LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 42 - ค้นพบบ่อเก็บน้ำ
เล่มที่ 1 ตอนที่ 42 - ค้นพบบ่อเก็บน้ำ
การวาดภาพดวงตาทำให้ฉันสับสน อย่างไรก็ตามสิ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดคือนกศพสามารถสื่อสารกับมนุษย์ได้ ตราบใดที่เราปฏิบัติต่อพวกเขาหรือพวกเธอด้วยความเอาใจใส่และอดทน พวกเธอก็จะสื่อสารกลับมา
*ปัง!!*เกิดการระเบิดหลังกองดิน โลกทั้งใบส่งกลิ่นแปลกๆสร้างความอึดอัดมหาศาล ฉันลูบหน้าตัวเองอย่างเชื่องช้าและมองไปที่กองดินอีกด้าน ฉันครุ่นคิดอยู่นานมากก่อนจะตัดสินใจเดินข้ามไป
แม้ว่าเราจะอยู่ในวันสิ้นโลก แต่สิ่งมีชีวิตต่างๆก็ยังคงต้องกินต้องใช้ รูปลักษณ์อันแสนงดงามบางทีก็หลุดพ้นสัญชาตญาณพื้นฐาน แม้แต่สุภาพบุรุษก็อดละทิ้งจรรยาบรรณเพื่อยอมจำนนต่อสัญชาตญาณ
ฉันมองไปทางทิศตะวันตกจากเนินดิน ทั้งจักรวาลดูเหมือนบาดแผลที่มีรอยเลือด ฉันลุกขึ้นยืน แต่พี่สองยังคงทำธุระไม่เสร็จ ขณะที่ฉันมองจุดจบของโลกที่ย้อมเป็นสีแดงเข้ม ฉันก็อดใจไม่ได้ที่จะเดินข้ามไป
ฉันเดินไปทีละก้าวและสังเกตว่าไม่มีวัชพืชงอกบนพื้นใต้เท้าฉันเลย พื้นที่ทั้งหมดกลายเป็นสีแดงๆก่อนจะเข้มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อฉันเดินไปบริเวณเส้นเขตแดนพื้นที่ที่อยู่ มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าฉันกำลังเดินไปที่ขอบโลก
แต่ฉันก็ไม่ได้กลัว เพราะว่าซิงชวนเคยบอกว่าฉันคือนักผจญรังสี ฉันไม่รู้ว่าฉันจะเดินต่อไปได้อีกนานแค่ไหน แต่พื้นดินสีแดงเข้มที่อยู่ในสายตาของฉันตอนนี้มันช่างเหมือนกับเลือดสดๆที่ปกคลุมพื้นดินทั่วโลก
ในที่สุด ฉันก็หยุดเพราะมันมีเขตรอยเลื่อนอยู่ข้างหน้า มันเหมือนคำเตือนบอกฉันว่าฉันไม่ควรเดินต่อ
เขตรอยเลื่อนเปรียบเสมือนภูเขาลูกคลื่นที่เชื่อมจากใต้ไปเหนือ ความลึกจากด้านล่างสูงเท่ากับตึก 20 ชั้นแล้วก็ตัวกันเป็นหน้าผาสูง มันเหมือนโลกทั้งใบจมลงไปต่อหน้าฉัน
ทันใดนั้นฉันก็มองเห็นพระจันทร์เสี้ยวบนท้องฟ้าเครื่องไปทางขอบฟ้าด้านทิศตะวันออก เหมือนว่าพระจันทร์เสี้ยวจะกลายเป็นสีชมพูเพราะแปดเปื้อน ฉันต้องมองพระจันทร์สีชมพูอันแสนเย็นชาท่ามกลางสายลมเย็น
*บรู้ววว* พี่สองร้องเรียกหาฉัน
ฉันหันไปรอบๆเพื่อเตรียมจะวิ่งกลับไปที่เดิม ฉันเดินออกมาไกลมากจนมองไม่เห็นพี่สอง
ฉันวิ่งอยู่นานพอสมควร กว่าจะเจอพี่สอง ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาเธอ ซึ่งเธอก็ลูบหัวฉันด้วยมือที่มีกรงเล็บ ดวงตาสีขาวของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
"ขอโทษนะที่ทำให้เป็นกังวล"ฉันกอดเธอแล้วเดินกลับไปพร้อมเธอ แต่ฉันรู้สึกว่าเราไม่ได้เดินไปในทิศทางที่เราจากมา ถึงตอนนี้ พวกเราเดินไปทางทิศตะวันตก แต่พี่สองกำลังนำทางเราทิศตะวันออกเฉียงเหนือ
ในแง่ของทิศทาง ฉันเชื่อมั่นในตัวของเธอมาตลอดเพราะเธอคือมนุษย์กลายพันธุ์ ไม่จำเป็นต้องพูดเลยเพราะเธอแข็งแรงกว่ามนุษย์ธรรมดามาก
เสื้อยืดคอออกไปและสูดอากาศเพื่อยืนยันทิศทาง จากนั้นเธอก็เดินไปข้างหน้า ฉันไม่สามารถเดินต่อไปได้อีก ฉันเดินออกมาไกลขนาดนี้ได้อย่างไร ขาของฉันเจ็บ แต่ฉันก็ยังคงเดินตามเธอไป
ฉันค่อยๆมองเห็นพื้นราบที่เป็นที่ตั้งของเมืองโนอาห์ แล้วยังเห็นหญ้าที่ส่องประกายระยิบระยับเหมือนกับเพชรที่ดูดแสงจ้า
พี่สองเดินตรงไปยังแสงที่ส่องประกาย ฉันตามหลังเธอไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในไม่ช้าฉันก็ได้รู้ว่าประกายที่เห็นนั้นไม่ใช่มาจากเพชร แต่มาจากตัวของ "น้ำ"
น้ำ!?
ฉันวิ่งตรงไปยังจุดที่ส่องประกายระยิบระยับพิเศษ ก่อนจะเห็นว่ามันเป็นบ่อน้ำรูปสี่เหลี่ยมขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยน้ำ อย่างไรก็ตาม รูปทรงของบ่อน้ำมันควรจะเป็นทรงกลม ส่วนบริเวณขอบของสระทำมาจากเหล็ก เห็นได้ชัดว่ามันคือบ่อเก็บน้ำ!?
พี่สองเดินไปที่ด้านข้างของบ่อน้ำ เธอก้มศีรษะลงเพื่อดมกลิ่นน้ำอย่างระมัดระวัง น้ำใสสะท้อนใบหน้าของเธอและผมสีขาว
ในสายตาของฉัน น้ำในบ่อใสมาก ดังนั้นฉันไม่แน่ใจว่าพี่สองพยายามจะดมกลิ่นอะไร
จริงด้วย ฉันยังไม่ได้ล้างหน้าเลย
ฉันนั่งยอง แต่พี่สองกลับลุกขึ้นหยุดดมกลิ่นน้ำ เธอเหมือนไม่มีความสุขกับน้ำในบ่อ
ฉันเริ่มล้างมือ เมื่อเอามือจุ่มน้ำสะอาด มันให้ความรู้สึกมีชีวิตชีวามาก มือของฉันเคลื่อนไหวไปมาในน้ำใส ขณะที่แสงแดดยังคงสาดลงมาบนมือของฉัน ทันใดนั้นฉันก็เห็นอะไรแปลกๆลอยอยู่ในน้ำ สิ่งนั้นมันดูเหมือนจุดไฟสีน้ำเงินที่ละเอียดมาก เมื่อลอยขึ้นมาใกล้ มันดูเหมือนหิ่งห้อยสีน้ำเงินที่เต้นรำอยู่ในน้ำ
ด้วยความอยากรู้ ฉันจึงตัดสินใจจุ๋มใบหน้าลงไปในน้ำเพื่อดูจุดสีน้ำเงินที่ลอยอยู่ใกล้ๆ พวกเขาเกาะติดใบหน้าของฉันเหมือนเอลฟ์ตัวน้อยๆ มันอดไม่ได้ที่ฉันจะต้องใช้มือไปสัมผัสพวกเขา มันน่าจะคล้ายกับการจับหิ่งห้อยที่น่าสนุก แต่เมื่อมือของฉันสัมผัสพวกเขา พวกเขาก็แตกเป็นเสี่ยงๆแล้วหายไปเหมือนจุดแสง
ฉันพยายามจะจับครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สุดท้าย จุดแสงก็ลดจำนวนลงในฟองอากาศ ฉันรู้สึกเสียใจจริงๆเพราะเป็นคนที่ทำให้พวกเขาหายไป บ่อน้ำที่อยู่เหนือเมืองโนอาห์ เป็นของเมืองโนอาห์จริงเหรอ?
แล้วตัวสีฟ้าเหล่านั้นเป็นอุปกรณ์เทคโนโลยีชั้นสูงด้วยหรือไม่? มันอาจจะเป็นเหมือนเครื่องชำระล้างในบ่อน้ำ? แล้วฉันเป็นคนทำมันพังหรือ?
ฉันกับมือด้วยความรู้สึกผิดเหมือนคนที่ตกที่นั่งลำบาก ฉันคิดอย่างรอบคอบ ถ้ามันเป็นเทคโนโลยีชั้นสูงจริงคงไม่พังง่ายๆแบบนี้ แสงสีฟ้าเริ่มระยิบระยับหลังจากที่พวกเรามาถึง ดังนั้น ฉันจึงไม่ต้องกลัวว่าจะทำอะไรพัง
ว้าว พี่สองก้มหน้าลงดื่มน้ำในบ่อ เมื่อฉันเห็นเธอดื่มน้ำแสดงความสดชื่น ฉันก็รู้สึกกระหายเช่นกัน ฉันครุ่นคิดอยู่ 3 วินาที ก่อนจะโน้มหน้าลงจิบน้ำ เนื่องจากพี่สองกล้าดื่มน้ำ มันจะต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน ฉันเชื่อในตัวพี่สอง
*อึกกก* ฉันรู้สึกดีมากหลังจากได้ดื่มน้ำและล้างหน้า เอ่อ ถ้านี่คือบ่อน้ำของเมืองโนอาห์จริง การที่ฉันล้างหน้าล้างมือมันจะดูไม่เหมาะสม แต่ใครจะสนใจล่ะ? ในโลกของฉัน น้ำที่เราใช้ก็มาจากบ่อน้ำหรือไม่ก็อ่างเก็บน้ำเช่นกัน บางคนก็ลงไปว่ายน้ำ บางคนก็จมน้ำตายทุกปี
เมื่อฉันกลับมาพร้อมกับพี่สอง ราฟเฟิลและแฮรี่มองมาที่พวกเรา แล้วแสดงความโล่งใจออกมาทันทีที่เห็น
"เธอไปไหนมา!?"แฮรี่รีบวิ่งตรงเข้ามา ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าอันเร่งรีบก็ดังมาจากภายในประตู พี่สองแสดงท่าทางกระวนกระวาย เธอแยกกรงเล็บกางปีกออกข้างหนึ่ง พร้อมกับส่งเสียงคำรามอย่างดุร้าย
อะไรคือสิ่งที่ทำให้พี่สองหวาดระแวงได้ขนาดนี้!?
