Chapter 11: การขูดรีดเป็นอาชีพของฉัน
Chapter 11: การขูดรีดเป็นอาชีพของฉัน
หานเฟยไม่มีเวลายุ่งกับเขา ถ้าผู้ชายคนนี้สามารถเหยียดหยามได้เหมือนเด็กอายุสิบสองปีก็ไม่น่าเป็นไปได้ที่เขาจะประสบความสำเร็จในอนาคต เขาจึงรีบจากไปทันที
หูคุนตะคอกอย่างโกรธๆ “หานเฟยหยุดเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าไม่ใช่เพราะนายคงจะพิการมาหลายปีแล้ว คุณภูมิใจในสิ่งนั้นงั้นหรอ”
หานเฟยหยุด “แล้วมันเป็นเรื่องของนายหรอ ฉันเคยไปกินปลาสีเหลืองของนายหรือไง”
ใบหน้าของหูคุนมืดมน นายเคยทำมาก่อน เมื่อเราทั้งคู่เป็นชาวประมงระดับสองเมื่อสี่ปีก่อนนายกินปลาสีเหลืองของฉัน ลืมไปแล้วหรือไง
อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องน่าอับอายเกินไปที่จะนำมันกลับมาอีกครั้ง หูคุนกำหมัดแน่น แต่ไม่กล้าโจมตี หากเขาทำร้ายหานเฟยโดยไม่ได้ตั้งใจหานเฟยสามารถรายงานเขาพร้อมหลักฐานได้อย่างง่ายดาย
เมื่อมองไปที่ความวิตกกังวลของหูคุนหานเฟยก็พูดด้วยความดูถูกเหยียดหยามว่า “ช่างเป็นอะไรที่ขี้ขลาดจริงๆ”
จากนั้นหานเฟยก็หันกลับไป
ก่อนที่เขาจะเดินออกไปหูคุนดึงเขากลับมา “นายว่ายังไงนะ! ใครเป็นคนขี้ขลาด”
เพี้ยย!
หานเฟยตบหูคุนที่ใบหน้า
หูคุนตะลึง ทำไม..นายเป็นเพียงแค่นักตกปลาระดับสอง กล้าดียังไงถึงมาตีนักตกปลาระดับหกแบบนี้
หูคุนตะโกนว่า“แกทำร้ายฉันเหรอ”
หูคุนคว้าปลอกคอของหานเฟยและกำลังจะทุบตีเขา
อย่างไรก็ตามหานเฟยถอยกลับและร้องเสียงดัง “โอ้ยเจ็บโอ้ยปวดดดด...หูคุนทำร้ายเพื่อนร่วมชั้นอย่างโหดเหี้ยม ฉันกำลังจะตายแล้วแม่จ๋า! อวัยวะภายในของฉันได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว!”
หูคุนไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน!
เขาตะลึงเมื่อหานเฟยทิ้งตัวลงบนพื้น เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย!
หูคุนหันกลับมา แต่ก็พบว่ามีเด็กหญิงตัวเล็กๆกำลังดูพวกเขาอยู่ไม่ไกล
ทั้งคู่รู้จักหญิงสาว เธอคือลู่หลิงชี่เพื่อนร่วมชั้นและชาวประมงระดับห้า
หูคุนปล่อยหานเฟยอย่างรีบร้อนและอธิบายว่า “ฉะ..ฉัน..ฉันไม่ได้ทำอะไรเขา! เขาล้มลงบนพื้นเอง! เขาตีฉันก่อนนะ!”
ลู่หลิงชี่กลอกตาของเธอ นักตกปลาระดับสองตีนักตกปลาระดับหกหรอ คุณคิดว่าฉันเป็นคนงี่เง่าหรือไง
หานเฟยจับหน้าอกของเขาอย่างโกรธๆ “หูคุนฉันไม่รู้ว่านายเลวทรามมากขนาดนี้ ฉันจะรายงานคุณแม้ว่าฉันจะได้รับบาดเจ็บก็ตาม..เอื้ออ..”
ลู่หลิงชี่จากไปโดยไม่หันกลับมามอง หานเฟยและหูคุนจ้องหน้ากัน
หูคุนระเบิดด้วยความโกรธ “แกจัดฉากฉันเหรอ”
หานเฟยก็หัวเราะเยาะ “ใครจัดฉากใคร? นายคิดว่าฉันไม่รู้สาเหตุของการบาดเจ็บของฉันก่อนการทดสอบจริงๆหรอ”
ใบหน้าของหูคุนเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาก้าวถอยหลังด้วยความตื่นตระหนก หากโรงเรียนค้นพบมันผลที่ตามมาจะรุนแรงกว่านี้มาก
อย่างไรก็ตามในความคิดที่สองหูคุนถามว่า “ใครจะพิสูจน์ได้”
หานเฟยกล่าวว่า “ถ้านายสามารถทำร้ายฉันได้โดยไม่มีเหตุผลนายก็สามารถจัดฉากฉันได้โดยไม่มีเหตุผลเหมือนกัน ครูของเราจะคิดยังไงมั่งนะ”
หูคุนพูดหน้าแดง “ฉันทำร้ายนายเมื่อไหร่”
หานเฟยพูดอย่างมีเลศนัยว่า “หลูหลิงชี่เห็นทุกอย่างแล้ว…ตอนแรกฉันว่าจะมองข้ามเรื่องระหว่างเราไปแล้ว แต่เนื่องจากนายโกรธมากฉันจะรายงานให้ครูของเราทราบดีกว่า”
หูคุนถามทันที “เดี๋ยว นายต้องการที่จะตกลงกันหน่อยระหว่างเราดีมั้ยหรือยังไงก็ได้”
หานเฟยกล่าวว่า “ฉันรู้ว่านักเรียนระดับสูงจะได้รับซุปวิญญาณกลืนกินเป็นประจำ ฉันรู้สึกว่าฉันจะประสบความสำเร็จในไม่ช้า ทำไมนายไม่ให้ซุปกลืนวิญญาณของนายกับฉันล่ะ ใช่แล้วมันยังมีมีดแล่ปลาที่คุณเป็นหนี้ฉัน มอบมันให้ฉันแล้วเราค่อยคุยกัน”
ดวงตาของหูคุนเบิกกว้าง “ฉันเป็นหนี้นายเมื่อไหร่ไอ่มีดแล่ปลานั่นน่ะ”
ซุปวิญญาณกลืนกินมีค่า แต่ก็ไม่ได้สำคัญมากเพราะการพัฒนาจากระดับหกเป็นระดับเจ็ดนั้นต้องการมากกว่านั้นมาก
หานเฟยเหล่มองว่า “โอ้ยเจ็บโอ้ยปวด! ปวดท้อง! ฉันต้องหาครูของเราซะแล้ว…”
หูคุนตะลึง!
หานเฟยแกล้งพูดว่า “นายไม่อยากให้พวกมันกับฉันเหรอ ไม่เป็นไร. ฉันมีลู่หลิงชี่เป็นสักขีพยาน”
"เดี๋ยว…"
หูคุนกล่าวอย่างเศร้าโศก “ได้! ฉันยอมรับความล้มเหลวของฉัน ฉันจะชดเชยให้นาย…”
หูคุนมีความคิดที่จะยัดหานเฟยลงในกระเพาะอาหารของ ปบาใบมีดเขาไม่ได้กลัวผลของการต่อสู้ แต่ถ้าหานเฟยบอกคนอื่น ๆ ว่าหูคุนจัดฉากเขาให้ได้รับอันตราย อย่างไรก็ตามไม่เพียงแต่ถังเกอไม่เพียงแม้แต่จารย์ของเขาก็ยังสงสัย
หานเฟยรู้สึกดีใจเมื่อเขาออกจากโรงเรียนรู้สึกสบายใจ เขาไม่กังวลว่าหูคุนจะกลับคำพูดของเขา เด็กอายุสิบสองปีจะมีสติปัญญามากแค่ไหนกันเชียว
…
โรงเรียนบนเกาะลอยแตกต่างจากที่เขาคิด อาคารในนั้นค่อนข้างมอมแมม ที่ประตูมหาวิทยาลัยมีรูปปั้นหนวดกุ้งสองตัว
“รวมตัว! รวมตัว!”
ก่อนที่หานนเฟยจะเข้าโรงเรียนจู่ๆเด็กหญิงตัวเล็กๆก็บังคับให้เขาวิ่ง
หานเฟยเฟยถามว่า “เฮ้มีอะไรกันหรอ”
หญิงสาวจ้องกลับมาที่เขา “เข้าร่วมกับฝูงชน! คุณเป็นคนเดียวที่ไม่ได้อยู่ในชั้นเรียนของเรา”
ในที่สุดหานเฟยก็จำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือเหอเสี่ยวยูผู้ดูแลชั้นเรียน พ่อของเธอเป็นครูในโรงเรียน
หานเฟยถามว่า“เหอเสี่ยวยูเกิดอะไรขึ้นหรอ ทำไมเราถึงมารวมตัวกันเร็วจัง”
เหอเสี่ยวยูกล่าวว่า “อย่าพูด มีคนจากข้างบนมาแล้ว”
จากข้างบน?
หานเฟยงงงวยขณะที่เขาถามว่าถังเกอหายไปไหน เธอบอกเขาว่าพี่เลี้ยงพาพวกเขาไปตกปลาระดับหนึ่ง มันทำให้เขาตกใจ
เห็นได้ชัดว่าการประมงระดับหนึ่งถูกสงวนไว้สำหรับผู้เชี่ยวชาญด้านการประมง สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าถังเกอให้ความสำคัญมากแค่ไหน!
เหอเสี่ยวหยู่เบียดตัวเข้าไปในฝูงชนพร้อมกับหานเฟยขณะที่นักเรียนหลายหมื่นคนยืนอยู่ที่นั่นหัวของพวกเขาก็ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า
หัวหน้าหมู่บ้านและนายประมงทุกคนของโรงเรียนยืนอยู่ที่ด้านหน้า
หัวหน้าหมู่บ้านตะโกนว่า“ยินดีต้อนรับทูตสวรรค์…”
คนในหมู่บ้านนับร้อยตะโกนว่า“ยินดีต้อนทูตสวรรค์…”
หานเฟยไม่ได้เข้าร่วมกับพวกเขา เขาจ้องมองท้องฟ้า ท่ามกลางฝนตกปรอยๆมีคนคนหนึ่งก้าวลงมาจากท้องฟ้าด้วยปีกสองข้างมีเบ็ดตกปลาสีดำอยู่บนหลังของเขาและดาบเรืองแสงในมือ
ฟิ่ว!!
หานเฟยตะลึง ทูตสวรรค์ตัวจริงหรอเนี่ย
ติดตามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ : ว่างๆก็เลยเอานิยายมาแปลไทย
