ภาค5บทที่30 อย่าเรียกแบบสนิทสนม (ฟรี) (เหลืออีก 20 ตอนสุดท้าย)

ภาค5บทที่30 อย่าเรียกแบบสนิทสนม

หลังจากนั้นพวกเราก็เจอมอนสเตอร์บ้างประปราย

เดวิลไบสันเหมือนว่าจะเป็นมอนสเตอร์ที่เก่งสำหรับพื้นที่แถบนี้ ส่วนมอนสเตอร์ตัวอื่นๆก็ถูกทุกๆคนจัดการไปก่อนที่มันจะได้ทำอะไรซะอีก

ผมแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยในทีม2ที่รับผิดชอบเรื่องการโจมตีระยะใกล้ๆ

.....ว่างโคตรๆ

“หืม?”

และผมก็จับสัมผัสอะไรบางอย่างได้

มันอยู่ใกล้ๆนี้เอง

มันแอบอยู่ในพุ่มไม้ใกล้ๆ และกำลังใกล้เข้ามา

คงจะเป็นมอนสเตอร์แน่ๆ

เหมือนว่าคนอื่นๆจะไม่มีใครรู้ตัวนอกจากผม คงเป็นเพราะว่าเจ้าตัวนี้ลบตัวตนเก่งล่ะมั้งนะ

“เอ่อ พี่เซเลสคะ”

ผมเรียกเซเลสเทีย

แล้วจู่ๆทุกๆคนก็มองมาทางผมด้วยสีหน้าดูประหลาดใจ และอริสะก็จ้องมองผมด้วยหน้าตาน่ากลัว

“อย่าเรียกแบบสนิทสนมเวลาอยู่ในที่สาธารณะสิ...!!”

อ่า จริงด้วย

ห้ามเรียกแบบนั้นเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นนี่นา

ก็นะ นี่เป็นเรย์ล่า ยังไงก็ไม่เป็นไรหรอก

“เรื่องนั้นช่างมันก่อน มีอะไรเหรอเรย์ล่า?”

ส่วนเซเลสเทียดูไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร กลับกัน เธอดูมีความสุขมากกว่าอีก

“อะ อืม มอนสเตอร์มัน------”

ไม่ล่ะ จะอธิบายก็ช้าไปแล้ว

บางทีมันรู้ว่าพวกเราลดการป้องกันลง มันเลยรีบพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง

“ใบมีดลม”

ฉับ!

หัวของมอนสเตอร์ตัวนั้นปลิวขาดไปด้วยเวทลมของผม

ถึงหัวมันจะขาดไปแล้วแต่ว่ามันก็ไม่ได้หยุดในทันทีด้วยความเร็วของมัน ร่างของมันจึงไถลไปกับพื้นไกลพอสมควร

“อะ.....”

“ที่จะบอกก็คือพวกเราถูกมอนสเตอร์เล็งเอาไว้อย่างนั้นเหรอ?”

“ไม่รู้ตัวเลย.....”

“เฮ้ย ดูสิ นี่มันเสือนักฆ่านี่?”

“หา? จริงดิ?”

เหมือนว่ามันจะลบตัวตนเก่ง ขนาดที่นักดาบเก่งๆยังถูกมันซุ่มโจมตีได้เลย

....หืม?

แต่ถ้าตั้งใจดีๆก็จะรู้นี่ ไม่ใช่รึไง?

ตอนเด็กๆ ในป่าที่พ่อโยนผมเข้าไปมันมีมอนสเตอร์ที่ซ่อนตัวเก่งกว่าเจ้าตัวนี้อีกเยอะเลยนะ

“แล้วเวทนั่น.....”

“นั่นใบมีดลมธรรมดาจริงดิ?”

“ไม่เคยเห็นความคมขนาดนั้นมาก่อนเลย.....”

ทุกๆคนมองมาทางผมตาโต

น่าทึ่งขนาดนั้นเลยเหรอ?

เรย์ล่าก็ทำแบบนั้นไม่ใช่เหรอ?

“นี่คือ”เจ้าหญิงนักดาบเวท“สินะ....”

“สมแล้วที่ได้เข้ากลุ่มนี้ทั้งๆที่ยังอยู่ปีหนึ่ง”

“ฝ่าบาทมองไม่ผิดจริงๆ”

เซเลสเทียยิ้มและพูดขึ้น

“ไม่หรอก เรย์ล่าไม่ได้มีดีแค่นี้หรอกนะ”

ก็พอเข้าใจได้ว่าเรย์ล่าพึ่งจะเข้ากลุ่มนี้ก่อนที่จะสอบกลางภาค

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาลงฝึกปฏิบัติด้วย นี่เลยเป็นครั้งแรกที่คนอื่นๆนอกจากเซเลสเทียได้เห็นเวทของเรย์ล่า

ถึงอย่างนั้นมันก็น่าแปลกใจอยู่ดี

เวทใบมีดลมมันเป็นระดับพื้นๆเลยนะ ปรับพลังมันง่ายจะตาย

หลังจากที่พักกันนิดหน่อย พวกเราก็ออกเดินทางกันต่อ

และหลังจากที่จัดการมอนสเตอร์ได้พอสมควร

“เอาล่ะทุกคน กลับกันเถอะ ขอบคุณที่เหนื่อยยากนะ”

เหมือนว่าวันนี้จะฝึกกันเสร็จแล้ว

และในตอนที่พวกเรากำลังกลับไปที่รถม้านั่นเอง

“ฝ่าบาท มีมอนสเตอร์ประเภทออร์คกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ค่ะ”

เมื่อมองไปทางที่นักเรียนคนนั้นชี้ไป ก็พบกับออร์คตัวหนึ่ง แต่ว่าดวงตาของมันมีเลือดไหลออกมา

“เรามาจัดการกับมอนสเตอร์ตัวนี้กันก่อนเถอะ”

ออร์คไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น

ถ้าหากว่ามีแค่ตัวเดียวล่ะนะ

ผมรู้สึกไม่ค่อยดีกับบรรยากาศที่ดูสบายๆของพวกเขา

....มันแปลกๆอยู่นะ?

ถึงผมจะบอกว่ารับรู้ตัวตนอะไรพวกนี้ได้ก็จริง แต่ว่าตัวตนมันเกิดจากอะไรหลายๆอย่างรวมกัน

อย่างเช่นการหายใจ เสียงฝีเท้า ความร้อน กลิ่น การเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อและกระดูก การไหลเวียนของเลือด เสียงอวัยวะต่างๆที่ขยับเช่นหัวใจ และพลังเวทที่ไหลเวียนออกมา

แน่นอนว่า เพราะว่ามันกำลังเดินเข้ามาด้วยจิตสังหารแรงกล้า ผมเลยรู้สึกได้ถึงตัวตนของมันอย่างชัดเจน แต่ว่า.....มันมีอะไรแปลกๆ

ตอนนี้มันยังไกลอยู่ ถ้าหากว่าผมเข้าไปใกล้กว่านี้อาจจะเข้าใจความรู้สึกไม่สบายใจนี่ก็ได้

“ธนูไฟ”

“หอกไฟ”

“ธนูลม”

เหล่านักเรียนร่ายเวทโจมตีระยะไกลออกมา

และมันก็โดนออร์คนั่นเข้าไปเต็มๆ

“สำเร็จแล้วเหรอ?”

ใคร?

ใครมันมาปักธงตายแถวนี้?

แน่นอนว่ามันไม่ได้ผล

ออร์คนั่นมุ่งตรงเข้ามาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เฮ้ย....นั่นไม่ใช่ออร์คธรรมดาแล้ว!”

“จริงด้วย ตัวมันใหญ่กว่าปกติ....หรือว่าจะเป็นไฮออร์ค?”

“อย่างนี้นี่เอง เพราะงั้นเวทเลยไม่ค่อยได้ผลสินะ”

“ไม่มีทางอื่นนอกจากใช้เวทระยะใกล้แล้ว”

ไฮออร์คเป็นออร์คระดับสูงกว่า

มันมีขนาดตัวที่ใหญ่กว่าและพละกำลังกับความทนทานของมันก็เพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน

หืม แต่ว่าไฮออร์คกับออร์คธรรมดาก็ไม่ได้ต่างกันมากนี่?

ผมว่าเจ้าออร์คตัวนี้ไม่น่าจะใช่แบบนั้น....

“โอววววว!”

มันส่งเสียงร้องและพุ่งเข้ามา

“แกรนด์วอล!!”

ออร์คนั่นพุ่งเข้าชนกำแพงดินที่จู่ๆก็ปรากฏขึ้นมา

และเวทจากทีมสองก็พุ่งเข้าไป

“อู๊ดดดดดดด!?”

ออร์คนั่นสงเสียงร้องออกมาเมื่อเจอกับเวทที่สามารถฆ่าเดวิลไบสันเมื่อก่อนหน้านี้ได้

ร่างของมันร่วงลงสู่พื้น

“....เหมือนว่าขนาดประมาณนี้น่าจะเป็นไฮออร์คนะ”

เซเลสเทียเดินเข้าไปใกล้ออร์คที่ไหม้เกรียม

“อ๊ะ! มันอันตรายนะ!”

ผมตะโกนออกมาโดยไม่ตั้งใจ

ออร์คนั่นมันยังไม่ตาย

แม้ว่าจะอยู่ในสภาพนั้น แต่ตัวตนของมันยังชัดเจนอยู่มาก

“โอววววววว!”

“เอ๋?”

แน่นอนว่าเมื่อมันฟื้นขึ้นมา มันก็โจมตีใส่คุณเซเลสเทียที่กำลังนิ่งอึ้งอยู่ในทันที