Chapter 5 : การพัฒนาที่ไม่คาดคิด
Chapter 5 : การพัฒนาที่ไม่คาดคิด
ชายวัยกลางคนเปลี่ยนสีหน้า “มันไม่ใช่ปลา! นายตกได้กุ้งก้ามกรามหนวด!”
หานเฟยประหลาดใจ กุ้งก้ามกรามหนวด ตัวที่ถังเกอจับได้ก่อนหน้านี้นี่นา
ก่อนที่ชายหนุ่มจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นเขาก็ได้ยกเบ็ดขึ้นแล้ว
ทุกคนเห็นหนวดยาวคู่หนึ่ง พวกเขาเหวี่ยงเบ็ดใส่มัน
ชายวัยกลางคนคำราม “เอาไปกิน!”
อย่างไรก็ตามหนวดเส้นหนึ่งของมันพันรอบแขนของชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว สิ่งที่หานเฟยเห็นทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมาก เนื้อแขนของเขาขาดออกทันทีและชายหนุ่มก็ล้มลงไปที่ด้านหนึ่งของเรือและร้องอย่างเจ็บปวด
เฒ่าเฉินตะโกนและลากขาชายหนุ่มคนนั้นกลับมา แต่หนวดอีกข้างก็พุ่งตรงเข้าหาเขา ชายวัยกลางคนดึงเฒ่าเฉินด้วยเสาตกปลาทันทีทำให้หนวดข้างนั้นตรงไปที่ชายหนุ่มที่ถูกลากอยู่แทน
วินาทีต่อมาชายหนุ่มคนนั้นถูกดึงออกจากเรือ หานเฟยกล้าพอที่จะมอง แต่เขากลับพบว่าหัวของชายหนุ่มได้หายไปแล้ว ตั้งแต่ต้นจนจบ ทั้งหมดที่เปิดเผยของกุ้งมังกรหนวดคือหนวดสองเส้นเท่านั้น
...
เชี่ยเอ้ย…ฉันกลับไปโลกเดิมได้ไหมเนี่ย..
หานเฟยหน้าซีด ชายหนุ่มล้อเลียนเขาในเช้าวันนั้นและเขาได้รับบาดเจ็บที่ก้นของเขา เขาค่อนข้างเสียใจที่ผู้ชายคนนั้นจากไปแบบนั้น เขาเป็นเพียงแค่เด็กเท่านั้น
คนหนึ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "รายงานให้ผู้บังคับบัญชาทราบ!"
หัวหน้างานที่ดูแลการทำการประมงภายนี่ทำงานภายใต้การนำของผู้บังคับบัญชาในการประมงซึ่งก็คือหวังเจ๋อผู้ที่ช่วยหานเฟยเมื่อวานนี้
หวังเจ๋อมาถึงในไม่ช้า เขาเหลือบมองไปที่ฝูงชนและเห็นหานเฟย แต่สายตาของเขาไม่ได้หยุดอยู่ที่หานเฟย
หวังเจ๋อแสดงออกด้วยท่าทางที่น่ากลัวและถามว่า“เกิดอะไรขึ้น?”
ผู้โดยสารรีบอธิบายทุกอย่างให้หวังเจ๋อฟัง เขารู้สึกหงุดหงิดทันที “ช่างโง่เง่านัก! เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกของกุ้งก้ามกรามหนวดนั้นแตกต่างจากปลาอื่นๆ เขากล้าพยายามดึงมันขึ้นมาได้ยังไง”
ชายวัยกลางคนตอบว่า “บางทีเขาอาจจะกังวลเกินไป เพราะเกือบจะพระอาทิตย์ตกแล้ว”
ใบหน้าของหานเฟยมืดมนยิ่งขึ้นหลังจากที่เขาได้ยินเช่นนั้น
ในฐานะนักล่าสมบัติที่มีชื่อเสียงในทะเลเขาไม่ได้จับแค่ปลาทั่วไป แต่ยังเคยจับปลาฉลามมาก่อน แต่ว่าทั้งวันนี้เขาล้มเหลวแม้แต่การจับกุ้งด้วยซ้ำ มันน่าอับอายที่สุด
หวังเจ๋อกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ช่วงนี้ไม่สงบสุขเลย เรือลำอื่นอาการแย่กว่าพวกคุณอีก พวกเขาเจอกับ งูเข็มขัด สี่ในแปดคนบนเรือเสียชีวิต…”
ทุกคนอ้าปากค้าง งูเข็มขัดน่ากลัวยิ่งกว่ากุ้งมังกรหนวด หากพวกเขาพบเจอมันก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่าเรือลำอื่นๆเลย
หานเฟยจำได้ว่างูเข็มขัดคืออะไร มันเป็นปลาสีแดงยาวชนิดหนึ่งที่ดูเหมือนงูยกเว้นว่าหัวของมันมีฟันเต็มไปหมด มันว่ายเร็วมากในมหาสมุทร มันสามารถพุ่งเข้าไปในร่างมนุษย์และเลื้อยเข้าไปในร่างกายของเขาได้
ในที่สุดหานเฟยก็เข้าใจว่าทำไมผู้คนถึงชอบเรือระดับต่ำเพราะผู้โดยสารสามารถช่วยกันได้เมื่อเกิดอุบัติเหตุ ถ้าเขาได้พบกับกุ้งก้ามกรามหนวดด้วยตัวเขาเองเขาอาจจะถูกฆ่าตาย
หวังเจ๋อถามหานเฟยว่า “นายทำภารกิจสำเร็จหรือยัง”
หวังเจ๋อมองไปที่หานเฟยอย่างไม่แยแส “ปลาของนายอยู่ที่ไหน”
หานเฟยหน้าแดงและตอบว่า “ผม..ไม่ได้จับอะไรเลย”
หวังเจ๋อตะลึง หลังจากถูกเต่าเขียวลากลงทะเลเมื่อวานวันนี้ผู้ชายคนนี้ไม่ได้จับปลาเลย หวังเจ๋อไม่เคยเห็นชาวประมงที่จับปลาไม่ได้มาก่อน อย่างไรก็ตามอย่างน้อยเขาน่าจะสามารถหาปลาสีเหลืองหรือปลาสีขาวตัวเล็กๆได้ไม่ใช่หรอ
ชายวัยกลางคนพูดอย่างรีบร้อน “ฉันว่าเพราะเขาเกือบจะจมน้ำตายเมื่อวานนี้ เบ็ดของเขาเลยไม่มั่นคงอาจเป็นเพราะเขายังไม่หายจากอาการช็อก เขาน่าจะดีขึ้นในสองสามวันแหละนะ..อย่างน้อยฉันก็หวังว่าอย่างนั้น”
“เปล่าประโยชน์…ถ้านายทำงานได้ไม่ดีหลังจากแค่ตกใจเล็กน้อยนายจะทำอะไรได้ในอนาคต” หวังเจ๋อบ่นอย่างไม่สบอารมณ์
หานเฟยไม่ตอบกลับเพราะเขาเองก็ตกตะลึงเช่นกัน เป็นเพราะเขาทำได้ไม่ดีจริงๆน่ะหรอ
หวังเจ๋อให้หานเฟยใช้เวลาทั้งคืนที่ทะเลแม้จะมีหลายคนขอร้องไม่ให้หานเฟยต้องทำเช่นนั้น หวังเจ๋อทำเพียงแค่ให้คำแนะนำหานเฟยว่าเมื่อตกปลาตอนกลางคืนไม่ควรโยนสายให้ลึกเกินสามเมตรเท่านั้น เขาไม่ต้องกังวลที่จะแสดงความสงสารต่อเด็กไร้ประโยชน์คนนี้
เฒ่าเฉินส่งปลาแห้งชิ้นหนึ่งและหม้อน้ำให้หานเฟย "ระวังตัวดีๆนะไอ่หนุ่ม"
มีอีกคนให้กริชเหล็กแก่หานเฟยและพูดว่า “ใช้สิ่งนี้เพื่อป้องกันตัวเองล่ะ!”
หานเฟยขอบคุณพวกเขา เขารู้สึกอบอุ่นกับความเอื้ออาทรของทุกๆคนมาก
หวังออกจากเรือและออกเดินทางไปกับคนอื่น ๆ
หานเฟยรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อทุกคนจากไป เขาคว้าปลาที่เฒ่าเฉินทิ้งไว้และเคี้ยวมัน มันมีกลิ่นฉุน
หลังจากไม่ได้กินอาหารมาทั้งวันหานเฟยก็หิวแล้ว และในไม่ช้าเขาก็กินปลาแห้งซึ่งมีขนาดไม่ได้ใหญ่เลยนี้หมดลง
ไม่นานก็มืดสนิท คลื่นไม่ได้ใหญ่ในทะเลในช่วงเวลานี้และไม่มีสิ่งใดนอกจากแสงจันทร์สว่างจ้า
“ตะขอของฉันไม่มั่นคง..งั้นหรอ”
หานเฟยจำสิ่งที่ชายวัยกลางคนพูดได้ เขายังจำเรื่องจิตวิญญาณการตกปลาได้
หนังสืออธิบายมันในลักษณะที่เรียบง่าย รักษาร่างกาย คันเบ็ดและหัวใจให้สงบเหมือนน้ำนิ่ง…การพูดนั้นง่ายกว่าทำ เพราะท้ายที่สุดแล้วมนุษย์ไม่ใช่รูปปั้น
ทันใดนั้นหานเฟยรู้สึกว่าข้อมือของเขาร้อน เขาพับแขนเสื้อขึ้น เขาพบว่ามีรอยน้ำเต้าเป็นประกาย จากนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่าพลังวิญญาณกำลังเข้ามาที่ข้อมือของเขาและเข้าสู่ร่างกายของเขาเหมือนอากาศที่เขาหายใจเข้า
ห้ะ พลังวิญญาณถูกดึงดูดเข้าสู่ร่างกายของฉันโดยอัตโนมัติ?
ทันใดนั้นหานเฟยก็ทิ้งเบ็ดตกปลาและนั่งลง เขาไม่รู้ว่าทำไมน้ำเต้าจึงเริ่มดูดซับพลังวิญญาณ แต่มันเป็นสิ่งที่ดีและสามารถช่วยในการฝึกฝนของเขาได้
หานเฟยเริ่มฝึกฝนตามความทรงจำ ในขณะที่เขาเริ่มต้นน้ำเต้าบนข้อมือของเขาทำให้เขาตกใจอย่างแรงและพลังวิญญาณที่ดึงดูดนั้นมากกว่าเดิมหลายเท่า
หนึ่งชั่วโมงต่อมาหานเฟยรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างแตกต่างไปในร่างกายของเขา เขารู้สึก..มีพลัง
นี่คือสิ่งที่เรียกว่าการพัฒนางั้นหรอ
หานเฟยมองไปที่หม้อชำระล้างของปีศาจ ข้อมูลมีการเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน
หม้อชำระล้างของปีศาจ
เจ้าของ: หนาเฟย
ระดับ: สาม (นักตกปลามือใหม่)
พลังจิต: 60 (60)
มรดกทางจิตวิญญาณ: ระดับหนึ่ง, ไม่สมบูรณ์ (อัพเกรดได้)
ความสามารถหลัก : จิตวิญญาณการตกปลา (ซ่อมแซมได้)
หานเฟยรู้สึกยินดี ความก้าวหน้านี้ง่ายเกินไป พวกเขาไม่ได้ต้องใช้เวลาหลายปีหรอในการเลื่อนจากขั้นสองมาที่ขั้นสาม? ทำไมเขาทำมันได้หลังจากฝึกฝนได้เพียงหนึ่งชั่วโมง?
หานเฟยกำลังจะทำการฝึกฝนแต่เขาก็ต้องหยุดเมื่อเขาได้ยินเสียงดังก้องในมหาสมุทร
ติดตามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ : ว่างๆก็เลยเอานิยายมาแปลไทย