LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 40 - กระดาษ 1 ม้วนต่อเดือน
เล่มที่ 1 ตอนที่ 40 - กระดาษ 1 ม้วนต่อเดือน
ฉันยังคงอ่านรายชื่อต่อ แม้มันจะไม่ใช่รายชื่อเชิญทำนอง 18+ แต่มันก็ทำให้ฉันตกใจมากเพราะทุกคนในนี้ล้วนดึงดูดความสนใจของพี่สาวมีอา
"เยอะมากเลย….แต่ทำไมไม่มีรายชื่อของราฟเฟิล เขาก็หน้าตาดีเหมือนกันนะ…."แม้ฉันจะไม่รู้จักทุกคนที่นี่ แต่ฉันมั่นใจว่าพี่สาวมีอาเป็นคนที่มีมาตรฐานไม่ได้แย่เลย
"ฉันคิดว่าเขาเป็นเด็กขี้แยเกินไป!!"ทันใดนั้นพี่สาวมีอาก็กล่าวโผงผางออกมาทำเอาฉันตกใจอย่างหนัก ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกลับมา ต้าลี่ยังคงกอดคอเธอและพยักหน้าแสดงความไม่ชอบ "พี่ชายราฟเฟิลทำตัวเป็นเด็กผู้หญิง เขาทำให้ตัวเองไม่มีเสน่ห์"ต้าลี่เอามือไขว้ศีรษะ แก้มพองโต "ก็ช่วยไม่ได้นะ"
ฉันมองเธอด้วยความแปลกใจ "นี่เธอรู้จักเรื่องเสน่ห์ด้วยเหรอ?"
"อืม"ต้าลี่แสร้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่ "มันไม่ได้มีความหมายอะไรเป็นพิเศษนิ"
ฟู่ววว ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่เธอไม่รู้เรื่อง
พี่สาวมีอาสะบัดผมสั้นอย่างเท่ห์แล้วตอบว่า "กับราฟเฟิล ฉันรู้สึกเหมือนได้อยู่กับผู้หญิงคนอื่นๆทั่วไป"เธอยังทำสีหน้าบูดเบี้ยวก่อนจะจากไปพร้อมกับต้าลี่
"ไวฟุ!!"แฮรี่วิ่งมาด้านหน้าฉัน เขาจ้องมองรายชื่อด้วยความอยากรู้อยากเห็นแล้วทำหน้ามุ่ย "ทำไมไม่มีชื่อฉันบ้าง?" จากนั้นเขาก็หวีผมตัวเอง แล้วก็แสร้งทำเป็นเท่ห์อีกคน
ฉันกรอกตาไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วรีบตีตัวออกห่าง
"ไวฟุ!! ทำไมเธอเดินหนีอีกแล้ว?"เขาสบตาฉันเหมือนกับสุนัขเฝ้าบ้าน "ไม่ ไม่ เธอต้องมารับของด้านนี้"เขาเอื้อมมือมาจับบริเวณใกล้กับคอของฉันแล้วดึงตัวฉันไปอีกทาง ฉันจึงผลักเขาออกด้วยความรำคาญ "อย่ามาแตะตัวฉัน!!"ฉันเกลียดมากเวลาที่มีคนมาแตะต้องตัวของฉันโดยที่ฉันไม่อนุญาต
แต่เขาก็ยังคงทำท่าทางอึกอัก
บนจัตุรัสขาว ทุกคนเข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบพร้อมกับถือขวดน้ำเปล่า
ห้องด้านหน้ามีห้องที่คนกำลังแจกจ่ายสิ่งของอยู่ พวกเราทยอยเข้าไปรับของแล้วเดินออกมา ทุกคนต่างซื้อขนมปังและขวดน้ำ คล้ายกับเหตุการณ์ตอนที่โรงเรียนแจกเครื่องดื่มในช่วงพัก เพียงแต่ที่โรงเรียนนั้นดีกว่ามาก ฉันมองขนมปังในมือของคนอื่น มันมีขนาดเท่าที่ราฟเฟิลเคยเอาให้ฉัน นี่คือของแต่ละวันจริงๆเหรอ? น้ำเปล่าขวดนึงใช้กินทั้งวันจริงเหรอ?
น้ำดื่มขนาดเท่ากับน้ำแร่ไม่เกิน 2 ขวด มันจะไปเพียงพอได้อย่างไร?
แฮรี่ดึงตัวฉันไปอีกด้าน พวกเราเดินผ่านคิวยาวตรงหน้าไปยืนอยู่ที่หน้าต่างสีขาว
ด้านหลังหน้าต่างมีผู้หญิง 2 คนและเด็กหญิงตัวเล็กๆ 1 คน หญิงสาวทั้งสองคนคล้ายกับคนเอเชียดั้งเดิมที่มีผมดำขลิบ หนึ่งในนั้นที่มัดผมม้วนลูกใหญ่ เธอกำลังตั้งครรภ์!!
พวกเธอกำลังยุ่งกับการแจกขนมปังและน้ำ เด็กหญิงตัวเล็กๆยิ่งขนมปังออกมาจากข้างใน ส่วนผู้หญิงอีกคนนึงก็หยิบน้ำขวดมาเติมเต็มช่องว่างของที่แจกจ่าย ก๊อกน้ำอยู่ด้านข้าง ท่อของมันเชื่อมต่อไปข้างบน สายตาของฉันจึงมองตามไปแล้วเห็นว่าท่อมันทะลุเหนือหลังคา
"แฮรี่ นายพาเธอมาที่นี่"หญิงสาวทั้งสองคนที่กำลังแจกขนมปังยิ้มให้กับฉัน
"พี่แฮรี่!!"เด็กหญิงตัวเล็กกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข เธอมองฉันและยิ้มให้กับแฮรี่ด้วยท่าทางน่ารักน่าชัง เธอสวมชุดผ้าลินินถักเปีย 2 ข้าง แต่ผิวพรรณของเธอนั้นดูเหมือนแห้งเหี่ยว ใบหน้าเธอแปลงไปด้วยฝ้ากระ เป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้ ภาพลักษณ์ของพวกเหนือมนุษย์และพวกที่ไม่ได้มีพลังพิเศษช่างแตกต่างกันมาก
ผิวพรรณของพวกเหนือมนุษย์จะค่อนข้างเรียบเนียน สมกับเป็นปรากฏการณ์แปลกประหลาด
ส่วนคนที่ไม่ใช่พวกมีพลังพิเศษก็จะเหมือนกับคนทั่วไป ภายใต้เหตุการขาดแคลนอาหารและทรัพยากร ผู้คนมากมายจะต้องพบเจอกับภาวะทุกข์ทรมานจากการขาดสารอาหาร ทำให้ผิวพรรณแห้งเหี่ยว ร่างกายไม่แข็งแรง
และถ้ามันเป็นแบบนี้จริงๆ ดูเหมือนเจ้าหญิงอาร์เซนอลก็น่าจะเป็นพวกเหนือมนุษย์ด้วย
"หลัวปิง นี่ของเธอ"หญิงสาวคนหนึ่งวางกล่องของไว้ตรงหน้าฉัน
"ไวฟุ นี่คือพี่สาวเหมยซี"แฮรี่ชี้ไปที่หญิงสาวที่กำลังจะกลายเป็นว่าที่คุณแม่ "สวัสดีพี่สาวเหมยซี" ฉันมองดูท้องน้อยของเธอโดยไม่รู้ตัว และเธอก็กำลังลูบเด็กน้อยในครรภ์อย่างมีความสุข "ฉันหวังว่าเธอจะเป็นเด็กหญิงนะ"
โลกใบนี้มีผู้หญิงน้อยมาก
"ส่วนนี่คือพี่สาวลิม" แฮรี่แนะนำผู้หญิงอีกคนนึงให้ฉันรู้จัก พี่สาวซิมก็คือคนที่มอบขนมปังและน้ำดื่มให้กับฉัน จากนั้นเธอก็ยิ้ม "ขอบคุณนะ หลัวปิง"
ฉันมองเข้าไปในกล่องที่แสนธรรมดา มันประกอบไปด้วยผ้าขนหนู 2 ชิ้น ถ้วยพลาสติกธรรมดาลายดอกไม้ และแปรงสีฟันสีชมพูลายดอกท้อ แต่ไม่มียาสีฟันให้
จากนั้นฉันก็เห็นกระดาษชำระ แต่มันมีเพียงแค่ม้วนเดียว
"พวกเราจะต้องใช้กระดาษชำระม้วนเดียวนี้ให้อยู่ได้นานเพียงใด?"ฉันถามด้วยคำพูดเป็นกันเอง
พี่สาวลิมและพี่สาวเหมยซีมองหน้ากันก่อนจะยิ้ม "1 เดือน"
ฉันอึ้งไปเลย พวกเธอรับรู้ถึงสีหน้าของฉันที่กำลังอึดอัดใจ พี่สาวเหมยซีกระพริบตาและมองฉันด้วยความรู้สึกลำบากใจ "หลัวปิง ขอโทษนะพวกเรา….."
"ส่วนแบ่งของคุณ พวกเราจัดตามคำสั่งเจ้าหญิงอาร์เซนอล อย่ามองดูแล้วทำเป็นอิดสะเอียนเลย"ทันใดนั้นไว้หน้าของเด็กหญิงก็เปลี่ยนเป็นทุกข์ ขณะที่เธอกรอกตามองฉัน "ไม่มีใครได้มากเท่ากับเธอแล้ว"
"เสี่ยวจิง!! อย่าทำตัวแบบนี้!! หลัวปิงนำเมล็ดพันธุ์มาให้เรา!"พี่สาวเหมยซีดึงตัวเสี่ยวจิงออกไป ผู้คนรอบข้างก็ยิ้มให้กับฉัน "หลัวปิง พวกเราขอโทษ ที่นี่มีของจำกัด"
แต่ละคนต่างเริ่มขอโทษฉัน ทำเหมือนว่าฉันเป็นแขกคนพิเศษ การกระทำของพวกเธอยิ่งทำให้ฉันตื่นอัดใจ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะดูถูก เพียงแต่ฉันมาจากโลกที่เต็มไปด้วยทรัพยากรมากมายให้ใช้อย่างฟุ่มเฟือย เมื่อเทียบกับตอนนี้แล้ว จู่ๆฉันก็ได้รับกระดาษชำระเพียงแค่ม้วนเดียวแต่ต้องใช้ไปทั้งเดือน ฉันก็แค่ตกใจ ไม่รู้ว่าต้องมีระเบียบวินัยเพียงใด ถึงจะใช้กระดาษมวนนี้ให้อยู่ไปทั้งเดือนได้
"ไม่ ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้คิดว่ามันไม่พอเลยนะ นี่มันดีสุดๆไปเลย"ฉันรีบหยิบกล่องเหล็กที่อยู่ข้างหน้าขึ้นมา
"เธอยังกล้าพูดว่าไม่ได้คิดได้อย่างไรทั้งๆที่เธอทำหน้าแบบนั้น?"เสี่ยวจิงทำสีหน้าฉุนเฉียวขณะจ้องมาที่ฉัน
"เสี่ยวจิง ภรรยาของผมก็บอกไปแล้วว่าเธอคิดอย่างไร วันนี้เธอเป็นอะไรไป?"แฮรี่เอื้อมมือไปลูบหัวเสี่ยวจิง แต่เธอก็ตีมือด้วยความโกรธพร้อมกับหันหน้าหนี "ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนาย!! นายมีภรรยาหลายคน ทำไมนายต้องมาคิดมากเรื่องของฉัน?"
แฮรี่ยักคิ้วขณะที่เขาประคองศีรษะด้วยมือข้างหนึ่งแล้วดูเสี่ยวจิงด้วยสายตาขี้เล่น
จู่ๆฉันก็เขิน
พี่สาวลิมมองดูทุกๆคนและกล่าวว่า "เอาล่ะ เข้ามารับของต่อ ทุกคนกำลังทำให้หลัวปิงอึดอัดใจ"
ทุกคนยิ้มขอโทษฉัน ขณะที่ทยอยกันมาหยิบขนมปังและน้ำ
ความเสียใจของพวกเขายิ่งทำให้ฉันลำบากและรู้สึกอึดอัดใจมากขึ้นกว่าเดิม
ฉันหันไปหาพี่สาวเหมยซีแล้วกวักมือเรียกเธอ เธอขยับเข้ามาใกล้พร้อมกับลูบทอง ฉันกระซิบเบาๆว่า "ฉันหมายถึง…..ใช้กระดาษเมื่อเวลานั้นมา"
แฮรี่ขยับกูเข้ามาใกล้เพื่อดักฟัง ฉันจึงดันหน้าเขาออกไป
พี่สาวลิมแจกจ่ายขนมปังและน้ำ ระหว่างนั้นเธอก็มองมาที่พวกเราด้วยความสงสัย พี่สาวเหมยซีตกตะลึง จู่ๆเธอก็เข้าใจว่าฉันหมายถึงอะไร "โอ้ ฉันมันแย่ ฉันไม่มีมันมาสักพักหนึ่งแล้ว จะลืมเรื่องสำคัญแบบนี้ไปเลย"เธอตีหน้าผากตัวเองแล้วกระซิบข้างหูพี่สาวลิม พี่สาวลิมส่ายหน้า ไม่รู้ว่าเธอควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
