LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 37 - คริสตัลพลังงานสีฟ้า 

เล่มที่ 1 ตอนที่ 37 - คริสตัลพลังงานสีฟ้า

"ไม่ต้องกังวล ฉันจะระวังตัว"ราฟเฟิลกระพริบตา ดวงตาสีฟ้าของเขาแสดงออกถึงความไม่แน่ใจ ก่อนที่เขาจะมองไปด้านข้างได้ทำหน้ามุ่ย "มันน่าจะไม่ระเบิด ใช่ไหม?"

วิธีที่เขาพูดมันทำให้ฉันเสียวสันหลัง ทำไมจู่ๆฉันก็รู้สึกว่าราฟเฟิลไม่มั่นใจเลย

ราฟเฟิลไม่พูดอะไรต่อ นอกจากจดจ่ออยู่กับการถอดกระสวยหลบหนี

ราฟเฟิลงัดเอาแผ่นเปลือกนอกกระสวยหลบหนีออก แล้วเริ่มถอดวงจรและสายไฟที่พันเกี่ยวซับซ้อนภายใน

เขาหยิบไขควงจากรถเข็นเครื่องมือด้านข้าง แล้วมุดเข้าไปข้างใต้กระสวยหลบหนี ในไม่ช้า ตัวน็อตต่างๆก็หลุดออก

ฉันรีบกระโดดออกจากกองลวดเหล็กแล้วเดินไปด้านข้าง "มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?"

"เธอรู้จักประแจใช่ไหม?"ราฟเฟิลถามจากข้างใต้

"รู้จัก"

"ส่งมาให้หน่อย"

"ได้เลย"

ฉันส่งประแจให้เขา ขณะที่เขาก็พูดว่า "กระสวยหลบหนีของเมืองพระจันทร์เงินมีความก้าวหน้ามาก มันน่าจะกลายเป็นเครื่องบินเล็ก….."

เขาพูดถูก ตอนที่ฉันเปิดระบบจะสวยหลบหนี เสียงระบบได้บอกกับฉันว่ามันกำลังจะกางปีกด้านข้างแต่เสียดายที่มันหัก จึงทำให้พวกเราตกกระแทกพื้น

ราฟเฟิลโผล่หน้ามาจากข้างใต้เครื่อง "นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงมีคริสตัลพลังงานสีฟ้าบรรจุอยู่ภายใน ก็เพราะมันต้องบินกลับไปยังเมืองพระจันทร์เงิน…."เขากลับเข้าไปในใต้กระสวยอวกาศด้วยความตื่นเต้น "เมืองพระจันทร์เงินลอยอยู่อวกาศ พลังงานที่มันต้องใช้จะต้องเพียงพอกับการบินกลับเมือง"

"นายว่ายังไงนะ? เมืองพระจันทร์เงินอยู่ในอวกาศ?"ไม่ใช่ว่ามันมีลักษณะเหมือนสถานีโอกาสอย่างนั้นเหรอ?

"ใช่แล้วล่ะ แต่มันก็อยู่ไม่ไกลจากนี่…."เขาออกมาจากใต้ยานและมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความอิจฉา

ราวกับว่าสายตาของเขาสามารถมองทะลุหลังคาไปถึงอวกาศอันไกลโพ้นได้ "ผมอยากจะลองมองโลกใบนี้จากเมืองพระจันทร์เงิน…"

"เมืองพระจันทร์เงินมันดูใหญ่มากเลย!!"ถ้าหากมันไม่ได้มีขนาดที่ใหญ่ขนาดนั้น ฉันก็คงมองตาเปล่าไม่เห็น มนุษย์โลกก็ส่งดาวเทียมไปยังอวกาศหลายดวง แต่พวกเราก็ไม่มีทางมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า เพราะว่ามันไม่มีขนาดใหญ่ต่อเหมือนกับเมืองพระจันทร์กัน ซ้ำยังอยู่ห่างไกลมาก

"แน่นอน"ราฟเฟิลถอยหลังกลับเข้าไปในก็สวยหลบหนี เสียงโลหะกระทบดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ระหว่างที่เขาถอดชิ้นส่วนเขาก็พูดอีกว่า "ไม่งั้นเราจะมองเห็นได้อย่างไรล่ะ? มันคือเมืองอวกาศยักษ์ ย้อนกลับไปเมื่อวันสิ้นโลก เหล่าลูกหลานและพวกคนรวยจำนวนมากบนโลกได้หนีขึ้นไปบนเมืองอวกาศ ทำให้รอดพ้นจากภัยพิบัติ"

โคตรจะโหดเลย พวกนักการเมืองและพวกคนรวยรอดชีวิต แต่ผู้คนที่อยู่บนโลกกับต้องทนอยู่กับกัมมันตรังสี แต่การตัดสินว่าพวกเขาต้องทำถูกหรือผิดเป็นสิ่งที่ยาก อย่างน้อยพวกเขาก็ช่วยให้คนรวย มีชีวิตรอดมาจากวันสิ้นโลกได้ ยกตัวอย่างง่ายๆก็คงเป็นเรือชูชีพ ตอนที่ช่วยชีวิตคนคนหนึ่ง พวกเขานั่งเลือกหรอว่าควรจะช่วยนักวิทยาศาสตร์หรือช่วยชาวบ้านก่อน?

"ผมเจอแล้ว!!"ราฟเฟิลตะโกนเสียงดังมาจากใต้กระสวยหลบหนี เขาค่อยๆหยิบลูกแก้วที่มีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 10 เซนติเมตรออกมา ตรงกลางของมันมีพลังงานสีฟ้าบรรจุอยู่ภายในลูกบอลคริสตัล

ราฟเฟิลลุกขึ้นยืนและถือลูกบอลด้วยความระมัดระวัง เขาวางมันลงตรงหน้าฉันแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า "ดูนี่สิ นี่คือคริสตัลพลังงานสีฟ้า….."เขาระวังตัวอย่างมากราวกับว่าเขากำลังอุ้มทารก

ฉันรับลูกบอลต่อจากเขาด้วยความระวัง เขายังคงย้ำเตือนกับฉันว่า "ระวังให้ดีๆ แม้ว่าผลึกคริสตัลภายนอกจะถูกสร้างขึ้นมาให้แข็งแกร่งเป็นพิเศษ แต่ถ้าหากมันตกกระแทกพื้น มันก็ยังคงเป็นอันตราย"

ฉันอุ้มลูกแก้วอย่างระวัง มันให้ความอบอุ่นและพลังงานไฟฟ้าข้างในก็ดูไม่ได้ใหญ่โต จะเรียกได้ว่ามีขนาดเท่าเมล็ดวอลนัทเท่านั้น มันยากที่จะจินตนาการว่าพลังงานขนาดเล็กแค่นี้ทำให้ยานอวกาศขนาดใหญ่ขับเคลื่อนต้านแรงโน้มถ่วงขึ้นไปบนฟ้าได้อย่างไร

พลังงานสีฟ้าเล็กๆส่องแสงอยู่ภายในลูกบอลคริสตัล มันดูเหมือนเป็นเซลล์เล็กๆที่ถูกขยายเท่าตัว ถ้าหากสังเกตดีๆจะเห็นว่ามันมีหนวดเล็กๆคล้ายกับเซลล์มะเร็งกลายพันธุ์กระจายอยู่รอบ มันดูเหมือนแหล่งพลังงานเหลว

*ฟุบบ*เสียงฟังดูเหมือนประตูห้องโดยสารเปิดออก

"ไวฟุ!!"ทันใดนั้นแฮรี่ก็ตะโกนแล้วตบหลังฉันอย่างแรง "ตามผมไปรับของก่อน!!"

เขาตบไหล่ฉันรุนแรงจนลูกแก้วหลุดออกจากมือ ราฟเฟิลตะโกนด้วยความตกใจดวงตาเบิกกว้าง "เห้ย!! ลูกแก้วสีฟ้า!! มันกำลังจะระเบิด!"

ฉันก็อยากจะจับมัน แต่ช่างน่าเสียดายที่ขาฉันสะดุดเข้ากับลวดที่อยู่บนพื้นจะล้มหน้าคะมำ แทนที่ฉันจะได้ช่วย กลายเป็นว่าฉันยื่นมือเข้ามาสร้างปัญหาแทน!!

ในขณะเดียวกัน แฮรี่ก็รีบยกเท้าขึ้นมา เขาพยายามจะใช้เท้ารับลูกแก้ว?

และเขาก็รับมันด้วยเท้าจริงๆ!! เขาเตะลูกแก้วสีฟ้าเบาๆแล้วค่อยๆก้มลงจับ สีหน้าของเขาก็ดูหวาดกลัวมาก

"ฟู่ววว!! รับได้ทัน!!" สีหน้าของแฮรี่ซีดเผือดราวกับเสาปูน

"เห้อออ!!"ฉันนั่งพิงกระสวยหลบหนี ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว มือของฉันทิ้งดิ่งลงที่สายไฟเหมือนอ่อนแรง หัวใจเต้นระรัวด้วยความวิตกกังวล ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกได้ว่ามันเหมือนมีไฟฟ้าช๊อตบริเวณฝ่ามือของฉัน ทำให้มือของฉันเกิดอาการชา แต่ไม่ถึงกับเจ็บ วินาทีต่อมาบางอย่างก็เกิดขึ้น!! ทั้งตัวกระสวยหลบหนีก็เริ่มเดินเครื่อง!! สายไฟทั้งหมดส่องประกายของเหลวสีฟ้า!!

ตึ๊งงง!! เครื่องยนต์เริ่มทำงาน ฉันรีบดึงมือกลับเพราะตกใจ

ราฟเฟิลและแฮรี่ยังคงยืนตะลึงอยู่หน้ากระสวยหลบหนี

"กระสวยหลบหนีเริ่มต้นทำงาน"เสียงคำพูดของปัญญาประดิษฐ์ประจำกระสวยหลบหนีดังขึ้น

"เกิดอะไรขึ้น? ไม่ใช่ว่านายแยกชิ้นส่วนแล้วเหรอ?"แฮรี่จ้องมองลูกแก้วคริสตัลสีฟ้า "นี่นายถอดแบตเตอรี่มันออกมาแล้วด้วยซ้ำนะ"

"ไม่ ผมไม่รู้"ราฟเฟิลตกตะลึงเช่นกัน เขาเหมือนกับหนูทดลองที่กำลังตกใจ

"กระบวนการตรวจสอบเริ่มต้น"เสียงปัญญาประดิษฐ์ผู้หญิงที่อยู่ในกระสวยหลบหนีดังขึ้นอีกครั้ง "ระบบปล่อยตัวเสียหาย ระบบปีกข้างเสียหาย แผ่นเคลือบระบบภายนอกเสียหาย เวรเอ้ย อะไหล่เสียหายมากไป"

ทั้งสามคนได้แต่ยืนแข็งทื่อ ปัญญาประดิษฐ์ฉลาดจนถึงขั้นสะกดคำด่าได้ด้วยเหรอ? เธอช่างคล้ายกับคนที่มีชีวิตอยู่จริงๆ ทันใดนั้น พวกเราก็รู้สึกเหมือนว่ากำลังชำแหละร่างมนุษย์ที่มีชีวิต ฉันรู้สึกแย่มาก

"ฉุกเฉิน!! ฉุกเฉิน!! พลังงานคริสตัลสีฟ้าสูญหาย!! ฉุกเฉิน!! กำลังเชื่อมต่อกับเซิร์ฟเวอร์หลัก!!"

"เธอกำลังเชื่อมต่อกับเซิร์ฟเวอร์หลัก!"ฉันตะโกนด้วยความตกใจ "เราจะต้องไม่ให้เธอเชื่อมต่อกับเซิร์ฟเวอร์หลัก!!"

"ใช่ๆ เธอพูดถูก!"ราฟเฟิลยกประแจขึ้น ขณะนั้นทุกคนจิตใจยุ่งเหยิงมาก

"แฮรี่!! รีบหาวิธีแก้!!"

"แล้วผมจะไปรู้ได้อย่างไรว่าควรทำอย่างไร ทั้งๆที่คุณเองก็ไม่ทำอะไร?"

"แฮรี่!!"

"หลบไป!!"แฮรี่ตะโกนแล้วหยิบปืนออกมา!

ราฟเฟิลรีบกระโดดหนี

*ปัง!!*

*ฟู่วววว!!*

สายไฟสีฟ้าบนกระสวยหลบหนีค่อยๆจางและดับลง จากนั้นเสียงเดินเครื่องก็ค่อยๆเงียบ

ราฟเฟิลและฉันค่อยๆลุกขึ้นยืน บนแผงวงจรก็สวยหลบหนีเกิดเป็นรูโบ๋ขนาดใหญ่พร้อมกับควันสีขาว ทั้งสายเคเบิลและแผงวงจรหยุดทำงาน