ตอนที่ 61+62 คำนับและขอโทษฉันเดี๋ยวนี้
“อะไรนะ” เจียงหลัวลี่ตะลึงไปชั่วขณะ
“อืม เซินเยวเยว่เป็นคนบอกน่ะ เขากลับมาที่วิทยาลัยและบอกพวกเราทุกคนอย่างมีความสุขว่า เธอนอกใจเขา คุณซูเขาจึงเลิกกับเธอ”
เฉียวเมียนเมียนกล่าวว่า “...ฉันไม่ได้นอกใจเขาสักหน่อย”
เธอต่อว่าด่าทอเขา
เขากับผู้หญิงราคาถูกนั้นต่างหากที่เป็นคนนอกใจเธอ!
“เพื่อน ฉันเชื่อเธอ” เจียงหลัวลี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องเจอกับคนแบบไหน เซินเยวเยว่ใจร้ายมากเกินไป เขาตั้งใจทำลายชื่อเสียงของเธอ ตอนนั้น ซวีเจียคาวเป็นฝ่ายมาตกหลุมรักเธอเองตั้งแต่แรกเห็น และเป็นฝ่ายไล่ตามเธออยู่ฝ่ายเดียว เธอไม่ได้ไปหลอกล่อหรือยั่วเขาสักหน่อย เซินเยวเยว่คิดได้ยังไงว่าเธอไปแย่งผู้ชายของเขา”
เฉียวเมียนเมียนไม่ตอบสนอง
เธอรู้สึกว่า เซินเยวเยว่ไม่ได้เป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ แต่เป็นคนอื่น เซินเยวเยว่คงไม่ไปบอกคนอื่นเรื่องการเลิกราของเธอกับซูเจ๋อเป็นแน่ ดังนั้นความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือเฉียวอันซิน เป็นผู้กระจายข่าว เธอคงใจให้เซินเยวเยว่รู้เรื่องนี้ด้วยเจตนาที่ชัดเจน
ในความคิดนั้น ดวงตาของเฉียวอันซินก็เย็นชา...
เฉียวอันซิน...
คนในห้องได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา
เจียงหลัวลี่เบิกตากว้างด้วยความกลัว
“เมียนเมียน พวกเขากำลังมาแล้ว”
เฉียวเมียนเมียนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น เห็นเซินเยว่เยวและจ้าวหวันถิง เดินนำหน้าชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งที่อยู่ข้างหลังพวกเธอ
เซินเยวเยว่เชยคางของเธอขึ้นเหมือนนกยูงที่หยิ่งยโสขณะที่เธอเดินเข้ามาหาเฉียวเมียนเมียน
“เฉียวเมียนเมียนถ้าเธอคุกเข่าต่อหน้าฉันและคำนับสามครั้งแล้วกล่าวขอโทษอย่างเป็นเรื่องเป็นราวผ่านเสียงตามสายของวิทยาลัย ฉันอาจจะพิจารณายกโทษครั้งนี้ให้เธอก็ได้”
“ใช่แล้ว” จ้าวหวันถิงกล่าวเสริมด้วยความภาคภูมิใจ
“คุกเข่าคำนับขอโทษพวกเราเดี๋ยวนี้ หากทำตัวดี พวกเราอาจจะยกโทษให้ หรือจะต้องให้ใช้กำลังก่อน”
“พวกเธอ มันจะมากไปแล้วนะ”
เจียงหลัวลี่กล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว
“พวกเธอเป็นคนรังแกคนอื่นก่อน ทำไมเมียนเมียนต้องเป็นฝ่ายขอโทษพวกเธอด้วย”
“เจียงหลัวลี่หุบปากไปซะ! ถ้าเธอคิดจะช่วยเฉียวเมียนเมียน โดนดีขึ้นมาบ้างอย่ามาโทษพวกเราละกัน”
“เธอ...”
“หลัวหลัว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ” เฉียวเมียนเมียนดึงเจียงหลัวลี่ไปไว้ข้างหลัง จากนั้นเธอก็มองคนที่กำลังหยิ่งผยองอยู่เบื้องหน้าด้วยความเย็นชา
“คุกเข่าให้กับพวกเธอน่ะเหรอ ฉันคุกเข่าเฉพาะต่อหน้าพ่อแม่แล้วก็เทพเจ้าเท่านั้น พวกเธอเป็นใครกันล่ะ?”
“เธอทำฉันก่อน ฉันสอนบทเรียนให้เธอเอง นั่นก็เป็นเพราะคุณสมควรได้รับมันแล้วไม่ใช่เหรอ ขอโทษงั้นเหรอ? ไม่มีทาง”
“แก...”
เซินเยวเยว่หน้าซีดจากความโกรธ “เฉียวเมียนเมียน เธอกำลังบอกว่าเธอไม่จะยอมขอโทษใช่ไหม”
เฉียวเมียนเมียนมองเธอเหมือนเธอเป็นคนโง่
“ฉันไม่ได้พูดไปแล้วหรอกหรือ ก็ยังหนุ่มยังแน่น แต่การได้ยินแย่มาก เซินเยวเยว ฉันขอแนะนำให้เธอไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลซะหน่อยนะ เผื่อว่าหูจะหนวก”
“แก!...”
มีคนจำนวนมากมุ่งดูเหตุการณ์อยู่อย่างสนใจ
ขณะที่เฉียวเมียนเมียนพูดคำเหล่านั้น ผู้คนก็ส่งเสียงหัวเราะ
พวกเขาล้อเลียนเซินเยวเยว่
เซินเยวเยว่รู้สึกลำบากใจอย่างที่สุด และยกแขนขึ้นพร้อมจะเฉียวเมียนเมียน
เฉียวเมียนเมียนไม่ได้หลบเลี่ยง เธอเพียงแค่หัวเราะเยาะ “ทำไม เธอถึงอยากล้มลงอีกครั้ง”
