บทที่ 252

เสียงเฮดังสนั่นไปทั่วทั้งบริเวณ ด้านหน้ามีชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งยืนแสยะยิ้มจ้องมองดูตนอย่างไม่วางตา ไม่ถึงสามลมหายใจเสียงระฆังดังลั่น ชายหนุ่มรูปงามด้านหน้าก็พุ่งทะยานเข้าหาหมัดทั้งสองข้างมีเปลวไฟลุกโชน เนี่ยฟงเองขมวดคิ้วเร่งโคจรลมปราณไปที่มือทั้งสองข้างปัดป้องหมัดที่โจมตีเข้ามา ผู้หนึ่งโจมตี ผู้หนึ่งปัดป้อง ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใครต่างเร่งเพิ่มพลังปราณไปอีกหลายส่วน เนี่ยฟงเองถึงแม้จะถูกโจมตีแต่ก็ปัดป้องได้อย่างดีเยี่ยม แอบสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ที่พื้น เมื่อสบโอกาสก็กระทืบเท้าขวา เปรี้ยง เถาวัลย์สีฟ้าพุ่งออกมารัดแขนขวาที่กำลังง้าง เนี่ยฟงแสยะยิ้มพุ่งออกทางซ้ายมือต่อยหมัดขวาเข้าไปที่ใบหน้าอย่างถนัดถนี่พร้อมกับสลายวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ เปรี้ยง ชายหนุ่มรูปงามกระเด็นออกไปด้านหลัง เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากจมูกที่บุบบี้ เสียงหัวเราะด้วยความสะใจดังลั่นมาจากชายหนุ่มด้านหน้า

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะมีความสามารถเช่นนี้ ดี ถึงเวลาที่ข้าต้องเอาจริงแล้ว เตรียมรับมือ”

สิ้นเสียงกล่าวเขาก็ร้องคำรามพลังปราณพุ่งพวยออกมาจากร่าง ทันใดนั้นร่างกายก็ขยายสูงใหญ่มีขนสีขาวขึ้นปกคลุมทั้งร่างศีรษะแปรเปลี่ยนเป็นนกกระเรียนดวงตาสีแดงก่ำปีกขนาดใหญ่สีขาวปรากฏขึ้นที่ด้านหลังเสียงสะบัดมือดังแว่ว มีดสั้นสองเล่มปรากฏขึ้นที่มือทั้งสอง เนี่ยฟงเองก็แสยะยิ้มเช่นกันเร่งโคจรลมปราณใช้ออกด้วยทักษะอาภรณ์แห่งสายลม ประดุจสวมชุดเกาะสีฟ้าแส้แข็งสีดำปรากฏขึ้นที่มือขวา ไม่รอให้อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาหาเนี่ยฟงพุ่งทะยานด้วยท่าเท้าเหยียบนภา ร่างกายวูบวาบไปมาสร้างความแปลกใจแก่ผู้พบเห็นไม่น้อย

เคร้ง เคร้ง เคร้ง เสียงแส้แข็งปะทะกับมีดสั้นสองเล่มเสียงดังลั่น ต่างฝ่ายต่างผลัดกันรุกรับ มีดสั้นถูกจ้วงแทงเข้ามาทุกครั้งที่มีโอกาสเนี่ยฟงเองก็เบี่ยงตัวหลบได้อย่างทันท่วงทีเช่นเดียวกัน ไม่ถึงสิบลมหายใจทั้งสองก็แยกออกจากกันอีกครั้ง เสียงสะบัดปีกสีขาวด้านหลังดังแว่วชายหนุ่มด้านหน้าพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ทันใดนั้นก็สะบัดปีกด้านหลังอย่างรวดเร็ว ขนนกสีขาวพุ่งออกมาโจมตีประดุจห่าฝน เนี่ยฟงหาได้สนใจพุ่งทะยานเหยียบเกราะสายฟ้าที่สร้างเป็นฐานฟาดหวดแส้แข็งสีดำในมือออกด้วยทักษะตัดสายฟ้า ปราณแส้แข็งสามเล่มพุ่งเข้าปะทะขนนกเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เปรี้ยง ขนนกสีขาวฟุ้งกระจายไปบนอากาศ แน่นอนว่าชายหนุ่มรับรู้อยู่ก่อนแล้วจึงซัดมีดสั้นสองเล่มในมือออกไป ไร้ซึ่งเสียงร้องใดๆ แต่กลับได้ยินเสียงเอ่ยวาจาอย่างแผ่วเบาจากด้านหลัง

“คิดว่าท่านจะมีความสามารถทำให้ข้าแปลกใจมากกว่ากว่านี้เสียอีก”

เปรี้ยง ชายหนุ่มถูกบางอย่างฟาดหวดไปที่ปีกด้านซ้าย เสียงกระดูกแตกดังลั่นพุ่งลงไปปะทะกับพื้นดินด้านล่าง ตูม หลายคนต่างโห่ร้องจ้องมองชายหนุ่มผู้หนึ่งลอยอยู่บนท้องฟ้า เนี่ยฟงหรี่ตามองพร้อมกับพุ่งทะยานลงจากเกราะสายฟ้า ฟาดหวดแส้แข็งด้วยทักษะตัดสายฟ้าอีกครั้ง ปราณแส้แข็งสามเล่มพุ่งโจมตีในจุดที่ชายหนุ่มรูปงามร่วงลงไป เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ทันใดนั้นเนี่ยฟงก็ต้องเบี่ยงตัวหลบไปทางขวาเพื่อหลบมีดสั้นสองเล่มที่พุ่งสวนขึ้นมา เมื่อเหยียบถึงพื้นเนี่ยฟงก็ต้องถีบเท้าพุ่งหลบออกไปทางซ้ายอีกครั้งเพราะขนนกที่พุ่งเข้ามาโจมตี ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว

“หลบหนีเก่งเหลือเกินนะไอ้เด็กเวร”

ระยะเวลาเกือบยี่สิบลมหายใจที่เนี่ยฟงต้องคอยพุ่งหลบขนนกที่ซัดออกมาโจมตี แต่กระนั้นก็หาจังหวะพุ่งเข้าใกล้ชายหนุ่มรูปงามฟาดหวดแส้แข็งในมือด้วยทักษะตัดสายฟ้า ปราณแส้แข็งสามเล่มพุ่งเข้าปะทะขนนกที่พุ่งเข้ามาเสียงดังลั่น เปรี้ยง ทว่าครั้งนี้เนี่ยฟงหาได้พุ่งออกไปที่ใดรีบสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าไว้บนพื้นสองวง แน่นอนว่าชายหนุ่มรูปงามด้านหน้าก็ระแวงตัวอยู่เช่นกันหันไปมองรอบกายเมื่อไม่พบผู้ใดก็สะบัดปีกขวาโจมตีด้วยขนนกพร้อมกับซัดมีดสั้นในมือออกไปอีกสองเล่ม เนี่ยฟงใช้เกราะสายฟ้าเข้าต้านรับพร้อมกับร้องออกมาเสียงโหยหวนในม่านขนนกที่ยังคงฟุ้งกระจายอยู่

ชายหนุ่มรูปงามแสยะยิ้มถีบเท้าพุ่งเข้าไปในม่านขนนกหวังสังหารชายหนุ่มด้านหน้า แต่ทว่าก็เสียท่าเสียแล้วเพราะเมื่อพุ่งเข้ามาก็พบว่ามีบางอย่างรัดที่ร่างกายของตนและปีกทั้งสองด้านหลัง เนี่ยฟงแสยะยิ้มกำชับแส้แข็งในมือพร้อมกับเร่งโคจรลมปราณฟาดหวดแส้แข็งในมือไปที่หน้าอกของชายหนุ่มรูปงาม เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงกระดูกแตกดังลั่นเลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกจากปาก แต่ทว่าเนี่ยฟงก็หาได้หยุดมือฟาดหวดไปที่แขนและขาทั้งสองข้างด้วยเช่นกัน เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงร้องโหยหวนดังลั่นออกมา หลายคนตะโกนโห่ร้องอย่างดีใจ ไม่ถึงสองลมหายใจเนี่ยฟงก็ก้าวเดินออกมาจากม่านขนนกพร้อมกับลากชายหนุ่มรูปงามที่ตอนนี้กลายเป็นมนุษย์เช่นเดิม แขนขาหักผิดรูปเลือดสีแดงฉานไหลย้อมไปทั่วทั้งร่าง เสียงตะโกนโห่ร้องเมื่อครู่ต่างเงียบลง แต่ก็ยังมีหลายคนตะโกนโห่ร้องเสียงดังด้วยเช่นกัน

หลังจากจัดการเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็เดินหายเข้าไปในทางเดินที่เดินออกมา เมื่อกลับมายังห้องโถงสภาพร่างกายที่สมบูรณ์หลายคนในห้องถึงกับจ้องมองอย่างไม่วางตา เนี่ยฟงเองก็หาได้สนใจนั่งโคจรลมปราณอยู่มุมห้องเช่นเดิม เกือบสองชั่วยามในระหว่างที่หลายคนเฝ้ารอการประลองของตน ทหารสองนายก็เดินเข้ามาหาเนี่ยฟงพร้อมกับเอ่ยวาจาที่ทักคนตื่นตกใจ

“คุณชายหัวเสี่ยวอี้ เรียกหาเจ้าไอ้หนู”

เนี่ยฟงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ

“โปรดแจ้งข้าได้หรือไม่ว่าคุณชายนามว่าหัวเสี่ยวอี้เป็นผู้ใด”

“เหอะ อย่ากล่าววาจามากมาย เจ้ารีบไปหาเขาเถอะ”

“ข้ากล่าวออกไปแล้ว หากท่านไม่แจ้งว่าคนที่ต้องการพบข้าคือผู้ใด ข้าก็ไม่อาจไปกับท่านได้”

ทหารทั้งสองถึงกับขมวดคิ้ว เป็นมู่ยี่ที่หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าชอบใจไอ้หนูนี่นัก ข้าจะบอกกล่าวต่อเจ้า คุณชายหัวเสี่ยวอี้ที่เจ้าถามก็คือคนที่ชนะมาแล้วสามสิบแปดครั้งอยู่ในอันดับสิบของนักสู้เขตที่หนึ่ง แต่นี่เจ้าตัดสินใจได้หรือไม่ว่าจะไปพบเขาหรือไม่”

เนี่ยฟงแสยะยิ้มพร้อมกับพยักหน้าขึ้นลง

“เช่นนั้นข้าคงต้องตอบปฏิเสธ รับกวนท่านกลับไปแจ้งต่อคุณชายอะไรนั้นด้วย”

เมื่อกล่าวเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็หลับตาโคจรลมปราณเช่นเดิม ปล่อยให้นายทหารสองนายยืนงุนงง ส่วนมู่ยี่นั้นหัวเราะออกมาดังลั่น หลายคนถึงกับแสยะยิ้ม

“เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าก็แล้วกัน หากเกิดสิ่งใดขึ้นกับตัวเจ้าจงจำเอาไว้ว่ามันเป็นสิ่งที่เจ้าเลือกเอง”

หลังจากนั้นทหารทั้งสองนายก็เดินออกไปจากห้องโถง มู่ยี่เมื่อเห็นเช่นนั้นก็รีบพุ่งเข้ามาหาเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว เสียงสะบัดมือดังแว่วหลังจากนั้นก็โยนบันทึกเล่มหนึ่งไปที่ด้านหน้าของเนี่ยฟง

“ข้าชอบใจเจ้านักไอ้หนู นั้นเป็นบันทึกที่ข้าจดเอาไว้เกี่ยวกับเรื่องของที่นี่ทั้งหมด อีกอย่างข้ามาเตือนเจ้า จงระวังหัวเสี่ยวอี้ผู้นี้ให้ดีเมื่อเจ้าตอบปฏิเสธคำเชิญของมัน มันคงส่งคนมาทำร้ายเจ้าแน่”

เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้ว

“จากที่ข้าเห็นการที่ข้าจะได้พบเจอผู้คนนั้นก็เป็นเพียงวันประลองเท่านั้นเอง”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แน่นอนว่าตอนนี้พวกมันอาจทำอะไรเจ้าไม่ได้ แต่เมื่อได้ที่เจ้าชนะครั้งที่สิบเมื่อไหร่ เจ้าก็จะถูกย้ายที่ไปอยู่อีกทีหนึ่ง เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าก็จงเตรียมตัวเอาไว้ให้ดีเถอะ”

“ข้าขอถามได้หรือไม่ว่ามีทั้งหมดกี่เขต”

“เก้าเขต หากจะกล่าวว่าเขตไหนแข็งแกร่งที่สุดก็คือเขตเก้า ส่วนเขตหนึ่งเจ้าก็คงจะรู้จากจำนวนคนที่หายไป แน่นอนหากเจ้ามีความสามารถและเก่งกาจ สามารถย้ายเขตได้หากมีคำร้องขอจากผู้ปกครองเขตที่เหลือ หรือองค์เทพจะเรียกตัวเจ้าเข้าไปอยู่ในสังกัด ข้าบอกกล่าวต่อเจ้าเพียงเท่านี้หากเจ้าต้องการรู้สิ่งใดเพิ่มก็อ่านจากบันทึกเล่มนั้นเถอะ หากไม่เข้าใจก็ค่อยมาถามข้าเมื่อวันประลองครั้งหน้าก็แล้วกัน”

เมื่อกล่าวเสร็จสิ้นมู่ยี่ก็หันหลังพุ่งกลับไปนั่งที่เดิมส่วนเนี่ยฟงก็หยิบบันทึกขึ้นมาเมื่อเปิดบันทึกก็พบว่ามียาพิษฟุ้งกระจายออกมา เนี่ยฟงแสยะยิ้มหาได้สนใจนั่งอ่านข้อความในบันทึกต่อ เป็นมู่ยี่ที่ต้องตื่นตกใจนั่งจ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา เกือบสองชั่วยามเนี่ยฟงก็อ่านบันทึกจนหมดหันมาจ้องมองมู่ยี่ที่ตอนนี้ร่างกายได้รับบาดเจ็บจากการประลอง เนี่ยฟงสะบัดมือขวามีขวดยาปรากฏที่มือขวาสองขวด เขาจัดการเทผงยาสีเทาออกจากขวดยาไปที่ขวดยาอีกขวด หลังจากเทจนพอใจก็เก็บขวดยา ไม่นานเนี่ยฟงก็ลุกขึ้นเดินเข้าหามู่ยี่พร้อมกับโยนขวดยาในมือพร้อมกับบันทึกของมู่ยี่

“ข้าขอบใจท่านมากสำหรับข้อมูล ส่วนนั้นเป็นเม็ดยาที่ข้าขอมาจากการชนะการประลอง”

หลังจากนั้นเนี่ยฟงก็กลับมานั่งที่เดิมพร้อมกับได้ยินเสียงร้องโหยหวนของมู่ยี่ดังลั่นออกมา