ตอนที่ 190 ร้อยคมเขี้ยว
เหนือภพใจหายวาบ ขณะที่เขากำลังจะเก็บด้ามดาบร้อยคมแปรผันด้วยความช้ำใจ ก็ต้องประหลาดใจ ทันทีที่เขาขยับด้ามจับร้อยคมแปรผัน เศษโลหะที่แตกกระจายออกไปกลับเคลื่อนไหวตาม พวกมันไม่ได้ตกลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก แต่พวกมันกลับลอยหมุนวนไปรอบ ๆ ร่างของเหนือภพ หรือว่า…
เหนือภพจ้องมองไปยังร้อยคมแปรผัน ในที่สุดเขาก็เข้าใจหลักการการทำงานของมัน ที่แท้สิ่งที่ช่างดาบบอกในคู่มือว่าการทำงานของกลไกพิเศษถูกซ่อนไว้ นอกจากเปลี่ยนรูปร่างเหมือนดาบแส้ ยังสามารถใช้การโจมตีในระยะไกลได้ ผ่านสิ่งที่เรียกว่า ‘ร้อยคมเขี้ยว’
เหนือภพฉีกยิ้มกว้าง แม้เวลานี้ฝูงหมู่มารนับร้อยของหลวงภามจะเจาะทะลุม่านพลังงานที่ก่อตัวขึ้นจากราชันย์เหล็กไหลทั้งสอง แต่เขากลับไม่หวั่นวิตก เหนือภพเริ่มตวัดคมดาบ
‘พลังรวมศูนย์’
คมดาบร้อยแปรผันที่แยกกระจายออกเป็นหลายร้อยชิ้น กลายเป็นใบดาบขนาดเล็กคมกริบ ต่างเรืองรองด้วยแสงสีส้มแดง พุ่งเข้าปะทะเข้ากับฝูงหมู่มารของหลวงภามตามการควบคุมของเหนือภพ ด้วยจำนวนที่มากกว่าราวกับฝูงผึ้งแตกรัง ควันดำรูปอสุรกายดำจึงถูกทำลายจนแตกดับ พร้อมกับเสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วถ้ำ
ฟุบ ! ฟุบ ! ฟุบ !
ฝูงร้อยคมเขี้ยวของดาบร้อยคมแปรผันปะทะเข้ากับกำแพงถ้ำอย่างต่อเนื่อง หมายสังหารหลวงภามที่กำลังเคลื่อนที่หลบด้วยความเร็วที่เหนือกว่า ด้วยอาคมย่นระยะทาง จึงทำให้มันพอจะหลบรอดไปได้ทั้งหมดอย่างเฉียดฉิว ขณะเดียวกันฝูงร้อยคมเขี้ยวก็ยังคิดตามไปไม่หยุดยั้ง
“บัดซบ !”
หลวงภามสบถออกมาอย่างหงุดหงิด หลังจากถูกบีบให้เอาแต่หลบหนีตลอดเวลา แม้เขาจะไวมาก แต่บนร่างกายกับปรากฏร่องรอยเชือดเฉือนเต็มไปหมด สายตาของมันกวาดมองสภาพแวดล้อมโดยรอบ แล้วก็จ้องเขม็งไปที่เหนือภพอย่างเคียดแค้นและจนใจ แม้แต่จังหวะที่จะใช้วิชาตอบโต้ก็ยังไม่มี แล้วมันจะทำอะไรได้ แต่ต่อให้มันทำอะไรไม่ได้ ความกระหายในการแก้แค้นของมันก็มีแต่จะเพิ่มสูงขึ้นเป็นทวีคูณ
“ย๊าก ! เข้ามาพญามาร ข้ามอบร่างให้ท่านได้โปรดกำจัดมัน”
เสียงร้องตะโกนของหลวงภามดังก้องไปทั่วเหมืองมหาลาภด้วยความแค้น ฝูงสัตว์อสูรค้างคาวที่อาศัยในเหมืองพากันแตกฮือด้วยความตกใจ
กลุ่มควันความมืดซึมซับเข้าไปในตัวของหลวงภาม นัยน์ตาสีดำของมันขยายตัวขึ้น ขณะคำรามด้วยความแค้น
“ฝันไปเถอะ”
กลิ่นอายความอันตรายเข้มข้น จนร่างสหัสเดชะยังสัมผัสได้ถึงเค้าลางแห่งความตาย แรงกดดันมหาศาล ทำให้เหนือภพรีบตัดสินใจเฉียบพลัน หากปล่อยให้หลวงภามทำสำเร็จเขานี่ล่ะจะตายจริงแน่
‘พลังรวมศูนย์’
“ย๊าก ! ตายซะ”
ฝูงร้อยคมเขี้ยวก่อตัวเป็นสายลมหมุนเกลียว ราวกับสว่านที่ลุกไหม้ดุจเปลวเพลิง พุ่งออกไปด้วยความเร็ว เพียงชั่วพริบตาก็เจาะทะลวงร่างของหลวงภามจนทะลุ บาดแผลนับร้อยปรากฏขึ้นบนร่าง และแล้วร่างไร้ลมหายใจของหลวงภามก็ล้มตึงลงไป
เหนือภพสะบัดดาบอีกครั้งฝูงร้อยคมเขี้ยว ก็บินวนกลับมาก่อตัวประกอบเข้าดังเดิม กลับกลายเป็นดาบใหญ่อีกครั้ง
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกจากปากด้วยความโล่งอก ก่อนจะปลดร่างยักษ์อาคมออก แต่ทันใดนั้นเอง
พรวด !
เลือดสีแดงสุดทะลักออกมาจากปากของเหนือภพ แม้เขาจะมีชัยต่อหลวงภาม แต่ฝูงหมู่มารของมันก็สร้างความเสียหายให้เขาไม่น้อย
เหนือภพรีบล้วงเข้าไปกระเป๋าสัมภาระ เขาเอาเม็ดยาฟื้นเลือดขึ้นมากัดกิน จากนั้นก็เดินเข้าไปสำรวจศพของหลวงภาม เขาต้องแน่ใจว่ามันตายจริง ๆ จะได้ไม่เป็นปัญหากับเขาอีกในอนาคต โดยเฉพาะพราวจันทร์ เมื่อสำรวจจนแน่ใจแล้วชายหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะเอามีดแทงซ้ำ ๆ ไปที่หน้าอกบดบี้หัวใจมันให้แหลกละเอียด แล้วเชือดตัดหัวมันโยนทิ้งไปอีกด้าน ให้เป็นอาหารของสัตว์อสูร จากนั้นชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนเป้าหมายมาค้นหาสิ่งของทั้งหมดภายในร่างของซากศพ ค้นไปสำรวจสิ่งของไป แต่ในขณะนั้นเอง
“กรี๊ดดด !”
เสียงกรีดร้องดังออกมาจากส่วนลึกของถ้ำ ซึ่งเป็นทางที่บุหรงหลบหนีเข้าไป เหนือภพนิ่วหน้าขณะรีบเอาของที่เขาค้นเจอบนตัวหลวงภามเก็บเข้ากระเป๋า ก่อนจะรีบวิ่งตามเข้าไป
หลังจากเหนือภพไปไม่นาน กลุ่มควันดำจำนวนมากก็เริ่มแทรกซึมเข้าไปในซากศพ หัวที่อยู่ห่างจากร่างถึงร้อยเมตรกลับเบิกตาขึ้น นัยน์สีแดงเจิดจ้าในความมืด ใบหน้าที่นิ่งพลันแย้มยิ้มเหี้ยมเกรียม
“เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”
เมื่อเหนือภพมาถึงตัวบุหรง เขาก็รีบถามอย่างเป็นห่วง บรรยากาศในนี้แม้จะสลัว ไม่ค่อยสว่าง แต่เหนือภพก็มองเห็นได้ เหนือภพเห็นว่าบุหรงมีหน้าตาไม่เหมือนคนตกใจแม้แต่นิดเดียว เมื่อสังเกตรอบกาย ก็มีแต่ซากสัตว์อสูรน้อยใหญ่เต็มไปหมด พอคิดดูดี ๆ แล้วเขาไม่น่ากังวลว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับนาง เขาควรกังวลมากกว่าว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับสัตว์อสูร
“ดูนั่นสิ ดูนั่น !”
บุหรงชี้ไปยังด้านบนสุดของผนังถ้ำด้วยอาการตื่นเต้นดีใจ แม้จะมืดสลัว แต่เหนือภพก็สังเกตเห็นมัน
“แร่หกสี !”
“ใช่ ๆ ข้าดีใจจังเลย ไม่คิดว่าจะดวงดีแบบนี้ก็เลยร้องกรี๊ดเสียงดัง เร็วเข้า ! ช่วยกันเอามันลงมา หากไปขายในโรงประมูลเก้าสมบัติแล้วล่ะก็ แสนเหรียญนพรัตน์จะต้องตกเป็นของข้า เร็วสิ ! ยืนซื่อบื้ออยู่ได้”
เหนือภพยืนกอดอกพิงผนังถ้ำอย่างสบายอารมณ์ เขามีท่าทีไม่รีบร้อน ขณะเงยหน้าขึ้นสบตาบุหรง
“แบ่งคนละครึ่ง”
บุหรงตาโต แม้จะไม่พอใจ แต่เธอรีบมากเหลือเกิน
“อ่ะ ได้ ๆ เร็วเข้า ! เดี๋ยวมีใครมาเห็น”
เหนือภพส่ายหน้าอย่างเอือมระอา เขาต่อสู้แทบเป็นแทบตาย ร่างกายก็เจ็บหนักมีบาดแผลทั่วตัว นางกลับไม่สนใจเขาสักนิด
‘เฮ้อ เชื่อเขาเลย ยัยผีบ้านี่’
เหนือภพแหงนมองขึ้นไปด้านบน ก่อนจะกระตุ้นดวงตาเพื่อใช้ความสามารถของเหล็กไหลราชันย์พิภพ บรรยากาศรอบด้านกลายเป็นสีดำสนิท ขณะเดียวกันนั้นภายในความมืดมิด ก็มีแสงสว่างเปล่งประกายค่อย ๆ ปรากฏดังดวงดาวบนฝากฟ้า จุดแสงสีสันสดใสมีมากมาย หนึ่งสี สองสี สามสี่ ห้าสี หกสี
ในเวลานี้เหนือภพใจเต้นรัวเร็ว แม้จะแร่หกสีจะมีเพียงน้อยนิด แต่จากที่เขาสังเกตเห็น ภายในถ้ำเหมืองนี้ก็มีมากถึงสี่ก้อน แต่ละก้อนล้วนมีขนาดเท่ากำมือผู้ใหญ่ เหงื่อของเหนือภพค่อย ๆ ก่อตัวที่หน้าผาก แม้เขาจะตื่นเต้นดีใจ แต่เขาก็รู้สึกหวั่นวิตกไปพร้อมกัน
แร่มีสีมีมากเพียงนี้ แต่กลับไม่ถูกใครเอาไป ทั้ง ๆ ที่พื้นที่ส่วนนี้ก็ไม่ได้ลึกมากมายอะไรนัก สัตว์อสูรที่มีแถวนี้ก็เป็นเพียงสัตว์อสูรระดับต่ำ มีแรงค์ E และแรงค์ D เป็นเพียงส่วนน้อย มันไม่น่าจะใช่เรื่องยากที่ใครจะกำจัดพวกมันแล้วเข้ามาขุดแร่ที่นี่
เหนือภพลังเล มันทำให้เขาหวนคิดถึงเหมืองโชคไพศาลในอดีต ที่นั่นก็มีอะไรแบบนี้อยู่เหมือนกัน สถานที่ที่เต็มไปด้วยแร่มีค่า แต่กลับไม่มีใครกล้าไปขุดมัน เพราะเบื้องหลังคือตำหนักเทพ แหล่งรวมสิ่งมีชีวิตบรรพกาลที่โหดร้าย
“นี่มัวอ้ำอึ้งอยู่อะไรอีก รีบเข้า นี่ก็ดึกมากแล้ว หากพวกเรากลับไปไม่ทัน ต้องแย่แน่”
“โธ่ รุ่นพี่ ข้าเพิ่งรู้นะนี่ว่าเจ้าเองก็กลัวโดนลงโทษเหมือนกัน”
เหนือภพพูดจา กระแนะกระแหน ขณะที่กวาดสายตามองไปทั่วโถงถ้ำเพื่อหาช่องทางขึ้นไปขุดด้านบน แต่เวลาเพียงแค่นาทีสองนาที ไม่พอสำหรับการขุดแร่สักก้อน โดยเฉพาะแร่ที่อยู่สูงจากพื้นถึงยี่สิบเมตรแบบนั้น
“อยู่สูงแบบนั้น ถ้าจะให้เอามันลงมา พวกเราต้องมีเวลาอย่างน้อยครึ่งวัน”
ด้วยประสบการณ์ของเหนือภพ เขาจึงรู้ว่ามันต้องค่อย ๆ กะเทาะหินออกมา ทำเป็นขั้นบันไดเพื่อให้เดินขึ้นไป และมีที่จับยึด ซึ่งต้องใช้เวลาอย่างมาก หากไม่ระวังผนังถ้ำส่วนนั้นก็อาจจะพังทลายยุบลงไปใต้ดินหลายชั้น จะยิ่งยากในการขุดค้น
“เอาสิ ข้าเห็นเจ้าเอาอีเตอร์มาด้วยไม่ใช่เหรอ จัดการเลย”
บุหรงเอ่ยเรียบ ๆ เพราะตอนที่เธอค้นอาวุธเพื่อเอาไปขายในโรงประมูลเก้าสมบัติ ก็บังเอิญเห็นอีเตอร์เก่า ๆ อยู่ในห่อผ้าในรถม้าเทพธิดาพิโรธของเหนือภพ
“ท่านไม่กลัวโดนลงโทษแล้วเหรอ”
“ลงโทษก็ลงโทษสิ จะไปกลัวทำไมเล่า”
“ห่ะ”
เหนือภพงุนงงกับอารมณ์แปรปรวนของบุหรงอย่างมาก นางนั้นดูประหลาด ในช่วงเวลาแบบนี้ยังคงกินเหล้าอยู่ได้
“ได้ ๆ ข้าจะไปเอามา อีกอย่างอย่าได้เดินเพ่นพ่านไปไหนนะ ที่นี่ดูแปลก ๆ”
“ได้”
บุหรงรับปาก จากนั้นเธอก็ก้มเก็บก้อนแร่อัญมณีที่ตกอยู่บนพื้นด้วยท่าทางดูมีความสุข พอเหนือภพได้เห็น มันก็ทำให้เขาคิดถึงเหมืองแร่ที่หมู่บ้านแร่ห้าสี ก้อนหินมีสีอย่างอัญมณีเหล่านี้ถูกมองว่าเป็นขยะ พวกมันถูกทิ้งเกลื่อน เขารู้สึกผิดในใจอย่างบอกไม่ถูก เขารู้ราวกับว่าเขาเคยได้ทอดทิ้งสิ่งของมีค่าไป อย่างไม่อาจหวนคืน
เหนือภพกลับออกมานอกเหมืองด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ขณะที่เขาย้อนกลับออกมา ก็ไม่พบร่างของหลวงภาม เห็นได้ชัดว่าน่าจะมีสัตว์อสูรหลบซ่อนตัวอยู่แถวนี้ แล้วลากซากไปกิน ความกังวลพุ่งขึ้นมาภายในใจของเหนือภพ เขารีบหยิบอีเตอร์แล้ววิ่งย้อนกลับเข้าไปในเหมือง
ณ บ้านเรือนรอบนอกของเมืองปัญญา
“ช่วยด้วย อ๊าก”
“กรี๊ดด !”
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”
เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังระงมมาจากเขตบ้านเรือนนอกเมือง เมื่อสิ่งมีชีวิตปริศนา ผิวกายซีดเซียวดวงตาแดงก่ำ ไล่อาละวาดฆ่าคน การเคลื่อนไหวของมันทั้งแข็งแกร่ง รวดเร็ว ทั้งยังมีพลังป้องกันสูง ฮันเตอร์แรงค์ E จำนวนมากที่พักอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนั้น ถูกฆ่าตายโดยที่พวกเขาไม่ทันได้ตอบโต้ ส่วนคนที่หาช่องโอกาสโจมตีกลับได้ ฟาดคมดาบหวังบั่นคออสูรร้าย แต่ใบดาบกลับแตกหักไม่มีชิ้นดี ก่อนจะถูกฝ่ามือสัตว์ร้ายตวัดจนหัวขาดกระเด็น
ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นตัวอะไร มาจากไหน เพราะคนที่เคยเห็นรูปร่างหน้าตาของมันล้วนจบชีวิตไปหมดแล้ว
ณ ถ้ำเหมืองมหาลา�
เหนือภพใช้เวลาราว ๆ สองชั่วโมงจึงจะเอาแร่หกสีออกมาจากผนังถ้ำเหมือง ด้วยพละกำลังและประสบการณ์ ทำให้เขาใช้เวลาเร็วกว่าที่คาด ไม่เพียงเท่านั้นด้วยดวงตาพิเศษ ที่เขาให้ชื่อมันว่า ‘เนตรส่องทรัพย์’ ก็สร้างความตื่นตาตื่นใจให้เขาไม่น้อย ทำให้เหนือภพใช้เวลาอีกราว ๆ สองชั่วโมง ก็ได้แร่หกสีมาอีกก้อน ความจริงแล้วภายในโถงถ้ำเหมืองนี้ยังมีแร่หกสีอีกสองก้อน เพียงแต่ว่ามันอยู่ลึกเข้าไปในชั้นหินหนาขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางแปดเมตร การจะเจาะเข้าไปตรง ๆ มันทำได้ยากมาก อาจจะต้องใช้วิธีการขุดกะเทาะอ้อมหินใหญ่ แต่วิธีนั้นใช้เวลาเนิ่นนานเกินไป
“ยังเหลืออีกสองก้อน จะเอาต่อไหม”
เหนือภพถามรุ่นพี่พันธะ ที่เวลานี้ยังคงง่วนอยู่กับการไล่เก็บหินแร่มีสีที่ตกลงสู่พื้น หลังจากที่เขาขุดเจาะโพรงถ้ำเพื่อเอาแร่หกสี
“ต่อสิ จำนวนมากขนาดนี้ ไม่ต้องเสียเวลาเรียนให้เหนื่อยเปล่า ข้าก็มีเงินซื้อเหล้าได้อีกนานโข”
ใบหน้าของบุหรงนั้นบานราวกระด้ง นางดูมีความสุข นางเองก็พอเข้าใจวิธีการขุดเหมือง เพียงแต่นางไม่ได้ช่ำชอง นางเชี่ยวชาญเพียงศาสตร์ของการคัดแยกแร่และวิชาธรณีวิทยา พอได้เหนือภพลงมือขุดแร่ นางก็ดวงตาเป็นประกาย เมื่อมีคนชำนาญการขุด และคนที่ชำนาญการแยกแร่มาอยู่ด้วยกัน ก็ดูเหมือนอนาคตของพวกเขาจะมีแต่ความรุ่งโรจน์
“สู้ ๆ”
บุหรงส่งเสียงร้องให้กำลังใจอย่างตื่นเต้น
