Chapter 9 : ไถเงิน
Chapter 9 : ไถเงิน
หานเฟยยิ้มเยาะ หวังเจ๋อเสนอมุกคุณภาพปานกลางให้ฉันเลยนะ แต่คุณให้มุกคุณภาพต่ำเพียงไม่กี่เม็ดเนี่ยนะ ฉันคงจะเป็นคนโง่ถ้าขายให้คุณ
หานเฟยมองไปที่ซ่งเฟย ซ่งเฟยสูดลมหายใจและพูดว่า “เงียบ! ปฏิบัติตามกฎกันด้วย ปลาข้างเหลืองสิบหกเหรียญทะเลต่อกิโลกรัม ปลาขาวแปดเหรียญทะเลต่อกิโลกรัม เต่าเขียวสี่สิบเหรียญทะเลต่อกิโลกรัม ส่วนใบมีดไม่ขาย ... หากต้องการซื้อก็ซื้อตามนี้เลย ถ้าไม่..ก็หลบไป!”
ซ่งเฟยยิ้มเยาะ คุณต้องการดาบของฉันเหรอ? ฝันไปเถอะ!
ทุกคนแปลกใจที่ซ่งเฟยหนุนหลังเด็กชายคนนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนั้นกันนะ?
ในไม่ช้าปลาทั้งหมดยกเว้นปลาสีเหลืองที่หานเฟยเก็บไว้สำหรับตัวเองถูกขายในราคา 1,480 เหรียญทะเลซึ่งเท่ากับไข่มุกคุณภาพต่ำ 148 เม็ดหรือไข่มุกคุณภาพปานกลางครึ่งหนึ่ง
เงินส่วนใหญ่มาจากเต่าเขียวซึ่งมีราคาแพง มันไม่ได้มากมายนัก แต่มีนักเลงมากมายในท่าเรือกำลังมองมาที่เขา
หานเฟยปวดหัวหลังจากได้รับเงิน เขาต้องใช้เงินโดยเร็วที่สุดมิฉะนั้นเงินจะถูกรีดไถได้
ซ่งเฟยก็รู้เช่นกันเขาจึงพาหานเฟยไปที่ร้านหวังเจี๋ย
ในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านการประมงหวังเจี๋ยมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเปิดร้านได้ ร้านของเขาอยู่ในพื้นที่สีทองของอำเภอ
ในร้านซ่งเฟยพูดว่า “ลุงกวนผมเอาลูกค้ามาให้แล้ว”
ชายชราคนหนึ่งที่ดูเรียบง่ายแต่แฟงไปด้วยความเฉลียวฉลาดมาต้อนรับเขา
ซ่งเฟยเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับชายคนนั้น ชายคนนั้นยิ้มกว้างทันที “เด็กชายมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่คุณจะอยู่รอดจากกระแสน้ำ เนื่องจากเจ้านายของฉันสัญญากับคุณแล้วเรื่องเบ็ดตกปลาคุณสามารถเลือกอันไหนก็ได้ในร้านตราบเท่าที่ราคาต่ำกว่าไข่มุกคุณภาพปานกลางหนึ่งตัว”
หานเฟยไม่สามารถบอกคุณภาพของเบ็ดได้ แต่หลังจากมองอย่างรวดเร็วเขาสังเกตเห็นว่าส่วนใหญ่มีราคาที่ไข่มุกคุณภาพต่ำ 18, 28, 58 หรือ 68 เม็ด มีเบ็ดประมาณ 10 อันที่มีราคาไข่มุกคุณภาพต่ำ 88 เม็ด
มีเบ็ดตกปลาเพียงสามอันที่มีราคาสูงกว่าไข่มุก 88 เม็ด มีป้ายราคา 128, 168 และ 188 ตามลำดับ
หานเฟยกลอกตาและพูดว่า “คุณกวนผมขอดูอันที่ไข่มุกคุณภาพต่ำ 128 เม็ดได้ไหม ฉันสามารถจ่ายเงินเพิ่มได้ถ้ามันมากเกินไป”
ซ่งเฟยและนายกวนต่างเข้าใจ ทุกคนต้องการเบ็ดตกปลาที่ดี พวกเขาคิดด้วยซ้ำว่าหานเฟยจะเลือกเบ็ดที่ราคาไข่มุก 188 เม็ด
หานเฟยใช้การคำนวณบางอย่าง เขายังคงเหลือไข่มุกคุณภาพต่ำ 120 เม็ด ซึ่งมันเป็นจำนวนมากเกินไป
หานเฟยถามต่อว่า “เอ่อคุณกวน..คุณมีน้ำยาขัดตัวปลาหรือเปล่า”
น่าประหลาดใจ “มี แต่ทุกขวดมีราคาหนึ่งไข่มุกคุณภาพปานกลาง แน่ใจหรือว่าต้องการ”
“ใช่ครับ” หานเฟยกล่าว
คุณกวนหยิบขวดของเหลวสีเขียวสดใสออกมาจากกล่องอย่างระมัดระวังและพูดว่า “นี่เป็นสมบัติที่แท้จริง แม้แต่ร้านของเราก็มีจำนวนจำกัด อย่าลืมฝึกทันทีหลังจากที่คุณรับมัน ผลของยาอาจอยู่ได้สูงสุดหกชั่วโมง”
หานเฟยใส่ลงในกระเป๋าเสื้อ “ขอบคุณครับคุณกวน”
เขาออกจากร้านพร้อมเบ็ดตกปลาเหล็กมูลค่า 128 มุกคุณภาพต่ำและกริชสีดำมูลค่าไข่มุกคุณภาพต่ำแปดเม็ด
ซ่งเฟยกล่าวว่า“เอาล่ะคุณใช้เงินไปหมดแล้ว เตรียมอาหารสำหรับตัวคุณเอง ฉันจะกลับแล้ว”
ซ่งเฟยจากไปและหานเฟยเดินตรงไปยังร้านค้าของจางฮั่นในตลาดปลาผ่านถนนสายหลัก
จางฮั่นกำลังสนทนากับใครบางคน เขาประหลาดใจที่เห็นหานเฟย "ฮะ คุณยังมีชีวิตอยู่หรอเนี่ย”
หานเฟยแสยะยิ้ม “ผมเกือบจะกลับมาไม่ได้แล้ว นี่คือเงินที่เป็นเป็นหนี้คุณ”
จางฮั่นตกตะลึงเมื่อหานเฟยมอบไข่มุกคุณภาพต่ำสิบสองเม็ด ผู้ชายคนนี้ทำเงินได้มากแค่ไหนกันนะหลังจากคืนหนึ่งบนมหาสมุทร
เดี๋ยวก่อนนะเขาถือเบ็ดตกปลาเหล็ก? นั่นคือสิ่งที่ดีเลยไม่ใช่หรอ!
จางหานอ้าปากค้าง “คุณเป็นเด็กผู้ชายที่รอดชีวิตจากกระแสน้ำของปลาทั้งหลายนี่”
หานเฟยยิ้มอย่างไร้เดียงสา “มันเป็นความโชคดีมากเลยครับ”
จางฮั่นอิจฉามากจนอยากจะโกงหานเฟยจากเงินที่นั่น แต่เขาทำไม่ได้เพราะ หานเฟยไม่มีไข่มุกคุณภาพต่ำ และมันจะไม่จบลงด้วยดีถ้าหานเฟยรายงานเขาต่อผู้บังคับบัญช
จางฮั่นกล่าวว่า“เอาล่ะตอนนี้คุณมีเงินแล้ว คุณต้องการเหยื่อมั้ย มุกคุณภาพต่ำหนึ่งกล่อง”
หานเฟยยิ้มเยาะ คุณกำลังทำให้ฉันเป็นคนโง่จริงๆเหรอ มันมีมูลค่าเพียงแปดสิบเหรียญทะเลเองในที่อื่น
อย่างไรก็ตามหานเฟยเพียงยิ้ม “ผู้จัดการจางฉันมีไข่มุกคุณภาพต่ำเหลืออยู่แปดเม็ด ฉันต้องการซื้อเหยื่อและหอย คุณมีไหม”
ดวงตาของจางฮั่นเป็นประกายทันที "แน่นอน!เดี๋ยวจะให้ราคาพิเศษ!”
ดังนั้นเมื่อหานเฟยกลับบ้านเขาจึงถือหอยหลายสิบตัวและเหยื่อสองกล่องติดตัวไปด้วย เห็นได้ชัดว่าเขาใช้ไข่มุกคุณภาพต่ำอีกสองเม็ด
ตอนที่หานเฟยเกือบจะกลับบ้านแล้วมีนักเลงสองสามคนปรากฏตัวขึ้น
ตามที่หานเฟยคาดไว้มีคนติดตามเขาตั้งแต่เขาออกจากท่าเรือ
“เห้น้องชายฉันว่าวันนี้คุณได้รับไข่มุกคุณภาพต่ำมากกว่าร้อยมุกเลยไม่ใช่หรอ คุณคิดว่าถึงเวลาจ่ายค่าคุ้มครองหรือยัง”
หานเฟยแสยะยิ้ม “ครับผมหาเงินได้บ้าง แต่ใช้หมดแล้ว! ตอนนี้ฉันไม่เหลือเหรียญทะเลแล้ว”
เจ้าอ้วนตะโกนว่า “คนโกหก! คุณใช้ไข่มุกคุณภาพต่ำ 148 เม็ดในเวลาสองชั่วโมงเนี่ยนะ?”
หานเฟยประหลาดใจ พวกเขารู้จำนวนเงินที่เขาได้รับได้อย่างไร?
หานเฟยยกเบ็ดและหอยขึ้นแล้วพูดว่า "พี่ชายฉันใช้จ่ายไปแล้ว! คุณก็รู้ว่าฉันหลีกเลี่ยงกระแสปลาด้วยความโชคดี ฉันได้ให้งูเข็มขัดที่ฉันพบให้อาจารย์หวังเจี๋ยดังนั้นเขาจึงขอให้พี่ซ่งเฟยซื้อของในร้านของเขา เงินทั้งหมดของฉันถูกใช้ไปที่นั่น!”
นักเลงรู้สึกงุนงง อะไรนะ? อาจารย์หวังเจ๋อให้คุณไปซื้อของในร้านของเขาหรอ?
เขาไม่สนใจว่าอาจารย์หวังเจ๋อได้หลอกงูเข็มขัดรัดจากเขาอย่างไรเขายังได้ใช้จ่ายที่ร้านของเขา ไม่ว่าเงินจะไหลเข้ากระเป๋าเขาไปหมด นี่เป็นการหลอกลวงที่ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง
เจ้าอ้วนตบไหล่หานเฟยอย่างโกรธเกรี้ยว “น้องชายฉลาดกว่านี้ในครั้งหน้า เจ็ดวันนับจากนี้คุณจะจ่ายไข่มุกคุณภาพต่ำให้ฉันสิบเม็ดเป็นค่าคุ้มครองของคุณ ถ้าคุณทำไม่ได้…ฮิฮิคุณจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน”
หลังจากคนโกงจากไปหานเฟยก็หัวเราะเยาะ
เจ็ดวัน ฮิฮิภายในเจ็ดวันฉันจะทำให้คุณเสียใจที่ยื่นข้อเรียกร้องเช่นนี้
ติดตามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ : ว่างๆก็เลยเอานิยายมาแปลไทย
