บทที่ 244

ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณด้านนอกของโรงเตี๊ยม เหล่าทหารจ้องมองทั้งสองอย่างไม่วางตาเตรียมเข้าจับกุม จ้าวซื่อหลี่แสยะยิ้มจ้องมองชายหนุ่มด้านหน้าพร้อมกับแอบแผ่ลมปราณเข้ากดทับ แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเพราะชายหนุ่มด้านหน้าหาได้เป็นสิ่งใดไม่ แม้แต่จะมีอาการถูกกดดันจากลมปราณถึงแม้จะเพิ่มพลังลมปราณขึ้นไปถึงห้าส่วนแล้วก็ตาม แน่นอนว่าเนี่ยฟงเองก็รับรู้ว่าจ้าวซื่อหลี่แอบแผ่ลมปราณเข้ากดดันตน ไม่ถึงสามลมหายใจเป็นจ้าวซื่อหลี่เองที่ต้องลงไปคุกเข่าต่อหน้าชายหนุ่มเพราะแรงกดดันที่แผ่ออกมากดทับ

“เกิดสิ่งใดขึ้นกับท่านกันคุณชาย”

จ้าวซื่อหลี่หันมาจ้องมองชายหนุ่มด้านหน้าด้วยสายตาเคียดแค้น ทหารหลายคนรีบพุ่งเข้ามาช่วยเหลือแต่ก็ถูกแรงกดดันคุกเข่าอยู่ที่พื้นเช่นกัน เนี่ยฟงหาได้สนใจสะบัดมือขวาวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏขึ้นบนอากาศด้านหน้า หันมองไปที่เหล่าทหารที่ยืนอยู่ พร้อมกับสลายแรงกดดัน

“พวกท่านมีแหวนของท่านผู้เฒ่าคนนั้นหรือไม่”

จ้าวซื่อหลี่ขมวดคิ้วหันไปมองชายหนุ่มด้านหน้าอีกครั้งพร้อมกับสะบัดมือขวาโยนแหวนออกไป เนี่ยฟงยกยิ้มยกมือขวาขึ้นคว้ารับพร้อบกับโยนแหวนไปที่วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ แหวนวงนั้นหมุนวนไปมาตรงกลางวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ชั่วน้ำเดือดก็มีประกายสายฟ้าเข้าไปในโรงเตี๊ยม เนี่ยฟงรีบหันไปมองพวกหม่าจวินพร้อมกับเอ่ยวาจา

“พี่ชายทั้งหลายพวกเราไปจับหัวขโมยกันเถอะ”

สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงก็ถีบเท้าพุ่งติดตามประกายสายฟ้าเข้าไปแน่นอนว่าทั้งสามย่อมติดไปประดุจเงาตามตัว จ้าวซื่อหลี่เมื่อเห็นเช่นนั้นก็รีบสั่งการทหารพุ่งติดตามคนทั้งสี่ด้วยเช่นกัน เมื่อขึ้นไปบนชั้นสองตรงทางเชื่อมก็เห็นชายหนุ่มชุดสีเทาพุ่งออกจากห้องพักพุ่งทะยานขึ้นบนหลังคา เนี่ยฟงตะโกนเสียงดังลั่น

“คิดหนีรึ”

เสียงสะบัดมือดังแว่วแผ่นหินปรากฏขึ้นที่มือขวาพร้อมกับเร่งโคจรลมปราณไปที่แผ่นหินซัดติดตามหลังชายหนุ่มชุดสีเทาออกไป วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ปรากฏออกมาจากแผ่นหินเถาวัลย์สีฟ้าพุ่งเข้ารัดขาของชายหนุ่มสะดุดหลังคาโรงเตี๊ยมร่วงลงพื้นเสียงดังโครมคราม ฝุ่นควันฟุ้งกระจายพร้อมกับเศษไม้และแผ่นหลังคาที่ทำจากดินปั้นเผาเคลือบบางอย่าง ทหารที่อยู่ด้านล่างรีบพุ่งเข้ามาล้อมตัวชายหนุ่มผู้นั้นเอาไว้ ทั้งหมดค่อยๆเดินลงมาจากชั้นสองเนี่ยฟงยกยิ้มเอ่ยวาจากับทหารด้านล่าง

“เชิญพวกท่านตรวจค้นชายหนุ่มผู้นั้นได้เลย ข้าคิดว่าของที่พวกท่านตามหาอยู่ในแหวนในมือชายผู้นั้น เรื่องที่นี่คงจบสิ้นแล้วเช่นนั้นพวกข้าขอตัว”

เนี่ยฟงหาได้สนใจผู้ใดเมื่อกล่าวสิ้นเสียงก็ก้าวเดินออกจากโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว จ้าวซื่อหลี่แสยะยิ้มพุ่งเท้าพุ่งทะยานเข้าหาด้านหลังของชายหนุ่มด้านหน้าพร้อมกับง้างหมัดต่อยออกไปอย่างสุดกำลัง เปรี้ยง แต่ทว่ากับถูกสกัดกั้นด้วยเกราะสายฟ้าที่ปรากฏออกมาด้านหลัง ไม่ถึงสองลมหายใจเถาวัลย์สีฟ้าก็พุ่งออกมาจากเกราะสายฟ้ารัดตัวของจ้าวซื่อหลี่เอาไว้ เนี่ยเองรับรู้อยู่ก่อนแล้วจึงหันหลังกลับมาจ้องมองพร้อมกับเดินเข้าไปกระซิบข้างๆหู

“คุณชายท่านคงมีนามว่าจ้าวซื่อหลี่สินะ ท่านรู้หรือไม่ว่าการลอบทำร้ายผู้อื่นจากด้านหลัง ถือว่าคนผู้นั้นบัดซบและไร้ยางอายจนกลายเป็นลูกเต่า ครั้งต่อไปหากเราเจอกันหวังว่าท่านจะทำตัวดีขึ้น ส่วนนามของข้าเนี่ยฟงท่านจงจดจำเอาไว้ให้ดี”

เนี่ยฟงเดินถอยหลังออกมาพร้อมกับง้างมือขวาตบเข้าไปที่ใบหน้าของจ้าวซื่อหลี่เสียงดังลั่น เพียะ ใบหน้าสะบัดไปทางซ้ายเลือดสีแดงสดพุ่งออกจากปากพร้อมกับฟันอีกสองซี่ ใบหน้าปูดบวดแดงเป็นลูกตำลึง เนี่ยฟงรีบใช้มือซ้ายดึงแหวนออกมาจากมือขวา ทหารจำนวนมากรีบพุ่งเข้ามาล้อมอีกครั้ง ในจังหวะนั้นเนี่ยฟงก้มศีรษะให้พร้อมกับเอ่ยวาจาออกมา

“ขอบคุณคุณชายจ้าวซื่อหลี่มากขอรับ เรื่องในครั้งนี้ข้าจะไม่ลืม”

เหล่าทหารเมื่อได้ยินเช่นนั้นต่างหยุดยืนนิ่งด้วยความงุนงง เนี่ยฟงยกยิ้มพร้อมกับเดินออกไปจากโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เกราะสายฟ้าสลายหายไปพร้อมกับเถาวัลย์สีฟ้า จ้าวซื่อหลี่ก็ลงไปนอนกับพื้นจนทหารสองนายรีบวิ่งเข้าไปตรวจดูอาการ ทหารที่เหลือต่างรีบพุ่งออกไปด้านนอกเพื่อติดตามคนกลุ่มนั้นแต่ทว่าก็ไม่พบผู้ใดแม้แต่จะตรวจดูบนหลังคาแล้วก็ตาม

ทั้งสี่รีบเดินออกมาที่ประตูเมืองอีกครั้งเนี่ยฟงสะบัดมือขวาน้ำป้ายไม้ออกมาจากแหวนของจ้าวซื่อหลี่พร้อมกับนำออกมาให้ชุนหวูดู

“พี่ชายท่านรู้หรือไม่ว่าป้ายไม้อันนี้คือสิ่งใด”

ทันทีที่ชุนหวูหันไปมองก็ตื่นตกใจอย่างยิ่ง เช่นเดียวกับหม่าจวินและไช่กวน

“คุณชายท่านนำมันมาได้อย่างไร”

“ข้าปล้นแหวนของคุณชายบัดซบผู้นั้นมา มีสิ่งใดรึเหตุใดพวกท่านถึงดูตื่นตกใจเช่นนั้น”

“มันคือป้ายคำสั่งของตระกูลจ้าวขอรับ มีความสามารถถึงขั้นสั่งการทหารของแคว้นจ้าวทั้งหมดรวมไปถึงระดับแม่ทัพ”

“เช่นนั้นพวกเราคงออกจากเมืองได้เป็นแน่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เมื่อทั้งสี่เดินเข้ามาประตูเมืองเนี่ยฟงก็แสดงป้ายไม้ในมือพร้อมกับเอ่ยวาจาเสียงดัง

“รบกวนพวกท่านเปิดประตูเมือง ตอนนี้คนร้ายถูกจับตัวแล้ว ข้าต้องออกเดินทางด่วนตามคำสั่งคุณชายจ้าวซื่อหลี่”

เมื่อประตูเมืองเปิดอีกครั้งก็มีทหารสองนายนำบางอย่างออกมาให้เนี่ยฟง มันคือนกหวีดที่ทำจากไม้สองอัน เนี่ยฟงยกยิ้มนำนกหวีดยื่นให้แก่ชุนหวูหลังจากนั้นก็เอ่ยวาจาขอบคุณทหารผู้นั้นเมื่อออกจากเมืองเนี่ยฟงคิดจะเอ่ยถามก็ได้ยินเสียงนกหวีดดังแว่วออกมามาจากชุนหวูและไช่กวน ไม่ถึงห้าลมหายใจก็พบนกยักษ์สองตัวบินลงมาจากท้องฟ้าบริเวณหน้าอกมีห้อยแผ่นไม้ขนาดใหญ่ แน่นอนเป็นชุนหวูที่เอ่ยวาจา

“นกยักษ์ทั้งสองเป็นสัตว์อสูรเลี้ยงเอาไว้สำหรับเดินทาง เป็นของแคว้นจ้าวท่านสามารถมองจากแผ่นไม้ที่ห้อยบริเวณหน้าอกของมัน”

หลังจากนั้นทั้งสี่ก็พุ่งทะยานขึ้นไปนั่งด้านหลังของนกยักษ์มุ่งหน้าออกจากเมืองอย่างรวดเร็ว เมื่อทั้งสี่ออกเดินทางได้ไม่นานก็มีทหารจำนวนมากรับมาที่ป้อมประตูเมืองเพื่อสอบถามถึงคนทั้งสี่หลังจากนั้นก็มีกองกำลังทหารหลายสิบนานพุ่งติดตามทั้งสี่ออกไป ในระหว่างทางแน่นอนว่าเนี่ยฟงรับรู้อยู่แลัวว่าเหล่าทหารต้องติดตามมาจึงให้ชุนหวูพาออกประตูเมืองอีกฝั่งแล้วบินอ้อมมุ่งหน้าไปทาง

“พี่ชายชุนหวูขอรับ ป้ายไม้แผ่นนี้ยังมีความสามารถใดอีกขอรับ”

“ข้าก็ไม่แน่ใจมากขอรับ คุณชายต้องการสิ่งใด”

“ข้าจะขอทดสอบบางอย่างก้อนขอรับ เช่นนั้นเรารีบมุ่งหน้าไปที่เมืองข้างหน้าโดยเร็วเถอะขอรับ”

เกือบสองชั่วยามทั้งสี่ก็พบเห็นเมืองด้านหน้า ทั้งหมดนำนกยักษ์ลงไปประตูเมืองมีทหารหลายนายเข้ามาต้อนรับรวมไปถึงเจ้าเมืองที่ช่วงเวลานั้นออกเดินตรวจด้านหน้าเมืองพอดี เนี่ยฟงจึงป้ายไม้คำสั่งตรวจคลังหลวงเพื่อตรวจสอบบางอย่าง แน่นอนว่าเจ้าเมืองที่นี่เมื่อเห็นแ้ายในมือเด็กหนุ่มก็รับพาทั้งสองเข้าไปตรวจสอบที่ห้องรับรองด้านใน ไม่นานเนี่ยฟงก็คืนแหวนใฟ้แก่เจ้าเมืองพร้อมกับรีบออกเดินทางไปที่เมืองอื่นต่อ

ระหว่างทางเมื่ออยู่ในแคว้นจ้าวเนี่ยฟงก็ปลอมตัวเป็นชายชราเซียงฟงและผู้ติดตามอีกสามคนเข้าออกคลังหลวงของแต่ละเมืองโดยใช้ป้ายไม้คำสั่งและคำกล่าวอ้างแจ้งว่าคุณชายจ้าวซื่อหลี่ถูกทำร้ายบาดเจ็บสาหัสให้เข้าไปตรวจค้นคลังหลวงพื้นตรวจสอบสมุนไพรสำหรับรักษา แน่นอนว่าบรรดาเจ้าเมืองต่างๆรีบนำทางชายชราเข้าตรวจสอบ เนี่ยฟงยกยิ้มจัดการปล้นสมุนไพรและสมบัติจากแหวนที่ใช้เก็บจนหมดรวมไปถึงแก่นพลังปราณของสัตว์อสูรระดับสูง ไม่ถึงสิบวันที่เนี่ยฟงตระเวนปล้นคลังหลวงเมืองต่างๆทำให้ชื่อเสียงของชายชราเซียงฟงโด่งดังไม่น้อยในแคว้นจ้าว อ๋องแคว้นจ้าวมีคำสั่งจับกุมชายชราและผู้ติดตามเป็นการด่วน เพราะหากข่าวนี้กระจายออกไปอาจจะให้แคว้นอื่นๆหัวเราะเยาะได้ ส่วนจ้าวซื่อหลี่นั้นถูกจับกักตัวอยู่ในเมืองหลวง