ตอนที่ 286 สวะสมควรตาย!

เกาชุนเห็นว่า จ้าวหยุน ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว เขาจึงไม่สามารถพูดอะไรได้อีก จึงได้แต่ถอนหายใจออกมา"ถ้าเกิดพี่จ้าว พบครอบครัวของสหาย แล้ว ท่านจะกลับมารับใช้ฝ่าบาทได้หรือไม่?"

จ้าวหยุนได้ยิ้มออกมา"ข้า จ้าวหยุน มีพื้นเพมาจากอาณาจักรหนานหยาน หากสามาถสะสางธุระส่วนตัวเสร็จ ฝ่าบาท เป็นเป้าหมายแรกที่ข้าจะให้ความจงรักภักดีอย่างแน่นอน"

เกาชุน พยักหน้าทันทีที่ได้ยิน"เช่นนั้นก็ดี! ฝ่าบาท นั้นเป็นผู้มีวิสัยทัศน์กว้างไกล หาก ท่านมาอยู่ภายใต้บังคับบัญชาของพระองค์ ท่านย่อมสามารถแสดงความสามารถที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตนเองออกมาได้"

จ้าวหยุน ยิ้มออกมาเขาได้ยกมือขึ้นคำนับ"เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน!"

"แล้วพบกัน!"

"แล้วพบกัน!"

จ้าวหยุน ได้หันหลังและจากไป

เกาชุน มองไปที่ อีกฝ่ายและถอนหายใจออกมา"หากฝ่าบาทได้ จ้าวหยุน ผู้นี้มาอยู่ใต้พระหัตถ์ ของพระองค์ ย่อมจะดีมาก!"

อย่างไรก็ตาม

จ้าวหยุน ได้ตัดสินใจแล้วว่า จะดูแลครอบครัวของสหายผู้ล่วงลับไปแล้ว ถ้าเขายอมแพ้เพราะคำพูดของตนเอง บางที เกาชุน อาจจะดูถูกอีกฝ่ายอยู่บ้าง

ดังนั้นการที่ จ้าวหยุน จากไปเช่นนี้ ทำให้ เกาชุน ชื่นชม จ้าวหยุนมากขึ้น

"โชคดีที่ จ้าวหยุน ผู้นี้ มีความซื่อสัตย์ ในอนาคต หากเขาให้ความจงรักภักดีต่อฝ่าบาท ย่อมไม่อาจทรยศหักหลังอย่างแน่นอน"

เกาชุน ได้สั่นศีรษะทันที

เขาได้หันหลังกลับ และนำทหารที่เหลือของกองพันทหารค่ายไปปกป้องภูเขาเหยียนซานและรอกำลังเสริมจากมณฑลเอินหลง

...

ขณะเดียวกัน ลู่เฟิง ได้นำทหารองค์รักษ์ เดินทางมาเป็นเวลาห้าวันในที่สุดเขาก็มาถึงมณฑลใกล้กับสามมณฑลทางตอนเหนือ : มณฑลหยู่ซิง

มณฑลหยู่ซิง ไม่ใช่มณฑลใหญ่ ในบรรดามณฑลและเมืองทั้งหมดในอาณาจักรหนานหยาน ถือว่าเป็นมณฑลขนาดกลางเท่านั้น

ลู่เฟิง ได้นำกองทัพของเขานับ 100,000 นายมาถึง ทุกคนได้ก้มลงและถวายการรับใช้ทันที

"ข้าน้อย เซียงรุ่ยหราน อ๋องแห่งมณฑลเฮยเสียน ถวายบังคมฝ่าบาท!"

ผู้นำที่นี่คือ เซียงรุ่ยหราน อ๋องแห่งมณฑลเฮยเสียน และ กองกำลังหนึ่งแสนนายของเมืองที่ควรปกป้องอยู่มณฑลเฮยเสียน

พวกเขาควรจะอยู่ปกป้องมณฑลเฮยเสียน แต่ เซียงรุ่ยหราน ได้นำพวกเขามาที่ มณฑลหยู่ซิง และ ซ่อนตัวจากสนามรบเพื่อโอกาสรอดชีวิต

ขณะที่ เซียงรุ่ยหราน พูดถึงมณฑลเฮยเสียน ทหารหลายคนก็รู้สึกละอายใจ

พวกเขามีพื้นเพมาจากมณฑลเฮยเสียน และ เป็นคนพิทักษ์เมือง ท้ายที่สุด พวกเขาก็ละทิ้งมณฑลเฮยเสียน และ หลบหนีมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่เพื่อเอาตัวรอด

พวกเขารู้สึกละอายใจอย่างมาก!

เป็นความละอายใจที่ไม่สามารถพูดออกมาได้!

ลู่เฟิง มองไปที่ เซียงรุ่ยหราน อย่างเย็นชา เขาได้พูดขึ้นทันที"นำตัวมันไปตัดศีรษะ!"

ตุบ!

เซียงรุ่ยหราน ราวกับถูกฟ้าผ่าลงกลางใจ การแสดงออกของเขาตกตะลึงทันที

เมื่อทหารเข้ามาลากตัวเขา เขาได้ตอบสนองและรีบพูดขึ้น"ฝ่าบาท หากพระองค์ต้องการที่จะฆ่ากระหม่อม พระองค์น่าจะมีเหตุผลนะพะยะค่ะ?"

"กระหม่อมไม่ทราบว่าตนเองทำผิดอะไร ได้โปรดฝ่าบาทพิจารณาด้วย!"

เซียงรุ่ยหราน ร้องห่มร้องไห้ร้องขอชีวิต

เขาหารู้ไม่ว่า ลู่เฟิง ได้รับข่าวจากจินยี่เหว่ย ในวันเดียวกับที่ทหารคนนึงมารายงานเขาที่ภูเขาติงจิ้ง

เขามองไปที่ เซียงรุ่ยหราน และ กล่าวพูดอย่างเย็นชา"เจ้า,ในฐานะอ๋องแห่งมณฑลเฮยเสียน ทันทีที่ได้ยินว่า พวกคนเถื่อนทางตอนเหนือนำกองกำลัง 1.5 ล้านนายบุกโจมตีสามมณฑลทางตอนเหนือ เจ้าไม่เพียงแต่ไม่ทำการต่อต้านแต่ยังหลบหนีไปพร้อมกับทหารคุมเมืองนับแสนนาย ท้ายที่สุด มณฑลเฮยเสียนก็ถูกพวกคนเถื่อนยึดครอง"

"พวกคนเถื่อนในมณฑลเฮยเสียน ได้ฆ่าผู้คนนับล้าน ภายในสามวัน เหล่าบุรุษล้วนถูกตัดศีรษะไม่เว้นไม่ว่าจะผู้ใหญ่เด็กหรือคนแก่ ก้าในสิบของสตรีถูกนำมาเป็นทาสและใช้สนองตัณหาของพวกมัน ในสามวันที่ผ่านมามีเสียงกรีดร้องของผู้คนนับไม่ถ้วน!"

"เจ้ายังจะบอกว่าตนเองไม่มีความผิดอยู่อีกงั้นเหรอ?"

"หากเจ้าที่เป็นผู้ดูแลมณฑลเฮยเสียนในตอนนั้นนำกองกำลัง 100,000 นาย เผชิญหน้ากับพวกคนเถื่อนและปกป้องเมือง อย่างน้อยเจ้าก็สามารถยืนหยัดได้เกิน 7 วัน ภายใน 7 วันนี้ กองกำลังช่วยเหลือน่าจะมาถึง!"

"แต่เจ้ากลับ ไม่ได้ทำเพื่อพวกเขา ละทิ้งมณฑลเฮยเสียน ละทิ้ง ผู้คนนับล้านทำให้ มณฑลเฮยเสียน ตกอยู่ในความสิ้นหวัง!!"

"ความผิดเท่านี้เพียงพอที่ข้าจะสังหารเจ้าหรือไม่?"

ลู่เฟิง จ้องมองไปที่ เซียงรุ่ยหรานอย่างเย็นชา"เจ้ากล้าพูดต่อหน้าข้าว่าไม่มีความผิด เจ้าคิดว่าเจ้าไม่มีส่วนรับผิดชอบกับการตายของผู้คนนับล้านในมณฑลเฮยเสียนเลยหรืออย่างไร?"

"กระหม่อม,กระหม่อมมิได้!"

ใบหน้าของเซียงรุ่ยหรานซีดลง"หากตอนนั้นข้ายืนกรานต่อสู้กับพวกคนเถื่อนก็คงไม่สามารถชนะทั้งยังสูญเสียกองกำลัง นี่คือเหตุผลที่ข้ารีบนำกองกำลังถอยร่นกลับมาเพื่อรอการมาถึงของฝ่าบาท และ จะร่วมเป็นพลังในการต่อสู้"

"เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือไม่?"

ลู่เฟิง ชี้ไปที่ทหารข้างเซียงรุ่ยหรานและพูดเสียงดัง"บอกข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น?"

"ฝ่าบาท...พวกเราถูกท่านอ๋องบังคับ พวกเราไม่สามารถต่อต้านได้!"

"ฝ่าบาท วันนั้น ท่านแม่ทัพของพวกเรานำกองกำลังไปปกป้องเมือง แต่ เซียงรุ่นหราน ได้ฆ่าแม่ทัพของพวกเรา และใช้ทหารรักษาเมืองกว่า 100,000 นาย สังหารสมาชิกครอบครัวของเขามากกว่าสามพันชีวิต ก่อนที่จะหลบหนีไปยังมณฑลหยู่ซิงตอนนี้ พวกเรารู้สึกผิดอย่างมาก!"

"ฝ่าบาทได้โปรดให้ความเป็นธรรมด้วย!"

"พวกเราขอร้องฝ่าบาทให้ความเป็นธรรมด้วย!"

กองทัพหนึ่งแสนนายทั้งหมดได้ขอร้อง

เสียงนั้นได้ดังขึ้นในหูของ เซียงรุ่ยหราน ทำให้ใบหน้าของเขาซีดราวกับกระดาษ

"ที่แท้ เจ้ากลับฆ่า คนของตัวเองไปมากกว่า 3,000 คน และ ยังมีชีวิตอีกนับล้านในมณฑลเฮยเสียน!"

ลู่เฟิง มองไปที่ เซียงรุ่ยหรานอย่างเย็นชา"เพียงแค่โทษของการฆ่าคนกว่าสามพันชีวิต ก็มีโทษล้างตระกูลแล้วในตอนนี้!"

"หลวนเฉิน!"

"ข้าน้อยอยู่นี่ขอรับ!"หลวนเฉิน ได้ปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว

"พาจินยี่เหว่ย ไปหาสมาชิกครอบครัวของ เซียงรุ่ยหราน ไม่ว่าจะหญิงชายคนแก่หรือเด็กฆ่าพวกมันทุกคนไม่ต้องปราณีและอย่างปล่อยให้หนีรอดไปได้!"ลู่เฟิง คำรามออกมาด้วยความโกรธ

เสียงนั้น ทรงพลัง จนทหารนอกมณฑลหยู่ซิง ได้ยิน แม้แต่คนที่อยู่ใกล้กำแพงเมืองในมณฑลหยู่ซิงก็ยังได้ยิน

ตุบ!

เซียงรุ่ยหราน ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยใบหน้าสิ้นหวัง

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นลู่เฟิงมุ่งมั่นที่จะฆ่าตระกูลตัวเองให้ได้เขาได้มองไปที่ลู่เฟิงด้วยความโกรธ"ลู่เฟิง หากเจ้ากล้าฆ่าล้างครอบครัวของข้า ข้าจะทำให้เจ้าไม่ตายดีแน่!"

ตู้ม!

แต่ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปถึงตัวของลู่เฟิง เขาก็ถูกลู่เฟิงเตะจนกระเด็นไปไกลหลายเมตร

"ต้วนชุย!"

"ข้าน้อยอยู่นี่ขอรับ!"

"ลากมันลงไปเลาะแขนแลาะขาเสียบประจานให้เหยื่อที่หลบหนีออกมาจากมณฑลเฮยเสียนเห็นภาพที่น่าเศร้าสลดของมัน"

"ขอรับ!"

ต้วนชุย ได้ลากร่างของ เซียงรุ่ยหราน เข้าไปในมณฑลหยู่ซิง

หลายคนในมณฑลเฮยเสียน ที่เห็น เซียงรุ่ยหราน ถูกต้วนชุย ลากมา พวกเขาก็ตกตะลึงอย่างมาก