บทที่ 191.1 จ้างผู้ช่วย

บทที่ 191.1 จ้างผู้ช่วย

ผู้แปล loop

ในช่วงเช้าวันอาทิตย์. ฟ้าสดใสและมีแสงแดดอ่อน

ดงซูบินกำลังกวาดห้องนั่งเล่นของเขาด้วยใบหน้าเกียจคร้าน ถ้าเขายังไม่ทำความสะอาดอพาร์ทเมนต์ของเขามันจะกลายเป็นเหมือนบ่อขยะแล้ว

แหวนแหวนแหวน ... มันเป็นเสียงโทรศัพท์บ้านของเขาเองและ ดงซูบินก็เดินไปรับสาย คนที่โทรนั้นเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยประจำป้อมยาม “สวัสดีครับหัวหน้าซูบิน เหมือนจะมีแม่และลูกสาวของเธอ กำลังตามหาคุณ นามสกุลของเธอคือ หยู” ถ้า หยูเหม่ยเสี่ยว ตัดสินใจเดินเข้าไปเลยในทันที เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ณ เวลานั้นก็จะไม่กักตัวเธอไว้เช่นนี้ แต่เนื่องพวกเธอทั้งคู่ลังเลทำตัวน่าสงสัย เธอทั้งคู่เลยถูกกักตัวไว้ก่อน

ดงซูบินเองก็สงสัยว่าทำไมพวกเธอถึงมาหาเขาถึงที่นี้เลย ดงซูบินบอกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไปว่า:“บอกหมายเลขหน่วยของฉันแล้วให้พวกเธอเข้าไป”

"รับทราบครับ."

หลังจากนั้นไม่นานเสียงออดก็ดังขึ้น

ดงซูบินเดินไปพร้อมกับไม้กวาดและเปิดประตู เขายิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร. “ทั้งสองคนมาพบฉันมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

หยูเหม่ยเสี่ยวเองยังคงสวมกางเกงยีนส์สกปรกและเสื้อยืดสีเทา สำหรับหยูเสี่ยวเสี่ยวเองก็สวมชุดนักเรียนมัธยมต้นที่ดูม่อมแม่ม หยูเหม่ยเสี่ยวเองจับมือลูกสาวของเธอไว้แน่นและตอบอย่างอ่อนแรง “ฉันถามหาที่อยู่ของคุณจากคนละแวกนี้ แล้วพวกเขาก็บอกฉันว่าที่นี่เป็นห้องพักของสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะ หัวหน้าซูบินเรา ... เรามาที่นี่เพื่อขอบคุณ นี่…นี่คือผลไม้ที่เราซื้อมาให้ โปรดรับมันไว้เถอะ” เธอถือถุงพลาสติกใส่แอปเปิ้ลและส้ม

"ขอบคุณ. เข้ามาก่อนสิ." ดงซูบินเปิดประตูให้พวกเขาเข้าไป “ตอนนี้พี่หยูรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”

หยูเหม่ยเสี่ยววางผลไม้และพูด “ขอบคุณคุณมากๆเลย ถ้าไม่ได้คุณตอนนั้น พวกเราสองแม่ลูกคงแย่แน่ๆเลย”

ดงซูบินเองก็พยักหน้าออกมา “ครั้งหน้าถ้าพี่หยูเกิดไม่สบายมาอีกก็รีบไปหาหมอล่ะ พี่หยูเองไม่เห็นเหรอว่าใบหน้าของเสี่ยวเสี่ยว เมื่อวานนี้เธอกลัวว่าแม่ของเธอจะเป็นอะไรไป? พี่หยูอย่าทำร้ายจิตใจเสี่ยวเสี่ยวเลย ฮ่าฮ่า…” ใบหน้าของหยูเหม่ยเสี่ยว เปลี่ยนเป็นสีแดงและดูรู้สึกผิด ทันใดนั้นดงซูบินก็ตระหนักได้ว่าเขาคุ้นเคยกับการบรรยายคนอื่น ๆ ในสองสามวันนี้และพูดสิ่งเหล่านั้นโดยไม่รู้ตัว “เอ่อ…ไม่พูดถึงเรื่องนั้น พี่หยูต้องการชาไหม? อ้อลืมไปว่าใบชาหมดแล้ว พี่หยูต้องการน้ำอุ่นไหมล่ะ”

หยูเหม่ยเสี่ยวรีบโบกมืออย่างรวดเร็ว "ไม่ต้องลำบากหรอก. เรา…เรากำลังจะไปแล้ว เราทั้งคู่มารบกวนหัวซูบินเพียงเท่านี้แหละ”

ดงซูบินรินน้ำให้พวกเธอสองแก้ว “วันนี้ฉันไม่ได้ทำงาน มานั่งคุยกันก่อนเถอะ”

หยูเหม่ยเสี่ยว จับมือของเสี่ยวเสี่ยว และยืนอยู่ตรงกลางห้องนั่งเล่น “เกรงว่ามันจะดูไม่ดีถ้าเรายังอยู่ที่นี้”

"นั่งก่อน! ทั้งสองเลย จะยืนอยู่ที่นั่นเพื่ออะไรกัน”

หยูเหม่ยเสี่ยวก้มหัวลง “เสื้อผ้าของเราสกปรกและฉันกลัวว่า…เราจะทำให้โซฟาของคุณสกปรก…”

ใบหน้าของดงซูบินเปลี่ยนไปเป็นจริงจัง “พี่หยูจะไม่นั่งเหรอ”

“ฉัน…เรา…เราจะนั่งแล้ว”

หยูเหม่ยเสี่ยวถึงกับตื่นตระหนกเมื่อเธอเห็นดงซูบินโกรธขึ้นมา เธอรีบดึงลูกสาวไปนั่งบนโซฟาด้วยความระมัดระวังหยูเสี่ยวเสี่ยว กอดแขนแม่ของเธอและมองไปรอบ ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น เธอมองไปที่ทีวีแอลซีดี ที่แขวนอยู่และสัมผัสกับโซฟาหนัง หยูเหม่ยเสี่ยวเห็นแล้วรีบดึงมือลูกสาวกลับมาและใช้แขนเสื้อเช็ดรอยมือบนโซฟา “หัวหน้าซูบิน ฉันขอโทษจริงๆ…เธอยังเด็ก…”

ดงซูบินต้องการที่จะหัวเราะ “ทั้งคู่ไม่ต้องเกรงใจฉันขนาดนั้นหรอก ทำตัวตามสบายเหมือนกับอยู่บ้าน”

หยูเหม่ยเสี่ยว และ หยูเสี่ยวไม่กล้าที่จะทำตัวตามสบายอย่างที่ดงซูบินบอก และพยายามนั่งเงียบ ๆ ที่นั่นเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าจะทำหรือพูดอะไร เมื่อวานนี้หลังจากที่ ดงซูบินออกจากโรงพยาบาล หยูเหม่ยเสี่ยวสาบานว่าเธอจะต้องตอบแทนความขอบคุณของดงซูบิน แต่ดงซูบินป็นข้าราชการระดับสูงและไม่ต้องการอะไร ไม่มีทางที่เธอจะตอบแทนเขาได้ เธอคิดสักพักและมองไปที่ดงซูบินอย่างซาบซึ้ง “ฉันจะคิดหาวิธีคืนเงิน 210,000 หยวนให้คุณเอง ฉันกำลังจะไปหางานทำในช่วงบ่ายนี้”

ดงซูบินส่ายหัว “คุณไม่จำเป็นต้องคืนเงินฉันหรอก ทุกอย่างปกติดี.”

“ฉันจะไม่คืนเงินให้คุณได้อย่างไรกัน? เราเองรู้สึกขอบคุณสำหรับ…”

“เรามาคุยเรื่องอื่นกันเถอะ”

หยูเหม่ยเสี่ยว หยุดชั่วขณะและสังเกตเห็นไม้กวาดข้างประตู เธอรีบลุกขึ้นยืนและวิ่งไป “ฉันจะช่วยคุณกวาดพื้นเอง”

หยูเสี่ยวเสี่ยวเองมองไปที่แม่ของเธอแล้วหยิบเศษผ้าบนโต๊ะแล้วเริ่มเช็ด

ดงซูบินถึงกับ พูดไม่ออก “คุณสองคนกำลังทำอะไรอยู่? วางมันลง. ฉันจะเก็บกวาดในภายหลัง”

หยูเหม่ยเสี่ยวไม่สนใจ ดงซูบินเลยและเริ่มกวาดห้องนั่งเล่น เธอต้องการทำอะไรบางอย่างเพื่อดงซูบินไม่เช่นนั้นเธอจะรู้สึกไม่สบายใจ ดงซูบินมองไปที่เธอและรู้ว่าเธอจะไม่ฟัง เขาไม่ได้หยุดเธอและคว้าเศษผ้าจากหยูเสี่ยวเสี่ยว  หยูเสี่ยวเสี่ยวเองก็ ปฏิเสธที่จะมอบผ้านั้นให้ แต่ความแข็งแรงของเธอไม่สามารถสู้ดงซูบินได้เลย ดงซูบินได้แต่เปิดทีวีและเปลี่ยนเป็นช่องที่เล่นการ์ตูนให้เธอดู หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีดวงตาของหยูเสี่ยวเสี่ยว ก็จับจ้องไปที่ทีวี เมื่อก่อนเธอไม่ค่อยได้ดูทีวี

หลังจากนั้นไม่นานหยูเหม่ยเสี่ยวก็ทำความสะอาดห้องนั่งเล่นและแม้แต่ถูพื้น

ดงซูบินกล่าว “พี่หยูหยุดเถอ ฉันขอบคุณพี่มากๆเลย.”

หยูเหม่ยเสี่ยวไม่ต้องการพักผ่อนและมองไปที่ประตูห้องนอนที่ปิดสนิท “ให้ฉันทำความสะอาดห้องนอนของคุณเถอะ เอ่อ…. ภรรยาของคุณอยู่ในห้องหรือป่าว”

ดงซูบินถึงกับหัวเราะออกมา "ฉันโสด."

หยูเหม่ยเสี่ยวหยุดชั่ววินาทีและถาม “แล้วปกติคุณทานยังไง”

ดงซูบิน ตอบ “บางครั้งฉันจะทำอาหารเองหรือจะกินข้าวจากข้างนอก”

หยูเหม่ยเสี่ยวถึงกับก้มศีรษะลงและมองไปที่ดงซูบิน อย่างขี้อาย “หัวหน้าซูบินฉัน…ฉันเองก็ไม่ได้เรียนสูงมากนักแถมยังไม่มีทักษะพิเศษอะไรเลย แต่ฉันทำงานบ้านเก่งมาก…ถ้าคุณไม่รังเกียจ…เนื่องจากตอนนี้ฉันไม่มีงานทำฉันสามารถ…ฉันจะเป็นผู้ช่วยของคุณได้ไหม”

ดงซูบิน รู้สึกประหลาดใจ ผู้ช่วย?

หยูเหม่ยเสี่ยวกล่าวอย่างรวดเร็ว “ฉันจะมาเตรียมอาหารเช้าทุกเช้าได้ หลังจากคุณกลับจากงาน ฉันจะช่วยคุณซักผ้าและทำความสะอาดบ้าน ถ้าคุณกลับมาในช่วงอาหารกลางวันฉันจะเตรียมไว้ให้คุณด้วย เป็นมื้อเย็นเหมือนกัน เอ่อ…เงินเดือน…แค่ให้ฉัน 1,000 …ไม่… 800 ก็เพียงพอแล้ว แต่ฉันจะไม่เอาเงินจากคุณและหวังว่าคุณจะใช้เงินเดือนของฉันเป็นการชำระคืนเงินที่ฉันเป็นหนี้คุณ”

ดงซูบินหัวเราะ “ฉันบอกว่าคุณไม่จำเป็นต้องคืนเงิน คุณอาจต้องทำงานไปตลอดชีวิตเพื่อตอบแทนฉันด้วยเงิน 800 หยวนต่อเดือน”

หยูเหม่ยเสี่ยวกัดริมฝีปากล่างของเธอ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะรับใช้คุณไปตลอดชีวิต” เธอเห็นการแสดงออกของดงซูบินและหน้าแดง “ไม่…ฉันหมายความว่า…ฉันเต็มใจที่จะเป็นผู้ช่วยของคุณไปตลอดชีวิต”

ดงซูบินถึงกับกระแอมในลำคอ เนื่องจากเขาถูกส่งไปที่เมืองหยางไท ฉูหยวนเองไม่ได้อยู่กับเขาและแม่ของเขาก็ไม่ค่อยมาเยี่ยมเขาสักเท่าไร มันเลยไม่มีใครช่วยเขาซักผ้าและทำอาหารและมันก็ไม่สะดวกจริงๆ เมื่อฉิงหลง แนะนำให้จ้างผู้ช่วยเมื่อวานนี้ดงซูบินได้พิจารณาแล้ว แต่ในตำแหน่งของเขาเขาไม่สามารถจ้างใครได้ ต้องเป็นคนที่เขาไว้ใจได้เพราะเขามีความลับมากมายหยูเหม่ยเสี่ยว เป็นผู้สมัครที่เหมาะสม แม้ว่าเธอจะเป็นคนนุ่มนวลและร้องไห้ง่าย แต่นิสัยของเธอก็ดูดี บางทีข้อบกพร่องเพียงอย่างเดียวของเธอคือรูปลักษณ์ของเธอ เธอสวยเกินไปและจะต้องมีข่าวลือ

หยูเหม่ยเสี่ยวมองไปที่ดงซูบิน“ถ้าคุณคิดว่าฉันไม่ดีพอ…ก็แค่ลืมทุกสิ่งที่ฉันพูด ฉันจะ…”

“ไม่ใช่อย่างนั้น” ดงซูบินคิดสักพัก ใครสนใจข่าวลือ ฉันเองก็เป็นคนมีชื่อเสียง แล้วและไม่มีทางที่ฉันจะทำเรื่องต่ำๆ เพียงแค่ปล่อยให้คนเหล่านั้นพูดอะไรก็ได้ที่พวกเขาต้องการ “ที่จริงแม้ว่าคุณจะไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ แต่ฉันก็วางแผนที่จะจ้างใครสักคน ช่วยงานของฉัน เพราะฉันเองยุ่งมากเกินไปและฉันไม่มีเวลาทำความสะอาดอพาร์ตเมนต์ของฉัน เนื่องจากคุณเสนอฉันจะไม่เอาเปรียบคุณ ตกลง. ฉันจะให้คุณ 3,000 หยวน ต่อเดือนและ 1,000 จะถูกหักเพื่อชำระคืนเป็นเงิน 210,000 หยวนที่ฉันให้กับคุณ นั้น และที่เหลือก็เก็บไว้ 2,000 หยวนที่เหลือไว้เป็นเงินเดือนของคุณ”

หยูเหม่ยเสี่ยว ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ไม่…เงินเดือนนี้มันมากเกินไป เงินเดือนสำหรับผู้ช่วยเน่าจะอยู่ที่ 1,000 หยวน”

ดงซูบินกล่าว “พี่หยูจะเปรียบเทียบฉันกับคนอื่นได้อย่างไร”

หยูเหม่ยเสี่ยว คิดอยู่พักหนึ่งและรู้สึกว่า ดงซูบิน พูดถูก เขาเป็นผู้นำระดับสูงที่ทำงานอยู่ในสำนักความมั่นคงสาธารณะ “หัวหน้าซูบินฉันรู้ว่าคุณช่วยฉัน แต่ 3,000 หยวนนั้นมาเป็นค่าจ้างที่สูงเกินไป”

ดงซูบินหัวเราะและส่ายหัว “อย่าคิดว่าจะได้เงิน 3,000  หยวนนี้ง่ายๆ นี่คืออาคารองสำนักงานความมั่นคงสาธารณะ และคุณต้องใส่ใจกับการกระทำของของคุณด้วย และรู้ว่าสิ่งใดควรพูดสิ่งใดไม่ควรพูด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคนมาเยี่ยมฉันฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวังหากคุณพูดในสิ่งที่ไม่เหมาะสม”

หยูเหม่ยเสี่ยวถอนหายใจ "ขอบคุณ."

ดงซูบินถาม “ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ที่ไหน”

“เราต้องเช็คเอาท์จากโรงแรมนั้นและ…ยังไม่รู้จะไปพักที่ไหนกัน”

ดงซูบินถึงกับพยักหน้าและชี้ไปที่ห้องนอน “พี่หยูและเสี่ยวเสี่ยวสามารถอยู่ในห้องนี้ก็ได้”

“ไม่…เราทำไม่ได้…” ดวงตาของหยูเหม่ยเสี่ยวถึงกับหน้าแดงขึ้นมาและรู้ว่าหัวหน้าซูบินกำลังพยายามช่วยพวกเธออีกครั้ง “เราจะเช่าห้องใกล้ ๆที่นี้”

ดงซูบินตอบ “จำไว้ว่า ฉันเป็นห่วงคุณทั้งสองคน นอกจากนี้ผู้ช่วยของฉันเองจะไม่ได้รับการดูแลได้อย่างไรกัน? มันก็เหมือนกันที่นี่ เพียงแค่มาอยู่ที่นี่ ทำความสะอาดห้องนั้นและนำกระเป๋าของคุณหลังจากนี้ นั่นคือสิ่งที่ฉันตัดสินใจแล้ว”

ภายใน 2 วันชีวิตของหยูเหม่ยเสี่ยว และ หยูเสี่ยว ก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น หยูเหม่ยเสี่ยวไม่เคยคาดหวังว่าหัวหน้าซูบิน จะช่วยเธอชำระหนี้และจ้างเธอด้วยซ้ำ ตอนนี้เขาได้จัดหาที่พักสำหรับเธอและลูกสาวของเธอให้อีก เงินเดือนที่ดงซูบินให้เธอมากเกินพอที่จะใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในเมืองนี้ ตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าเช่าและยังมีอาหารให้ทานอีกด้วย นี่ถึงกลับจะทำให้  หยูเหม่ยเสี่ยวถึงกำลังจะร้องไห้อีกครั้ง