ตอนที่ 49 คุณเป็นคนที่จะมาช่วยผมจริง ๆ ใช่ไหม

“ถ้าคุณต้องการอะไรเพิ่มเติม ก็แค่บอก จะมีคนเตรียมไว้ให้”

เฉียวเมียนเมียนเงียบไป ทุกอย่างถูกจัดเตรียมให้พร้อมสำหรับเธอ ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนว่าเหมาเยซื่อได้วางแผนให้เธอย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว?

บนถนน

เฉียวเมียนเมียนเผลอหลับในขณะที่รถวิ่ง เธอพิงศีรษะกับกระจกรถ รู้สึกไม่สบายเท่าไหร่นัก คิ้วขมวดเป็นระยะ

ครู่หนึ่ง ศีรษะของเธอกระแทกเข้ากับหน้าต่างเสียงดัง “ปัง”

เหมาเยซื่อที่นั่งข้าง ๆ กำลังตอบอีเมลสองสามฉบับในคอมพิวเตอร์แลปท็อป หันกลับมามองเมื่อได้ยินเสียงดัง

เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังหลับราวกับเจ้าหญิงนิทรา เขาปิดคอมพิวเตอร์แล้วกระซิบบอกลุงหลี่ “ขับรถให้ช้าลงอีกหน่อย”

“ครับนายท่าน”

เหมาเยซื่อวางคอมพิวเตอร์ไว้ข้าง ๆ แล้วเอื้อมมือไปจับศีรษะของหญิงสาวให้มาวางลงบนตักของเขา จากนั้นเขาจึงถอดสูทตัวนอกวางห่มทับให้กับเธอ

มือเขาค่อย ๆ ลูบที่เปลือกตาและใบหน้าของเธอ พร้อมกับจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวด้วยความทะนุถนอม

“เมียนเมียน...”

นิ้วเรียวของเขาปัดผ่านใบหน้าของเธออย่างเบามือ สายตาเขาจ้องมองเธออย่างคาดหวัง พร้อมกับพึมพำเบา ๆ ว่า

“ลู่เหยา บอกว่าคุณอาจเป็นผู้ช่วยชีวิตผม คุณเป็นคนนั้นจริง ๆ หรือเปล่า”

ลุงหลี่ที่นั่งอยู่เบาะคนขับเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เขาตกใจมากจนเกือบจะควบคุมรถโรลส์รอยซ์สีดำไม่อยู่

เหงื่อเริ่มชื้นที่หน้าผาก ขณะที่เขาต้องมุ่งมั่นขับรถต่อไป

เหมาเยซื่อหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยเสียงทุ้ม “ระวัง ๆ หน่อย”

“ครับ คุณชาย”

ลุงหลี่รีบเช็ดเหงื่อที่หน้าผากและพยายามไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

โรลส์รอยซ์สีดำขับเข้ามายังคฤหาสน์สุดหรู

ประตูสีบรอนซ์แข็งแรงเปิดออกอย่างช้า ๆ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลุกขึ้นโค้งคำนับผู้โดยสารในรถ

ต้นไม้สูงชะลูดเต็มสองข้างทาง สนามหญ้าขนาดใหญ่ได้รับการดูแลอย่างดี รถโรลส์รอยซ์จอดหยุดบริเวณข้างน้ำพุ

เมื่อรถจอดสนิท ลุงหลี่ลงจากรถเพื่อมาเปิดประตูด้านหลัง

เหมาเยซื่อลงจากรถ เหลยเอิน พ่อบ้านก็ยืนขึ้นโค้งตัว 90 องศา พร้อมทั้งทักทายอย่างสุภาพ “สวัสดีตอนเย็นครับนายท่าน”

“อืม” เหมาเยซื่อพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปที่รถ และอุ้มเฉียวเมียนเมียนที่ยังคงหลับสนิทออกมา

เหลยเอินเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ เมื่อเห็นเฉียวเมียนเมียน เขารู้สึกเหมือนเพิ่งมีคนมาบอกว่าโลกกำลังจะจบลง

“นายท่านกำลังอุ้มผู้หญิงล่ะ!” เขาหันไปมองลุงหลี่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

ลุงหลี่ส่งสายตากลับมาที่เขา ใช่แล้ว มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ แหละ

เหลยเอินเงียบลง รู้สึกเหมือนมีไข้

“ช่างน่ากลัวเสียจริง มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย?” เขาได้รับโทรศัพท์จากนายท่านเมื่อช่วงเช้าให้หาซื้อของใช้ของผู้หญิง

ในตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะเข้ามาพักที่นี่ชั่วคราว

ใครจะรู้ว่าผู้หญิงที่เขาให้ความสำคัญคือหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของนายท่าน!