ตอนที่ 57 ฉันจะไม่ทำให้ตัวเองน่าสมเพชหรอก

“ถ้าไม่มีคุณซู วันนี้แหละฉันจะสอนบทเรียนให้เธอเอง”

เมื่อพูดเช่นนี้ เธอก็ยกมือขึ้นกำลังจะตบหน้าเฉียวเมียนเมียน

เฉียวเมียนเมียนหัวเราะเยาะและยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่หลบ เธอคว้ามือของฝ่ายตรงข้ามแล้วผลักออกอย่างแรง เซินเยวเยว่ ตะโกนออกมาด้วยความตกใจพร้อมกับล้มลงไปกองอยู่บนพื้นอย่างแรง

ขณะที่ล้ม เธอเอาหัวกระแทกกับเหล็กของเตียง ทำให้เกิดบาดแผลเล็กน้อยที่หน้าผาก

“เยวเยว่หน้าผากเธอมีเลือดไหล” จ้าวหวันถิงอุทานราวกับว่าสุนัขที่ถูกเหยียบหาง

ในห้องพักขนาด 6 คน พวกเขาแบ่งออกเป็นสามกลุ่มเล็ก ๆ

เฉียวเมียนเมียนกับเจียงหลัวลี่ อยู่กลุ่มเดียวกัน อีกฝ่ายคือเซินเยวเยว่และจ้าวหวันถิง ส่วนอีกสองคนที่เหลือท่าทีเป็นกลาง

เมื่อเห็นว่าเซินเยวเยว่ได้รับบาดเจ็บ จ้าวหวันถิง จ้องมองไปที่เฉียวเมียนเมียน เธอยกมือขึ้นแล้วพึ่งเข้าหา

“อีดอกทอง คุณซูเลิกกับแกแล้วยังจะกล้าทำบ้า ๆ แบบนี้อีก แกกล้าดียังไงถึงทำร้ายเยวเยว่ ฉันจะสั่งสอนแกเอง”

เฉียวเมียนเมียนสองเธออย่างเย็นชา

เมื่อจ้าวหวันถิงกำลังวิ่งเข้าหาเธอซึ่ง ๆ หน้า เธอก็เหยียดเท้าออกไป

“อา!” จ้าวหวันถิงกรีดร้องอีกครั้ง

จ้าวหวันถิงล้มลงกับพื้นอย่างน่าเวทนา

ทำให้ดั้งจมูกของเธอกระแทกกับพื้น กระทั่งร้องไห้ออกมา

“เฉียวเมียนเมียน อีดอกทอง แกกล้าดียังไงมาทำกับพวกฉันแบบนี้ ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่”

เซินเยวเยว่รู้สึกเวียนหัว หลังจากที่ล้มลง ใช้เวลาเพียงครู่ สติเธอก็กลับคืนมา

เธอเอื้อมมือไปแตะเลือกที่หน้าผากของตน เธอกลัวมากระทั่งใบหน้าของเธอเปลี่ยนสี ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด

“เฉียวเมียนเมียน แกกล้าดียังไง...” เธอกัดฟันและจ้องมองเฉียวเมียนเมียนด้วยความโกรธที่พุ่งจนถึงขีดสุด

“อีดอกทอง แกคิดว่าคุณซูจะยังปกป้องแกอยู่งั้นหรือ? แกกล้าทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ฝากไว้ก่อนเถอะ”

“เฉียวเมียนเมียน ฝากไว้ก่อนเถอะ เราจะกลับมาแก้แค้นแก”

ทั้งสองสองลุกจากพื้น ก่อนจะวิ่งออกห้องนอนไป

***

“เมียนเมียน เราจะทำยังไงดี”

เจียงหลัวลี่เป็นกังวล “เซินเยวเยว่และเจ้าวันติง มีพี่ชายที่ร่ำรวยและอารมณ์ร้อน พวกเขาคงไปหาเขา บางทีเธอควรหาที่ซ่อนตัวและหลีกเลี่ยงกับเรื่องนี้ไปสักพัก”

แม้ว่าสิ่งที่เฉียวเมียนเมียนทำจะเป็นที่พึงพอใจต่อคนอื่น ๆ ที่เห็นเหตุการณ์ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้รับการปกป้องจากซูเจ๋อแล้ว เธออาจจะถูกรังแกได้ง่าย ๆ

เธอเคยได้ยินเรื่องพี่ชายของเซินเยวเยว่มาก่อน เขาเป็นคนที่โหดเหี้ยม ทำให้เจียงหลัวลี่เริ่มกังวลขึ้นเรื่อย ๆ

“เมียนเมียนไปเร็ว วันนี้ไม่ต้องเข้าเรียน พักสักวันเถอะ”

เพื่อนร่วมห้องอีกสองคนที่อยู่ภายในห้องก็แนะนำเธอเช่นกัน

“พี่ชายของเซินเยวเยว่ เป็นคนที่โหดเหี้ยมจริง ๆ ครั้งหนึ่งเขาหักเขาคนอื่นด้วยนะ เธอควรหลีกเลี่ยงเขาก่อนดีกว่า”

“ใช่ เมียนเมียนไปเร็วเถอะ”

เจียงหลัวลี่ กล่าวขณะที่เธอผลักเฉียวเมียนเมียนไปที่ประตูทางออก

เมื่อเธอถูกผลักไปที่ประตู เฉียวเมียนเมียนก็เอื้อมมือออกไปและคว้าแขนของเจียงหลัวลี่ เธอส่ายหัว

“หลัวหลัว ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

“เธอไม่ไปเหรอ” สีหน้าของเจียงหลัวลี่เต็มไปด้วยความกังวล

“เพื่อน ฉันรู้ว่าเธอแรงเยอะ แล้วเธอก็ไม่เคยทะเลาะกับคนอื่นมาก่อน ยังไงก็เถอะ เธอจะแรงเยอะแค่ไหนก็เอาชนะแรงพวกผู้ชายไม่ได้หรอก”

“ไม่ใช่เวลาที่จะมาดื้อดึงแล้วนะ ไปเร็ว”

เฉียวเมียนเมียนยังคงส่ายหัว

เธอเงียบไปชั่วขณะจากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาและทำท่าทางผ่อนคลายต่อเจียงหลัวลี่

“เธอกังวลอะไร เธอหาคนที่จะมาช่วยฉันไม่ได้งั้นเหรอ หลัวหลัว ถ้าพวกนั้นหาคนมาช่วย ฉันก็หาคนมาช่วยเช่นกัน ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันไม่ปล่อยให้ตัวเองน่าสมเพชหรอก”