ตอนที่ 254 ฝนลูกศรคร่าชีวิต (ฟรี)
"อะไร เจ้าพูดว่ากองทัพมังกร? กองทัพมังกรของอาณาจักรอู๋เซียง มาที่นี่ได้อย่างไร!"องค์ชายจ้องมองไปที่ จิ้งซือหรงอย่างน่าตกใจ
กองทัพมังกร เป็นกองทัพที่ทรงพลังที่สุดของอาณาจักรอู๋เซียง
ความแข็งแกร่งนั้นไม่ด้อยไปกว่ากองทัพองค์รักษ์ส่วนพระองค์ของอาณาจักรหนานหยานหรือกระทั่งทรงพลังยิ่งกว่า
กองทัพมังกรนั้น และ กองทัพองค์รักษ์ส่วนพระองค์ นั้นมีหน้าที่เหมือนกันคือปกป้องเมืองหลวงและปกป้องพระราชวัง
ในอาณาจักรอู๋เซียง กองทัพมังกร นั้นมีด้วยกันทั้งสิ้น 250,000 นาย!
เป็นกองทัพที่ขึ้นตรงต่อจักรพรรดิแม้แต่องค์ชายคนอื่น ๆ ก็ไม่มีสิทธิ์สั่งการกองทัพมังกรได้
แต่ จิ้งซือหรง มีมันได้อย่างไร?
องค์ชายไม่อยากจะเชื่อ!
จิ้งซือหรง ได้ยิ้มออกมา"ฝ่าบาท ได้ส่งมอบกองทัพมังกร มาให้ข้าโดยธรรมชาติ เขาได้มอบทหาร 100,000 นาย และทั้งหมดได้ซ่อนร่องรอยเอาไว้ และ หลบซ่อนตัวในสถานที่แห่งนึง มีเพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ แต่มีเพียงข้าเท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาหลบซ่อนตัวอยู่ที่ไหน!"
"นี่..."
องค์ชายมองไปที่ จิ้งซือหรง และ กล่าวถาม"ทำไม จักรพรรดิ ทรงมอบกองทัพมังกรให้เจ้า?"
จิ้งซือหรง ได้ตอบกลับ"ฝ่าบาท ทรงเชื่อใจข้า ดังนั้น เขาจึงเต็มใจมอบกองทัพมังกร 100,000 นายให้ข้าได้ใช้งาน"
องค์ชายได้เงียบไป
จิ้งซือหรง สามารถได้รับคำสั่งให้บัญชาทัพมังกร แสดงว่า ฝ่าบาท นั้นเชื่อใจ จิ้งซือหรง มากกว่า องค์ชายเช่นเขา
เขารู้สึกโกรธมาก!
เขาเป็นถึงองค์ชาย แต่ฝ่าบาทกลับมอบความไว้วางใจให้กับคนนอกได้อย่างไร?
นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น!
เขาได้กล่าวถามอย่างไม่สบอารมณ์"เช่นนั้นกองทัพมังกรอยู่ที่ใดแล้ว?"
"ตอนนี้กองทัพมังกร ได้มาถึงสถานที่ที่ข้าจัดเตรียมไว้แล้ว"จิ้งซือหรง ได้ยิ้มออกมา และ มองไปที่กองทัพที่ยังคงต่อสู้กันอยู่ กระทั่งมองไปที่ กองพันทหารค่าย ที่กำลังสับสังหาร กองทัพพลธนูของเขา
เขาได้พูดด้วยความโกรธ"เมื่อกองทัพมังกร บุกโจมตี เราจะสามารถสร้างชัยชนะได้โดยตรงเมื่อถึงเวลานั้น แม้แต่ ลู่เฟิง จะไม่มีสถานที่เหลือให้ร่ำไห้ สำหรับตอนนี้..."
"ส่งคำสั่งลงไป ให้กองทัพทั้งหมดรีบมุ่งหน้าไปที่สนามรบ ไม่จำเป็นจะต้องสังหารทหารจำนวนมากของอาณาจักรหนานหยาน แต่ไม่ว่าอย่างไรต้องลากกองทัพของอาณาจักรหนานหยานทั้งหมดเข้าสู่สนามรบ!"
"ขอรับ!"
ผู้ส่งสาร์นได้เดนลงไปส่งคำสั่งทันที
จิ้งซือหรง หันสายตาเล็กน้อยมองไปที่สถานที่ตั้งของกองทัพอาณาจักรหนานหยานรอยยิ้มที่เย็นชาได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้า"ลู่เฟิง ข้าชักอยากจะเห็นช่วงเวลาที่ เมืองเร้ดเมเปิ้ล ของเจ้า ถูกกองทัพมังกรของข้ายึดครอง ถึงตอนนั้น ข้าอยากจะรู้นักว่าเจ้าจะทำหน้าตาอย่างไร!"
"วันนี้ ข้าจะทำให้เจ้าได้ตระหนักได้ว่าตอนนั้นวิสัยทัศน์ของเจ้าย่ำแย่ขนาดไหน!"
หลังจากคำสั่งของ จิ้งซือหรง ถูกส่งมายังกองทัพ กองทัพทั้งหมดของอาณาจักรอู๋เวียง ก็เร่งความเร็วในการข้ามภูเขาติงจิ้ง มุ่งหน้าสู่สนามรบทันที
"ท่านแม่ทัพ กองทัพติดตามของอาณาจักรอู๋เซียง กำลังเดินทางมาแล้วให้โจมตีเลยหรือไม่?"ในไป่เหลียนโป ทหารของ เตียวอุ๋น ได้กล่าวถามเขา
เตียวอุ๋น ได้มองดูกองทัพที่หนาแน่นด้านล่างและโบกมือขึ้น"ยิงได้!"
"ขอรับ!"
พลธนูห้าหมื่นนายบนไป่เหลียนโป ได้ยินคำสั่ง พวกเขาได้ง้างคันธนูของพวกเขาทันทีจากนั้นก็เล็งยิงไปที่กองทัพของอาณาจักรอู๋เซียงด้านล่าง
พวกเขามีจุดมุมที่สามารถเล็งยิงกองทัพของศัตรูโดยง่าย
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงทหารจำนวนมากที่กำลังเดินผ่าน
ฟุ่บ!
เสียงลูกธนูและลูกศรหยุดปราณได้แหวกอากาศพุ่งออกไป
"เสียงอะไร?"
"เสียงมันเหมือนกับลูกศร?"
"เสียงลูกศร?หรือว่ามีคนซุ่มยิงอยู่แถวนี้"
"เร็วเข้า...มองบนฟ้าเร็ว!"
ในเวลานี้ได้มีเสียงที่ตื่นตระหนกดังขึ้น
กองทัพทั้งหมดได้เงยหน้าขึ้นทันที พวกเขามองเห็น ลูกศร จำนวนมากบนฟ้า ที่พุ่งตกลงมาทำให้ใบหน้าของพวกเขาล้วนซีดเผือก"นี่...ทำไมถึงมีพลธนูซุ่มยิงอยู่แถวนี้ได้?"
"หลบเร็วเข้า!"
กองทัพที่หนาแน่นหากคิดจะหลบหนีย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย
ดังนั้นลูกศรจำนวนนับไม่ถ้วนที่ตกลงมาย่อมพรากเอาชีวิตคนจำนวนมากไป
กองทัพที่ติดตามมาของอาณาจักรอู๋เซียง หลายแสนนายต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีจากพลธนูซุ่มยิง 50,000 นาย
พวกเขาไม่สามารถอยหนีได้เพราะข้างหลังก็เป็นกองทัพติดตามที่มากกว่า ทำให้พวกเขาทำได้เพียงเดินหน้าต่อและเผชิญหน้ากับลูกศรจำนวนมากเท่านั้น
ฝนลูกศรได้ปกคลุมไปทั่วและหล่นใส่ทหารเหล่านี้ราวกับเม็ดฝน
ความแตกต่างก็คือฝนที่หยดลงบนตัวทหารเหล่านี้ ไม่ได้ทำให้เสื้อผ้าเปียกโชกเท่านั้นแต่ฝนลูกศรเหล่านี้ยังพรากเอาชีวิตของพวกเขาไป
มีทหารจำนวนมากเสียชีวิตและล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว
"นี่...ลูกศรพวกนี้ยิงมาจากไหน?"บนภูเขาติงจิ้ง จิ้งซือหรง ซึ่งอยู่ไกลออกไปมองไปที่ฉากนี้ด้วยความหวาดกลัว
เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่า ลู่เฟิง จะวางพลธนูซุ่มยิงไว้ที่ ไป่เหลียนโป!
ลู่เฟิง ไม่กลัวว่ากองทัพของเขาจะเข้าชาร์จ มันเป็นเรื่องยากที่พลธนูจะต้านทานกองทัพของเขาโดยใช้เพียงแค่พลธนูได้
"อึก...ท่านแม่ทัพ ต้องการสั่งถอนทัพหรือไม่?"ด้านหลัง จิ้งซือหรง แม่ทัพคนนึงกล่าวถามด้วยหน้าซีดเผือก
เขาเป็นคนที่นำกองทัพติดตามเหล่านี้มาก่อน แต่ เนื่องจาก จิ้งซือหรง ไม่เห็นด้วย เขาจึงไม่ได้ติดตามไป
ก่อนหน้านี้ เขาโกรธที่ จิ้งซือหรง ไย่ยอมให้เขาไป แต่มาตอนนี้ เขารู้สึกว่าตนโชคดีแค่ไหนที่ไม่ได้ไปไม่งั้นร่างของเขาคงถูกแทงด้วยลูกศรนับพัน
"ไม่,พวกเราไม่สามารถอนทัพได้!"
จิ้งซือหรง กล่าวอย่างเคร่งขรึม"ไม่ว่ายังไงก็ตาม ก็ต้องลากกองทัพของลู่เฟิงออกมาให้ได้ หากทำให้พวกมัน รั้งอยู่ที่นี่ไม่กลับไปยังเมืองเร้ดเมเปิ้ลได้ พวกเรายังมีโอกาสชนะ!"
"ขอรับ!"
แม่ทัพทั้งหมดรู้สึกอับจนหนทาง แต่ จิ้งซือหรง เป็นผู้บัญชาการทัพหลัก พวกเขาไม่มีสิทธิ์พูด
ดังนั้น คนของอาณาจักรอู๋เซียง ทั้งหมด จึงกัดฟันแน่นและทำหน้าที่ต่อไป
แม้ ฝนลูกศรเหล่านี้ จะปกคลุมทั่วเส้นทางด้านหน้า แต่ถ้าถอยหลังกลับ ก็อาจจะถูกตัดศีรษะ สู้รีบเดินทางไปข้างหน้าบางทีอาจจะโชคดีและไม่ตาย
แต่ฝนลูกศรนี้ได้คร่าชีวิตกองทัพติดตามของอาณาจักรอู๋เซียงไปอย่างน้อย 80,000 ชีวิต
ยิ่งไปกว่านั้น เตียวอุ๋น ได้สั่งให้พลธนูซุ่มยิงอย่างต่อเนื่อง
ทหารสองล้านนาย ที่กำลังเดินทาง ย่อมเปรียบเสมือนขบวนมังกรที่มีลำตัวยาว หากพวกเขาคิดจะผ่านตรงนี้ไปย่อมสาหัสอย่างมาก
"ฝ่าบาท,แม่ทัพเตียวอุ๋น เคลื่อนไหวแล้ว พวกเราสามารถเริ่มทำตามแผนการก่อนหน้านี้ได้!"หลิวจี๋ ได้กล่าวพูดกับ ลู่เฟิง ด้วยความเคารพ
ลู่เฟิง ได้พยักหน้า"เอาตามแผนที่เราตกลงกันก่อนหน้านี้!"
"ขอรับ!"
หลิวจี๋ ได้ลงไปจัดการทันที
เขาได้วางแผนสนามรบเอาไว้หมดแล้ว
หลังจาก หลิวจี๋ ปลดกองหน้าชั้นยอด 100,000 นายของ เตียวอุ๋น ออก กองทัพที่เหลืออีก 700,000 นายก็ถูกแบ่งออกเป็นสี่กองทัพ โดยยึดครองสี่จุดในสนามรบ เมื่อ ศัตรู ที่พุ่งออกมาภายใต้ฝนลูกศรของเตียวอุ๋น จุดใด พวกเขาย่อมถูกสังหารในเวลานั้น
แต่แผนการนี้ก็มีข้อบกพร่องนั่นคือ ภูเขาติงจิ้ง!
หากกองทัพบนภูเขาติงจิ้ง รีบลงมาพวกเขาก็จะสามารถทำลายการจัดวางกองทัพสี่จุดนี้ได้
อย่างไรก็ตาม แผนการนี้ หลิวจี๋ ก็คิดคำนวณเอาไว้แล้ว เขาเชื่อว่า ด้วยความสามารถของ จิ้งซือหรง หากคิดจะลงมือทำอะไร ตนเองย่อมปรับเปลี่ยนกลยุทธ์รับมือได้ทัน เมื่อถึงเวลานั้น ทหารบนภูเขาติงจิ้งลงมา กองทัพลึกลับในพระหัตถ์ของฝ่าบาท ก็จะสามารถยึดภูเขาติงจิ้งได้ และ กองทัพของอาณาจักรอู๋เซียงทั้งหมดก็จะถูกสังหารสิ้น!
