บทที่ 246

เมื่อออกมาไกลหลายสิบลี้ทั้งสี่ยังคงพบเห็นผู้คนมากมายเดินทางอพยพออกจากพื้นที่แคว้นโจว ถึงแม้เมืองโดยรอบจะไม่ถูกทำลายแต่ไฟสงครามอีกทั้งยังมีกองกำลังทหารจากแคว้นอื่นเข้ามาอีก ไม่แน่เมืองที่เหลืออยู่อาจถูกปล้นหรือกลายเป็นฐานกำลังของแคว้นอื่น ผู้คนส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะหลบหนีไปอยู่พื้นที่อื่นๆ หลายคนมีฐานะดีมีเงินก็นั่งรถม้าคันใหญ่หรือสัตว์อสูร ส่วนคนที่ไม่มีเงินก็ออกเดินเท้า

เสียงร้องโหยหวนจากหญิงสาวดังลั่นมาจากกลุ่มคนเดินเท้า เนี่ยฟงหรี่ตามองด้านหน้าพบเห็นด้านข้างมีรถม้าคันใหญ่จอดเทียบ ชายฉกรรจ์สามคนกำลังฉุดกระชากตัวหญิงสาวสองคน ผู้คนรอบข้างต่างหลบถอยออกไปยืนห่างๆ เด็กน้อยผู้หนึ่งนั่งร้องเสียงดังลั่นจ้องมองชายฉกรรจ์ทั้งสามอย่างไม่วางตา เนี่ยฟงสะบัดมือขวาถือมีดสั้นสีดำในมือ ทันใดนั้นเป็นชุนหวูที่ยกมือขึ้นห้าม

“คุณชายจะช่วยหญิงสาวทั้งสองจริงรึขอรับ”

“เกิดสิ่งใดขอรับ”

“คุณชายรอดูก่อนขอรับ”

เนี่ยฟงเก็บมีดสั้นเอาไว้ในแหวนพร้อมกับหันไปจ้องมองด้านหน้ามีชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งกระโดดลงจากหลังสัตว์อสูรพยัคฆ์ตัวใหญ่ พุ่งเข้าปะทะจัดการชายฉกรรจ์ทั้งสามเสียงการปะทะดังลั่น เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง แน่นอนว่าน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟชายหนุ่มรูปงามถูกจัดการลงไปนอนกับพื้น หญิงสาวทั้งสองรีบวิ่งเข้ามาหา แต่ทว่าหาได้มาช่วยเหลือหญิงสาวนางหนึ่งถือมีดสั้นในมือจ้วงแทงไปที่หน้าอกของชายหนุ่มส่วนอีกคนปลดแหวนในมือออกไป ส่วนพยัคฆ์ที่ติดตามมาด้วยถูกชายฉกรรจ์ทั้งสามสังหาร ชายหนุ่มนอนจมกองเลือดลมหายใจรวยริน ส่วนหญิงสาวทั้งสองเดินอุ้มเด็กน้อยขึ้นรถม้าไปพร้อมกับชายฉกรรจ์ทั้งสาม

เนี่ยฟงขมวดคิ้วรีบพุ่งเข้าหาชายหนุ่มผู้นั้นอย่างรวดเร็ว รีบสกัดขุดห้ามเลือดสะบัดมือขวาป้อนเม็ดยาสามเม็ดหลังจากนั้นรีบดึงมีดสั้นออกพร้อมกับขยี้เม็ดยาใส่ลงไปที่บาดแผล ในจังหวะนั้นเองทั้งสามก็เดินติดตามมาเป็นหม่าจวินเมื่อเห็นหน้าตาชายหนุ่มผู้นั้นถึงกับเอ่ยวาจาออกมาอย่างตื่นตกใจ

“คุณชายหลี่มู่ไป๋”

ไช่กวนถึงกับหันไปจ้องมองอย่างไม่วางตา

“ใช่จริงด้วยขอรับ”

เนี่ยฟงรีบหันไปเอ่ยถามหม่าจวิน

“พี่ใหญ่หม่าจวิน คนผู้นี้เป็นใครขอรับเหตุใดถึงแซ่หลี่กัน”

“คนผู้นี้เป็นบุตรชายของท่านหลี่เฟิงจุนขอรับ”

เนี่ยฟงหันไปจ้องมองหลี่มู่ไป๋

“บุตรชายท่านลุงหลี่เฟิงจุนเช่นนั้นรึ เช่นนั้นพวกท่านรอข้าอยู่ที่นี่”

สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงก็พุ่งทะยานติดตามรถม้าไป ท่าเท้าเหยียบนภาถูกใช้ออกอย่างเต็มกำลังประดุจล่องลอยอยู่บนอากาศ ไม่นานก็ติดตามมาถึงรถม้ากำลังจะเลี้ยวเข้าป่าข้างทาง เนี่ยสะบัดมือขวาซัดกระบี่ออกไปสองเล่มตัดเชือกที่มัดม้ากับรถม้า ม้าสามตัววิ่งเตลิดออกไป คนขับรถม้าร้องตะโกนเสียงดังลั่น ส่วนที่เป็นที่นั่งไหลออกไปข้างทาง ชายฉกรรจ์สามคนพร้อมกับหญิงสาวสองคนอุ้มเด็กน้อยเดินลงมาจากรถม้า

“ไอ้ลูกหมาเป็นเจ้าเองรึที่จัดการรถม้าข้า เจ้าเป็นใครกันไอ้หนู”

“นามของข้าคือเนี่ยฟง ข้าติดตามพวกเจ้ามาเพราะต้องการขอแหวนชายหนุ่มเมื่อครู่คืนเท่านั้น”

“หากว่าเจ้ามีความสามารถก็เข้ามาไอ้หนูดูจากการแต่งตัวของเจ้าแล้วคงร่ำรวยไม่น้อย หวังว่าแหวนในมือขวาของเจ้าจะมีสมบัติอยู่นะ”

เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมือขวาแหวนเกือบห้าสิบวงร่วงลงพื้น คนทั้งห้าจ้องมองอย่างไม่วางตาไปที่แหวนบนพื้น กระบี่หกเล่มปรากฏขึ้นที่ด้านหลัง ชายฉกรรจ์ทั้งสามรีบสะบัดมือขวากำชับอาวุธในมือพุ่งเข้าหาชายหนุ่มด้านหน้าด้วยความละโมบ เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมือขวาออกไปกระบี่ทั้งหกเล่มพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วเสียบทะลุลำคอชายฉกรรจ์ทั้งสามตกตายอย่างรวดเร็ว หญิงสาวทั้งสองยืนตัวสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว

“ข้าเพียงต้องการแหวนคืนพวกเจ้าทั้งสองมอบมันมาให้ข้าได้หรือไม่”

หญิงสาวนางหนึ่งสะบัดมือขวาโยนแหวนในมือออกไป เนี่ยฟงคว้ารับแต่ทว่าก็ต้องขมวดคิ้วเพราะแหวนที่หญิงสาวโยนมาเป็นแหวนที่มีเข็มแหลมเล็กโผล่ออกมาบริเวณแหวน ทันใดนั้นเขาเองก็รับรู้ว่าเข็มแหลมอาบยาพิษ จึงแกล้งล้มลงพื้นจ้องมองหญิงสาวทั้งสอง

“คิดว่าเจ้าเก่งกาจแค่ไหนกัน ถึงคิดจะทวงของจากพวกข้า”

เมื่อกล่าวสิ้นเสียงหญิงสาวนางนั้นก็ก้าวเท้าเดินเข้าหาพร้อมกับมีดสั้นในมือขวา เนี่ยฟงแอบสะบัดมือขวากระบี่ทั้งหกขยับอีกครั้ง ไม่ถึงสามลมหายใจก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากด้านหลัง หญิงสาวที่เดินเข้าหาเนี่ยฟงถึงกับต้องหันไปมองด้านหลัง พบเห็นกระบี่สองเล่มสังหารหญิงสาวและเด็กน้อยผู้นั้น เนี่ยฟงเองก็ต้องขมวดคิ้วขึ้น เสียงกรีดร้องดังลั่นดวงตาแดงก่ำไปด้วยความโกรธแค้น หญิงสาวนางนั้นหันกลับมาพร้อมกับพุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็วคิดใช้มีดในมือจ้วงแทงชายหนุ่มด้านหน้า แต่ก็ถูกสกัดกั้นโดยเกราะสายฟ้า เถาวัลย์สีฟ้าพุ่งรัดตัวหญิงสาว เนี่ยฟงจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับเอ่ยวาจาออกมา

“เหตุใดท่านถึงไม่ปรากฏตัวเสียละ การกระทำที่ไร้ยางอายเช่นท่านช่างบัดซบยิ่งนัก”

เสียงหัวเราะดังลั่นออกมาไม่นานก็มีชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งสวมชุดผ้าไหมสีดำในมือขวาถือดาบเล่มใหญ่พาดเอาไว้บนไหล่ปรากฏตัวออกมาลอยอยู่บนท้องฟ้า เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้วจ้องมอง ส่วนหญิงสาวนางนั้นเมื่อหันไปมองบนท้องฟ้าก็ตะโกนออกมาเสียงดัง

“องค์เทพ”

เนี่ยฟงขมวดคิ้วขึ้นสะบัดมือขวากำชับแผ่นหินถึงแปดแผ่นพร้อมกับเร่งโคจรลมปราณอย่างสุดกำลัง เช่นเดียวกับที่เท้าขวา ชายที่ถูกเรียกขานว่าองค์เทพแสยะยิ้มฟาดฟันดาบเล่มใหญ่ในมือ ปราณดาบสีดำขนาดใหญ่พุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว เสียงกระทืบเท้าดังลั่นพร้อมกับม่านพลังสีฟ้าปรากฏออกมาต้านรับ เปรี้ยง ม่านพลังถูกทำลายอย่างรวดเร็วปราณดาบสีดำปะทะกับพื้นดินเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เนี่ยฟงพุ่งหลบออกมาทางขวามือพร้อมกับซัดแผ่นหินในมือออกไป เถาวัลย์สีฟ้าแปดเส้นพุ่งออกมาจากแผ่นหินหมายรัดตัวชายฉกรรจ์บนท้องฟ้า แต่ก็ถูกจัดการทำลายโดยการสะบัดดาบในมือเพียงครั้งเดียว เปรี้ยง

“ลิงเช่นเจ้ามีลูกเล่นเยอะยิ่งนัก ดีข้าจะเล่นกับเจ้า”

สิ้นเสียงกล่าวชายผู้นั้นก็พุ่งลงมาพร้อมกับฟาดฟันดาบในมือ เนี่ยฟงขมวดคิ้วถีบเท้าหลบปราณดาบออกมา ดาบหักสีดำถูกนำออกมาต้านรับคมดาบที่ฟาดฟันเข้ามา เคร้ง ดาบหักถึงกับถูกทำลายลงเหลือเพียงด้ามถือ เปรี้ยง เพราะตื่นตกใจที่ดาบเสียหายอย่างรวดเร็วเนี่ยฟงถูกเตะเข้าไปที่ชายโครงด้านซ้ายเสียงดังสนั่น เปรี้ยง กระเด็นออกไปทางขวามือ

เลือดสีแดงสดถูกกระอักออกมาจากปากกระดูกชายโครงด้านซ้ายแตกร้าว วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏขึ้นที่พื้นดินทับซ้อนกันสี่วง เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาหมุนวนรอบกาย ทักษะอาภรณ์สายฟ้าถูกใช้อย่างเต็มกำลังประดุจสวมชุดเกราะสายฟ้า ในมือขวาถือขวดยาพร้อมกับเทเม็ดยาเข้าไปในปากถึงหกเม็ด ไม่ถึงสองลมหายใจขวดยาก็ถูกซัดออกไป พุ่งผ่านร่างกายของชายฉกรรจ์ด้านหน้า แสงสว่างวาบคมดาบถูกฟาดฟันเข้ามา เคร้ง เนี่ยฟงแสยะยิ้มกำชับแส้แข็งในมือยกต้านรับ ประกายสายฟ้าพุ่งออกมาโจมตีไปที่ดาบเล่มใหญ่ ชายฉกรรจ์ถึงกับสบถออกมาถีบเท้าถอยหลบหนีออกมา

“บัดซบไอ้เด็กเวร”

เนี่ยฟงต้องขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

“เกิดสิ่งใดขึ้นขอรับท่านลุ่ยกง”

“มีบางอย่างสิงสถิตที่ดาบเล่มนั้น”

“สิงสถิต”

เนี่ยฟงแสยะยิ้มพุ่งเข้าประชิดตัวด้วยท่าเท้าเหยียบนภา เมื่อเข้ามาในจังหวะก็กระหน่ำฟาดหวดแส้แข็งในมืออย่างรวดเร็ว ชายฉกรรจ์ด้านหน้าทำได้เพียงยกดาบเข้าต้านรับแต่ไม่นานก็ต้องทำได้เพียงเบี่ยงตัวหลบหาได้ใช้ดาบเข้าปะทะกับแส้แข็ง แต่ทว่าเนี่ยฟงก็ต้องถีบเท้าถอยออกมาพร้อมฝ่ามือซ้ายถูกซัดออกมา

“ไอ้หนูโจมตีไปที่ดาบของมัน”

เนี่ยฟงพุ่งเข้าประชิดอีกครั้งพร้อมกับฟาดหวดแส้แข็งในมืออีกครั้งแต่ทว่าชายฉกรรจ์ด้านหน้าทำได้แต่เบี่ยงตัวหลบไปมา ไม่ถึงยี่สิบลมหายใจเนี่ยฟงก็จงใจเปิดช่องว่าง ชายฉกรรจ์ด้านหน้าแสยะยิ้มฟาดฟันดาบออกมา เนี่ยฟงที่รอจังหวะนี้อยู่แล้วถีบเท้าซ้ายหลบออกมาทางขวา พร้อมกับเร่งโคจรลมปราณไปที่แส้แข็งอย่างเต็มกำลังเพิ่มน้ำหนักของแส้แข็งฟาดหวดออกไปที่ใบดาบที่ฟาดฟันออกมา เคร้ง ใบดาบเกิดรอยแตกร้าวปรากฏขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“ไอ้ลิงบัดซบเจ้าทำสิ่งใดกับดาบของข้ากัน”