LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 50 - พลังของหลัวปิง

เล่มที่ 1 ตอนที่ 50 - พลังของหลัวปิง

จุดแสงสีฟ้าเหมือนหยดน้ำล่องลอยอยู่ในอากาศ ขณะที่พวกมันก็หมุนล้อมรอบนิ้วของฉันอย่างพร้อมเพียง ฉันขยับมือขวาพวกมันก็ขยับไปทางขวา เมื่อฉันสะบัดมือ วงกลมก็เคลื่อนไหวกลายเป็นวงรี ราวกับว่าการเคลื่อนไหวของฉันมันทำให้เกิดการไหลเวียนอากาศ ปรากฏการณ์มหัศจรรย์มันทำให้ฉันประหลาดใจมาก การเคลื่อนไหวของฉันก็เหมือนกันจัดลำดับพวกมัน

ฉันยกมือขึ้นมาโบก พวกมันเรียงแถวกันเป็นทางยาวหลังมือของฉันเหมือนกับแสงดาวตก ช่างสวยงามประหนึ่งภาพมายา

ฉันเริ่มหัวเราะและเต้นรำ จุดแสงสีฟ้ารอบนิ้วมันน่าทึ่งมาก พวกมันล้อมรอบฉัน กลายเป็นคู่เต้นรำของฉันเหมือนเอลฟ์ในเทพนิยาย

ฉันค่อยๆหยุดเต้น จุดแสงสีฟ้าก็เช่นกัน พวกมันค่อยๆคืนกลับเป็นวงกลมล้อมรอบตัวฉันอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้มันไม่ได้ล้อมรอบแค่นิ้วมือ แต่มันล้อมรอบไปทั้งร่างกาย

ฉันนั่งลงอย่างช้าๆ เพราะไม่อยากทำลายสายสัมพันธ์ของพวกมัน ฉันมองไปที่มือของฉัน จุดไฟบางส่วนก็เข้าไปติดกับผิวหนังของฉัน ฉันมองอย่างตั้งใจ แต่แล้วจุดที่ติดบนผิวหนังก็สลายหายไปทันที ฉันตกใจมากถึงกับชักมือออก จุดไฟกระจายไปทั่วทั้งมือราวกับว่าฉันผลักมันออก

ฉันมองไปตามมือของฉันด้วยความกังวล ฉันกำลังจะทำลายพวกเขาอีกครั้งหรือ? มันจะต้องเหมือนกับสิ่งที่เกิดขึ้นบนอ่างน้ำก่อนหน้า จุดไฟหายไปทันทีที่เจอฉัน

ฉันยืนนิ้วออกไป และสัมผัสจุดสว่างอย่างระมัดระวัง มันติดนิ้วฉัน…………

แป๊กกก!! ทันใดนั้น แสงสีฟ้าก็หายวับ แสงสีขาวโดยรอบสว่างจ้า ฉันหลับตาโดยไม่รู้ตัว

ห้องทดสอบกลับมาเป็นรูปลักษณ์เดิม

ฉันปรับตัวเข้ากับแสงสีขาว และค่อยๆมองไปที่มือ จุดไฟเหล่านั้นหายไปหมด

"ระดับความต้านทานกัมมันตรังสี….."เสียงหุ่นยนต์ผู้หญิงดังก้องไปทั่วทั้งห้องทดสอบ "ระดับเก้า"

ทุกอย่างยังคงเงียบ ฉันปล่อยมือแล้วเงยหน้าขึ้น ฉันเห็นใบหน้าตกใจอยู่อีกด้านหนึ่งของกระจก พวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจอย่างสิ้นเชิง ราวกับว่าสิ่งที่พวกเขาเห็นมันไม่ใช่เรื่องจริง

"ฮ่าฮ่าฮ่า"ทันใดนั้นผู้อาวุโสอลูฟาก็หัวเราะเหมือนคนบ้า ทุกคนกลับคืนสู่โลกแห่งความจริงเพราะเสียงหัวเราะของเขา ผู้อาวุโสอลูฟามองฉันด้วยรอยยิ้ม "ฮ่าฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าของสำคัญที่สุดที่เมืองพระจันทร์เงินสูญเสียไปจะไม่ใช่กระสวยหลบหนีแต่เป็นเธอ หลัวปิง ฮ่าฮ่าฮ่า เมสัน หลัวปิงจะเข้าไปอยู่ในกองกำลังของนาย เธอคือสมบัติของเมืองโนอาห์ นายจะต้องปกป้องเธอ"เขาหันหลังเดินจากไปพร้อมกับวาจาศักดิ์สิทธิ์

เจ้าหญิงอาร์เซนอลฟื้นคืนสติ เธอเฝ้าดูผู้อาวุโสอลูฟาจากไป ก่อนที่เธอจะหันมายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน "หลัวปิง ตอนนี้เธอคือสมบัติของโนอาห์แล้ว ได้โปรดช่วยดูแลเมืองโนอาห์ด้วย"เธอถอนสายบัว พยักหน้าให้ฉันอย่างสุภาพ ความสง่างามที่เธอแสดงออก ทำให้ฉันเหมือนได้รับเกียรติมหาศาล

ฉันโค้งคำนับ เอามือขวาวางบนกำปั้นซ้าย "ฉันจะพยายามให้ดีที่สุด!!" บ้าเอ้ย ฉันกำลังทำท่าทางล้าสมัย

เจ้าหญิงอาร์เซนอลยิ้ม เธอหันหลังแล้วเดินตามผู้อาวุโสอลูฟาไป

ลุงเมสันที่ยืนอยู่ข้างกระจกหันกลับมาพูดกับพี่สาวเช่อชื่ออย่างสุภาพว่า "ที่รัก เหมือนว่าฉันจะปล่อยหลัวปิงให้ไปอยู่กับเธอไม่ได้ กองทหารสอดแนมของเราต้องการตัวเธอมากกว่าคุณ เมืองโนอาห์ต้องการเธอมาก!!"

พี่สาวเช่อชื่อขมวดคิ้ว มองมาที่ฉันจากนั้นก็ส่ายหน้า เธอจ้องมองลุงเมสันด้วยความทุกข์ใจ "ปกป้องเธอและ"เธอหันไปหาแฮรี่ "อย่าปล่อยให้แฮรี่ได้แตะต้องเธอ" จากนั้นเธอก็หันไปหาทีมดีอาร์และกล่าวว่า "ไปกันเถอะ"เธอหันหลังแล้วจากไป

แฮรี่มองลงมาที่ฉัน เขาอ้าปากกว้างเหมือนคนกามค้าง

เสวี่ยกี๋ หมิงหยูและพี่สาวมีอามองฉันด้วยความประหลาดใจ ขณะที่พวกเธอต่างก็เดินตามหลังพี่สาวเช่อชื่อ ต้าลี่กระโดดมาที่กระจกเพื่อโบกมืออำลาฉันก่อนจะจากไป

ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนจบ ฉันรู้สึกเพียงแค่ว่าฉันทุกลำแสงสีฟ้าส่องสว่างซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ฉันไม่รู้เลยว่าปริมาณรังสีแต่ละระดับของโลกนี้มันน่ากลัวแค่ไหน ดังนั้นฉันจึงไม่เข้าใจความประหลาดที่พวกเธอแสดง

ลุงเมสันโบกมือให้ฉันผ่านทางหน้าต่าง "หลัวปิง พวกเรากำลังลงไปหา" จากนั้นเขาก็ตบหัวแฮรี่ "ไม่ได้ยินที่แม่แกพูดเหรอ?"

แฮรี่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่แม้แต่จะขยับนิ้ว

"หลัวปิงคือสมบัติเมืองโนอาห์ของเรา แกจะไม่สามารถแตะต้องเธอได้อีก"จากนั้นลุงเมสันก็ลากคอเสื้อแฮรี่จากด้านหลัง แฮรี่ยังคงจับจ้องมาที่ฉันขณะที่เขาถูกลุงเมสันลาก

ลุงเมสันก้าวไปข้างหน้าหลายก้าว เขาหันไปมองที่โต๊ะควบคุม ราฟเฟิลก็ยังคงอยู่ที่เดิม

"ราฟเฟิล ตามพวกเราลงไปรับตัวหลัวปิง"ลุงเมสันกล่าว

ราฟเฟิลขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า "ผมอยากจะอยู่ที่นี่ต่อสักพัก การที่รังสีหายไปบางส่วน มันแปลกมาก ผมต้องตรวจสอบก่อนว่ามันมีการรั่วไหลหรือไม่"

"อะไรนะ?!! ไปตรวจสอบให้ละเอียด!"ลุงเมสันสั่ง

ราฟเฟิลไม่ได้สนใจอะไรมาก เขาใช้สมองทั้งสองซีกพร้อมกัน มือทั้งสองข้างกำลังกดปุ่มบนแผงควบคุมอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขามองไปข้างหน้าแล้วบ่นพึมพำ

ลุงเมสันเข้าใจราฟเฟิล เขาจึงลากแฮรี่ออกไปแค่คนเดียว

ฉันเงยหน้ามองราฟเฟิล ดวงตาสีฟ้าอมเทาของเขายังคงกระสับกระส่ายไปมา เขาคำนวณโดยไม่แสดงอาการใดๆบนใบหน้าคล้ายกับหุ่นยนต์

ฟุบบ!! ประตูเปิดออก ลุงเมสันยืนอยู่ที่หน้าประตูและยิ้มให้กับฉัน "หลัวปิง ไปกันเถอะ ผมจะพาเธอไปเจอเพื่อนร่วมทีมกองทหารสอดแนม พวกเขาคือผู้มีพลังเหนือมนุษย์ของเมืองโนอาห์

ผู้มีพลังเหนือมนุษย์ของเมืองโนอาห์ ฉันสนใจในทันทีและรีบวิ่งไปหาลุงเมสัน "ฉันจะได้เข้าร่วมกับกองกำลังสอดแนมจริงๆหรือ?"

ลุงเมสันยังคงลากคอแฮรี่ ส่วนแฮรี่เขาจ้องมองฉัน เขามองฉันเหมือนกับเห็นสัตว์ประหลาด

"แน่นอน!!"ลุงเมสันยื่นมือมาต้อนรับฉัน "ผู้อาวุโสอลูฟาบอกว่าเธอจะได้เป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังสอดแนม หลัวปิง เมืองพระจันทร์เงินได้สูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไปแล้วนั่นก็คือเธอ!"

"ก็เพราะพวกเขารับก็แต่ผู้มีพลังเหนือมนุษย์และเด็กผู้หญิง"ฉันหัวเราะยิ้มเยาะ

"ฮ่าฮ่าฮ่า แต่เธอเป็นทั้งคู่เลย!! ฮ่าฮ่าฮ่า"ลุงเมสันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง น้ำเสียงฟังดูเหมือนเสียงหัวเราะเยาะเย้ยมากกว่า