chapter 10: กอน

อัลลัน ยกมือขึ้นและพูดว่า:“กอน คุณเป็นน้องชายตัวเล็กที่(โง่)รักของฉัน ฉันจะปล่อยให้นายโจมตีก่อน”

อัลลัน เป็นครูของ กอน ดังนั้น จึงคาดว่าจะมีความเชี่ยวชาญในเน็นมากกว่า

กอน รู้เรื่องนี้ดีเช่นกัน แต่ถ้าเขาไม่รับคำท้า เขาก็จะไม่แข็งแกร่งขึ้น

ตอนนี้ อัลลัน อนุญาตให้เขาทำการโจมตีครั้งแรก กอน จะไม่ปฏิเสธข้อได้เปรียบดังกล่าว ก้าวไปข้างหน้า เท้าของ กอน ทุบพื้นขณะที่เขาพุ่งตัวเข้าหา อัลลัน

อัลลัน ไม่ได้หลบเลี่ยง กอน ที่พยายามจะชกเขา แต่เขากลับใช้เน็นคลุมกำปั้นของเขาก่อนที่จะปะทะกับหมัดของ กอน

หมัดทั้งสองของเน็นปะทะกันทำให้เกิดคลื่นกระแทกขนาดเล็ก กอน ไม่ลดละ เขาเริ่มชกและเตะใส่ อัลลัน โดยตรงโดยไม่หยุดพัก ซึ่งทำให้ความแข็งแกร่งของ กอน ลดลงอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เขาใช้เน็น

ในขณะที่เขาชะลอความเร็ว อัลลัน เตะเขาที่หน้าอกโดยตรงและส่งเขาออกไปเหมือนลูกปืนใหญ่

กอน ลุกขึ้นหลังจากกระแทกพื้นแล้วถามว่า“เราสู้อีกครั้งได้ไหม?”

“ได้ แน่นอน”

กอน พยุงตัวเองด้วยมือข้างเดียวก่อนจะยืนตัวตรง

ในช่วงเวลานี้ อัลลัน สามารถกำจัดเขาได้อีกครั้ง แต่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น เขาไม่มีเหตุผลอันสูงส่ง แต่เขารู้สึกว่ามันไม่จำเป็น

กอน ลูบหน้าอกของเขา ขณะที่มันยังเจ็บเล็กน้อย โชคดีที่สัญชาตญาณของเขาช่วยฝึกฝนทักษะของเขาให้เป็นไปตามทิศทางของการโจมตีที่เขาได้รับ ซึ่งช่วยลดความเสียหายได้มาก

มิฉะนั้นการเตะครั้งนั้นจะทำให้เขาหมดสติโดยไม่ต้องสงสัย

อัลลัน ใช้นิ้วชี้ไปมาและพูดว่า:“มา!”

กอน หายใจเข้าลึก ๆ กำหมัดแน่น ทันใดนั้น ออร่าของเขาก็ระเบิดออกมาอย่างน่าอัศจรรย์

แม้ว่าเขาจะยังเด็ก แต่เขาก็ยังดื้อรั้นและไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

อีกครั้งที่ กอน เปิดตัวเข้าหา อัลลัน เหมือนสัตว์ป่า ในขณะที่เขาเริ่มโจมตี

หนึ่งหมัด สองเตะ สามหมัด ...

ปัง ปัง ปัง

กอน โจมตีไม่หยุด ในขณะที่ อัลลัน ปิดกั้นและหลบเลี่ยงทุกอย่าง กอน ไม่สามารถโจมตีได้

เทคนิคเน็นของ อัลลัน นั้นเหนือกว่า กอน เนื่องจาก กอน รู้พื้นฐานเหล่านั้นของเน็นแห่งไฟเท่านั้น เขามีโอกาสเพียงเล็กน้อยที่จะโจมตี อัลลัน อย่างที่เขาเป็นอยู่

กฎเป็นที่รู้จักกันทั่วโลก ยิ่งอำนาจแตกต่างกันมาก โอกาสที่จะชนะฝ่ายที่อ่อนแอกว่าก็มีน้อยลง

กฎนั้นใช้กับผู้ใช้เน็นเช่นกัน

อัลลัน ไม่รีบร้อนที่จะชนะแต่อย่างใด นอกจาก กอน เขาไม่มีคู่ซ้อมในเกาะนี้

แม้ว่า กอน จะเรียนรู้พื้นฐานของเน็นเพียงอย่างเดียว แต่เขาก็มีพลังกายและสมรรถภาพที่ดีและมีพลังใจมากเกินไป

อัลลัน เองก็รู้ดีว่าตัวเองมีพลังและความแข็งแกร่งเทียบไม่ได้กับ กอน

ข้อได้เปรียบของเขา คือ ความรู้เกี่ยวกับรูปแบบการต่อสู้ของ กอน และทักษะที่เหนือกว่าของเขาเกี่ยวกับเน็น

หลังจากต่อสู้มาระยะหนึ่ง ในที่สุด กอน ก็ประสบความสำเร็จในการโจมตีใบหน้าของ อัลลัน

ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ กอน พูดว่า:“ฉันจัดการโจมตีได้แล้วจริง ๆ” ใบหน้าของเขาเกือบจะแยกจากการยิ้มกว้างเกินไป

แต่แล้วเขาก็ต้องตะลึง เขาเห็นว่า อัลลัน แทบไม่รู้สึกถึงหมัดของเขาและตกใจ เมื่อได้ยิน อัลลัน พูดว่า“เจ็บนิดหน่อย”

“ทำได้อย่างไร…”

กอน รับหมัดหนักทันที จากนั้นเขาก็ถูก อัลลัน เตะ

หลังจากนั้นไม่นาน กอน ก็ลุกขึ้นและรู้สึกอับอายเล็กน้อยกับความพ่ายแพ้ของเขา

“คุณยังสู้ได้ไหม?” อัลลัน ถามด้วยท่าทางที่ผ่อนคลาย

ไม่ว่าจะเป็นเทคนิคหรือปริมาณของเน็น ตอนนี้เขาแข็งแกร่งกว่า กอน

ดังนั้น ไม่ว่า กอน ต้องการต่อสู้มากแค่ไหน เขาก็สบายมาก

เขาต้องการเพียงแค่หว่านล้อม กอน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นเด็กหัวแข็งที่ไม่เชื่อง่าย ๆ

ความดื้อรั้นของเขาอาจเป็นสิ่งที่เขาได้รับมาจากพ่อของเขา

ตอนนี้ กอน ไม่เพียงไม่มั่นใจ แต่เขาก็งงอีกด้วย

เมื่อไม่กี่เดือนก่อนตอนที่เขาขอให้ อัลลัน สอนเน็น เขาจำได้ชัดเจนว่า อัลลัน บอกว่าเขาไม่ได้เริ่มฝึกเน็นนานเกินไป

เขาคิดว่าเนื่องจากช่วงเวลาที่ทั้งคู่เริ่มเน็น ไม่ได้มีช่องว่างมากขนาดนี้ เขาก็สามารถตามทันได้

แต่หลังจากในตอนนี้ เขาสามารถบอกได้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของ อัลลัน และนั่นคือที่มาของความสงสัยและสับสนของเขา

ฉันโง่เหรอ? บางทีฉันอาจไม่มีพรสวรรค์? หรือว่าฉันฝึกหนักไม่พอ? กอน เริ่มสงสัยตัวเอง

อัลลัน เห็นเขาพึมพำ โดยไม่ฟังสิ่งที่เขาพูดจึงทำได้เพียงเดินไปถามว่า:“นายกำลังทำอะไรอยู่?”

กอน เงยหน้าขึ้นและถามว่า:“อัลลัน ซื่อสัตย์กับฉัน นายฝึกเน็นมานานแค่ไหนแล้ว?”

“นานกว่าที่นายมี” อัลลัน ตอบอย่างใจเย็น

กอน ไม่สังเกตเห็นความผิดที่ อัลลัน ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงของเขาและถามอีกครั้ง:“นานกว่าแค่ไหน?”

“สองหรือสามปี” อัลลัน ประมาณเวลาขึ้นมาตามอารมณ์ เพราะเขารู้ว่า กอน จะไม่ปล่อยมันไป

หากเวลาที่เขาเลือกอยู่ต่ำกว่านั้น กอน ก็ยังคงสงสัยในตัวเอง

“นายเรียนรู้จากที่ไหน?”

อัลลัน ยักไหล่และตอบว่า“แน่นอน มันคือบ้านของฉัน อาณาจักรอลาบาสตา”

กอน เกาศีรษะ ขณะที่จำ ‘ตัวตน’ ของ อัลลัน ได้แล้วพูดว่า“ใช่ นายเป็นเจ้าชาย นายคงมีครูฝึกคุณเกี่ยวกับเน็น”

" ใช่ " อัลลัน อยากจะหัวเราะ ขณะที่เขาสงสัยว่าระบบจะถือว่าเป็นครูของเขาได้หรือไม่

“นั่นคือเหตุผลที่นายมีพลังมาก” กอน พูด

“ฉันไม่ได้เก่ง” อัลลัน ตอบอย่างนอบน้อม

“ยังดีกว่าที่ฉันเป็นอยู่” กอน ถอนหายใจ

“นั่นเป็นเรื่องจริง” อัลลัน ไม่ได้ปฏิเสธความจริง

แม้ว่าความสงสัยของ กอน ส่วนใหญ่จะหายไป แต่ทั้งหมดแล้ว อัลลัน ก็ฝึกฝนเน็นเป็นเวลาสองหรือสามปี ดังนั้น จึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะแพ้

เมื่อพูดถึงการฝึก เขาต้องเรียก อัลลัน ว่าเซนเซ (อาจารย์)

แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาไม่ต้องการยอมรับความพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย ดังนั้น เขาจึงยังคงเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยความหนักแน่นว่า“อัลลัน มาสู้กันอีกครั้ง!”