LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 47 - การทดสอบที่ 2
เล่มที่ 1 ตอนที่ 47 - การทดสอบที่ 2
ฉันลุกขึ้นยืนและก้าวถอยหลัง
แฮรี่ส่ายหน้าและพยายามลุกขึ้นยืน เขาตัวสั่นระหว่างหาจุดสมดุล เขามองไปที่กำแพงแล้วบ่นพึมพำ "มัน….เกิดอะไรขึ้น? ห๊ะ? เธออยู่ที่ไหน?"
"ฉันอยู่นี่"ฉันพูดตอบ เขาหันมองไปรอบๆ ขณะกับริมฝีปากขมวดคิ้ว เขาเกาหัวด้วยความเขิน หลีกเลี่ยงไม่สบสายตาฉัน เขาเลือกที่จะมองพี่สาวเช่อชื่อและถามว่า "ช่วยเก็บการทดสอบวันนี้เป็นความลับได้หรือไม่?"
"ฮ่าฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะของพี่สาวมีอาดังก้องไปทั่วทั้งห้องทดสอบ เสียงของเธอใสแจ๋ว ชัดเจนจนกลบเสียงคนอื่นๆ ใบหน้าของแฮรี่กลายเป็นความมืดมน ขณะที่เขามองพี่สาวมีอาอย่างไม่พอใจ
พี่สาวมีอาหัวเราะต่อไปอีกพักใหญ่ก่อนจะรู้ตัวว่าเสียงหัวเราะของเธอนั้นดังเกินไปแล้ว เธอจึงรีบหยุดหัวเราะและฟื้นคืนสีหน้าจริงจัง "มองอะไรอยู่? นายพ่ายแพ้ จะไม่ให้ฉันหัวเราะได้ยังไง?"
ราฟเฟิลพยักหน้าด้วยความตื่นเต้นและยิ้มอย่างพึงพอใจกับความล้มเหลวของแฮรี่
ผู้อาวุโสอลูฟาและคนอื่นๆก็หัวเราะเช่นกัน มีเพียงลุงเมสันเท่านั้นที่ยังคงไว้ซึ่งไปหน้าเดิมและพูดแบบกัดฟันว่า "แฮรี่!! สู้ๆ!!"
*ฟุบ* แฮรี่วางมือเท้าสะเอว ใบหน้าก้มต่ำมาหาฉัน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม "การทดสอบหน้า ผมจะไม่ยอมอ่อนข้อให้กับเธออีกแล้ว"
ชิ ทำอย่างกับว่าการทดสอบ 2 ครั้งก่อนหน้า นายจะอ่อนข้อให้!!
"การทดสอบที่ 2 ต่อสู้ระยะไกล"ขณะที่พี่สาวเช่อชื่อกล่าว กำแพงสีขาวก็กลายเป็นหลุมยุบ มีกล่องสี่เหลี่ยมหลายกล่องโทรออกมา ผนังทั้งหมดเต็มไปด้วยความยืดหยุ่น สร้างความตกใจให้กับฉันไม่น้อยเลย กล่องที่ยื่นออกมาค่อยๆหยุด แสดงให้เห็นถึงมีดสั้นและปืนซ่อนอยู่ภายใน
ฉันหยิบปืนออกมาจากรูบนกำแพง รูปแบบของมันคล้ายคลึงกับปืนที่เหอเล่ยใช้ จากนั้นฉันก็หยิบมีดสั้น ใบมีดของมันคมกริบ ฉันจึงถามพี่สาวเช่อชื่อว่า "พี่เช่อชื่อ พวกเราจำเป็นต้องผ่านการทดสอบต่อสู้ระยะไกลจริงเหรอ?"
พี่สาวเช่อชื่อดูเคร่งขรึม แววตาของเธอนั้นเป็นแบบเดียวกับเจ้าหน้าที่ทหารที่ไม่มีทางปล่อยผ่านทหารที่ขัดคำสั่ง
เจ้าหญิงอาร์เซนอลเริ่มวิตกกังวล หมิงหยูมองแฮรี่ด้วยความเป็นห่วง เสวี่ยกี๋ยังคงสงบนิ่ง
ราฟเฟิลส่งเสียงเชียร์ฉัน "จัดการเลย!!"
พี่สาวมีอาและต้าลี่ก็พยักหน้าให้ฉัน
"ทำไมล่ะ? หรือว่าเธอกลัว?"แฮรี่กำลังหยิบปืนขึ้นมาเล่นระหว่างที่เขาถาม ฉันมองพี่สาวเช่อชื่อด้วยความกังวล "คมมีดและกระสุนปืนไม่มีตา ฉันกลัวว่าฉันจะพลาดไปทำร้ายแฮรี่"
"เธอกำลังกลัวว่าเธอจะทำร้ายผม ฮ่าฮ่าฮ่า"แฮรี่หัวเราะอย่างหัวเสีย เขาถึงขั้นเอนตัวไปมาเพราะการหัวเราะที่มากเกินไป
พี่สาวเช่อชื่อมองมาที่ฉันและมองไปที่แฮรี่ "แฮรี่ ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่านายรู้ได้ยังไงเรื่องที่หลิวปิงเป็นเด็กผู้หญิง ทั้งๆที่คนของเมืองพระจันทร์เงินยังสันนิษฐานหรือว่าเธอเป็นเด็กผู้ชาย?"
*อะแฮ่ม* แฮรี่ถึงกับสำลัก ใบหน้าของเขาแดงสนิททันทีที่ไอ
เจ้าหญิงอาร์เซนอลก็จ้องมองแฮรี่เช่นกัน "แฮรี่ นายรู้ได้อย่างไร?"
"เอ่อ? พี่แฮรี่เริ่มดูไม่ชอบมาพากลแล้ว"เสี่ยวหญิงทำตาโต ขณะที่หน้าอกอันใหญ่โตของเธอก็พิงกระจก
ราฟเฟิลและพี่สาวมีอาก็อยากรู้อยากเห็นเหมือนกัน
ส่วนเสวี่ยกี๋ก็ยังสงบนิ่งไม่ไหวติง ราวกับว่าไม่มีอะไรมาขัดขวางความสงบของเธอได้
ผู้อาวุโสอลูฟายิ้มอย่างมีเลศนัย
มีเพียงแค่ลุงเมสันที่แสดงความเป็นกังวลและแอบมองพี่เช่อชื่อ
แฮรี่ไออยู่พักใหญ่ จากนั้นเขาก็เงยหน้าใช้นิ้วแหวกจัดทรงผม "ก็ด้วยความรู้สึกของผมไงล่ะ!!" เขาพยายามทำตัวนิ่ง
จู่ๆฉันก็รู้สึกแย่ และมองเขาด้วยสายตาเคร่งขรึม "นายรู้ได้ยังไง?!"
แฮรี่ขมวดคิ้ว
"แฮรี่ แกคือลูกชายของฉัน แกคิดว่าฉันไม่รู้จักแกหรือยังไง?"พี่เช่อชื่อกล่าว "แกเหมือนกับพ่อของแกไม่ผิดเพี้ยน แต่ละคนก็เอาแต่สนใจความงาม เข้าใจสลับชายหญิงวุ่นวายหลายต่อหลายครั้งไม่พอหรือไงกัน?"
ลุงเมสันเอามือก่ายหน้าผาก เหมือนว่าเขาเสียใจที่ลูกชายไม่เป็นดังหวัง
แฮรี่ยืนแข็งทื่อ เขาไม่กล้าแม้แต่จะขยับคิ้ว ทำได้แค่กัดฟันคมหน้า เอามือกุมหน้าผากเหมือนพ่อของเขาแล้วบ่นพึมพำว่า "นี่เธอเป็นแม่ของผมจริงๆหรือ….ทำไมเอาแต่แฉผมไม่หยุดเลย…"
อะไรคือการสลับชายหญิง? ฉันเงยหน้ามองพี่สาวเช่อชื่อด้วยความสับสน มันหมายความว่าอย่างไร?
ราฟเฟิลแอบหัวเราะ "หลัวปิง แฮรี่มักจะเข้าใจผิดคิดว่าผู้ชายที่มีใบหน้าสวยเป็นผู้หญิงทุกครั้งที่เขาออกไปทำงานภาคสนามในเมืองอื่นๆ"
"ราฟเฟิล!!"แฮรี่ตะโกนดวงตาจับจ้องไปที่ราฟเฟิล
"ฮ่าาฮ่าฮ่า"พี่สาวมีอาหัวเราะดังลั่นอีกครั้ง เสียงหัวเราะอันสดใสเกิดขึ้นท่ามกลางสถานการณ์ที่อึดอัดใจ
อย่างไรก็ตามเธอก็รีบหยุดเสียงหัวเราะของตนเอง เธอมองแฮรี่ด้วยสีหน้าทุกข์ใจ "หรือว่านายสัมผัสร่างกายเธอ? นายจึงรู้ว่าหลัวปิงเป็นเด็กผู้หญิง?"
ทันใดนั้นทุกคนก็อ้าปากกว้าง เจ้าหญิงอาร์เซนอลรีบปิดตาของเธอ ขณะที่แววตาเสวี่ยกี๋เปลี่ยนไปเป็นเย็นชา สะท้อนแสงที่แสนน่ากลัว
อะไรนะ?!! หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งฉันมองแฮรี่ เขาก็ยิ่งเครียด
"แฮรี่!! รีบหาคำอธิบายมาแก้ตัวเดี๋ยวนี้!!"หมิงหยูกังวล "ฉันเชื่อว่านายไม่ใช่….."
"มันเป็นอุบัติเหตุ……"จู่ๆแฮรี่ก็ยอมรับ!
"ไอ้ลูกชาย แกจะพูดแบบนั้นไม่ได้!"ลุงเมสันเอาตัวแนบกระจก "เดี๋ยวแกก็ตายหรอก!"
แฮรี่ทำหน้ามุ่ยทั้งๆที่หน้ายังคงแดง "ตอนที่ผมอุ้มเธอ...แบบนี้…."เขาทำท่าโอบรอบแขน "....ผมบังเอิญ….สัมผัสเข้า….." เขามองมาที่ฉัน ก่อนจะหันหน้าหนีแล้วเกาหัว "ไอ้หยา ผมพยายามจะช่วยเพราะคิดว่าเธอเป็นเด็กผู้ชาย ใครมันจะไปรู้ว่า….."
"แฮรี่ นายเป็น…..!!"หมิงหยูเม้มริมฝีปากถอนหายใจ เธอส่ายหน้าด้วยความโกรธ
ในหัวของฉันเหมือนเกิดระเบิดดังปัง!
"ฆ่าเขา!"เสวี่ยกี๋กล่าวคำพูดเย็นชาดังก้องไปทั่วห้องทดสอบ มันสะท้อนเข้ามาในหัวของฉัน ฆ่าเขา…... ฆ่าเขา…... ฆ่าเขา……
ฉันหยิบมีดสั้น มุ่งเป้าไปที่แฮรี่
"หลัวปิง!! ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นเลยนะ!"
"เตรียมไปคุยกับยมบาลได้เลย!!"ฉันขว้างมีดออกไป และเขาก็หลบได้ ฉันกลับไปหยิบมีดสั้นมาเพิ่ม ตอนนี้ฉันมีมีดสั้นอยู่ในมือมากถึง 5 เล่ม และปาใส่แฮรี่ทีละเล่ม
มีดอันแรกพุ่งเป้าเพื่อขวางทาง เขาร้องอุทานถอยหลังไป 1 ก้าว ฉันจึงรีบปามีดเล่มที่ 2 เพื่อสกัดกั้นไม่ให้เขาถอย เขาจึงหันไปอีกด้านที่ชิดกำแพง จากนั้นฉันก็ปามีดทั้ง 3 เล่มออกไปทันที *ปัก ปัก ปัก!* เล่มแรกปักเข้าที่เสื้อฝั่งไหล่ขวา ส่วนอีกเล่มต่อเข้าที่กางเกงด้านซ้าย เล่มสุดท้ายปักใกล้ต้นคอ เขาตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับ ทำได้แค่เพียงกลืนน้ำลาย
ฉันพุ่งไปหาเขา มีพื้นที่สี่เหลี่ยมโผล่ขึ้นมาด้านข้างแฮรี่ซึ่งมีปืนอยู่ในนั้น ฉันหยิบมันขึ้นมาเอาปากกระบอกปืนเล็งเป้าไประหว่างคิ้วของเขาอย่างรวดเร็ว!!
