกสิ่งมีชีวิตจะระเบิดด้วยคลื่นเสียง

ยอดฝีมือที่เฝ้าดูจากระยะไกลหน้าเปลี่ยนสี

“ปีศาจทารกนั่นดูเหมือนกำลังจะเป็นบ้า..”

“ตอนนี้ จากแววตาของปีศาจทารก ลิงเก้าหัวและมอนสเตอร์เกล็ดดำ ข้าเกรงว่าพวกมันคงจะแบ่งชิ้นเนื้อกันได้แล้ว”

“มนุษย์นั่นต้องตายแน่ แต่มันยากจะพูดว่าใครคือผู้ชนะคนสุดท้าย…”

บนสนามรบ มีแค่มอนสเตอร์เกล็ดดำถึงเงียบ

หลินฮวงรอให้มอนสเตอร์ทั้งสองพูดจบ จากนั้นก็มองมอนสเตอร์เกล็ดดำด้วยรอยยิ้ม“พวกมันสองตัวพูดคำสั่งเสียแล้ว เจ้าไม่คิดจะพูดด้วยงั้นหรือ?”