LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 49 - แสงดาวในโลกสีฟ้า 

เล่มที่ 1 ตอนที่ 49 - แสงดาวในโลกสีฟ้า

"ไวฟุ!! เธอเป็นอะไรไหม?"แฮรี่ถามด้วยความกังวล

"เธอ….เหมือนว่าเธอไม่รู้สึกอะไรเลย!!"เสี่ยวหญิงร้องอุทาน

ฉันเงยหน้ามองทุกคนที่กำลังแสดงสีหน้าตกใจอยู่หลังกระจก ราฟเฟิลกล่าวว่า รังสีระดับสามไม่ใช่ปริมาณกัมมันตรังสีที่นักผจญรังสีทั่วไปจะรับไหว เห็นได้ชัดว่า ทุกคนมีขีดจำกัดในการทน และจากสีหน้าของทุกคน ทำให้ฉันรู้ว่าคนที่จะทนรังสีระดับสามได้นั้นหายาก

ฉันรู้สึกตื่นเต้น เพราะมีเพียงแค่นักผจญรังสีเท่านั้นที่จะสามารถทำงานภาคสนามได้ แล้วทุกคนเองก็ถูกจำกัดด้วยความสามารถในการต้านทานรังสี เมื่อพิจารณาถึงสิ่งนี้ หากว่าฉันทนปริมาณรังสีระดับสูงได้ มันก็เท่ากับว่าฉันจะสามารถไปยังสถานที่ที่นักผจญรังสีคนอื่นๆไปไม่ถึงได้ ฉันจะได้เข้าถึงแหล่งข้อมูลเพิ่มเติม

ฉันยกนิ้วให้กับผู้อาวุโสอลูฟา "ท่านผู้อาวุโสอลูฟา ฉันไม่เป็นอะไร"

สายตาของผู้อาวุโสอลูฟาส่องประกายเป็นมันวาว ในที่สุดกองกำลังออกสำรวจก็เจอขุมทรัพย์ เขายิ้มและกล่าวว่า "ราฟเฟิล ทดสอบระดับสี่"

"ระดับสี่?!"ราฟเฟิลจ้องมองผู้อาวุโสอลูฟาด้วยความตกใจ "ระดับสี่เท่ากับเขตรังสีขั้นกลาง!"

ผู้อาวุโสอลูฟายิ้มอย่างใจเย็น

ลุงเมสันจ้องมองและกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มแข็ง "ราฟเฟิล ฟังคำสั่งผู้อาวุโสอลูฟา ทดสอบระดับสี่!!"เขาขยับตัวมาชิดกระจก จดจ่อมาที่ฉันด้วยสายตาจริงจัง

"ปริมาณกัมมันตรังสีระดับสี่พร้อมแล้ว สิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง เปิดใช้งาน!!"

*พรึบบบ!* คราวนี้แสงไฟรุนแรงกว่าเดิม แต่สำหรับฉันมันก็เป็นเพียงแค่การเพิ่มจำนวนแสง ฉันไม่รู้สึกอึดอัดอะไรเลย จนบางทีฉันเริ่มสงสัยแล้วว่า การทดสอบแบบนี้มีคนเกิดรู้สึกอึดอัดด้วยเหรอ?

"ว้าว!! ไม่น่าเชื่อ!!"เสี่ยวหญิงอุทานน้ำเสียงประหลาดใจ "ปริมาณรังสีที่แฮรี่ทนได้อยู่ที่ระดับห้า"

"ราฟเฟิล ราฟเฟิล เร็วเข้า ทดสอบระดับห้า!! หลัวปิงจะต้องเหนือกว่าแฮรี่!"

ฉันเข้าใจแล้ว แฮรี่ เจ้าคนชั่ว นายทนรังสีได้ถึงระดับห้า น่าประทับใจแต่อย่างไรนายก็ยังเป็นคนชั่ว

"ไม่จำเป็น ข้ามไปที่ระดับหกเลย"ลุงเมสันกล่าวแทรก

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองลุงเมสันที่มองกลับมาหาฉันด้วยสายตากระตือรือร้น มันเป็นสายตาที่เหมือนกำลังมองขุนทรัพย์ แฮรี่ก็กำลังมองอยู่ข้างๆ เมื่อลุงเมสันพูดว่า "ระดับหก" ทุกคนก็หันไปมองลุงเมสัน

"ระดับหก!"พี่สาวเช่อชื่อร้องอุทาน "นั่นมันระดับที่เหนือกว่าแฮรี่แล้ว ไม่มีใครในโลกนี้ทนระดับ 6 ได้!! อย่างมากสุดก็ระดับห้า"

ลุงเมสันมองด้วยสายตาเคร่งขรึม "ไม่มีใครไปถึงระดับนั้นได้เพียงเพราะเรายังหาไม่เจอ ซึ่งมันก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีอยู่ ราฟเฟิล ไปที่ระดับหก"

"ตกลง"ราฟเฟิลยื่นมือออกไปด้วยท่าทางลังเล ด้านหน้าของเขาคือหน่วยควบคุมขนาดใหญ่

"รอก่อน!!"แฮรี่หันกลับไปมองทุกคน "พวกคุณแน่ใจแล้วเหรอ?! นี่มันระดับหกนะ ความรุนแรงใกล้เคียงกับเขตแดนวงรังสีชั้นใน!"

"เริ่มได้เลย"ฉันตะโกน "ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย"ฉันยืนกอดอก ราฟเฟิลกำลังเหม่อลอยเห็นได้ชัดเลยว่าเขาเป็นห่วงฉัน

แฮรี่ตกใจอย่างมาก "ไวฟุ ใจเย็นๆก่อน!"

ฉันหันหน้าหนีไม่อยากมองเขา

"งั้น….ผมจะเริ่มแล้วนะ"ราฟเฟิลยังคงลังเล

"เดี๋ยวก่อน"ทันใดนั้นผู้อาวุโสอลูฟาก็กล่าวขัดและกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบว่า "ผมคิดว่าหลัวปิงมีศักยภาพมากกว่านี้ ราฟเฟิลข้ามไปทดสอบระดับเก้าเลย"

"ระดับเก้า!!"ทุกคนอุทานเป็นเสียงเดียวกัน มันคือระดับที่ทุกคนไม่สามารถจินตนาการได้

แต่ละคนเงียบไปนานมาก ราวกับว่าทุกคนกำลังหลุดออกจากโลกแห่งความจริง

ไม่มีใครเคลื่อนไหวเลยสักคนไม่ว่าจะเป็นพี่สาวเช่อชื่อ ลุงเมสัน แฮรี่ ราฟเฟิล พี่สาวมีอา เสวี่ยกี๋ หมิงหยูและเจ้าหญิงอาร์เซนอล

"ระดับเก้า…"หมิงหยูพึมพำด้วยความตกใจ "นั่นมัน….ระดับใจกลางกัมมันตรังสีโซน…..หากใครทนรังสีระดับนี้ได้ คนๆนั้นจะสามารถเข้าไปยังสถานที่ในประวัติศาสตร์ได้หลายแห่งเลย…."หมิงหยูมองมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจ

ทุกคนยังยืนนิ่ง มีเพียงแค่ผู้อาวุโสอลูฟาเท่านั้นที่ยิ้มอย่างมีเลศนัย ดวงตาที่เขามองให้ความรู้สึกเต็มไปด้วยสติปัญญา

ทันใดนั้นต้าลี่ก็กระโดดลงมาจากคอของพี่สาวมีอา เธอเอาหน้าแนบกระจก "ระดับเก้า!! พี่สาวปิง พี่ต้องทำได้!!"

ฉันรู้สึกประหม่าเพราะพวกเขาบอกว่ากัมมันตรังสีระดับเก้าเทียบเท่ากับจุดศูนย์กลางของโซนกัมมันตรังสี ไม่ต้องพูดถึงเลย ตอนนี้บนโลกยังไม่มีใครทนรังสีระดับหกได้ นับประสาอะไรกับระดับเก้า อย่าลืมว่ามันยังมีระดับเจ็ดกับระดับแปดขั้นกลาง!!

ฉันเริ่มตึงเครียดหัวใจเต้นถี่ ในห้องทดสอบเงียบซะจนหายใจไม่ออก บางครั้งความเงียบก็เป็นสิ่งที่น่ากลัว

"ปริมาณรังสีระดับเก้าพร้อมใช้งาน สิบ เก้า แปด…"

*ตุบ-ตุบ ตุบ-ตุบ ตุบ-ตุบ*ฉันได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง ฉันจะไม่เป็นไรใช่ไหม? ทุกคนจะไม่ทำร้ายฉันใช่ไหม?

"เจ็ด หก ห้า….."

*ตุบ-ตุบ ตุบ-ตุบ ตุบ-ตุบ*

เสียงเต้นหัวใจเร็วขึ้นพร้อมกับเวลาที่นับถอยหลัง ฉันเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นอีกเล็กน้อย หรือว่าควรจะลืมๆมันไป? ถ้ามีอะไรผิดพลาดล่ะ? มันจะสายเกินแก้หรือเปล่า!! แต่ทุกคน….จะไม่….ทำร้ายฉัน...ใช่ไหม…

"สี่ สาม สอง…"

"เดี๋ยวก่อน!"ฉันพูดอย่างเร่งรีบ

"...หนึ่ง…..เริ่มการทำงาน!!"

ไม่มีเวลาให้ฉันเสียใจหรือเปลี่ยนความคิดอีกแล้ว ทันใดนั้นแสงสีฟ้าก็สว่างวาบกลืนกินฉันทันที เนื่องจากแสงสีฟ้าส่องสว่างรุนแรง ฉันต้องใช้มือปิดกั้นบังสายตาโดยไม่รู้ตัว เสียงหายใจและหัวใจของฉันดังถี่ *ตุบ-ตุบ ตุบ-ตุบ...ฟิ้ววว….ฟิ้ววว*

*ฟิ้ววว….ฟิ้วววว…*

*ตุบ-ตุบ ตุบ-ตุบ* ในโลกที่แสนเงียบสงบ เสียงที่ได้ยินของฉันมีเพียงแค่เสียงหายใจและหัวใจที่เต้นระรั่ว แต่….. มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

ฉันก็ค่อยเอามือที่บังสายตาออก ร่างกายค่อยๆชินกับแสงสีฟ้า เสียงหายใจและการเต้นของหัวใจกลับคืนสู่สภาวะปกติ โดยที่ฉันไม่รู้สึกผิดแปลกอะไร

ฉันเงยหน้าขึ้น แสงสีฟ้ารุนแรงจนปิดผนึกโลกโดยรอบ ทำให้ฉันมองไม่เห็นแม้กระทั่งกำแพงสีขาว มองไม่เห็นแม้กระทั่งกระจกและคนที่อยู่ด้านหลังกระจก เหมือนว่าฉันยืนอยู่บนโลกสีฟ้าตัวคนเดียว

แสงสีฟ้าแสนสงบค่อยๆทำให้ฉันสงบจิตสงบใจ ฉันยกมือขึ้นและเห็นว่าบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวมาที่มึงของฉัน ฉันเอื้อมมือไปจับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความอยากรู้ ฉันมองเห็นจุดแสงสีฟ้าแบบเดียวกับที่เห็นในอ่างน้ำก่อนหน้า

ฉันตระหนักได้ว่าจุดแสงไฟเหล่านี้คือเวทมนตร์ พวกมันเชื่อมต่อกันด้วยเส้นที่มองไม่เห็นและเว้นระยะห่างเท่าๆกัน พวกมันล้อมรอบมือของฉันก่อตัวเป็นวงกลม ล้อมรอบตัวฉันเหมือนวงแหวนกัมมันตรังสี