บทที่ 215

สัตว์อสูรนับสิบตัวปรากฏกายออกมาขู่คำรามเสียงดังลั่น เช่นเดียวกับอสรพิษดำปรากฏกายออกมาด้านหลังของผู้เป็นนาย หยางเวยแสยะยิ้มพุ่งทะยานออกไปด้านหน้าเข้าปะทะกับชายฉกรรจ์ห้าคน ตูม ควันพิษสีม่วงฟุ้งกระจาย เสียงร้องโหยหวนดังออกมา ไม่ถึงเจ็ดลมหายใจหยางเวยก็ก้าวเท้าออกมากวัดแกว่งมีดในมือ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง อสรพิษดำพุ่งเข้าปะทะกับอสูรหมีขนแดงและแมงป่องดำเสียงดังสนั่น ชายฉกรรจ์หกคนกำชับดาบในมือเดินวนรอบกายเนี่ยฟง

“ข้าว่าพวกท่านหยุดมือเถอะ ข้าไม่อยากทำร้ายพวกท่าน”

“หุบปากไอ้เด็กเวร เพื่อนของเจ้าจัดการพวกข้าไปแล้วห้า ยังคิดจะให้พวกข้าหยุดมืออีกรึ”

“ฮ่า ฮ่า ไม่ใช่ว่าพวกท่านคิดสังหารพวกข้าก่อนไม่ใช่รึ”

“อย่ากล่าววาจาไร้สาระ รีบสังหารมันซะ”

สิ้นเสียงกล่าวชายฉกรรจ์ทั้งหกก็พุ่งเข้าหาเนี่ยฟง เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาหมุนวนร่างกายเข้าสกัดกั้นดาบที่ฟาดฟันเข้ามา ประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากมือทั้งสอง เนี่ยฟงแสยะยิ้มพุ่งเข้าประชิดชายผู้หนึ่งง้างหมัดขวาต่อยเข้าไปที่ปลายคางอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง ชายผู้นั้นใบหน้าสะบัดกระเด็นออกไปทางซ้าย ทันทีที่จัดการชายผู้นั้นเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็พุ่งไปจัดการคนอื่นต่อ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ชายฉกรรจ์ทั้งห้ากระเด็นออกไปคนละทาง เนี่ยฟงผายมือทั้งสองออกก้าวเดินเข้าหาชายชราอย่างช้าๆ

“ข้าว่าพวกท่านหยุดมือเสียเถอะ ก่อนที่จะมีคนเจ็บตัวมากกว่านี้ ข้าขี้เกียจรักษาพวกท่าน”

ชายชรากำหมัดในมือแน่นใบหน้าแดงก่ำไปด้วยความโกรธ ชายหนุ่มสองคนที่สวมชุดสีเขียวก้าวเดินออกมาจ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา ชายชรารีบถอยออกไปด้านหลัง พลังปราณระดับสีดำขั้นต้นแผ่ออกมาจากชายหนุ่มทั้งสอง

“เจ้าคิดว่าตัวเองมีฝีมือผู้เดียวรึ”

เนี่ยฟงยกมือขวากวักเรียกชายหนุ่มทั้งสอง

“ข้าจะไม่ใช้อาวุธก็แล้วกัน”

“ปากดีนักไอ้เวรเอ๊ย”

ปราณดาบสีขาวสองเล่มพุ่งทะยานเข้าหาปะทะกับเกราะสายฟ้าเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เปรี้ยง

“พวกเจ้ามีดีแค่นี้รึ”

เนี่ยฟงก้าวเดินเข้าหาทั้งสองอย่างช้าๆ พร้อมกับเอ่ยวาจายั่วยุอยู่ตลอดเวลา เกราะสายฟ้าสองอันหมุนวนต้านรับปราณดาบอยู่เช่นเดิม เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ทันใดนั้นเนี่ยฟงก็ต้องขมวดคิ้วถีบเท้าขวาหลบไปทางซ้ายมีกระบี่เล่มหนึ่งถูกซัดออกมาจากด้านหลัง เนี่ยฟงหันไปมองด้านหลังเห็นเป็นชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งแสยะยิ้มยืนอยู่บนหลังคา ทันทีที่หันกลับมาชายหนุ่มทั้งสองก็พุ่งเข้ามาประชิด เขาเบี่ยงตัวหลบออกไปทางซ้ายพร้อมกับก้มตัวลงหลบดาบที่ฟาดฟันมาสองเล่มและม้วนหน้าออกไปเพื่อหลบกระบี่อีกเล่มที่พุ่งเข้ามา ทันทีที่ลุกขึ้นก็ต้องโยกตัวหลบอีกครั้ง ชายหนุ่มทั้งสองกระหน่ำฟาดฟันดาบในมืออย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงแสยะยิ้มเสียงสะบัดมือดังแว่ว เกราะสายฟ้าสามอันปรากฏออกมาด้านหลังของชายหนุ่มทั้งสองและชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่บนหลังคา

เถาวัลย์สีฟ้าพุ่งเข้ารัดตัวทั้งสามอย่างรวดเร็ว เสียงหักนิ้วมือไม่ถึงสองลมหายใจก็ได้ยินเสียงหมัดปะทะกับกล้ามเนื้อเนี่ยฟงกระหน่ำต่อยชายหนุ่มทั้งสองคนเสียงดังลั่น เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงกระดูกแตกร้าวดังติดตามเลือดสีแดงสดกระฉูดออกจากปาก หลังจากชายหนุ่มทั้งสองร่วงลงไปนอนกับพื้น เนี่ยฟงสะบัดมือขวากระบี่หนึ่งเล่มพุ่งเข้าเสียบขาขวาของชายฉกรรจ์บนหลังคาร้องเสียงดังโหยหวน ตูม ตูม หยางเวยระเบิดควันพิษสีม่วงฟุ้งกระจาย เสียงร้องโหยหวนดังลั่นออกมา สัตว์อสูรหลายตัวกลายเป็นแสงพุ่งเข้าหาผู้เป็นนาย เนี่ยฟงใช้ออกด้วยทักษะเหยียบนภาพุ่งเข้าจัดการคนที่เหลือ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ไม่ถึงหนี่งเค่อเนี่ยฟงและหยางเวยก็จัดการล้มคนทั้งหมดยกเว้นชายชราที่นั่งอยู่กับฟื้นตัวสั่นเทาไปด้วยความกลัว เนี่ยฟงเดินเข้าหาชายชรา

“เป็นเพราะพวกท่านเองที่คิดปล้นพวกข้า”

ทันทีที่เสียงการปะทะจบลง หญิงสาวและเด็กหลายคนรีบวิ่งเข้ามาหาสามีและพ่อของตน เนี่ยฟงได้แต่ถอนหายใจสะบัดมือขวานำขวดยาออกมาสามขวด

“พวกท่านนำยาในขวดไปรักษาอาหารบาดเจ็บเถอะ”

หญิงสาวผู้หนึ่งรีบนำขวดยาจากเนี่ยฟงไปรักษาอาการบาดเจ็บ หยางเวยสะบัดมือขวานำเนื้อสัตว์อสูรและผลไม้หลากหลายชนิดออกมาด้วยเช่นกัน เด็กๆหลายคนจ้องมองอย่างไม่วางตา

“พวกท่านทำเนื้อและผลไม้แบ่งเด็กๆเถอะ”

ในช่วงจังหวะนั้นเองเนี่ยฟงสัมผัสบางอย่างที่ด้านหน้าของเมืองจึงหันไปมองหยางเวย

“หยางเวยข้าหิวแล้วเจ้าจัดการทำอาหารเถอะ ข้าจะออกไปจัดการข้างนอกก่อน”

“ได้เลย”

ทันทีที่พุ่งทะยานออกมาก็พบชายชราผู้หนึ่งสวมชุดสีเทานั่งอยู่บนหลังแมงป่องตัวใหญ่จ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา พร้อมกับแผ่ลมปราณระดับสีดำขั้นกลางออกมาหมายกดดัน วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏออกมาสลายแรงกดดันอย่างรวดเร็ว

“เป็นเจ้าสินะที่สังหารคนของข้า”

“ท่านกล่าวหาผิดคนแล้วขอรับ”

“ไม่ผิดแน่ ไอ้ลูกหมา”

สิ้นเสียงกล่าวชายชราพุ่งเข้าหาเนี่ยฟงอย่างรวดเร็วพร้อมกับกวัดแกว่งกระบี่ในมือ ดาบสีดำปรากฏออกมาที่มือขวาตวัดต้านรับ เคร้ง แรงลมจากการปะทะพัดพาฝุ่นควันฟุ้งกระจาย เนี่ยฟงกระเด็นออกไปด้านหลังถึงห้าก้าวขมวดคิ้วทั้งสองขึ้น ชายชราแสยะยิ้มฟาดฟันกระบี่ในมือ เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง กระบี่ฟาดฟันเข้ามาอย่างไม่ลดละ เนี่ยฟงทำได้เพียงต้านรับ ในจังหวะนั้นเองต้องถีบเท้าถอยออกมาเพราะหลบก้ามขนาดใหญ่ของแมงป่องที่ฟาดลงมา ตูม พื้นดินยุบลงไปจากแรงปะทะ เนี่ยฟงกระทืบเท้าอีกครั้งเถาวัลย์สีฟ้าพุ่งเข้ารัดตัวแมงป่องเอาไว้ ไม่ถึงสองลมหายใจเถาวัลย์สีฟ้าก็สลายหายไป เนี่ยฟงหรี่ตามองเห็นชายชราถือธงสามเหลี่ยมเอาไว้ที่มือซ้าย

“ท่านคงเตรียมตัวมาดีไม่น้อยสำหรับสังหารข้า”

“แน่นอนไอ้ลูกหมา”

“ในเมื่อท่านคิดสังหารข้า คงต้องจ่ายค่าตอบแทนที่สาสมเช่นกัน”

เนี่ยฟงใช้ออกด้วยทักษะอาภรณ์สายลมและทักษะเหยียบนภาพุ่งเข้าหาชายชราอย่างรวดเร็ว ฟาดฟันดาบในมือ เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง ทุกครั้งที่ฟาดฟันดาบเนี่ยฟงจะเพิ่มพลังปราณลงไปทีละน้อย ชายชราขมวดคิ้วประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากดาบทำให้มือขวาเริ่มที่จะด้านช้า เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เสียงดาบปะทะกระบี่ดังสนั่นด้านนอก เสื้อผ้าสวมใส่ของชายชราฉีกขาดเพราะปราณดาบ ส่วนเนี่ยฟงเสื้อผ้าสวมใส่ยังคงเป็นเช่นเดิมเพราะมีอาภรณ์สายลมป้องกันเอาไว้ หยางเวยที่กำลังย่างเนื้ออยู่ถึงกับขมวดคิ้วหันไปมองที่ด้านหน้าของเมืองแต่ก็หาได้สนใจนั่งย่างเนื้ออยู่ แมงป่องตัวใหญ่ตอนนี้ทำได้เพียงต้านรับจากการโจมตีของกิเลนอัสนี ไม่นานทั้งสองก็แยกออกจากกันสายตาจับจ้องอย่างไม่วางตา

ทั้งสองเร่งระเบิดพลังปราณเข้าต้านรับ ตูม ตูม เนี่ยฟงยกยิ้มพุ่งทะยานเข้าหาอีกครั้งเล็งโจมตีไปที่แขนซ้ายที่ถือธงสามเหลี่ยมเอาไว้ แน่นอนว่าชายชรารับรู้อยู่แล้วจึงใช้กระบี่ต้านรับ เคร้ง เคร้ง เคร้ง ผ่านไปหลายเค่อเสียงปะทะของดาบและกระบี่ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ไม่นานก็ได้ยินเสียงหอบเหนื่อยดังมาจากเนี่ยฟง ดาบในมือเริ่มฟาดฟันช้าลง ชายชราแสยะยิ้มพุ่งเข้าประชิดตัวตวัดกระบี่ต้านรับดาบที่ฟันลงมา เบี่ยงตัวหลบไปทางขวาหมายซัดฝ่ามือซ้ายเข้าหาเนี่ยฟง แต่ทว่าก็ต้องตื่นตกใจที่เห็นใบหน้าของเนี่ยฟงที่แสยะยิ้มเช่นกัน คิดถีบเท้าถอยออกมาก็ไม่ทันเสียแล้ว ดาบในมือขวาตวัดขึ้นมาคมดาบวาดผ่านแขนซ้ายหลุดกระเด็นร่วงลงพื้นพร้อมกับเลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมา ชายชรารีบถีบเท้าถอย ปราณดาบสีฟ้าพุ่งทำลายธงสามเหลี่ยมในมือซ้าย เปรี้ยง เสียงสบถดังลั่น

“ไอ้ลูกหมา ข้าจะสังหารเจ้า”

ลมปราณระดับสีดำขั้นกลางถูกปล่อยออกมาอย่างสุดกำลังพร้อมกับเสียงร้องคำรามชายชราหน้าแดงก่ำไปด้วยความโกรธฟาดฟันกระบี่ในมือ ปราณกระบี่สีขาวพุ่งเข้าหาเนี่ยฟงประดุจห่าฝน เกราะสายฟ้าห้าอันปรากฏออกมาต้านรับ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงสะบัดมือดังแว่วดาบสีดำในมือถูกซัดออกไป แผ่นหินสามแผ่นปรากฏขึ้นที่มือขวา เนี่ยงฟงเร่งโครจลมปราณไปที่แผ่นหินพร้อมกับซัดออกไป กระบี่ถูกตวัดต้านรับดาบสีดำ เคร้ง ในจังหวะนั้นเองเถาวัลย์สีฟ้าสามเส้นพุ่งออกมาจากแผ่นหินเข้ารัดตัวชายชราอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงสะบัดมืออีกครั้งดาบสีดำพุ่งกลับมารีบใช้มือขวาคว้ารับ คมดาบวาดผ่านลำคอศีรษะหลุดกระเด็นร่วงลงพื้น แมงป่องกลายเป็นแสงพุ่งกลับมาที่ร่างของผู้เป็นนาย เนี่ยฟงรีบปลดแหวนในมือของชายชราหลังจากนั้นก็เดินกลับเข้ามาในเมือง