ตอนที่ 67 ไม่เห็นจะเท่าไหร่เลย

ไม่ใช่ว่ามีคนบอกว่าเฉียวเมียนเมียนไม่ได้คบกับซูเจ๋อแล้วเหรอ?

ซูเจ๋อยังคงเห็นใจเธออยู่เหรอ? เขายังมีความรู้สึกกับเธออยู่หรือเปล่า นั่นคือสาเหตุที่เขาพาคนมาช่วยเธอ

เจียงหลัวลี่คิดเป็นซูเจ๋อที่เรียกพวกเขามาที่นี่ด้วย

เธอตบหน้าอกตัวเองและคิดว่าซูเจ๋อไม่ใช่ผู้ชายที่แย่เกินไป อย่างน้อยครั้งนี้พวกเขาสามารถหลบหนีได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บด้วยความช่วยเหลือจากเขา มิฉะนั้นผลที่ตามมาอาจจะเลวร้ายมากก็เป็นได้

เธอรีบไปหาเฉียวเมียนเมียน และช่วยเธอให้ลุกขึ้น “เมียนเมียน เป็นไงบ้าง โอเคไหม”

เฉียวเมียนเมียนส่ายหัว

ยืนอยู่ตรงข้ามกับเซินเยวเยว่ และตูเจ๋อที่ต่างตกตะลึง

พวกเขามองไปที่กลุ่มผู้ชายที่นอนกองอยู่ที่พื้นและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากของเซินเยวเยว่สั่นด้วยความกลัว “คะ-คุณเป็นใคร”

ไม่มีใครคาดคิดว่ากลุ่มคนพวกนี้จะมาที่นี่เพื่อเฉียวเมียนเมียน

เซินเยวเยว่เองก็ประหลาดใจเช่นกัน

เฉียวอันซินไม่ได้บอกว่า ซูเจ๋อกับเฉียวเมียนเมียนไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว

และเธอสามารถดูถูกเฉียวเมียนเมียนตามที่เธอต้องการได้หรือไม่

แล้วเป็นอย่างไรกับคนเหล่านี้?

นอกจากซูเจ๋อแล้ว เฉียวเมียนเมียนจะขอความช่วยเหลือจากใครได้อีก?

หรือเฉียวอันซิน มีเธออยู่?

ในขณะนั้นเซินเยวเยว่ก็หน้าซีด

ชายคนหนึ่งในชุดดำมองเธออย่างเย็นชา

“คุณเป็นเพื่อนวิทยาลัยเดียวกันกับคุณเฉียวหรือเปล่า? คุณเป็นคนพาคนเหล่านี้มาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาให้เธอใช่หรือไม่”

“ฉัน ฉันเอง คุณจะทำอะไร”

เซินเยวเยว่ก้าวกลับไปหาตูเจ๋อ

ตูเจ๋อรู้สึกหวาดกลัวกับการเคลื่อนไหวของพวกเขาเช่นกัน แต่ก็พยายามที่จะยืนหยัดอย่างแข็งแกร่ง

“พวกบ้า พวกแกมาจากไหน กล้าดีอย่างไร ไม่รู้หรือว่าฉันเป็นใคร”

“ฉันไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร แต่ถ้าคุณรบกวนคุณเฉียวอีก คุณรอนับวันตายได้เลย”

“แหกขามันออก จับผู้หญิงออกมา”

“แกกล้าดียังไง ฉันเป็นลูกชายคนเดียวของประธานบริษัทเฉิงหัวนะ ถ้าแกกล้าแตะฉันแม้แต่ปลายนิ้ว พ่อฉันไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่”

“บริษัทเฉิงหัวเหรอ?” หัวหน้าบอดี้การ์ดหัวเราะเยาะอย่างไม่ลดละ

“ไม่เห็นจะเท่าไหร่เลย ถ้าวันนี้ฉันหักขาแกทั้งสองข้าง คิดเหรอว่าพ่อของแกจะกล้าทำอะไรได้”

บริษัทเฉิงหัวเป็นองค์กรขนาดกลางที่มีชื่อเสียงในเมืองหยุนเฉิง ถือว่าเป็นองค์กรที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง

แต่เมื่อเทียบกับบริษัทเหมา แล้วพวกเขาไม่ดีพอ แม้แต่จะเป็นพรมเช็ดเท้าของประธานเหมา ตอนนี้ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองได้สร้างความเดือดร้อนให้กับครอบครัวเพราะความโง่เขลาของตนเอง

การหักขาของเขาเป็นการแสดงความเมตตาต่อเขาแล้ว

ประธานเหมาไม่ได้ใจดี

สำหรับทุกสิ่งที่พวกเขามี เผลอ ๆ บริษัทเฉิงหัวอาจจะหายไปจากเมืองหยุนเฉิงในไม่ช้าก็ได้

บอดี้การ์ดสองคนก้าวไปข้างหน้าเพื่อรั้งเขาไว้

เขาโบกมีดพกต่อหน้าพวกเขาพร้อมคำราม

“ออกไปนะ ไม่งั้น..”

“ถ้าพวกแกกล้าแตะ ฉันจะ...”

เสียงตะโกนของตูเจ๋อหยุดลงอย่างกะทันหันในขณะถัดไปเขาส่งเสียงครวญครางดังออกมา

“อ้า ขาฉัน ขาฉัน...”

บอดี้การ์ดหยิบมีดออกไปจากเขาได้อย่างง่ายดาย

จากนั้นพวกเขาเตะเข่าของเขาอย่างแรง

ตูเจ๋อหน้าซีดลงในช่วงเวลาเพียงครู่ ‘แกร๊ก’ เข่าของเขากระแทกพื้น เขาจับขาของตนเองแล้วร้องไห้อย่างเจ็บปวด