SEEA 40ฟรี
“ตอนนี้…” หวังปิงพ่นควันที่ออกมาจากปากกระบอกปืนที่เขาถืออยู่ชี้ไปที่เว่ยซ่งเยว่และพูดว่า“ถึงตาแกแล้ว!”
“พี่ใหญ่ ฉันขอร้องโปรดอย่าฆ่าฉัน!” เว่ยซ่งเยว่ ดุร้ายและกล้าหาญเมื่อไม่นานมานี้ แต่ตอนนี้เขาขี้อายเหมือนหนูที่ร้องไห้ด้วยความเมตตา “พี่น้องโปรดเมตตาและยกโทษให้ฉันด้วย!”
หวังปิงไม่ได้มองไปที่เว่ยซ่งเยว่ที่หวาดกลัว แต่มองไปที่เฉินฟานแทน “คุณคิดยังไงครับเจ้านาย”
“อืม…” เฉินฟานที่ใบหน้าซีดเซียวราวกับแผ่นกระดาษสีขาวส่งคลื่นมือของเขาซึ่งหมายความว่าฉันต้องการเวลาสงบสติอารมณ์ก่อนที่จะตัดสินใจ การได้เห็นสมองสีแดงและสีขาวที่กระเซ็นอยู่บนพื้นนั้นน่าตื่นเต้นกว่าครั้งแรกที่เขาเห็นวิดีโอโป๊เป็นร้อยเท่า
หวังปิงพูดอย่างน่าสงสาร“นี่ ฉันขอโทษ…เจ้านายของฉันไม่ต้องการปล่อยคุณไป!”
“ได้โปรดอย่าฆ่า…”
ปัง
ด้วยเสียง 'ปัง' เว่ยซ่งเยว่ ถูกยิงเข้าที่ศีรษะและถูกทิ้งโดย หวังปิง ก่อนที่เขาจะจบประโยค
“นาย…” เฉินฟานชี้ไปที่หวังปิงและพูดว่า“สิ่งที่ฉันหมายถึงคือฉันอยากให้นายรอสักครู่เพื่อที่ฉันจะได้สงบสติอารมณ์ก่อนที่จะตัดสินใจ”
“เฮ้มันไม่ได้สร้างความแตกต่างเลย!” หวังปิงเกาหัวของเขา “ผู้ชายประเภทนี้เป็นตัวอันตราย จะดีกว่าที่จะฆ่าเขา นอกจากนี้จากการดูพฤติกรรมของเขา เขาดูเหมือนคนที่มีเลือดอยู่ในมือดังนั้นฉันจึงทำความดีด้วยการฆ่าเขา”
“นายต้องมีประสบการณ์ในการฆ่าคนมากมาย!” เฉินฟานหันหน้าหนีและพยายามหลีกเลี่ยงการมองไปที่สมองและเลือดที่พื้น
“ฮิฮิ ฉันมีประสบการณ์แบบนี้จริงๆ!” ในขณะที่เขาพูดเขาดึงนิตยสารห้าเล่มออกมาจากคนที่นอนอยู่บนพื้นและมอบปืนพกอัตโนมัติ American Luger ของเขาที่เอามาจากเฉินฟาน
“แล้วนายปลดกุญแจมือยังไง? แล้วทำไมไม่ฆ่าพวกมันตอนอยู่ในรถล่ะ? ฉันเกือบจะคิดว่าตัวเองกำลังจะตาย” เฉินฟานพูดขณะที่เขาหยิบปืนขึ้นมาและใส่กลับเข้าไปในซองหนังที่เอวของเขา
“กุญแจมือปลดล็อคได้ง่าย!” หวังปิงหยิบหมุด U สองอันออกจากกระเป๋าของเขา “ฉันได้รับการฝึกฝนให้เปิดสิ่งนี้ตราบใดที่ไม่ใช่ล็อคพิเศษ ทำไมฉันไม่ฆ่าพวกเขาในรถ? …เพราะง่ายต่อการถูกตำรวจในตัวเมือง ยิ่งไปกว่านั้นคุณไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของพวกเขาได้ดังนั้นการฆ่าพวกเขาจึงเสียเวลา!”
“ฉันไม่รู้ว่าผู้ชายอย่างนายเคยทำอะไรมาก่อน นายมาจากทีมที่ห้าหรือไม่”
“ทีมที่ห้า? หน่วยนั้นเป็นแบบไหน?” หวังปิงรู้สึกสับสนเล็กน้อย “เท่าที่ฉันรู้เราไม่มีทีมประเภทนี้ในจีน!”
“ฉันอ่านนิยายชื่อ 'Bullet Mark' และตามนั้นสมาชิกของทีมที่ 5 ต้องสามารถหลบหลีกได้สำเร็จดึงปืนออกมาและยิงใน 0.7 วินาทีเพื่อป้องกันไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามคิดออก การเคลื่อนไหวของพวกเขา”
“อืม…” หวังปิงเงยหน้าขึ้นครุ่นคิดสักครู่แล้วพูดว่า“หนังสือเล่มนี้ถูกต้อง แต่ช่วงเวลา 0.7 วินาทีนั้นมีไว้สำหรับทหารทั่วไปเท่านั้น ในตอนที่คุณเปิดประตูฉันสามารถฆ่าเขาได้ภายใน 0.4 ถึง 0.5 วินาทีถ้าฉันมีปืน”
“พล่าม ห้าวินาทียังไม่พอให้คุณกระพริบตา”
“คุณจะรู้ได้อย่างไร?” หวังปิงกระตุกปากและพูดว่า“คุณเคยเล่น CS มาก่อนหรือไม่? หากคุณเล่นบ่อยๆคุณจะพบว่าบางครั้งเมื่อคุณเผชิญหน้ากับศัตรูอย่างกะทันหันมือของคุณจะยิงภาพโดยอัตโนมัติโดยไม่ต้องรอให้ระบบประสาทสมองสั่งการและเวลาที่ใช้จะอยู่ภายใน 0.3 ถึง 0.4 วินาที ที่มากที่สุด.”
“ฉันเคยเจอเหตุการณ์นี้มาแล้วสองสามครั้ง”
“ถ้าคุณฝึกฝนปฏิกิริยาตอบสนองของการชักปืนยิงนัดและการหลบหลีกเป็นเวลาหลายปีคุณจะสามารถฆ่าคู่ต่อสู้ได้ในไม่กี่วินาที แน่นอนว่าคุณต้องเชี่ยวชาญในการเล็งด้วย!”
“ก่อนหน้านี้คุณเคยอยู่ในกองทัพแบบไหน? เจ๋งมาก!” เฉินฟานเงยหน้าขึ้นและพูดว่า“ฉันไม่เคยได้ยินการฝึกแบบนี้ในหน่วยรบพิเศษมาก่อนเลย”
“อย่าถามฉันว่าฉันมาจากทีมไหนเพราะฉันจะไม่บอกคุณ เหมือนกับตอนที่ฉันถามคุณว่าคุณมีจะงอยปากของปลาหมึกยักษ์ได้อย่างไร คุณก็หลอกฉันเหมือนกันใช่ไหม?”
“โอเค โอเค ถ้าเป็นอย่างนั้นอย่าถามฉันว่าฉันหาของมาจากทะเลได้ยังไง!” เฉินฟาน มองไปรอบ ๆ “เราต้องหาวิธีที่จะทำให้เรือลำนี้จมไม่งั้นเราจะถึงวาระเมื่อตำรวจค้นพบ”
“ตกลง ตกลง!” หวังปิงรัดปืนพกและตลับกระสุนไว้ด้านหลังหันกลับมาและพูดว่า“มันง่ายมากที่จะทำให้มันจมลง เพียงแค่ดูว่าฉันทำอย่างไร”
หวังปิง มีวิธีง่ายๆในการแก้ปัญหานี้ ขั้นแรกเขาเทน้ำมันเบนซินมากกว่าหนึ่งโหลลงในห้องโดยสารแล้วใช้ไฟแช็กจุดไฟ “มาเถอะเรือลำนี้จะจมในไม่ช้า” หวังปิงกระโดดขึ้นเรือสปีดโบ๊ทที่อยู่ใกล้ ๆ เรียกเฉินฟาน
“จะได้ผลไหม? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเปลวไฟของเรือที่กำลังลุกไหม้ดึงดูดความสนใจของยามฝั่ง” การกระโดดขึ้นเรือเร็ว เฉินฟาน ยังคงกังวล
“มั่นใจได้ฉันตรวจสอบแล้ว เรือไม่ได้ประกอบไปด้วยกระจกกันไฟที่เสริมแรงดังนั้นเมื่อน้ำมันเบนซินเผาเป็นรูขนาดใหญ่ในเรือ เรือจะเต็มไปด้วยน้ำและดับเปลวไฟโดยอัตโนมัติ”
“เราควรรอดูว่ามันจะเป็นยังไงสักครู่? จะเป็นอย่างไรถ้ามันไม่จม”
“แน่นอนว่ายังไงเราก็ไม่รีบอยู่แล้ว” หวังปิงกอดอกและนั่งดูมันไหม้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา…
เมื่อมองไปที่ด้านบนของเสาอากาศบนเรือที่ทิ้งไว้บนผิวน้ำในขณะที่ส่วนอื่น ๆ ของเรือจมลงสู่ก้นทะเล เฉินฟาน กล่าวว่า“ไปกันเถอะ!”
"ตกลง!" หวังปิงเห็นด้วยและสตาร์ทเครื่องยนต์ของเรือเร็ว
พวกเขาใช้เวลาอีกครึ่งชั่วโมงเพื่อกลับไปที่ท่าเรือเล็ก ๆ ที่โทรม ๆ
ทันทีที่เขาขึ้นจากเรือเฉินฟานก็พูดกับหวังปิงว่า“ไปหาหินก้อนใหญ่มาทำให้เรือลำนี้จมกันเถอะ”
“ทำไมเราไม่เก็บไว้ล่ะ” หวังปิงไม่เต็มใจเล็กน้อย หวังปิงคิดว่าการกำจัดเรือเป็นเรื่องที่ชัดเจน แต่การรักษาเรือเร็วควรจะโอเค
“ไม่!” เฉินฟานไม่สนใจเขาและยังคงทุบห้องโดยสารของเรือด้วยหินก้อนใหญ่
แม้ว่าเรือเร็วแปดที่นั่งจะทำจากเหล็กเคลือบสองชั้น แต่ก็ไม่สามารถต้านทานการทุบอย่างต่อเนื่องของชายที่แข็งแกร่งสองคนได้
หลังจากนั้นไม่นานเรือยอทช์ลำใหม่ก็มีหลุมขนาดใหญ่และน้ำทะเลก็เต็มเรือ
เมื่อเรือเกือบเต็มไปด้วยน้ำ หวังปิง ก็สตาร์ทเครื่องยนต์อีกครั้งและเรือเร็วก็มุ่งตรงไปยังมหาสมุทรอันกว้างใหญ่
“บอสเราทำลายของที่มีมูลค่าหลายล้านด้วยมือของเราเอง!”
เมื่อมองไปที่ทะเลซึ่งไม่สามารถเห็นร่องรอยของเรือได้อีกหวังปิงรู้สึกผิดหวังและถอนหายใจด้วยความเสียใจ
“ไปเถอะเราไม่ควรคิดมากเกินไป”
เมื่อเขากลับมาถึงบ้านเฉินฟานรู้สึกเหนื่อยล้าราวกับคนเพิ่งวิ่งมาราธอนและเขารู้สึกว่าพลังงานทั้งหมดของเขาถูกระบายออกจากร่างกาย
ฉากบนเรือสำราญยังคงกระพริบอยู่ในความคิดของเขาเหมือนภาพนิ่งและเขาไม่สามารถหยุดคิดถึงเรื่องนี้ได้
“ดูเหมือนว่าหัวใจของฉันจะไม่แข็งแรงพอ!” ด้วยการถอนหายใจยาวเฉินฟานก็อดทนต่อความเหนื่อยล้าของเขาและเปลี่ยนสติไปที่ปลาไหลไฟฟ้าอย่างรวดเร็ว
ปลาไหลไฟฟ้าได้มาถึงทะเลลึกแล้วเมื่อมันไล่ตามเรือเร็ว แม้ว่าร่างกายของมันจะยาวเกือบสิบเมตรและสามารถแข่งขันกับสัตว์น้ำส่วนใหญ่ในทะเลได้ แต่ เฉินฟาน ก็ไม่สามารถระมัดระวังได้ เขาควบคุมมันอย่างรวดเร็วให้ว่ายน้ำไปยังพื้นที่ตื้นเพื่อหลีกเลี่ยงเหตุการณ์เลวร้ายใด ๆ