สุดยอดนักสืบในโลกแห่งจินตนาการ (SDFW)-ตอนที่ 11
ตอนที่ 11 ความชื่นชอบของนักเรียนมัธยมปลาย และลูกอมสำหรับบอส
ลุคเหลือบไปมองป้ายบอกทางริมถนนโดยไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ซึ่งป้ายระบุไว้ว่าเขาจะถึงชัคเคิลฟอร์ดในอีก30ไมล์
นั่นหมายความว่าจริงๆ แล้วพวกเขาข้ามพรมแดนของชัคเคิลฟอร์ดไปแล้ว โดยปกติแล้วตำรวจของแต่ละเขตนั้นมีอำนาจแค่ฉะเพาะเขตของตนเองและไม่สามารถออกหมายจับหรือบังคับใช้กฏหมายนอกเขตอำนาจของเมืองของตนเอง เพราะฉะนั้นตำรวจของเขตนั้นๆ เท่านั้นที่สามารถออกค่าปรับได้ แต่ถึงจะกระนั้นก็คงมีเพียงคนโง่เท่านั้นที่จะออกค่าปรับให้กับรถของหัวหน้าตำรวจ
ด้วยเหตุนี้ ถึงแม้ลุคจะไม่มีใบขับขี่ แต่ลุคก็ยังสามารถขับรถได้อย่างสบายใจ
โรเบิร์ตเฝ้าดูลุคสตาร์ทรถเปลี่ยนเกียร์และขับออกไปเรื่อย ๆ เมื่อรถเข้าสู่เลนถนนโดยไม่มีปัญหาเขาก็หยุดกังวลและพูดว่า“แกขับรถเก่งเหมือนกันนะเนี่ย นี่แกเคยขับรถไปรอบ ๆ ฟาร์มมาแล้วหลายรอบใช่มั้ยเนี้ย? ทำไมแกไม่ไปสอบใบอนุญาตขับขี่ล่ะ”
ลุคตอบว่า“อืม เดี๋ยวหลังจากทำเคสนี้เสร็จค่อยไปทำ”
โรเบิร์ตกล่าวว่า“อันที่จริง แกขับเร็วขึ้นได้นะ”
ลุคตอบว่า“แปดสิบไมล์ต่อชั่วโมงก็พอแล้ว(ประมาณ 130 km/h) มากกว่านี้มันเร็วเกินไป และผมก็คงไม่สามารถการันตีความปลอดภัยขอเราได้นะ และอีกอย่างผมไม่ใช่เป็นนักแข่งรถนะ”
โรเบิร์ตกล่าวว่า“ตวามสบายเลยถึงแล้วปลุกฉันด้วยนะ” จากนั้นเขาก็หลับตาและเอนหลังพร้อมกับที่เขาเริ่มคิดเกี่ยวกับคดีนี้ ภายในรถได้ยินเพียงเสียงเพลงคันทรีจากวิทยุ
20 นาทีต่อมาลุคก็หยุดรถ “โรเบิร์ต! เราถึงแล้ว”
โรเบิร์ตตอบรับทราบและลงจากรถ เขานั้นเดินเข้ากรมตำรวจทันที
ลุคอดที่จะส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ในขณะที่เขาดับเครื่องยนต์และล็อครถก่อนจะเดินเข้าไปในอาคารเช่นกัน
ทันทีที่เขาเข้าไปเขาเห็นเซเลน่ากำลังคุยกับ โรเบิร์ต
เมื่อลุคทักทายคนอื่นๆ ในกรม เซลิน่าก็ทักทายลุคด้วยรอยยิ้มที่สดใสและกอดเขาก่อนจะพูดว่า“ลุคในที่สุดคุณก็มาที่นี่สักที บอสบอกพวกเราว่าให้รอคุณก่อนเราจะเริ่ม”
ลุคพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
ปกติแล้วคนที่นี่จะไม่ค่อยทำตัวสนิทสนมกับเพื่อนร่วมงานใหม่มากนัก แต่เนื่องจากเมื่อคืนที่ผ่านมาลุคได้ช่วยงานพวกเขาและได้รับการแจ้งล่วงหน้าแล้วว่าจะเข้าทำงานที่นี่ ซึ่งลุคได้แบ่งเบาภาระของเธอได้มากและเซลิน่าจึงเป็นมิตรกับเขามาก
โรเบิร์ตยังคงเงียบไม่พูดอะไร สีหน้าของเขาดูเครียดขึ้นเมื่อเขาเข้ามาในห้องทำงาน
ในกรมตำรวจเล็ก ๆ แห่งนี้มีสมาชิกเพียงไม่กี่สิบคนเท่านั้น และโรเบิร์ตเป็นคนเดียวที่มีสำนักงานของตัวเอง แม้แต่รองหัวหน้าก็ไม่ได้มีสำนักงาน จะมีก็แต่โต๊ะขนาดใหญ่ที่มุมห้องเท่านั้น
แต่อันที่จริงไม่ใช่ว่ารองผู้อำนวยการไม่ต้องการห้อง แต่ใบเบิกงบประมาณสำหรับห้องของเขาเองถูกปฏิเสธ จึงทำให้เขาไม่ได้สำนักงานเป็นของตัวเอง
ทั้งสามเข้ามาในห้องทำงานโดยมีลุคเดินตามหลัง เขาปิดประตูข้างหลังเมื่อเขาเข้ามาและล็อคประตู
เซลิน่าซึ่งเฝ้าสังเกตเขามาตลอดก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำว่า“ช่างเป็นเด็กที่ระมัดระวังตัวเสียจริงๆ เขานี่แตกต่างจากหัวหน้าอย่างสุดขั้วเลย”
สำหรับโรเบิร์ตแล้วนับตั้งแต่ที่ให้ลุคมาขับรถแทนเขา เขาก็ทำตัวราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ และทันทีที่เขานั่งลงในที่สุดเขาก็พูดว่า“ลุคบอกเซลิน่าถึงสิ่งที่คุณบอกฉันก่อนหน้านี้ รวมทั้งผลการชันสูตรพลิกศพด้วย”
ลุคจะทำอะไรได้? เขาอยู่ที่ทำงานและโรเบิร์ตเป็นหัวหน้าของเขา ดังนั้นเขาจึงปฏิบัติตาม
ลุคเล่าอย่างรวบรัดที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ตั้งแต่เริ่มต้นที่เขาไม่เห็นอะไรเลยจนถึง ขั้นตอนต่างๆ เกี่ยวกับการชันสูตรศพและอธิบายทุกขั้นตอน ก่อนที่จะพูดถึงความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนของมิเชลก่อนที่เธอจะเสียชีวิต
เซลิน่าผิวปากเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ให้ตายสิเด็ก ๆ สมัยนี้ ช่างสรรหาวิธีทำเรื่องสนุกกันจริงๆ!”
ลุคส่ายหัวอย่างเคร่งขรึมพร้อมกับพูดขั้นว่า“ไม่หรอก นั่นหน่ะเป็นสิทธิพิเศษที่มีไว้สำหรับคนที่มีชื่อเสียงโด่งดังในโรงเรียนเท่านั้นแหล่ะ ถ้าเป็นเด็กเด็กคนอื่นที่รูปร่างอ้วนท้วนนะ พวกเขาไม่มีทางที่จะมีกิจกรรมสนุกๆ อย่างนั้นแน่นอน”
เซลิน่าชะงักเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า“จะว่าไปก็ใช่แหล่ะ แต่เรื่องอ้วนไม่อ้วนมันเกี่ยวอะไรกับคดีนี้”
ลุคตอบว่า“อาจจะไม่เกี่ยวกันเท่าไร แต่ผมแค่บอกคุณเพื่อที่คุณจะได้ไม่คิดว่านี่คือชีวิตของเด็กมัธยมทุกคนในปัจจุบันนี้”
เซลิน่าพูดอย่างสงสัย“จริงรึ”
ลุค:“…ประเด็นของผมที่จะสื่อก็คือรูปลักษณ์ภายนอกของบุคคลจะเป็นตัวกำหนดความนิยมของพวกเขาที่โรงเรียน”
เซลิน่า:“…”
โรเบิร์ต:“…”
หลังจากพูดคุยกันไปได้สักพัก ในที่สุดลุคก็กลับมาคุยเรื่องสำคัญเกี่ยวกับคดี เขามองไปที่โรเบิร์ตและถามว่า“คุณต้องการให้ผมอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับนักเรียนอีกสองคนหรือไม่”
โรเบิร์ตพยักหน้า “เอาเถอะไม่ต้องคิดมาก เซลิน่าเป็นเจ้าหน้าที่ที่มีประสบการณ์ เธอรู้ว่าควรพูดอะไรและอะไรไม่ควรพูด”
ลุคพยักหน้า “นอกเหนือจากจอร์จ โจชัว แฟนตัวจริงของเธอแล้วมิเชลยังไปสนิทกับ บอริส เปเป้ และลอร์ด เทอร์รี่ ซึ่งทั้งคู่ก็เป็นสมาชิกของทีมฟุตบอล บอริสเล่นในตำแหน่ง Offensive guard ในขณะที่ลอร์ดเป็น Quarterback”
เซลิน่าคลิกลิ้นของเธอแล้วพูดว่า“ให้ตายสิ มิเชลคนนี้…ช่างฮอตซะจริงๆ”
คำพูดของเซลิน่านั้น ทำให้ลุคพูดไม่ออก
ลุค: ……
สองคนนั้นพร้อมกับกัปตันจอร์จซึ่งเล่นตำแหน่ง Tight end ซึ่งถ้าพูดถึงอเมริกันฟุตบอลแล้ว เหมือนกับว่าตำแหน่งหลักๆ ของทีมนั้นตกอยู่ในเงื้อมมือของมิเชลแล้ว
บอริสเป็น Offensive guard ชาวลาตินและรูปร่างของเขาดูค่อนข้างจะดุร้าย และรูปลักษณ์ของเขาดูแข็งแกร่งเหมือนดั่งกำแพง
ส่วนลอร์ดเขาเป็นเด็กผิวขาวที่หล่อเหลาและในฐานะที่เขาเล่นตำแหน่ง Quarterback เขามีรูปร่างดูปราดเปรียวและมีความคล่องแคล่วพอสมควร และเขาเองก็มีผลการเรียนดีเช่นกัน
สำหรับจอร์จนั้นเขามีรูปร่างลักษณะเหมือนกับเอาทั้งสองคนก่อนหน้ามาหาค่าเฉลี่ยกัน: ดูแข็งแรง แต่ไม่แข็งแรงเท่า บอริส และถึงแม้ว่าเขาจะหน้าตาดีแต่ก็ไม่ได้หน้าตาดีไปกว่า ลอร์ด
จากที่กล่าวมา ก็พอจะบอกได้ว่าทั้งสามมีสไตล์และลักษณะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงและทั้งสามก็สนิทสนมกับมิเชล
โรเบิร์ตครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืน "ไปกันเถอะ. เราจะไปเยี่ยมจอร์จกันสักหน่อย”
ทั้งสามคนกำลังจะเตรียมตัวออกไปและเนื่องจากลุคอยู่ใกล้ประตูมากที่สุดเขาจึงเปิดประตูให้พวกเขา และนั่นทำให้เซลิน่ามองเขาด้วยความประหลาดใจ
ลุคยิ้ม “เชิญครับคุณผู้หญิง”
โรเบิร์ตเดินไปข้างหน้าอย่างแบบปกติ ในขณะเดียวกันเขาก็บ่นพึมพำกับตัวเอง 'ไอ้เด็กขี้แยนั่น นี่เขาไม่ได้กำลังจะจีบตำรวจหญิงที่สวยที่สุดใช่มั้ยเนี้ย? …โอ้จำได้ละ เขาบอกเคยว่าเจมินากำลังจะออกไปศึกษาต่อนี่หว่า ช่างมันเถอะ ก็แล้วแต่เขาละกัน'
ส่วนเซลิน่านั้นหัวเราะคิกคักก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เมื่อพวกเขามาถึงลานจอดรถลุคกำลังจะเข้าไปขึ้นรถ โรเบิร์ตก็ตะโกนใส่เขาว่า“แกกำลังทำอะไรอยู่”
ลุคตอบว่า“ว่าไง?”
โรเบิร์ตชี้ไปที่ด้านข้างและพูดว่า“เซลิน่าเป็นคู่หูของแก ไปกับเธอซะ.”
เซลิน่าที่กำลังนั่งบนเบาะคนขับและเธอก็หัวเราะอย่างหนักก่อนจะพูดขึ้นว่า “หนุ่มน้อยลุค ตอนนี้คุณเป็นตำรวจแล้วและยังเป็นคู่หูของฉันด้วย คุณตามโรเบิร์ตไปไม่ได้หรอกนะ”
ลุคยิ้มพร้อมกับคาดเข็มขัดนิรภัย “คุณหมายความว่าผมต้องเป็นเดินตามคุณแทนใช่ไหมครับ” ในขณะที่เขาพูดเขามองไปที่ส่วนหนึ่งของร่างกายของคู่หูของเขา
เซลิน่า:“…โรเบิร์ตพูดถูก คุณดูซื่อๆนะ แต่จริงๆแล้วคุณเจ้าเล่ห์มากเลยทีเดียว”
ลุคพูดว่า“คุณแน่ใจเหรอว่าโรเบิร์ตพูดแบบนั้น”
เมื่อเผชิญกับคำถามที่ไร้ซึ่งอารมณ์ เซลิน่าถึงกับพูดไม่ออกอีกครั้ง เธอกระทืบเท้าลงบนคันเร่งด้วยความรำคาญและเร่งออกหลังรถของโรเบิร์ต “ไม่หรอกจริงๆแล้ว โรเบิร์ตพูดคือนายหน่ะภายนอกดูโง่ แต่จริงๆ แล้วฉลาดมาก”
ลุคกล่าวว่า“ลืมที่โรเบิร์ตพูดซะเถอะ ผมอยากให้เขาว่าผมเจ้าเล่ห์ดีกว่า”
เซลิน่าว่างเปล่าอีกครั้งก่อนที่เธอจะตอบสนอง “ฮ่าฮ่าฮ่า นายไม่สนุกกับการถูกเรียกว่าไม่ฉลาดหล่ะสิ”
ลุคกลอกตาของเขา “ใครบ้างจะชอบหรือว่าคุณชอบ ?”
และก็เป็นอีกครั้งที่เซลิน่าพูดไม่ออก
ลุคหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าและพูดว่า“อะนี่ลูกอมไหมครับ บอส” ก่อนยื่นหมากฝรั่งให้เธอ