ตอนที่ 52 จะไปเรียนทั้งที่ท้องยังว่างอยู่ได้ยังไง

เฉียวเมียนเมียนตกตะลึงเมื่อได้ยินเสียงทักทาย

เธอเบิกตากว้างและถอยหลังห่าง “คุณคือ...?”

เหลยเอินยิ้มให้กับหญิงสาว ดูเธอคล้ายจะอายุไม่ถึง 20 ปีเลยด้วยซ้ำ

“กระผมมีนามว่าเหลยเอิน เป็นพ่อบ้านของตระกูลเหมา นายน้อยกำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ที่ห้องอาหารครับ คุณผู้หญิงจะรับอาหารเช้าด้วยหรือไม่ครับ?”

บ้านตระกูลเหมา...

เฉียวเมียนเมียนกวาดสายตาตรวจสอบคฤหาสน์อันโอฬารแห่งนี้

นี่คือบ้านของเหมาเยซื่อเหรอ?

เธอเคยคิดว่ามันเป็นบ้านพักตากอากาศขนาดใหญ่เสียอีก

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าความยากจนได้จำกัดจินตนาการของเธอจริง ๆ

บ้านที่เหมือนปราสาทหลังนี้ใหญ่กว่าวิลล่าหลายเท่าตัว

“เหมาเยซื่อยังอยู่ที่บ้านเหรอ?” เธอก้มดูเวลาแล้วคิดว่าเขาคงไปที่บริษัทแล้ว

เมื่อได้ยินเธอเรียกเขาว่า “เหมาเยซื่อ” ตรง ๆ เหลยเอินตกใจเล็กน้อย แต่เขาก็ได้สติคืนอย่ารวดเร็วแล้วพยักหน้า

“ใช่ครับ นายน้อยอยู่ที่บ้านครับ”

“โอ้”

เฉียวเมียนเมียนพยักหน้า “ฉันอยากไปหาเขาค่ะ รบกวนช่วยนำทางด้วยค่ะ”

เหลยเอินรีบตอบ “ตามมาทางนี้เลยครับ”

---

เฉียวเมียนเมียนไปถึงห้องอาหาร หลังจากเดินไปได้เพียงไม่กี่นาที หากไม่ได้เหลยเอินนำทาง เธอคงเดินหลงทางเป็นแน่

ชายหนุ่มในชุดสบาย ๆ นั่งอยู่ที่โต๊ะแกะสลักสีขาวขนาด 2-3 เมตร เขานั่งจิบกาแฟอย่างหรูหรา

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ เขาจึงเงยหน้าขึ้นมอง

ดวงตาสีเข้มจับจ้องไปที่เฉียวเมียนเมียน หลังจากมองหล่อนเพียงไม่กี่วินาที คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย

เฉียวเมียนเมียนตัวเกร็งขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

เธอรู้สึกเหมือนทำอะไรผิดพลาดไป

ครู่ต่อมา

เหมาเยซื่อยกมือขึ้น พร้อมทั้งกวักมือเรียกเธอ “มานี่สิ”

เสียงของชายหนุ่มยังคงฟังดูมีอำนาจเหมือนทุกที

เฉียวเมียนเมียนเดินตรงเข้าไปหาเขา แล้วหยุดอยู่ห่างจากเขาประมาณเมตรครึ่ง

เธอมองตรงไปยังใบหน้าคมของเขา หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นขึ้นอย่างไม่เป็นจังหวะ เธอพยายามหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์

“เหมาเยซื่อคะ ฉันขอคุยด้วยหน่อย”

แต่ชายหนุ่มยังคงสงบนิ่งราวกับไม่มีอะไรให้ต้องรีบร้อน “นั่งลงทานอะไรสักหน่อย แล้วค่อยคุยกัน”

“ไม่ล่ะค่ะ...” เธอพูดอย่างรีบร้อน

“ฉันไม่มีเวลาทานอาหารเช้า คุณช่วยให้คนขับรถไปส่งฉันที่มหาวิทยาลัยที วันนี้ฉันมีคาบเรียนสำคัญที่ขาดไม่ได้ค่ะ”

“คาบเรียนที่สำคัญมากจริง ๆ ค่ะ” เธอหันไปมองโทรศัพท์มือถือเพื่อดูเวลาอีกครั้ง อาการรีบร้อนมากขึ้น “ฉันมีเรียนตอน 10 โมงค่ะ ตอนนี้มีเวลาไม่ถึงชั่วโมงแล้ว”

“อืม” เหมาเยซื่อพยักหน้ารับว่าเขาได้ยินที่เธอพูดแล้ว

ท่าทีของเขาทำให้เธอรู้สึกกังวลใจมากยิ่งขึ้น

“เหมาเยซื่อ เมื่อคืนคุณบอกฉันเองนะ ว่าจะไปส่งฉันที่มหาวิทยาลัย จะผิดคำพูดไม่ได้นะคะ”

“ทำไมจะต้องรีบร้อนขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าผมไม่ให้คุณไปสักหน่อย” เหมาเยซื่อเคาะโต๊ะเบา ๆ ส่งสัญญาณให้เธอนั่งลง

“ทานข้าวก่อน”

เฉียวเมียนเมียนจะอยู่ในอารมณ์ที่จะกินได้อย่างไร

“ฉัน...”

“เมียนเมียน อย่าดื้อสิ”

น้ำเสียงของชายตรงหน้าลดลงเล็กน้อย มีความอ่อนโยนราวกับว่าเขากำลังปลอบเด็ก

“ผมจะจัดการเรื่องคาบเรียนให้ ไม่ต้องกังวลไป ไม่ว่าคุณจะกังวลแค่ไหน ก็ต้องทานอาหารเช้าก่อน จะไปเรียนทั้งที่ท้องยังว่างอยู่ได้ยังไงกัน”