HO บทที่ 36 ผ่านห้องแรก
ซินหยาค่อย ๆ ปืนบันไดลิงที่ทำจากเถาวัลย์ลงไปยังเหวที่มืดมิด เขาปืนลงไปเรื่อย ๆ และผ่านสิ่งกีดขวางที่มองไม่เห็น ทันทีที่เขาผ่านตรงนั้น จู่ ๆ ก็เกิดแสงจ้าขึ้น มันเปลี่ยนความมืดมิดเป็นสถานที่ที่ขลังและสวยงาม
แต่ถึงมันจะสวยงามยังไงแต่เขาก็รู้ดีว่าของบางอย่างที่สวยงามมันได้ซุกซ่อนอันตรายร้ายแรงไว้ข้างในเสมอ นี่เป็นสิ่งที่ประสบการณ์ชีวิตของเขาสอนมา
ซินหยามองไปรอบ ๆ เพื่อมองหาเมลติ้งสโนว์ เขารู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้ช่างประหลาดนัก แม้จะอยู่ใต้ดินแต่ก็มีแสงสว่างส่องออกมา ทำให้ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากลสงวันหรือกลางคืน
เขาพอจะเดาได้ว่าสาเหตุที่มีแสงออกมาก็น่าจะมาจากแร่ธาตุต่าง ๆ กับพืชเรืองแสงที่อยู่ใต้ดิน
เขาเดินไปข้างหน้าและได้พบกับหญ้าสูงกับสมุนไพรที่ขึ้นเป็นย่อม ๆ และรูปปั้นที่ยืนบนแท่น มันโดดเด่นและสะดุดตาเขามาก
มันเป็นรูปปั้นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เธอถูกปกคลุมไปด้วยดอกไม้ตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอดูสดใสและมีชีวิตชีวาราวกับพร้อมที่จะออกจากแท่นได้ตลอดเวลาแต่ในมุมมองของซินหยา เขารู้สึกแปลก ๆ และไม่สบายที่จะมองไปที่รูปปั้น
อย่างไรก็ตามสำหรับเมลติ้งสโนว์นั้นดูไม่กลัวรูปปั้นเลย เขาเดินดุ่มเข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขานั่งยอง ๆ และกวาดใบไม้ที่ปกคลุมที่ฐานออก
ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็ลุกวาวดูเหมือนเขาจะเจออะไรบางอย่าง
“พี่ดริฟ ๆ มาที่ ๆ ผมเจออะไรด้วยล่ะ”
ซินหยาเดินเข้าไปและนั่งยองข้างเด็กหนุ่ม สิ่งที่เขาพบเป็นแผ่นป้ายบนรูปปั้นที่เขียนว่า
‘จงให้สีแดงและสีน้ำเงินเพื่อเริ่มต้น ถ้าหากทำไม่ได้ภายใน 20นาที ภายหลังจากฝ่าเท้าประทับไปที่พื้น ทุกสิ่งจะมลายสูญ’
ที่ใต้แผ่นป้ายนั้น มีช่องว่างสองช่องอยาตรงที่ฐานของรูปปั้น
“นี่มันหมายความว่าอะไรกันเนี่ย” เมลติ้งสโนว์สงสัย
“มันหมายความว่า ถ้าหาของที่เป็นสีแดงกับสีน้ำเงินไม่ได้..” ซินหยาได้หยุดพูดเพื่อดูเวลา “ภายใน 12นาที รูปปั้นนี่จะมีชีวิตขึ้นและฆ่าพวกเรา”
“.....” เมลติ้งสโนวถึงกับพูดไม่ออก
ซินหยาที่เห็นสีหน้าเหวอของเมลติ้งสโนว์ก็หลุดขำออกมา จากนั้นเขาก็นำขวดสีแดงกับสีน้ำเงินออกมาจากช่องเก็บของเขา
“ไม่ต้องกังวลไป การทดสอบนี้ง่ายมาก อย่าลืมสินี่เป็นดันเจี้ยนที่เกี่ยวข้องการปรุงยา ดังนั้นเราแค่วางยาเพิ่ม HP กับ MP ลงไปในช่องนั่น”
“งั้นเหรอแต่ไม่รู้ทำไม ผมไม่คิดว่าแบบนั้น” เมลติ้งสโนว์กล่าว
ซินหยาทำได้แต่ยักไหล่เบา ๆ เขาได้วางขวดยาลงไปทั้งสองช่องโดยไม่สนใจเด็กหนุ่ม
...
...
หลังจากรอไปพักหนึ่งรูปปั้นก็ได้เคลื่อนที่ออกและเผยให้เห็นประตูที่อยู่ด้านหลัง
ถ้าหากซินหยาได้หันไปดูรูปปั้น เขาจะเห็นว่าความรู้สึกที่น่ากลัวของมันนั้นได้หายไปแล้วและดูแทนที่ด้วยความรู้สึกอันสงบสุขแต่เขาคงไม่มีทางเห็นความงามที่แท้จริงของรูปปั้นนี้
“ว้าว พี่ทำมันได้แล้ว เอาล่ะเราเข้าไปข้างในกันเถอะ!!” เมลติ้งสโนว์อย่างตื่นเต้นขณะผลักประตูและเดินเข้าไป
ซินหยาเดินตามหลังเด็กหนุ่มไปและทันทีที่เขาเข้ามาให้ห้อง ประตูก็ปิดไล่หลังเขาทันทีและมีการแข้งเตือนปรากฏขึ้นมา
[คุณได้เข้าไปในห้องที่หนึ่งจากห้องห้าในดันเจี้ยนคริมพล็อต คุณไม่สามารถจากดันเจี้ยนได้จนกว่าจะเคลียร์สำเร็จหรือจนกว่าคุณจะตาย]
เมื่อการแจ้งเตือนหายไป ซินหยาก็หันไปมองรอบ ๆ ในห้องนี้ดูคล้าย ๆ ห้องที่แล้วที่มีหญ้าสูงและสมุนไพรกระจายไปทั่วบริเวณ เขาตั้งใจจะเก็บพวกมันทีหลังจากเคลียร์ห้องนี้เสร็จไม่อย่างช่องเก็บของของเขาจะเต็มเร็วเกินไป
ในห้องแห่งนี้มีรูปปั้นสี่รูปทียืนอยู่บนแท่นและถืออาวุธ พวกรูปปั้นอยู่ในแต่ละมุมของห้อง
มีปริศนาอยู่บนแท่นแบบเดียวห้องเมื่อกี้
เมลติ้งสโนว์เดินไปอ่านข้อความ จากนั้นก็กล่าวว่า
“ดูเหมือนว่าผมจะไม่มีประโยชน์เลยที่นี่”
“ไม่ต้องห่วง เมื่อถึงเวลากล้ามเนื้อของเธอก็จะมีประโยชน์เองแหละ” ซินหยาตอบด้วยรอยยิ้ม
“ผมก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น” เมลติ้งสโนว์กล่าวโดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังโดนแซว
ซินหยาเดินไปที่รูปปั้นที่อยู่ใกล้เขามากที่สุด
‘ยิ่งคุณทำงานหนักมากเท่าไหร่ก็ต้องยิ่งดื่มฉันและยิ่งคุณทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยมากเท่าไหร่ คุณก็ต้องพึ่งพาฉันมากขึ้นเท่านั้น’
“น้ำยาฟื้นฟูพลังกาย”
ซินหยากล่าวออกได้ด้วยเสียงดังชัดเจน เขาเฝ้าดูที่ออร่าของรูปปั้น พบว่าออร่าที่น่ากลัวของมันได้หายไป
จาหนั้นเขาก็ไปหารูปปั้นที่เหลือ เขาพบว่าปริศนาของมันนั้นง่ายมากแต่เขาลองมาคิดดูดี ๆ ดันเจี้ยนสำหรับผู้ที่ไม่มีแม้แต่ทักษะต่อสู้ใด ๆ เลย ความยากประมาณนี่ก็คือว่าสมเหตุสมผล
เมื่อเขาตอบคำถามรูปปั้นสุกท้ายเสร็จก็มีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้นมา
[คุณได้เคลียร์ห้องที่หนึ่งสำเร็จแล้ว คุณสามารถไปห้องถัดไปได้ตลอดเวลา]
เมื่อการแจ้งเตือนหายไปก็มีประตูปรากฏขึ้นที่ผนัง เมลติ้งสโนว์กำลังจะปรี่เข้าไปแต่ซินหยาหยุดเขาไว้ก่อน
เขาบอกเด็กหนุ่มว่าต้องการเก็บสมุนไพรที่อยู่รอบ ๆ
เมลติ้งสโนว์เลยเดินสำรวจรอบ ๆ ห้องและอัดวิดีโอเพิ่ม ในระหว่างที่ซินหยากำลังเก็บเกี่ยวพวกสมุนไพรอยู่