ตอนที่ 296 ฮั่วชูปิงและหรานเหมิน
คนที่พูดเช่นนี้เป็นชายวัยกลางคนที่ไม่ได้อ่อนแอเขามีความแข็งแกร่งขั้นสร้างรากฐานพลังหยวน
ในแง่ของนักรบธรรมดาเขาค่อนข้างทรงพลังมากอยู่แล้ว
"นี่..."
นักรบหลายคนรู้สึกลังเลหากเป็นไม่กี่วันก่อนพวกเขาจะเห็นด้วยอย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้พวกคนเถื่อนได้ยินคำสั่งฆ่าของจักรพรรดิแล้ว พวกมันกำลังรวมตัวกันเพื่อโจมตีเมืองฉางซานถ้าเกิดพวกเขาไปตอนนี้ และพบคนเถื่อนเข้าก็อาจจะถูกพวกคนเถื่อนฆ่าได้
นอกจากนี้ ความแข็งแกร่งของพวกเขา ไม่ได้ดีเหมือนกับชายวัยกลางคนที่มีพลังขั้นสร้างรากฐานพลังหยวน
"ข้าจะไป!"
ชายหนุ่มอายุ 17-18 ปี ได้ยืนขึ้นเขาถือหอกสีดำในมือและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า"พวกคนเถื่อนฆ่าครอบครัวของข้า ความเกลียดชังนี้ไม่อาจวางลงได้!"
"ข้าก็จะไปด้วย!"
หรานเหมิน ได้ลุกขึ้นยืนและพูดขึ้น"มณฑลเฮยเสียน เป็นบ้านเกิดของข้า ตอนนี้บ้านเกิดของข้าถูกทำลาย ข้าต้องการเข้าร่วมกองทัพและได้รับความสนใจจากฝ่าบาท หากข้าได้รับโอกาสนำทัพออกรบ ข้าจะฆ่าพวกมันให้มากขึ้น!"
"ฮ่าฮ่า,สมกับเป็นชายชาตรี!"
ชายวัยกลางคนได้หัวเราะออกมา"น้องชาย เช่นนั้นพวกเราก็ไปด้วยกันเถอะ พวกเราจะฆ่าพวกมันและนำศีรษะหลายร้อยหัวกลับไปหาฝ่าบาท ฝ่าบาทจะต้องให้ค่ากับพวกเราอย่างแน่นอน!"
"ตกลง!"หรานเหมิน และ ชายหนุ่มได้พยักหน้า
แต่มีนักรบคนอื่นไม่มากนักที่พวกเขาต้องการจะไป
ชายหนุ่มได้เหลือบมองไปที่พวกเขาอย่างเย็นชาและพูดขึ้น"พวกท่านทั้งหมดล้วนเป็นบุรุษโดยกำเนิดมีนกเขาอยู่ตรงเป้ากางเกง แต่กลับไม่มีความกล้าหาญเท่ากับข้าที่เป็นเด็ก พวกเจ้ามันก็แค่พวกขี้ขลาดตาขาว มีฝีปากขมกริบแต่ไร้ประโยชน์!"
"เจ้าหนุ่มมันจะมากเกินไปแล้ว!"
นักรบบางคนตะโกนขึ้น"ใครบอกว่าพวกเราไม่กล้าไปข้าจะฆ่าพวกคนเถื่อนให้ดูเดี๋ยวนี้!"
"เช่นนั้นก็ดี!"
ชายหนุ่มได้มองไปที่นักรบคนนั้น"ถ้าท่านกล้าที่จะตามเราไป ข้า ฮั่วชูปิง จะขอโทษท่านสำหรับคำพูดไร้มารยาทก่อนหน้านี้!"
ฮั่วชูปิง!
นี่ก็คือ ฮั่วชูปิง ที่ ลู่เฟิง เรียกออกมา
"พวกเรารีบไปกันเถอะ!"
หรานเหมิน และ ชายวัยกลางคนก่อนหน้านี้ เป็นผู้นำ หลังจากที่ ฮั่วชูปิง พูด นักรบหลายคน ก็เริ่มทยอยตามมามากกว่าหนึ่งโหล แต่ก็ยังมีคนอื่น ๆ ที่ยังไม่กล้าเสี่ยง
พวกเขาต้องการฆ่าคนเถื่อน แต่ไม่ต้องการเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยง
ท้ายที่สุดแล้ว เหตุผลที่พวกเขารวมตัวกันก็ต้องการจะฆ่าพวกคนเถื่อนก็จริง แต่กำลังคนของพวกเขามีน้อยกันเกินไป
"น้องชายท่านนี้ มาจาก มณฑลเฮยเสียน ท่านพอจะรู้หรือไม่ว่าจะพบพวกมันได้ที่ไหน?"
หรานเหมิน และ พรรคพวกเดินไปได้สักพักก่อนที่ชายวัยกลางคนจะกล่าวถาม
"นี่..."
หรานเหมิน รู้สึกลังเล แม้ว่า เขาจะมาจากมณฑลเฮยเสียน แต่เขาก็พาแม่ของเขาออกจากมณฑลเฮยเสียน หลบหนีไป ตั้งแต่ตอนนั้นเขาก็ดูแลแม่มาตลอด ยังไม่ทราบสถานการณ์ปัจจุบันของมณฑลเฮยเสียนอย่างชัดเจน
"ข้ารู้ดีเลยแหละ!"
ฮั่วชูปิง ได้กล่าวพูดในเวลานี้"ไม่ไกลจากเมืองฉางซาน มีสถานที่นึงที่เรียกว่า เฟิงเฮยปา ที่นั่น คนเถื่อนได้สุมกำลังคนไว้รอเพื่อจะโจมตีเมืองฉางซาน หากเราไปที่นั่น พวกเราจะพบกับคนเถื่อนพวกนั้นทันที คาดว่าที่นั่นคงเป็นทัพหน้าของพวกมันได้กระมัง"
"ทัพหน้า?"
ชายวัยกลางคนได้ครุ่นคิดและกล่าวถาม"มีประมาณกี่คน?"
"อาจจะมีห้าถึงหกหมื่นคน"
อึก!
แม้ว่าชายวัยกลางคนจะเป็นนักรบขั้นสร้างรากฐานพลังหยวน แต่เขาก็ยังรู้สึกหายใจไม่ออก หากมีคนเถื่อนจำนวนมากเช่นนี้ ถึงจะเป็นเขาก็ไม่อาจเอาชนะได้
"ไม่ต้องกังวล พวกเราเพิ่งฆ่าหน่วยสอดแนมจากระยะไกลของพวกมัน กองทัพของพวกมันคงไม่มีทางรับรู้ในตอนนี้"ฮั่วชูปิง มองไปที่ หรานเหมิน"พี่ชายท่านนี้ ท่านคิดเห็นอย่างไรบ้าง?"
ความแข็งแกร่งของ ฮั่วชูปิง ไม่ได้อ่อนแอ ธรรมชาติ เขาย่อมสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของหรานเหมิน และ เขาก็รู้ว่า ในอนาคต หรานเหมิน จะต้องเป็นคนที่ประสบความสำเร็จมากอย่างแน่นอน
หรานเหมินได้หัวเราะออกมา"ทัพหน้าห้าถึงหกหมื่นคนแล้วอย่างไร ข้า หรานเหมิน ไม่เคยกลัว!"
"ฮ่าฮ่า"
"พี่ชายหรานเหมิน ช่างกล้าหาญโดยแท้!"
ฮั่วชูปิง ได้ยิ้มออกมา
"น้องชายทั้งสอง พวกคนเถื่อน มีอยู่ทุกหนแห่ง ตอนนี้ ข้าไม่คิดว่าพวกคนเถื่อนจะวางหน่วยสอดแนมไว้จำนวนแค่นั้นข้าเดาว่ามันน่าจะมีมากกว่านี้เช่นนั้นระวังตัวด้วย"ชายวัยกลางคนได้กล่าวตอบ
เขายังคงกังวลเล็กน้อยกับทัพหน้าของพวกคนเถื่อน
"ฮ่าฮ่า,ถ้าเจอพวกมัน ก็แค่ฆ่า เช่นนั้นก็จบแล้ว!"
หรานเหมิน ได้หัวเราะออกมาและมองไปที่ ฮั่วชูปิง"จากนี้ไปข้าขอเรียกเจ้าว่าน้องชายได้หรือไม่?"
"ไม่มีปัญหา!"ฮั่วชูปิง ยิ้มออกมา"จากนี้ไปท่านเป็นพี่ใหญ่ของข้า!"
"โอเค เช่นนั้นไปกันเถอะ!"
หรานเหมิน และ ฮั่วชูปิง ได้ควบม้าอย่างรวดเร็วไปที่ เฟิงเฮยปา
นักรบที่กำลังวิตกกังวลรีบตามไป
หรานเหมิน และ ฮั่วชูปิง ควบม้ามาเกือบทั้งวันในที่สุดพวกเขาก็อยู่ไม่ไกลจากเขื่อนเฟิงเฮยปา
"ดูนั่นพี่ใหญ่หน่วยสอดแนมของพวกคนเถื่อน"พวกเขาเห็นทหารม้ารอบ ๆ ที่เดินไปมา ฮั่วชูปิง ได้พูดขึ้น
หรานเหมิน ได้หัวเราะเยาะออกมา"ดูเหมือนว่าพวกคนเถื่อนจะกลัวคำสั่งฆ่าของฝ่าบาทจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าจะส่งหน่วยสอดแนมมามากกว่าสามร้อยคนคอยสอดส่อง ช่างเป็นเรื่องน่าขันยิ่ง!"
โดยปกติแล้วหน่วยสอดแนมที่เป็นทหารม้าควรจะมีไม่เกินสามสิบคน
แต่ที่นี่กลับมีมากกว่าสามร้อยคน เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าพวกคนเถื่อนกลัวว่าจะถูกพวกนักรบสังหารอีกครั้งจึงเพิ่มกำลังเป็นสิบเท่า
ด้วยวิธีนี้หากไม่ได้พบกับนักรบที่ทรงพลังหรือนักรบขั้นสร้างรากฐานพลังหยวน พวกเขาก็จะไม่สามารถถูกฆ่าได้ในทันที
อีกทั้งอาจเป็นไปได้ว่าพวกมันจะพกลูกศรหยุดปราณมาด้วย
"ข้าละอยากจะฆ่าพวกมันจริง ๆ "ฮั่วชูปิง กำหอกไว้แน่น"ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกคนเถื่อนรอดไปแม้แต่คนเดียว!"
ช่วงเวลาที่พวกคนเถื่อนบุกโจมตีมณฑลเฮยเสียน ฮั่วชูปิง บังเอิญกลับไปที่มณฑลเล่ยหยาง เพื่อพบสหาย
หลังจากกลับมาที่มณฑลเฮยเสียน ที่นั่นก็กลายเป็นนรกบนดินไปแล้ว
พ่อแม่และพี่ชายของเขาเสียชีวิตทั้งหมดไม่มีใครรอดชีวิต
พวกคนเถื่อนคือศัตรู
พบก็ต้องฆ่า
"น้องชายไม่ต้องรีบร้อนพวกมันจะต้องตายอย่างแน่นอน!"หรานเหมิน หัวเราะพลางถืออาวุธในมือแน่น
เขาถือหอกสองคมในมือซ้ายและด้ามในมือขวามันเป็นอาวุธที่มีความยาวและใช้งานยากต่างกัน
แต่สำหรับหรานเหมิน นี่คืออาวุธที่เขาใช้ได้ดีที่สุด
"ฆ่า!"
หรานเหมิน และ ฮั่วชูปิง ได้ตะโกนขึ้น พวกเขาพุ่งไปที่ม้าสองตัว
"ดูนั่น,พวกมันน่าจะเป็นนักรบจากอาณาจักรหนานหยาน รนหาที่ตายโดยแท้!"
ทหารม้าคนเถื่อนมองเห็น หรานเหมิน และ ฮั่วชูปิง พุ่งเข้ามา แต่ไม่มีใครหวาดกลัวแม้แต่น้อย
หัวหน้าพวกคนเถื่อนได้สั่นศีรษะและพูดขึ้น"นักรบโง่พวกนี้ คิดว่าฆ่าพวกของเราไปได้กว่า 30,000 คน และคิดว่าพวกเราเป็นขยะจัดการง่ายหรือไม่?"
"ใช่แล้ว หัวหน้า ออกคำสั่งเถอะ ข้าแทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าเจ้าโง่สองตัวนี้ มาให้พวกเราลองธนูกันเถอะ ในมือพวกเรามีลูกศรหยุดปราณอยู่"