LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 38 - จัดการงาน
เล่มที่ 1 ตอนที่ 38 - จัดการงาน
"ฟิ้วว"แฮรี่เป่าปลายปากกระบอกปืนและเก็บเข้าซองปืน เขายักคิ้วอย่างมีความสุขและกล่าวว่า "สำเร็จ!!" ดวงตาสีอำพันของเขาเปล่งประกาย
"สำเร็จอะไรกัน!?"ราฟเฟิลตะโกนด้วยความโกรธ โกรธถึงขั้นกระทืบเท้าอย่างแรง "นายทำลายมัน!! นายทำมันพัง!! ตอนนี้สายเคเบิลเหล่านั้นกลายเป็นของไร้ประโยชน์แล้ว!"ใบหน้าของราฟเฟิลแดงกล่ำ เขาคว้าสายเคเบิลที่ขาดขึ้นมาจำนวนหนึ่งแล้วพูดว่า "นายรู้ไหมว่าผังเคเบิ้ลทั้งหมดนี้มันสำคัญแค่ไหน? นายทำลายมัน! ทำลายมันทั้งหมด!!"
แฮรี่ไม่ได้โกรธ เขาแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ "ราฟเฟิล ผมเชื่อว่านายซ่อมมันได้ นายมีถึง 2 สมองนะ"
"ออกไป!! ออกไปเลย!!"ราฟเฟิลโกรธจัด
"ไวฟุ!! ไปรับของกัน!"เขาดึงฉันและรีบวิ่งออกไป เช้าวันนี้มันเป็นเช้าที่ช่างน่าตื่นเต้นซะเหลือเกิน ร่างกายของฉันเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ เดี๋ยวก่อน ฉันเหมือน….อยากจะเข้าห้องน้ำ!
ในทางกลับกัน พี่สองสงบนิ่งมาก เธออ้าปากหาวแล้วนอนต่อ
"แฮรี่!! อย่าพึ่งลากตัวฉัน!! ฉันอยากจะเข้าห้องน้ำ"
แฮรี่หยุดและมองมาที่ฉัน "เธอ…..เธอยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันเลย!!"เขาชี้มาที่หน้าฉัน เห็นได้ชัดว่าเขากำลังพูดถึงสาระรูปที่ยุ่งเหยิงของฉัน
ฉันรีบเอาฮู้ดคลุมหัว ฉันอยู่ในวันสิ้นโลก ฉันคงไม่มีสติมาทำอะไรปกติได้ จนลืมไปเลยว่าฉันยังคงต้องแปรงฟันล้างหน้าอาบน้ำ!! ตอนนี้ฉันอยากจะเข้าห้องน้ำมาก
"ฉันอยากไปห้องน้ำอื่น!!"ฉันจะไม่ทน เมืองโนอาห์มีระบบห้องน้ำรวมคล้ายกับห้องน้ำสาธารณะ แต่ละแห่งจะเว้นระยะกัน แต่ก็ไม่ได้ห่างกัน
อย่างไรก็ตาม ข้างในมันไม่มีกระดาษชำระ เพราะว่าฉันเคยโดนหลอกมาแล้วครั้งนึง…..
มันเป็นห้องน้ำที่น่าอึดอัดสุดจะพรรณนา…..
"ไวฟุ เธอจะไปไหน?"แฮรี้กล่าวถาม เขาเป็นคนที่น่ารำคาญมาก แล้วเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องน่าอาย
"อย่าไปทางนั้น ตามผมไปรับของก่อน จากนั้นเธอค่อยไปล้างหน้าแปรงฟัน ไม่อย่างนั้น….เธอจะปากเหม็น!!"แฮรี่ขยิบตา
ฉันหยุด หรือว่าแฮรี่กำลังจะพาฉันไปรับของใช้ประจำวัน?
ฉันควรจะรับของก่อนหรือว่าควรจะไปห้องน้ำก่อน?
จะทำอย่างไรถ้าหากฉันต้องการถ่ายหนัก
ในห้องน้ำไม่มีกระดาษชำระ……
ฉันมีเพียงแค่กระดาษทิชชู่ห่อนึงอยู่ในกระเป๋า ซึ่งฉันยังไม่อยากใช้!!
ตกลง ฉันตัดสินใจตามแฮรี่ก่อนจะไปห้องน้ำ
ฉันจ้องมองเขาอย่างเย็นชา "เร็วๆสิ"
เขาหัวเราะแล้วพาฉันเดินผ่านอุโมงค์ทางเชื่อม เมืองใต้ดินเต็มไปอุโมงค์มากมายเกาะตัวกันเป็นเขาวงกตซับซ้อนคล้ายกับทางเดินโรงแรมที่พร้อมจะทำให้ผู้คนที่มาพักหลงทาง หรือไม่ก็เหมือนกับอุโมงค์ยานอวกาศที่อยู่ในภาพยนตร์ไซไฟ
แฮรี่เดินเอามือไขว้ศีรษะ มองฉันจากด้านข้าง "ไวฟุ ในโกดังของราฟเฟิลเธอนอนหลับสบายไหม? ที่นั่นไม่มีแม้แต่เตียงนอน"
"พี่สองนอนที่นั่นและเธอต้องการคนดูแล"นอกจากนี้เตียงของเธอก็ทำขึ้นมาจากเหล็กแข็งไม่ต่างจากพื้นดิน
"จริง!! นกศพตัวนั้นตื่นตัวตลอดเวลา แต่เธอฟังไวฟุเพียงแค่คนเดียว ช่างน่าเหลือเชื่อมาก!!"แฮรี่เดินเคียงข้างฉันขณะคุยโว "ไวฟุ เธอมีของวิเศษมากมายอยู่กับตัว ผมได้ยินมาว่า…."เขาน้องตัวเข้ามาใกล้ใบหน้าของฉัน "เธอเอาแตงโมให้เจ้าหญิงอาร์เซนอลเมื่อคืน แล้วทำไม เธอไม่ให้ผมบ้าง?" เขาแก้มพองราวกับคนที่พร้อมจะโกรธควันออกหู
ฉันกลอกตามองเขา "ทำไมฉันต้องเอาให้นายด้วย?"
"ก็เพราะว่าเธอเป็นภรรยาของผม" คำตอบของเขาทำให้ฉันอยากจะเตะเขาสักที และทันใดนั้น ทุกอย่างรอบตัวก็สว่าง เราเข้าไปอยู่ภายในห้องนิรภัยสีขาว!!
พื้นที่ตรงหน้ามีลักษณะเหมือนจัตุรัส แต่มันแตกต่างจากครั้งก่อนอย่างชัดเจน จัตุรัสแห่งนี้มีความขาวสะอาดปราศจากความมันวาวของโลหะ แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้องนิรภัยสีขาวทำให้ทั่วพื้นที่สว่างขึ้น ห้องนิรภัยทำจากชิ้นส่วนของแก้วประกอบขึ้นมาคล้ายกับผนังประกอบ
ในเมืองโนอาห์มีสถานที่เช่นนี้ด้วยเหรอ?
ในขณะนี้ ผู้คนส่วนใหญ่จากเมืองนอกกำลังยืนอยู่ที่แห่งนี้ พวกเขามาเพื่อเก็บข้าวของเช่นเดียวกับเรา
"นั้นหลัวปิง ดูนั่นสิ หลัวปิงมาแล้ว"คนที่อยู่ท้ายแถวมองเห็นพวกเรา เด็กน้อย 2-3 คนรีบเข้ามากล่าวทักทายอย่างกระตือรือร้น "หลัวปิงมานี้เร็ว!"
เสียงทักทายของพวกเขายิ่งดึงดูดความสนใจของเด็กหญิงวัยกลางคนจำนวนหนึ่ง พวกเขามองฉันแล้วก็ยิ้ม "หลัวปิง ขอบคุณสำหรับผลแอปเปิ้ล"
"ยินดี ด้วยความยินดี"เนื่องจากเมื่อวันก่อนพวกเขาขอบคุณแล้ว วันนี้ฉันจึงรู้สึกอึดอัดที่ถูกขอบคุณอีก
แฮรี่ดึงมือฉันไปข้างหน้าแล้วโบกสะบัดมือ "อย่ามองนะ อย่ามอง หลัวปิงเป็นภรรยาของผม พวกนายไม่มีสิทธิ์พูดกับเธอ"
"ฮ่าฮ่าฮ่า"ทุกคนหัวเราะ ฉันที่ยืนข้างแฮรี่รู้สึกอายมาก
"แฮรี่!!"พี่น้องของเขาเดินมาทักทายพวกเรา และเอามือโอบไหล่แฮรี่ ฉันจึงคว้าโอกาสนี้ตีตัวออกห่างแฮรี่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
"หลัวปิง ฉันชื่อมาริต้า"ผู้หญิงคนนึงยิ้มและจับมือฉัน "เมื่อวานเธอพักผ่อนสบายดีไหม?"
หญิงวัยกลางคนหลายคนเข้ามาล้อมรอบตัวฉัน และกล่าวแนะนําตัวเอง "ฉันชื่อซูเฟิน ถ้าจะเรียกเขาเรียกว่าอาซูเฟิน"
อาซูเฟินฟังดูเป็นมิตรมาก
"เรียกฉันว่าอาแอลลี่"
"เรียกฉันว่าอาฮอฉิน"
ฉันพยักหน้า "สวัสดี อามาริต้า อาชูเฟิน อาแอลลี่ อาฮอฉิน"
"เด็กดี"พวกเธอลูบหัวฉันยังอ่อนโยน "เธอเป็นคนมีความสามารถ และกล้ามากพอที่จะอยู่ข้างนอกคนเดียว"
"นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ก็ขอให้เธอถือซะว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอ เดี๋ยวพวกเราจะแนะนำคนอื่นให้เธอรู้จัก"
"ขอบคุณมากค่ะ"ฉันมองพวกเขาด้วยสายตาซาบซึ้ง
"ปิง เธอคิดว่าเธอจะทำอะไรต่อไปในอนาคต?" ทันใดนั้น อาฮอฉินก็กล่าวถาม
ฉันมองพวกเธอด้วยความสงสัย "ฉัน….ฉันทำอะไรได้บ้าง?"
"ทำไมไม่มากับฉันล่ะ ไปปลูกผักกัน"คุณอามาริต้ายิ้มกว้าง
"หรือว่าเธอจะมาลองเย็บปักถักร้อยกับฉันก็ได้"อาซูเฟินชี้นิ้วไปยังเสื้อผ้าของเธอ "เสื้อผ้าเหล่านี้ เราเป็นคนทำเอง"
"เธอรู้จักวิธีนวดแป้งไหม? มาช่วยพวกเราทำขนมปังได้นะ"อาฮอฉินกล่าวแนะนำ มันทำให้ฉันนึกถึงขนมปังรสจืดก้อนสีดำนั้นได้เลย
อาแอลลี่จับไหล่ของฉันและกล่าวว่า "เอาละเอาละ ทุกคน ให้เวลาเด็กน้อยคนนี้ได้คิดก่อน เธอเพิ่งมาถึงแล้วยังไม่ทันปรับตัวเลย นอกจากนี้ฉันคิดว่าการให้เธอไปปลูกผัก เย็บผ้าทำขนมปัง แลดูจะเสียประโยชน์เกินไป"
"ถูกต้อง!!"ทันใดนั้นพี่สาวเช่อชื่อก็เข้ามาตัดหมดทุกคน พวกเธอมองไปนั่งข้างและเห็นพี่สาวเช่อชื่อเดินตรงเข้ามาพร้อมกับเสวี่ยเก้อ พี่สาวมีอา เสี่ยวหญิง หมิงหยู ส่วนเด็กน้อยต้าลี่ก็นั่งอยู่บนไหล่ของพี่สาวมีอา ถึงกองกำลังพิเศษจะเกิดขึ้นจากการรวมตัวของผู้หญิง ทว่าพวกเธอนั้นก็ดูเท่และโดดเด่นไม่ต่างจากผู้ชาย!!
