บทที่ 247

ชายฉกรรจ์ร้องคำรามเสียงดังลั่น ดวงตาแดงก่ำไปด้วยความโกรธแค้น ระเบิดพลังออกมาอย่างสุดกำลัง เนี่ยฟงที่อยู่ใกล้ถูกแรงกดดันปราณกระแทกถอยหลังออกไปหลายสิบก้าว ถึงกระนั้นเขาก็ยังต้องถีบเท้าถอยออกมาเพราะพลังปราณที่แผ่ออกมากดดัน เหงื่อหลังไหลเย็นเฉียบแส้แข็งถูกเก็บขวดยาปรากฏแทนที่ เนี่ยฟงรีบกลืนเม็ดยารักษาอาหารบาดเจ็บเพิ่มเติม หลังจากนั้นก็กำชับแส้แข็งในมือแน่นจ้องมองชายฉกรรจ์ด้านหน้าอย่างไม่วางตา ส่วนหญิงสาวนางนั้นถูกแรงกดดันกระเด็นออกไปด้วยเช่นกันนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

ชายฉกรรจ์กำชับดาบในมือแน่นพร้อมกับเร่งโคจรลมปราณพุ่งเข้าหาชายหนุ่มด้านหน้ากวัดแกว่งดาบในมือ เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เนี่ยฟงทำได้แต่เพียงตวัดแส้แข็งในมือเข้าต้านรับและใช้ประกายสายฟ้าโจมตีไปที่ดาบ เคร้ง เคร้ง เคร้ง แต่ทว่าเนี่ยฟงก็หาได้ต้านทานได้นาน ถูกฝ่ามือซ้ายซัดเข้าไปที่หน้าอกถนัดถนี่ เปรี้ยง กระเด็นออกไปด้านหลังเลือดสีแดงสดถูกกระอักออกมาอีกครั้ง เขาใช้แส้แข็งค้ำยันตัวเองเอาไว้ไม่ให้ล้ม เสียงสะบัดมือดังแว่วมีดสั้นสีดำถูกซัดออกไป แน่นอนว่าชายฉกรรจ์ทำได้เพียงโยกตัวหลบเท่านั้นก้าวเดินเข้ามาอย่างช้าๆ

เนี่ยฟงหรี่ตามองไปที่พื้นก็พบว่าวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่พื้นเสร็จสมบูรณ์แล้วก็รีบโคจรลมปราณไปที่เท้าขวา ในจังหวะนั้นเองชายฉกรรจ์ผู้นั้นก็พุ่งทะยานเข้ามาหมายสังหารชายหนุ่มด้านหน้าเป็นแน่ เนี่ยฟงกระทืบเท้าขวาลงพื้น เปรี้ยง วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ส่องแสงเถาวัลย์สีฟ้าเส้นใหญ่พุ่งเข้ารัดตัวชายฉกรรจ์ผู้นั้นอย่างรวดเร็ว วงอักขระศักดิ์สิทธิ์อีกวงพุ่งหายเข้าไปในจุดตันเถียน แต่ยังไม่ถึงสองลมหายใจเถาวัลย์สีฟ้าก็ถูกทำลายลงเพราะดาบที่ฟาดฟันลงมา เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับปราณดาบ กิเลนอัสนีร้องคำรามพุ่งเข้าโจมตีชายฉกรรจ์ เนี่ยฟงจึงพอมีเวลาหลบหนีออกมา วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ปรากฏที่พื้นอีกครั้ง เสียงร้องโหยหวนดังแว่วกิเลนอัสนีกลายเป็นแสงพุ่งเข้าหาผู้เป็นนาย

“ถือว่าเจ้ามีความสามารถไม่น้อยไอ้หนู”

“ท่านเองก็เช่นกัน ข้าเคยพบเจอแต่เรื่องเล่าขานถึงความเก่งกาจของเทพ แต่พอมาพบเจ้าท่านแล้ว คำพูดเหล่านั้นล้วนแล้วแต่ไร้สาระสิ้นดี มีแต่คำพูดกล่าวอ้างโอ้อวดเกินไป ท่านว่าหรือไม่”

“ปากดีนักนะไอ้ลิง ดีเช่นนั้นข้าจะสังหารเจ้า”

เนี่ยฟงหาได้หวาดกลัวยกมือซ้ายขึ้นมากวักเรียก เพราะความโกรธแค้นชายฉกรรจ์หมายระเบิดพลังปราณแต่ก็ต้องขมวดคิ้วเพราะพลังปราณถูกลดทอนไปหลายส่วน เข้าจึงหันมาจ้องมองชายหนุ่มด้านหน้าอีกครั้ง

“เกิดสิ่งใดขึ้นกับร่างกายของท่านหรืออย่างไร”

“เจ้าทำสิ่งใดกับข้ากัน”

ปราณดาบสีดำขนาดใหญ่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงกระทืบเท้าไปที่วงอักขระศักดิ์สิทธิ์เกิดแสงสว่างพุ่งออกไป ส่วนเขาเองพุ่งหลบออกไปทางซ้ายมือ ปราณดาบเข้าปะทะพื้นดินด้านหลังเสียงดังสนั่น เปรี้ยง ฝุ่นควันฟุ้งกระจาย ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องคำรามดังลั่นออกมาเนี่ยฟงรับรู้แล้วว่าวงอักขระศักดิ์สิทธิ์เข้าไปโจมตีที่จุดตันเถียนแล้ว ทันทีที่พุ่งตัวผ่านม่านฝุ่นควันออกมาก็พบชายฉกรรจ์ผู้นั้นร้องโหยหวนนอนดิ้นไปมาอยู่บนพื้นหลังจากนั้นก็นอนแน่นิ่ง เนี่ยฟงเดินไปคว้าดาบเล่มใหญ่ที่ร่วงลงพื้นก็พบเห็นภาพบางอย่างปรากฏขึ้น

มองเห็นชายผู้หนึ่งรูปร่างหล่อเหลากวัดแกว่งดาบเล่มนี้ในมือสังหารศัตรูด้านหน้าเขาตะลุยไปทั่วทั้งแผ่นดิน ภาพตัดมาอีกครั้งด้านหน้ากระท่อมหลังหนึ่ง เมื่อเดินเข้ามาใกล้บ้านก็ได้ยินเสียงร้องครวญครางของหญิงสาวดังแว่วออกมาพร้อมกับเสียงเอ่ยวาจาของชายหนุ่มผู้หนึ่ง ประตูบ้านถูกเปิดออกมาอย่างช้าๆ เสียงเหยียบเท้าเข้าไปในบ้านอย่างแผ่วเบา เสียงร้องยิ่งดังลอดออกมาจากประตูห้อง ทันทีที่เปิดประตูห้องนอนก็พบชายหนุ่มผู้หนึ่งไร้ซึ่งเสื้อผ้าใดใดกำลังนอนทับร่างของหญิงสาวผู้เป็นภรรยาของตน แน่นอนว่าเสียงร้องนั้นมาจากหญิงสาวนางนั้นเอง

ดาบเล่มใหญ่ปรากฏขึ้นที่มือขวาเข้าจัดการพุ่งเข้าไปตัดศีรษะของทั้งสองอย่างรวดเร็วพร้อมกับเลือดสีแดงฉานไหลอาบลงมาที่สองแก้ม เขายืนนิ่งจ้องมองซากศพของหญิงสาวอันเป็นที่รักหลังจากนั้นไม่นานก็ใช้ดาบในมือเฉือนไปที่ลำคอของตนพร้อมกับซัดดาบออกไปที่ตะเกียงไฟไม่ถึงสิบลมหายใจก็เกิดไฟไหม้บ้านหลังนั้นอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงส่ายศีรษะไปมาพร้อมกับเอ่ยวาจาต่อดาบในมือ

“เจ้าคงเป็นชายผู้นั้นสินะที่สิงสถิทอยู่ในดาบ ถึงเวลาที่เจ้าต้องปล่อยวางแล้ว”

สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงเร่งโคจรไปที่ดาบอย่างเต็มกำลังพร้อมกับสะบัดมือขวาอย่างรวดเร็ว เคร้ง ดาบเล่มใหญ่ถูกทำลายลงเป็นชิ้นเล็กๆ ทันใดนั้นเนี่ยฟงก็รับรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติที่ด้านหลังพุ่งทะยานหลบออกไปทางซ้าย ปราณฝ่ามือสีดำพุ่งเข้าปะทะในจุดที่ตนอยู่เมื่อครู่ เมื่อหรี่ตามองก็ต้องตื่นตกใจที่ชายฉกรรจ์ยังไม่ตกตาย

“ข้าไม่ได้ตกตายมานานหลายร้อยปีแล้วหลังจากสงครามในอดีต ไม่คิดว่าวันนี้ข้าจะตกตายเพราะฝีมือลิงน้อยเช่นเจ้า”

เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้วทั้งสองขึ้นใช้ออกด้วยทักษะที่มีอยู่อย่างเต็มกำลังอีกครั้ง แส้แข็งในมือถูกนำมาต้านรับท่อนแขนของชายฉกรรจ์ด้านหน้า ที่ตอนนี้มีเกล็ดขนาดเล็กขึ้นปกคลุมทั่วทั้งร่างกาย ทั้งสองผลัดกันรุกรับอยู่นานจนในที่สุดเนี่ยฟงก็ถูกหมัดขวาต่อยเข้าไปที่หัวไหล่ด้านซ้ายอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง เสียงกระดูกแตกหักดังลั่นถึงแม้จะมีอาภรณ์สายฟ้าอยู่ก็ตาม แต่ชายฉกรรจ์ก็ต้องแลกแขนซ้ายของตนด้วยเช่นกัน เนี่ยฟงฟาดหวดแส้แข็งอย่างเต็มกำลังไปที่แขนซ้าย เปรี้ยง ไม่ถึงสองลมหายใจทั้งสองก็แยกออกจากกัน

แขนซ้ายใช้การไม่ได้ต่างฝ่ายต่างเร่งโคจรลมปราณรักษาบาดแผล เนี่ยฟงที่อาการดีขึ้นเร็วกว่าก็พุ่งเข้าปะทะอีกครั้ง ชายฉกรรจ์ทำได้เพียงยกแขนขวาเข้าต้านรับ แต่ไม่นานเนี่ยฟงก็ต้องกลายเป็นฝ่ายตั้งรับเองเมื่อชายฉกรรจ์ใช้ลมปราณเข้ากดดัน เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาด้านหลังพร้อมกับเถาวัลย์สีฟ้าพุ่งเข้ารัดแขนขวาชายฉกรรจ์ที่กำลังจะต่อยออกมา เนี่ยฟงเบี่ยงตัวหลบไปทางซ้ายฟาดหวดแส้แข็งไปที่หน้าท้อง เปรี้ยง เปรี้ยง เลือดสีแดงสดกระอักออกมาจากปาก แต่ทว่าชายฉกรรจ์ก็กัดฟันทนซัดฝ่ามือซ้ายเข้าไปที่หน้าอกอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง ต่างฝ่ายต่างกระเด็นแยกออกจากกันเกราะสายฟ้าสลายไปพร้อมกับเถาวัลย์

เม็ดยาถูกยัดเข้าไปในปากจนหมดขวดเสียงเคี้ยวเม็ดยาดังลั่นต่างฝ่ายต่างได้รับบาดเจ็บหนัก ทั้งสองยืนจ้องมองกันอย่างไม่วางตาเนี่ยฟงสะบัดมือขวาโคจรลมปราณไปที่แผ่นหินในมือหกแผ่น หลังจากนั้นก็ซัดแผ่นหินออกไปเถาวัลย์สีฟ้าพุ่งออกจากแผ่นหิน ชายฉกรรจ์ซัดฝ่ามือขวาเข้าทำลายแผ่นหินเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง แส้แข็งปรากฏขึ้นที่มือขวาอีกครั้งมันถูกฟาดหวดด้วยทักษะฝ่าธรณีปราณแส้แข็งสีฟ้าขนาดใหญ่พุ่งออกไปแนวขว้างพร้อมกับประกายสายฟ้าพุ่งออกมารัดตัวของชายฉกรรจ์เอาไว้ ตูม การปะทะเสียงดังสนั่นฝุ่นควันฟุ้งกระจาย เสื้อผ้าสวมใส่ฉีกขาดเลือดสีแดงฉานพุ่งออกมาจากบาดแผล เนี่ยฟงหรี่ตาจ้องมองด้วยความตื่นตกใจ ชายฉกรรจ์ยังคงก้าวเดินเข้าหาตนอย่างช้าๆ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า สนุกยิ่งนัก”

สิ้นเสียงกล่าวชายฉกรรจ์ก็พุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็วพร้อมกับซัดฝ่ามือขวาออกมาหลายสิบฝ่ามือ เนี่ยฟงทำได้เพียงพุ่งหลบไปมาซ้ายขวา เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ไม่ถึงสิบลมหายใจก็ถูกเศษพื้นกระแทกกระเด็นออกไป ตอนนี้แขนซ้ายใช้การยังไม่ได้ ส่วนขาขวาก็ได้รับบาดเจ็บหนัก แทบจะล้มลงกับพื้นเพียงแต่ว่าใช้แส้แข็งประคองเอาไว้ ส่วนชายฉกรรจ์ก็หาได้ดีกว่ากันมากนักกระอักเลือดออกมาอย่างต่อเนื่อง

“ไอ้หนู เจ้าไหวหรือไม่”

“ยังพอไหวขอรับ คนผู้นี้อึดยิ่งนักหากข้าเป็นมันข้าคงตกตายไปแล้ว”

“เจ้าแน่ใจรึว่าจะสังหารมันผู้นี้ได้”

“คงต้องลองดูขอรับ”

เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณไปที่แส้แข็งอย่างเต็มกำลังพร้อมกับฟาดหวดออกไป ปลายของแส้แข็งพุ่งออกไปรัดเข้ากับแขนขวาของชายฉกรรจ์ เนี่ยฟงออกแรงกระชากแส้แข็งในมือพร้อมกับพุ่งทะยานหมายเข้าประชิด ประกายสายฟ้าพุ่งออกมามือขวาอย่างเห็นได้ชัด ชายฉกรรจ์เองก็ลอบโคจรลมปราณไว้ที่มือขวาด้วยเช่นกัน ฝ่ามือขวาของทั้งสองเข้าปะทะกับเสียงดังลั่น เปรี้ยง ต่างฝ่ายต่างไม่มีผู้ใดยอมใคร ทันในนั้นเองเป็นเนี่ยฟงที่กระทืบเท้าลงพื้นดินทำให้พื้นดินยุบตัวลงจึงมุดเข้าประชิดต่อยหมัดขวาเข้าไปที่ชายโครงด้านซ้าย เปรี้ยง พร้อมกับสะบัดมือขวา ม้วนตัวหลบออกไปด้านข้าง มีดสั้นสีดำพุ่งเสียบทะลุลำคอจากด้านหลังเลือดสีแดงสดพุ่งออกมาจากบาดแผล เนี่ยฟงสะบัดมือขวาเก็บแส้แข็งและมีดสั้นไว้ในแหวนหมายพุ่งทะยานกลับไป แต่ก็ถูกบางอย่างซัดเข้าที่แผ่นหลัง เปรี้ยง กระเด็นออกไปนอนแน่นิ่งบนพื้น ไม่ถึงสองลมหายใจก็ได้ยินเสียงดังแว่วออกมา

“ข้าจะสังหารเจ้าเอง ไอ้หนู”

เมื่อชายฉกรรจ์หันไปมองตามเสียงก็พบชายหนุ่มผมสีฟ้าดวงตาสีแดงสวมใส่ชุดสีฟ้าแสยะยิ้มจ้องมองตนอย่างไม่วางตา