Chapter 17: อิ่ม
Chapter 17: อิ่ม
หานเฟยได้คิดแผนการบางอย่าง เขายิ้มและพูดว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะกลับไปหาคนที่รังแกฉันมาก่อน แต่ถ้าพวกเขาเสนอซุปกลืนวิญญาณให้ฉันด้วยความสมัครใจฉันจะปล่อยให้พวกเขาไป”
หูคุนต้องการที่จะเอาชนะหานเฟยด้วย แต่เขารู้ว่ามันจะเลวร้ายเกินไปหากเขาจะขึ้นไป เขาต้องกลั้นไว้
หานเฟยหันกลับมาและถอนหายใจ “พวกนายอ่อนแอเกินไป ไม่มีใครเหมาะจะสู้กับฉันหรอก”
แม้แต่เหอเสี่ยวยูก็สับสน หานเฟยในวันนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับหานเฟยที่เธอรู้จักในช่วงสี่ปีที่ผ่านมา เธอเคยได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นกับหานเฟยมาก่อนและเข้าใจว่าทำไมถังเกอจึงปกป้องเขา
หานเฟยเก่งขึ้นจริงอย่างที่เขากล่าวอ้างหรือไม่ แต่ทำไมเขาถึงอารมณ์รุนแรงหลังจากที่เขาเก่งขึ้นล่ะ
อันที่จริงหานเฟยไม่ได้ใช้ความรุนแรงเลย เขาแค่ต้องการกินกลืนซุปวิญญาณด้วยข้ออ้างเหล่านี้ ถ้าซุปหนึ่งชามสามารถเพิ่มขีดจำกัดสูงสุดของพลังวิญญาณของเขาได้หนึ่งจุด เขาจะอยู่ยงคงกระพันหลังจากที่เขาได้กินถึงร้อยชามเลยหรือไม่นะ
ในพื้นที่ฝึกฝนของของคลาสสอง ...
โครม…
ประตูถูกเตะให้เปิดออก
หานเฟยประกาศเสียงดังว่า “เฮ้ทุกคนมาตกลงกัน เบ็ดไม้ไผ่ของฉันนี้มีค่ามาก ใครก็ตามที่เอาชนะฉันได้ก็จะได้มันไป แน่นอนว่าถ้าพวกนายแพ้ สิ่งที่พวกนายต้องทำคือมอบซุปกลืนวิญญาณให้ฉันหนึ่งชาม…”
เสียงล้อเลียนซุบซิบดังระงม
ทว่าในสิบนาทีต่อมา…
ทุกคนนอนอยู่บนพื้นและมีชามซุปกลืนวิญญาณสองใบวางไว้ตรงหน้าหานเฟย
ซรู๊ดๆๆ
หานเฟยมองไปที่เหอเสี่ยวยูที่ยังคงมึนงงและพูดว่า “เธอต้องการอีกซักชามไหม ค่ายืมเบ็ดของคุณที่ฉันเสนอดูเหมือนจะน้อยเกินไปนะ”
…
หานเฟยโด่งดังหลังจากผ่านไปครึ่งวัน ผู้ชายที่ไร้ประโยชน์สามารถเอาชนะทุกคนในระดับของเขาและแม้แต่บางคนที่มีระดับสูงกว่าเขาในทุกชั้นเรียน
คนทั้งโรงเรียนตกใจ
ทางคณะที่กำลังประชุมหารือเกี่ยวกับการเตรียมการสำหรับอัจฉริยะที่มีมรดกทางจิตวิญญาณระดับสามต่างก็ต้องแปลกใจเมื่ออาจารย์ฝึกหัดได้พุ่งเข้ามาในที่ประชุมและพูดว่า “อาจารย์หวังเจ๋อผมกลัวว่าจะมีบางอย่างที่คุณต้องดูแลหน่อยแล้วครับ”
หวังเจ๋อรู้สึกงุนงง "อะไรหรอ มันเกิดอะไรขึ้น"
อาจารย์ฝึกหัดตอบว่า “เอ่อ...หานเฟยจากชั้นเรียนของคุณต่อสู้กับคนไปทั่วแล้วครับ”
“ฮ่าๆๆ” หวังเจ๋อหัวเราะ “หานเฟยหรอ เขาสู้กับใครได้กันล่ะ แต่มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่นักเรียนจะฝึกฝนกัน ไม่งั้นจะไม่มีใครเก่งขึ้นเลยนะ”
อาจารย์ฝึกหัดยิ้มอย่างขมขื่น
“ไม่ครับอาจารย์หวังเขาเอาชนะทุกคนในระดับของเขา ไม่มีใครในระดับของเขาต่อสู้เขาได้อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เขากำลังท้าทายผู้ที่มีระดับสูงกว่าเขา”
“…”
บรรดาปรมาจารย์ประมงต่างประหลาดใจ อะไรนะ เขาเอาชนะทั้งระดับชั้นของเขาแล้วและยังท้าทายผู้คนที่อยู่ระดับสูงกว่าอีกหรอ
หวังเจ๋อถามด้วยความประหลาดใจ “คุณแน่ใจหรือว่าคุณกำลังพูดถึงหานเฟยจากชั้นเรียนของฉัน”
อาจารย์ฝึกหัดตอบว่า “มีหานเฟยคนที่สองในโรงเรียนของเราด้วยหรอครับ”
…
เมื่อเหล่าอาจารย์มาถึงก็พบหานเฟยกำลังตะโกนในชั้นเรียนว่า "ว่าไงทุกคน เบ็ดไม้ไผ่นี้สามารถขายได้ในราคาไข่มุกคุณภาพปานกลางสิบเม็ดและพวกนายแค่ต้องจ่ายซุปกลืนวิญญาณเพียงหนึ่งชามเท่านั้น”
อย่างไรก็ตามคนในคลาสนี้ทั้งหมดส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
หานเฟยกล่าวว่า “ช่างขี้ขลาดกันจริงๆ ไม่เป็นไร อย่างไรก็ตามใครที่รังแกฉันก่อนหน้านี้ให้รีบเอาซุปกลืนวิญญาณมาให้ฉันในสามวันไม่เช่นนั้นคุณจะรู้ว่าเบ็ดของฉันไร้ความปราณีเพียงใด”
มีคนพูดอย่างน่ากลัวขึ้นมาว่า “ได้..ฉันจะสู้กับนายเอง”
หานเฟยกล่าวว่า “โหนายจะสู้กับฉันหรอ นายเป็นนักตกปลาระดับหก ฉันเป็นแค่ระดับสี่เท่านั้น”
จากนั้นชายคนนั้นจึงตะโกนว่า“ฉันไม่ต้องการเบ็ดไม้ไผ่อะไรของนาย! ถ้านายชนะฉันจะให้ซุปกลืนวิญญาณสี่ชามเลย”
"ได้!"
หานเฟยต้องการสิ่งที่นักตกปลาระดับหกคนนี้เสนอให้เขา
เหอเสี่ยวยูกล่าวว่า “หานเฟยนายไม่คิดอะไรให้ดีหน่อยหรอ เขาอยู่ระดับหก อย่าฝืนตัวเองสำหรับแค่ซุปกลืนวิญญาณนั่นเลย”
หานเฟยพูดอย่างเคร่งขรึม “ฉันทำแบบนี้เพื่อซุปกลืนวิญญาณหรอ เปล่าซะหน่อยไม่ฉันแค่ขัดเกลาตัวเอง ด้วยร่างกายที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะำให้ฉันอยู่รอดบนมหาสมุทรได้ดีขึ้น”
เหอเสี่ยวหยู่กระพริบตา ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณหลอกฉัน เห็นได้ชัดว่าคุณกำลังทำสิ่งนี้เพื่อซุปกลืนวิญญาณ
พี่ครูเลี้ยงคนหนึ่งพูดว่า “หึ! นั่นคือซินกวาง จากชั้นเรียนของฉัน มรดกทางจิตวิญญาณของเขาคือระดับสองคุณภาพสูงในการทดสอบ หานเฟยกำลังต่อสู้กับเขาหรอ”
หวังเจ๋อรู้สึกเวียนหัว หานเฟยเป็นนักตกปลาระดับสองไม่ใช่หรอ ทำไมเขาถึงไปสู้กับนักตกปลาระดับหกได้ล่ะเนี่ย จากนั้นอาจารย์อีกคนก็บอกเขาว่าหานเฟยทะลุถึงระดับสี่แล้ว
ผู้เชี่ยวชาญด้านการประมงยังคงสนทนากันเมื่อหานเฟยและ ซินกวางเริ่มต่อสู้กัน
พลังวิญญาณเปล่งออกมาระหว่างพวกเขา พลังมหาศาลพุ่งออกมาระหว่างเบ็ดไม้ไผ่และเบ็ดเหล็ก
หานเฟยทุบไปข้างหน้าพลังพร้อมวิญญาณที่ไหลออกมาจากเบ็ดไม้ไผ่ มันไม่สามารถทำลายการป้องกันของคู่ต่อสู้ได้หานเฟยจึ่งเริ่มโจมตีกวาด หลังจากการโจมตีสองสามครั้งเขาเปลี่ยนจากการกวาดเป็นการทุบอีกครั้ง
ซินกวางมีความสามารถมากมาย แต่เขาไม่สามารถต้านทาน หานเฟยที่ปลดปล่อยพลังวิญญาณของเขาโดยไม่มีการยับยั้งชั่งใจได้ ชาวประมงทุกคนมีพลังงานทางจิตวิญญาณที่จำกัด พลังทั้งหมด 136 จุดของเขาถูกใช้เพื่อสกัดกั้นเบ็ดไม้ไผ่ของ ของหานเฟยแล้ว แล้วเขาจะต่อสู้ต่อไปได้อย่างไร?
หลังจากโดนตีไปสิบหกครั้งจากหานเฟยเบ็ดของซินกวาง ก็ปลิวไปในที่สุด ซินกวางถึงกับหน้าซีด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพ่ายแพ้ให้กับนักตกปลาระดับสี่ ผู้ชายคนนี้มีพลังวิญญาณไม่ จำกัดเลยหรอ
ไม่ใช่แค่ซินกวางแต่นักตกปลาทุกคนต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน นักตกปลาระดับสี่จะมีพลังวิญญาณมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร หานเฟยโจมตีทั้งหมดสิบหกครั้ง แม้ว่าจะต้องใช้พลังวิญญาณแปดแต้มในแต่ละครั้ง แต่ก็รวมเป็น 128 แต้ม! มันเป็นความสามารถของระดับหกไม่ใช่ระดับสี่!
ในทางกลับกันหานเฟยหยิบซุปกลืนวิญญาณขึ้นมากินอย่างสบายใจ
หานเฟยดูดีขึ้นทันที ช่องว่างระหว่างระดับหกและระดับสี่นั้นชัดเจน ความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ดีกว่าของเขาเอง หากซินกวางละทิ้งการป้องกันและต่อสู้กลับผลของการต่อสู้อาจแตกต่างออกไป
หานเฟยกล่าวว่า “เสี่ยวยูช่วยฉันกินหน่อย ฉันอิ่มแล้ว.”
เหอเสี่ยวหยู่น้ำตาแทบไหล “ฉันก็อิ่มเหมือนกัน ฉันมีสิบสามชามยังไม่ได้กินเลยเนี่ย…”
นายประมงวัยกลางคนคนหนึ่งพบว่ามันแปลก ทำไมลูกสาวของเขาถึงมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ แล้วทำไมเบ็ดไม้ไผ่ของหานเฟยถึงดูเหมือนของลูกสาวของเขา?
ชาวประมงคนอื่นๆ ต่างก็สับสนเช่นกัน พวกเขาไม่เคยเห็นใครกินซุปกลืนวิญญาณมากขนาดนั้น หานเฟยมีกี่ชามกันแน่เนี่ย
จริงๆแล้วซุปกลืนวิญญาณไม่มีประโยชน์สำหรับหานเฟยในตอนนี้ หานเฟยตระหนักได้เมื่อเขาพบว่าขีด จำกัดสูงสุดของพลังวิญญาณของเขาติดอยู่ที่ 139 จุด
อย่างไรก็ตามเขาสามารถท้าทายต่อไปได้ ในขณะที่ความจุของพลังงานทางจิตวิญญาณของเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่ซุปกลืนวิญญาณสามารถเติมพลังทางวิญญาณที่เขาสูญเสียไปได้
นักเรียนคนหนึ่งตะโกนจากฝูงชนว่า “หานเฟยนายมีซุปกลืนวิญญาณมากกว่าสามสิบชาม คุณไม่จำเป็นต้องฉี่เลยหรอ”
อย่างไรก็ตามหานเฟยเรอและพูดว่า “ตอนนี้ฉันสามารถกลั้นมันไว้ได้อยู่ ใครเป็นคนต่อไป”
ทันใดนั้นมีเสียงตะโกนอย่างรุนแรง “หานเฟย!”
หานเฟยพูดโดยไม่หันกลับไปมอง “ฉันยังจัดการเรียนชั้นนี้ไม่เสร็จ อย่าเพิ่งรีบร้อน”
“นายวางแผนจะต่อสู้อีกกี่คลาส”
หานเฟยหันกลับไปเพื่อพบหวังเจ๋อและอาจารย์คนอื่น ๆ
เมื่อหันไปมองหานเฟยพูดอย่างรีบร้อน “เอ่ออาจารย์ผมต้องฉี่แล้ว ผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ…”
“คุณสามารถอั้นมันได้ไม่ใช่หรอ นายจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
เหอเสี่ยวหยู่รีบลุกขึ้นและพูดว่า “หานเฟยเบ็ดไม้ไผ่ของฉัน!”
หานเฟยตระหนักว่าเขาไม่สามารถต่อสู้ต่อไปได้อีกแล้วเขาจึงโยนเบ็ดไม้ไผ่กลับไปที่เหอเสี่ยวหยู่
…
ทุกคนโล่งใจหลังจากหานเฟยจากไป ในที่สุด! แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญระดับหกก็ยังพ่ายแพ้ต่อเขา พวกเขาต้องขอให้ผู้เชี่ยวชาญระดับเจ็ดมาบดขยี้เขาหรือไม่ ทำไมจู่ๆผู้ชายที่ไร้ประโยชน์ถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้
ทุกคนรู้ว่ามรดกทางวิญญาณของถังเกออยู่ระดับเจ็ด แต่หานเฟยเป็นเพียงระดับหนึ่งเท่านั้น แม้ว่าถังเกอจะขอให้ฑูตสวรรค์ช่วยเขา แต่เขาก็ไม่สามารถเก่งขึ้นได้เร็วขนาดนี้!
ในสนามเด็กเล่น..หวังเจ๋อหรี่ตาและถามว่า “ฉันเข้าใจความก้าวหน้าของคุณได้ แต่พลังวิญญาณของนายคืออะไร”
หานเฟยกล่าวว่า “อ๋ออาจารย์พลังวิญญาณของผมก็คือสิ่งที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของผม!”
ป้าป…
หานเฟยถูกตบหัวทันทีโดยหวังเจ๋อซึ่งหมดคำพูด แม้แต่ฟางเจ๋อที่มาจากเมืองก็ไม่สามารถหมุนเวียนพลังวิญญาณในร่างกายของเขาได้เลยแต่หานก็บอกว่าเขาทำได้งั้นหรอ
ติดตามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ : ว่างๆก็เลยเอานิยายมาแปลไทย