บทที่ 254

เสียงสะบัดมือดังแว่วแส้แข็งฟาดหวดเข็มพิษร่วงลงพื้น พร้อมกับยกแส้แข็งต้านรับทวนเหล็กที่ฟาดหวดลงมา เคร้ง อีกคนกวัดแกว่งดาบในมือเข้าโจมตีด้วยเช่นกัน เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เนี่ยฟงทำได้เพียงใช้แส้แข็งปัดป้องโยกตัวหลบไปมา ในจังหวะนั้นเองที่กำลังต้านรับทวนเหล็กและคมดาบ หญิงสาวอีกคนก็สะบัดมือขวาอีกครั้ง เนี่ยฟงแสยะยิ้มใช้ท่าเท้าเหยียบนภากระโดดไปด้านหลังพร้อมกับฟาดแส้แข็งในมือออกไป แส้แข็งยืดออกไปรัดแขนขวาของหญิงสาวประกายสายฟ้าพุ่งออกมาโจมตี เผาไหม้แขนขวา เสียงกรีดร้องดังลั่น

เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณกระชากแส้แข็งหญิงสาวพุ่งมาตามแรง ง้างฝ่ามือขวาตบไปที่ใบหน้าหญิงสาวอย่างถนัดถนี่ เพียะ พร้อมกับสะบัดแส้แข็งต้านรับทวนเหล็กที่ถูกซัดออกมา เคร้ง ชายทั้งสองร้องคำรามเสียงดังที่เห็นหญิงสาวที่มาด้วยนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

“ใจเย็นๆ นางยังไม่ตายแต่หลังจากนี้ไม่แน่”

“บัดซบ ข้าจะสังหารเจ้า”

“ตกลงจะมาเชิญตัวข้า หรือจะสังหารกัน”

ชายทั้งสองหาได้ตอบกล่าวสิ่งใดระเบิดพลังปราณออกมา เนี่ยฟงใช้แส้แข็งในมือฟาดหวดทวนเหล็กที่อยู่บนพื้น เปรี้ยง ทวนเหล็กหมุนควงพุ่งเข้าหาชายหนุ่มทั้งสอง ทันในนั้นเนี่ยฟงก็กระทืบเท้าขวาลงพื้น เปรี้ยง เถาวัลย์สีฟ้าพุ่งเข้ามารัดตัวชายฉกรรจ์ทั้งสองในจังหวะที่ทวนเหล็กพุ่งเข้ามา เปรี้ยง ชายฉกรรจ์ถูกทวนเหล็กเต็มๆ เนี่ยฟงเดินเข้ามาอย่างช้าๆ

“พวกเจ้ารบกวนไปแจ้งแก่นายของเจ้าก็แล้วกัน ตอนนี้ข้ายังไม่อยากที่จะพบใคร เมื่อถึงเวลาข้าจะเข้าไปพบเขาเอง แต่หากยังส่งคนมาอีกพวกเจ้าก็คิดเอาก็แล้วกันว่าคนพวกนั้นจะเจอสิ่งใด ตอนนี้พวกเจ้านอนหลับอยู่ที่นี่ก่อนก็แล้วกัน”

เนี่ยฟงพุ่งเข้าหาชายฉกรรจ์ทั้งสองฟาดหวดแส้แข็งไปที่ท้องของทั้งสอง เปรี้ยง เปรี้ยง สะบัดมือขวาเก็บแส้แข็งในมือง้างหมัดขวาต่อยเข้าไปที่ปลายคางของทั้งสองอีกครั้ง เปรี้ยง เปรี้ยง สะบัดมือขวาเถาวัลย์สีฟ้าก็สลายหายไป เนี่ยฟงไม่ลืมที่จะขโมยของออกจากแหวนของชายฉกรรจ์ทั้งสองและหญิงสาว หลังจากนั้นก็สะบัดมือขวานำขวดยาออกมาหนึ่งขวดป้อนยาให้แก่ทั้งสามแล้วก็เดินออกไปจากตรอก

ภายในเมืองมีร้านค้าและโรงเตี๊ยมจากที่สังเกตด้านหน้าจะมีป้ายสีทองขนาดใหญ่แกะสลักอักษรคำว่าจัว เนี่ยฟงเดินเข้ามาในโรงเตี๊ยมมีนักสู้มากมายนั่งทานอาหารอยู่ เขาเลือกนั่งโต๊ะว่างหลังจากนั้นก็มีเสี่ยวเอ้อเดินออกมาแน่นอนว่าคนผู้นี้ก็เป็นนักสู้ด้วยเช่นกันสังเกตได้จากชุดที่สวมใส่เพราะเป็นชุดที่สวมใส่แบบเดียวกันหมดทั้งเมือง เนี่ยฟงสั่งอาหารสามอย่างหลังจากนั้นก็นั่งรออาหารโดยการนั่งฟังคนในโรงเตี๊ยมพูดคุยกัน

แน่นอนย่อมมีคนกล่าวถึงตนเองอยู่บ้างแต่ก็ไม่ใช่เรื่องเด่นอะไร ข่าวเด่นที่เนี่ยฟงสนใจก็คือ ตอนนี้สิบอันดับในเขตกำลังรวบรวมกำลังคนเพื่อทำภารกิจใหญ่บางอย่างนอกพื้นที่ อาจจะต้องมีปะทะกันระหว่างคนอีกทั้งแปดเขต ไม่นานเสี่ยวเอ้อก็นำสำรับอาหารมาให้ หลังจากจัดการอาหารตรงหน้าจนอิ่มเนี่ยฟงก็เรียกเสี่ยวเอ้อมาคิดเงิน

“พี่ชายข้าขอถามบางอย่างท่านได้หรือไม่”

เนี่ยฟงสะบัดมือขวานำเงินออกมาวางไว้ด้านหน้า เสี่ยวเอ้อยกยิ้มพร้อมกับเก็บเงินด้านหน้าเอาไว้ในแหวน

“เจ้าคงเป็นคนที่ถูกย้ายมาอยู่ที่นี่สินะ”

“ขอรับ”

“เอาสิเจ้าต้องการถามสิ่งใด”

เนี่ยฟงยกยิ้มเดินเข้าไปกระซิบข้างๆหูเสี่ยวเอ้อ

“ท่านพอจะบอกกล่าวต่อข้าได้หรือไม่ว่า หากท่านจะต้องเลือกเข้าสังกัดสิบอันดับเพื่อออกไปทำภารกิจด้านนอก ท่านจะเข้าทีมไหนเพราะเหตุใด”

เสี่ยวเอ้อได้ยินเช่นนั้นก็ยืนนิ่งค้างอยู่นาน เนี่ยฟงก็ยังนั่งจิบน้ำชารอเกือบยี่สิบลมหายใจเสี่ยวเอ้อก็กล่าววาจาตอบ

“อันดับห้าคุณชายหยวนเจี้ยน เก่งกาจทั้งพลังปราณและอักขระศักดิ์สิทธิ์ อีกทั้งยังมีคุณธรรมชอบช่วยเหลือผู้อื่น ข้าเองก็เป็นคนหนึ่งที่เคยถูกคุณชายช่วยเหลือเมื่อครั้งย้ายมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ  ”

“ขอบคุณพี่ชาย”

หลังจากนั้นไม่นานเนี่ยฟงก็เดินออกจากโรงเตี๊ยมมุ่งหน้าขึ้นเหนือไปยังเขตที่พักแบ่งพื้นที่เป็นส่วนๆ เนี่ยฟงเดินเข้ามายังเขตที่พักด้านนอกแบ่งเป็นสองฝั่งมีบ้านพักที่ทำจากหินและไม้ผสมกันดูแปลกตา มีบ้านหลายหลังว่างอยู่เขาจึงเดินเข้าไปสำรวจแน่นอนว่ามีสายตาหลายคู่ด้วยกันที่แอบจ้องมองอยู่ หลังจากเดินสำรวจอยู่นานก็ตัดสินใจเลือกบ้านหลังหนึ่งอยู่ที่ด้านหลังทางฝั่งขวามือ ทันทีที่เข้ามาในบ้านก็มีว่ามีแต่ฝุ่นเต็มไปหมด จึงเริ่มที่จะทำความสะอาดที่พัก เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าถึงหกวงก็ปรากฏออกมาที่พื้นครอบคลุมไปทั้งหลัง เสียงสะบัดมือดังแว่วแก่นพลังปราณหลายก้อนร่วงลงพื้น เขาเพียงก้มหยิบและโยนไปที่มุมห้องหลังจากนั้นก็ออกไปยังด้านหน้าของบ้าน เขาเดินวนไปเวียนมารอบบ้านเพื่อแอบสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นก็กลับเข้าที่พักนั่งโคจรลมปราณ

ภายในห้องมืดเนี่ยฟงหาได้ทำสิ่งใดเร่งฝึกฝนวิชาที่ได้มาใหม่จนถึงระดับเชี่ยวชาญจนเกือบหมดแล้ว เนื่องจากเวลาในห้องมืดต่างจากด้านนอกพอสมควร ก่อนการประลองห้าวันเนี่ยฟงหาได้ออกไปไหนนั่งเร่งฝึกวิชาอยู่แต่ในบ้านพัก คนของหัวเสี่ยวอี้เองก็คอยมาสอดส่องแต่ก็ไม่พบตัวของเนี่ยฟงแต่อย่างใด รุ่งเช้าของวันที่ห้าเนี่ยฟงก็ออกจากบ้านพักหวังออกไปประลองเช่นเคย แต่ทว่าระหว่างทางที่เดินออกจากเขตที่พักก็พบเจอกลุ่มคนห้าคนยืนขวางอยู่ด้านหน้าแน่นอนว่าเขาจดจำได้ดีว่ามีหญิงสาวและชายฉกรรจ์อีกสองคนที่เคยพบก่อนหน้าอยู่ในกลุ่มด้วยเช่นกัน

“ข้าว่าข้ากล่าวต่อพวกเจ้าแล้ว”

ชายฉกรรจ์ที่ใช้ทวนเหล็กก้าวเดินออกมาพร้อมกับกล่าววาจาตอบ

“แน่นอน เรื่องในวันนั้นข้าจดจำได้ดีและขอบใจเจ้าเช่นกันที่รักษาบาดแผลในวันนั้นให้แก่พวกข้า แต่ที่ข้ามาในวันนี้หาได้มาตามคำสั่งผู้ใด ที่ข้ามาในวันนี้หวังล้างอายเมื่อครั้งนั้น”

“จะล้างแค้นหรือล้างอายอย่างไรก็รีบเข้ามาเถอะ ข้ายังต้องประลองในวันนี้อีก”

“ข้าคิดเอาไว้แล้วว่าเจ้าไม่รู้เรื่องนี้”

“เรื่องอันใด”

เนี่ยฟงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“มีการประกาศเมื่อสามวันก่อนในแต่ละเขต การประลองได้หยุดพักสามเดือนเพื่อที่ให้สิบอันดับแรกของเขตรวบรวมกองกำลัง เพราะอีกสองเดือนข้างหน้าจะมีการออกไปทำภารกิจด้านนอก”

“เหอะ เช่นนั้นพวกเจ้าจึงเลือกที่จะมาดักรอข้าที่นี่”

“แน่นอน”

“เช่นนั้นพวกเจ้าก็เข้ามาเถอะ”

สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงก็สะบัดมือขวาถือแส้แข็งในมือแน่น หลายคนที่เห็นต่างหยุดยืนจ้องมองการต่อสู้ที่จะเกิดขึ้นด้านหน้า เช่นเดียวกันคนทั้งห้าต่างสะบัดมือนำอาวุธคู่ใจของตนออกมา เนี่ยฟงแสยะยิ้มเพราะจากที่สังเกตคนโดยรอบมีหลายคนที่จ้องมองตนอย่างไม่วางตา ทันใดนั้นเขาก็ฟาดหวดแส้แข็งลงพื้น เปรี้ยง ฝุ่นควันฟุ้งกระจายหญิงสาวนางนั้นก็เอ่ยวาจาออกมา

“พวกเจ้าอย่าเข้าไปมันเป็นกับดัก”

ทั้งห้าคนต่างเดินวนเวียนไปมาล้อมเอาไว้ด้านนอก ทันใดนั้นก็มีบางอย่างถูกซัดออกมาจากฝุ่นควันเป็นแผ่นหยกชิ้นเล็กๆแน่นอนว่าเมื่อไม่ได้พุ่งไปหาผู้ใดคนทั้งห้าก็หาได้สนใจ ไม่ถึงสิบลมหายใจฝุ่นควันก็จางหายไป คนทั้งห้าตกตะลึงเมื่อไม่เห็นว่าเนี่ยฟงอยู่ในฝุ่นควัน ห่างหันไปมองรอบข้าง เนี่ยฟงที่ใช้ม่านพลังบดบังตัวเองเอาไว้หลังจากนั้นก็ฟาดหวดแส้แข็งออกไป แส้แข็งสีดำยืดยาวออกไปรัดแขนขวาของชายฉกรรจ์ผู้หนึ่ง ประกายสายฟ้าเผาทำลายแขนขวาอย่างรวดเร็วพร้อมกับการกระชากอย่างแรง หมัดซ้ายต่อยเข้าไปที่ปลายคางอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง ชายฉกรรจ์ผู้นั้นกระเด็นออกไปทางขวา คนที่เหลือต่างพุ่งเข้าหาเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว

“ไหนว่าพวกเจ้าเตรียมตัวมาดี”

เปรี้ยง เนี่ยฟงกระทืบเท้าขวาลงพื้น เถาวัลย์สีฟ้าพุ่งเข้ารัดตัวของคนทั้งสี่หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงแส้แข็งฟาดหวดไปตามร่างกายของคนทั้งสี่เสียงดังสนั่น เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดออกมาจากปาก เสียงสะบัดมือดังแว่วเถาวัลย์สีฟ้าสลายหายไปคนทั้งสี่ลงไปนอนอยู่กับพื้น ยังไม่ทันที่เนี่ยฟงจะเดินจากไปไหนก็ได้ยินเสียงตบมือดังลั่นออกมา เมื่อหันไปมองก็พบเห็นชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งรูปร่างสูงใหญ่มีมัดกล้ามผิวคล้ำก้าวเดินออกมาพร้อมกับแผ่ลมปราณเข้ากดดัน เนี่ยฟงเองก็เร่งโคจรลมปราณต้านทานด้วยเช่นกัน

“ข้าชื่นชอบฝีมือของเจ้านักสนใจเข้าร่วมกลุ่มกับข้าหรือไม่”

เนี่ยฟงขมวดคิ้ว

“ว่าแต่ท่านคือผู้ใด”

“ข้าคือฟานอวิ๋น ศิษย์อันดับเจ็ด”

เนี่ยฟงพยักหน้าพร้อมกับหรี่ตามองรอบด้าน

“ว่าแต่พวกท่านที่แอบจ้องมองอยู่เหตุใดถึงไม่ปรากฏตัวออกมาละขอรับ ข้าจะได้ตัดสินใจได้ง่ายขึ้น ว่าหากข้าเข้ารวมกลุ่มของพวกท่านข้าจะได้สิ่งใดบ้างและข้าต้องสูญเสียสิ่งใด”

สิ้นเสียงกล่าวก็มีคนเดินออกมาอีกสี่คนเป็นชายฉกรรจ์ทั้งหมด แต่มีเพียงผู้เดียวที่จ้องมองเนี่ยฟงด้วยสายตาไม่เป็นมิตร