ตอนที่ 261 มองหาคนรับผิดชอบ! (ฟรี)

ลู่เฟิงหัวเราะเบา ๆ และกล่าวพูดขึ้น"นี่เป็นชัยชนะครั้งใหญ่ ต้องยกความดีความชอบให้ เตียวอุ๋น ที่สามารถจัดการศัตรูบนไป่เหลียนโปได้นับ 100,000 นาย บวกกับความจริงที่ว่า เขาทำงานร่วมมือกับ กองพันทหารค่ายของเกาชุน ได้เป็นอย่างดี ทำให้ พลธนูเหล่านั้นไม่สามารถสังหารกองทัพของเราได้ ดังนั้นจึงเกิดผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้"

"ดังนั้น การต่อสู้ในวันนี้ เกาชุน กองพันทหารค่ายของเขา และ เตียวอุ๋น ควรจะต้องขอบคุณในความพยายามของพวกเขา"

หลิวจี๋ ได้พยักหน้าทันที"ฝ่าบาท กระหม่อมก็รู้สึกเช่นเดียวกัน กองพันทหารค่ายของแม่ทัพเกาชุน ไม่เพียงแต่สังหารพลธนูของข้าศึก แต่ยังสามารถช่วยเหลือทัพของเราไม่ให้เกิดความสูญเสียอีกนับหมื่นคนแต่..."

หลิวจี๋ มองไปที่ ลู่เฟิง และถอนหายใจออกมา"ฝ่าบาท ชัยชนะในวันนี้ ครั้งต่อไป จิ้งซือหรง จะต้องระมัดระวังอย่างแน่นอน เขาคงไม่ทำผิดพลาดมากมายอีกเช่นวันนี้ หากจะให้บรรลุผลลัพธ์เช่นเดิมเกรงว่าคงจะยากสักหน่อย!"

"ดังนั้น ประเด็นสำคัญต่อไปของเราก็คือ รอดูผลลัพธ์ของ เสี่ยวจือ และ กองทัพพยัคฆ์ของเขา!"ลู่เฟิง กล่าวพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม"ถ้าเสี่ยวจือ นำกองทัพพยัคฆ์ 100,000 นายบุกเข้ายึด ภูเขาติงจิ้ง ได้สำเร็จ และ สามารถปกป้องภูเขาติงจิ้งได้ เราจะสามารถปิดล้อมฆ่าทหารของอาณาจักรอู๋เซียงได้อย่างง่ายดาย!"

"ยังเหลือกองกำลังอย่างน้อย 1.2 ล้านคนในที่แห่งนี้ หากกองทัพ 1.2 ล้านคนถูกสังหาร อาณาจักรอู๋เซียง ย่อมไม่กล้าทะนงตัวเหมือนเมื่อก่อนแน่"

หลิวจี๋ มองไปที่ ลู่เฟิง และกล่าวถาม"ฝ่าบาท แม่ทัพเสี่ยวจือ และ ทัพพยัคฆ์ ของเขา ทรงพลังอย่างที่พระองค์ตรัสไว้จริงงั้นหรือ?"

หลิวจี๋ ไม่เคยเห็น เสี่ยวจือ นับประสาอะไรกับทัพพยัคฆ์ของเขา

เขาเพิ่งได้ยินเรื่องนี้เกี่ยวกับ ลู่เฟิง ไม่นานมานี้

โดยปกติแล้วเขาย่อมไม่รู้ประสิทธิภาพของทัพพยัคฆ์

ลู่เฟิง ยิ้มจาง ๆ และตอบกลับ"เชื่อข้าเถอะ เสี่ยวจือ และ ทัพพยัคฆ์ ย่อมไม่ทำให้ข้าผิดหวัง!"

หลิวจี๋ ไม่ได้ถามอะไรอีก

"ตอนนี้เกาชุนกับกองพันทหารค่ายของเขาตอนนี้อยู่ที่ไหน?"ลู่เฟิงกล่าวถามอย่างกระทันหัน

ตอนนี้สงครามสิ้นสุดลงแล้ว แต่ เกาชุน ก็ยังไม่ได้กลับมาพร้อมกับกองพันทหารค่าย

"ฝ่าบาท มีข่าวจากแม่ทัพเกาว่าเขายึดเส้นทางใต้ไป่เหลียนโป พร้อมกับตั้งค่ายขึ้นที่นั่น รอให้ แม่ทัพเสี่ยวจือ ยึดภูเขาจิงจิ้ง ได้สำเร็จ เขาจะปิดกั้นเส้นทางเข้าออกที่นั่นและปล่อยให้กองทัพ 1.2 ล้านนายของอาณาจักรอู๋เซียง ถูกขังอยู่ที่นี่!"หลิวจี๋ ได้ตอบกลับ

ลู่เฟิง พยักหน้าและตอบกลับ"ความคิดของเกาชุนนั้นดีมาก ส่งคำสั่งของข้าให้ เตียวอุ๋น ดึงความสนใจศัตรูเอาไว้ อย่าปล่อยให้ กองพันทหารค่ายเผชิญหน้ากับศัตรูเด็ดขาด"

"ขอรับ!"

หลิวจี๋ ได้เดินลงไปส่งคำสั่ง

"เสี่ยวจือ ตอนนี้ทุกอย่างของข้าได้เตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับ เจ้า และ ทัพพยัคฆ์ของเจ้าแล้ว!"ลู่เฟิง ได้กล่าวกระซิบออกมา

บนภูเขาติงจิ้ง ในค่ายของ จิ้งซือหรง ใบหน้าของเขามืดมนอย่างมากและมองลงไปที่แม่ทัพที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา

แม้แต่ องค์ชายที่เย่อหยิ่ง ก่อนหน้านี้ ยังก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไร

"ไหนใครในพวกเจ้าพยายามกดดันให้ข้าส่งทหารลงไปกอบโกยชัยชนะ จนตอนนี้ทำให้เราสูญเสียทหารไปอีก 50,000 นาย ใครจะออกมารับผิดชอบ? จิ้งซือหรง ชี้ดาบในมือของเขาไปที่แม่ทัพเหล่านี้อย่างเย็นชา"

แม่ทัพเหล่านี้สั่นสะท้านไปด้วยความกลัว พวกเขาไม่กล้าตอบ

ในระหว่างวันพวกเขาทุกคนชักชวนให้ จิ้งซือหรง ส่งทหารลงไปกอบโกยชัยชนะ แต่ผลที่ได้กลับไม่เป็นอย่างที่พวกเขาคิดเอาไว้ ทั้งยังทำให้พวกเขาสูญเสียทหารไปอีก 50,000 นาย ส่วนศัตรูเสียหายไม่กี่พัน

แน่นอนว่า พวกเขาไม่กล้าชี้เป้าไปที่ องค์ชาย ด้วยเหมือนกัน

"หึ่ม!"

จิ้งซือหรง ตะคอกอย่างเย็นชา"เรื่องในวันนี้ข้าจะไม่ถือสา แต่ถ้ามีใครกล้าขัดขวางการตัดสินใจของข้าอีกในอนาคต ข้าจะรายงานเรื่องนี้ต่อฝ่าบาท และให้มันผู้นั้นเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องทั้งหมด!"

ในขณะที่ เขาพูดเขาก็มองไปที่ องค์ชาย

องค์ชายรู้สึกเสียใจมาก เขาได้แต่ก้มหน้าไม่พูดอะไร ถ้า จิ้งซือหรง กราบทูลฝ่าบาทเรื่องนี้ เกรงว่า แม้แต่เขา ยังคงต้องได้รับการลงโทษอย่างหนัก

"ส่งคำสั่งลงไปให้กองทัพทั้งหมดวางค่ายป้องกันเอาไว้ห้ามประมาทช่วงเวลากลางคืนนี้โดยเด็ดขาด!"

"ขอรับ!"

หลังจากได้รับคำสั่งของ จิ้งซือหรง แม่ทัพเหล่านี้ ก็รีบวิ่งออกจากค่ายไปทีละคนเพราะกลัวว่า จิ้งซือหรง จะเรียกตัวเองออกไป

หลังจากคนเหล่านี้ไป จิ้งซือหรงก็ถอนหายใจออกมา" ลู่เฟิง หน๋อ ลู่เฟิง ข้าไม่แปลกใจเลยที่เจ้าสามารถรวบรวมอาณาจักรให้เป็นหนึ่งเดียวได้ในระยะเวลาอันสั้น ทั้งยังสามารถบุกยึดครองอาณาจักรซีหยาง นับว่าเป็นผลงานครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดนับตั้งแต่ก่อตั้งอาณาจักรหนานหยานมา!"

"วันนี้ เจ้าได้แสดงให้ข้าได้เห็นถึงความสามารถของเจ้าแล้ว!"

วันนี้ อาณาจักรอู๋เซียง สูญเสียผู้คนไปมากกว่า 200,000 นาย และ ทหารมากกว่า 100,000 นาย ใต้ผาไป่เหลียนโป

เนื่องจากกองกำลังนับล้านได้ผ่านสถานที่แห่งนั้นและพวกเขาได้ถูกซุ่มโจมตีเป็นเป้านิ่งทำให้สูญเสียทหารนับแสน

ถ้าที่นั่นมีเครื่องยิงเกาทันฑ์มากกว่านี้เกรงว่าความเสียหายอาจเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

โชคดีที่มันไม่ได้สมบูรณ์แบบเกินไป ทำให้ จิ้งซือหรง ถอนหายใจออกมา

อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่อาจประมาทลู่เฟิง ได้อีก

ที่นั่นคือจุดซุ่มยิ่งชั้นดี ถ้าเกิดบวกไปด้วยลูกศรหยุดปราณจำนวนมากแม้แต่ยอดฝีมือระดับสูงยังถูกยิงเป็นรูพรุน

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เรื่องเดียว จิ้งซือหรง ยังคงต้องชมลู่เฟิง

การจัดเตรียมที่วางแผนมาก่อนล่วงหน้า ทำให้ เขาไม่สามารถคิดหาวิธีใดที่จะทำลายรูปแบบซุ่มยิงนี้ได้

แต่...

จิ้งซือหรง ได้พึมพัมออกมา"ลู่เฟิง,ถ้าเจ้ารู้ว่าเมืองเร้ดเมเปิ้ลที่อยู่เบื้องหลังของเจ้ากำลังจะกลายเป็นเมืองของอาณาจักรอู๋เซียงของข้า ไม่รู้ว่าการแสดงออกบนใบหน้าของเจ้าจะยอดเยี่ยมแค่ไหน?"

หลังจาก ที่จิ้งซือหรง หัวเราะ เขาก็มีความสุขมาก

สิ่งที่เขาพูดถึงคือ ตราบใดที่ ทัพมังกรอู๋เซียง ที่เขาลอบส่งออกไปยึดครองเมืองเร้ดเมเปิ้ลได้ นับประสาอะไรกับการสูญเสียทหาร 200,000 นาย แม้กระทั่ง สามแสน,สี่แสน,หนึ่งล้าน หรือสองล้าน แล้วจะเป็นอย่างไร?

การชนะเมืองเร้ดเมเปิ้ล หมายความว่า กองทัพของอาณาจักรอู๋เซียงทั้งหมด สามารถบุกไปยังดินแดนเบื้องหลังของอาณาจักรหนานหยานได้โดยตรง ในเวลานั้นมณฑลทางตะวันตกของอาณาจักรหนานหยานทั้งหมดจะตกเป็นกรรมสิทธิ์ของเขา

ด้วยความสำเร็จเช่นนี้ องค์ชาย คงไม่กล้าพูดว่าเขาเป็นแค่สุนัขของราชวงศ์อีกแล้ว

ตราบใดที่เอาชนะเมืองเร้ดเมเปิ้ลได้ เขาสามารถกระทั่งทำให้ จักรพรรดิประทานรางวัลอย่างงาม

และด้วยความสามารถของเขา ย่อมสามารถทำให้อาณาจักรอู๋เซียง มีกองกำลังการรบที่มีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมได้อย่างแน่นอน

ดังนั้นสิ่งสำคัญที่สุดคือ ทัพมังกรอู๋เซียง จะต้องโค่นเมืองเร้ดเมเปิ้ลให้ได้ก่อน

แต่...

ถ้าจิ้งซือหรงรู้ว่า ทัพมังกรอู๋เซียง ที่เขาตั้งความหวังไว้สูงพ่ายแพ้ไปแล้วไม่รู้ว่าเขาจะทำสีหน้าแบบใด?