บทที่ 211
กลิ่นเหม็นสาบจากเลือดและซากศพ อีกทั้งยังมีควันพิษสีม่วงฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ ทันทีที่จงเหรินป้าและหยางเฟยนำกองกำลังเข้ามาถึงด้านหน้า โดมสีฟ้าก็ถูกสลายหายไป ทั้งหมดเดินเข้าด้านในเมื่อผ่านประตูเมืองเข้ามารอยเลือดสีเขียวสาดกระจายพร้อมกับเศษชิ้นส่วนร่วงเกลื่อนพื้น มีหลายคนถึงกับสำรอกของเก่า ภาพการสังหารที่โหดเหี้ยมลงมือเพียงชายหนุ่มสองคน ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่นออกมา
“พวกท่านมากันแล้ว”
ไม่ถึงสองลมหายใจควันพิษสีม่วงก็ถูกแรงลมจากกิเลนอัสนีพัดจางหายไป มองเห็นเนี่ยฟงและหยางเวยเดินเข้ามา
“ปีศาจและสัตว์อสูรที่บุกยึดที่นี่ถูกจัดการหมดแล้ว เชิญพวกท่านแจ้งข่าวให้แก่เจ้าสำนักด้วย”
“ได้”
หยางเวยรีบสะบัดมือขวานำห่อกระดาษขนาดใหญ่ยื่นให้แก่จงเหรินป้า
“เช่นนั้นข้าฝากศิษย์พี่ด้วยขอรับ ในห่อเป็นยาที่เนี่ยฟงปรุงขึ้นสำหรับจัดการกับซากศพ ข้าจะพาเนี่ยฟงไปตรวจสอบที่โรงหลอมก่อน ไม่แน่อาจพบเจอแผ่นหินเช่นเมืองหน้าด่าน”
“วางใจเถอะ”
เมื่อจงเหรินป้าเอ่ยปากตอบรับ หยางเวยและเนี่ยฟงก็มุ่งหน้าเข้าไปในพื้นที่ของเมืองสำหรับตรวจค้นหาโรงหลอม
“หยางเวยทางที่เจ้านำทางมาเป็นที่ตั้งโรงหลอมรึ”
“เปล่า ข้าจะพาเจ้าไปจวนเจ้าเมือง”
เนี่ยฟงขมวดคิ้วทั้งสองหันไปมองหยางเวย
“แผ่นหินเกี่ยวอันใดที่จวนเจ้าเมือง”
“ข้าหาได้พาเจ้าไปหาแผ่นหิน ข้าจะพาเจ้าไปหาสมบัติ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอ้บ้าหยางเวย”
ไม่ถึงหนึ่งเค่อหยางเวยก็นำเนี่ยฟงมาที่จวนเจ้าเมือง ด้านหน้ามีประตูไม้ขนาดใหญ่แต่ทว่าหลงเหลือเพียงซาก เมื่อเดินเข้ามาเป็นลานกว้างขนาดใหญ่ พื้นที่โดยรอบยังคงสภาพสมบูรณ์อยู่หลายส่วน หยางเวยยกยิ้มดีใจรีบเดินเข้าไปตรวจสอบด้านใน เนี่ยฟงทำได้แต่ส่ายศีรษะไปมา หลังจากที่ทั้งสองตรวจค้นอยู่นานเกือบชั่วยามหยางเวยได้สมบัติติดมือกลับมาไม่น้อย เช่นเดียวกับเนี่ยฟงเองได้สมุนไพรมาด้วยเช่นกัน เมื่อออกจากจวนเจ้าเมืองเป็นหยางเวยพาเนี่ยฟงมายืนที่หน้าโรงหลอม เมื่อตรวจสอบด้านในพบว่ามีแผ่นหินหลายร้อยแผ่นด้วยกัน เนี่ยฟงจึงนำทั้งหมดเก็บไว้ในแหวนแล้วเดินกลับไปสมทบกับพวกของจงเหรินป้าที่ตอนนี้จัดการกับซากศพในเมืองหมดแล้ว
“เป็นอย่างไรบ้าง พวกเจ้าพบเจอสิ่งที่ต้องการหรือไม่”
“ขอรับศิษย์พี่ มีแผ่นหินหลายร้อยแผ่นทีเดียว ที่เนี่ยฟงต้องจัดการ”
“ต้องรบกวนศิษย์น้องแล้ว”
“ขอรับ เช่นนั้นข้าทั้งสองขอตัวก่อน คงต้องประทับวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่กำแพงและพื้นด้านนอกป้องกันอันตรายเสียก่อน ไม่เช่นนั้นหากพวกมันบุกมาที่นี่ตอนกลางคืนเห็นทีกำลังคนของเราจะต้านรับเอาไว้ไม่ได้เป็นแน่”
“เชิญพวกเจ้าเถอะ”
หลังจากร่ำลาออกมา เนี่ยฟงมุ่งหน้าออกไปที่ด้านนอกของกำแพง สะบัดมือขวาสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ประทับไปที่พื้นด้านนอกและบริเวณกำแพง โดยมีหยางเวยคอยป้องกันอยู่ด้านนอก เนี่ยฟงใช้เวลานานหลายชั่วยามจนกระทั่งพระอาทิตย์เริ่มลาลับขอบฟ้า จึงเข้ามาด้านใน เป็นหยางเฟยที่เข้ามาเรียกทั้งสองทานเนื้อย่างสัตว์อสูร หลังจากทานอาหารจนอิ่มก็แยกย้ายกันประจำจุดบนกำแพง ส่วนเนี่ยฟงมีหน้าที่ประทับวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ลงไปในแผ่นหิน
อรุณทอแสงยามเช้า กลุ่มที่สองก็มาถึงโดยมีเสี่ยวจูเป็นผู้นำกลุ่ม เนี่ยฟงและหยางเวยจึงออกเดินทางต่อ กิเลนอัสนีพุ่งทะยานขึ้นบนฟ้านำทั้งสองมุ่งหน้าไปอีกเมืองตามแผนที่
“เนี่ยฟงหากเรายึดพื้นที่เขตไฟได้หมดแล้วเจ้าจะกลับไปที่เมืองหลวงเขตดินหรือไม่”
“แน่นอน เพราะข้ามีบางอย่างที่สงสัยอยู่”
“เจ้าสำนักหลิวปัง”
“ใช่”
“ทำไมรึ”
“ข้าก็ยังไม่แน่ใจเช่นกัน ขอตรวจสอบอีกสักหน่อย”
อยู่ๆเนี่ยฟงก็ขมวดคิ้วทั้งสองขึ้นหยุดกล่าววาจาใดๆ
“เกิดสิ่งใดขึ้น”
“มีบางอย่างมุ่งหน้ามาที่นี่”
กิเลนอัสนีพุ่งทะยานขึ้นไปหลบหลังก้อนเมฆ เสียงสะบัดมือดังแว่ววงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏไม่นานก็เป็นม่านพลังสำหรับซ่อนตัว ชั่วน้ำเดือดมีปีศาจรูปร่างมนุษย์หญิงสาวมีสี่แขน ด้านหลังมีปีกสีดำขนาดใหญ่คล้ายค้างคาว มีหางสีแดงเช่นอสรพิษ มันหยุดอยู่บริเวณที่ทั้งสองเคยอยู่ก่อนหลบหนีและพยายามใช้จมูกดำกลิ่น เนี่ยฟงสะบัดมือขวากำชับดาบสีดำในมือเช่นเดียวกับหยางเวยที่ถือมีด ประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากดาบเกราะสายฟ้าปรากฏออกมา เนี่ยฟงพุ่งทะยานลงจากหลังกิเลนอัสนีเหยียบเกราะสายฟ้า ฟาดฟันดาบออกไปด้วยทักษะผ่าธรณี ประกายสายฟ้าพุ่งออกมารัดตัวปีศาจตนนั้นเอาไว้ ปราณดาบสีฟ้าพุ่งเข้าปะทะเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้วปีศาจตนนั้นใช้หางของมันตวัดขึ้นมาต้านรับ จ้องมองเนี่ยฟงด้วยความแค้น มันส่งเสียงกรีดร้องดังไปทั่วบริเวณ
เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งทะยานลงไปด้านล่างบริเวณพื้นดิน มันกรีดร้องพุ่งติดตามเนี่ยฟงลงไปพร้อมกับซัดฝ่ามือทั้งสี่ออกมา ปราณฝ่ามือสีดำสี่ฝ่ามือพุ่งเข้าปะทะเกราะสายฟ้าที่ด้านหลังเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เปรี้ยง หยางเวยตบไปที่หลังกิเลนอัสนี
“พี่ชายหลินฉี พุ่งติดตามปีศาจตนนั้นไป”
กิเลนอัสนีพุ่งติดตามปีศาจตนนั้นอย่างรวดเร็ว หยางเวยเร่งโคจรลมปราณไปที่มีด เมื่อพุ่งเข้ามาประชิดหยางเวยฟาดฟันมีดในมือออกไป ปราณมีดสีม่วงพุ่งเข้าปะทะปีกสีดำด้านหลังเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เพราะมุ่งติดตามศัตรูด้านหน้าจนไม่ระวังตัว ปีกด้านซ้ายฉีกขาดเลือดสีเขียวกระฉูดปราณสีดำพุ่งออกมารักษาบาดแผล เนี่ยฟงเองเมื่อลงมาถึงพื้นก็รีบตวัดดาบในมือ ปราณดาบสีฟ้าพุ่งเข้าปะทะอีกครั้ง เปรี้ยง เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่นออกมา หยางเวยฟาดฟันมีดในมืออย่างไม่ลดละ เนี่ยฟงรีบเก็บดาบสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าไม่ถึงสองลมหายใจเถาวัลย์สีฟ้าก็พุ่งเข้ารัดตัวปีศาจ ประกายสายฟ้าพุ่งออกมาเผาทำลายปราณสีดำ หยางเวยแสยะยิ้มถีบเท้าพุ่งลงจากหลังกิเลนอัสนี ใช้ออกด้วยทักษะวิชาตัวเบาเข้าประชิดหมายตวัดมีดในมือสังหารปีศาจร้าย แต่ทว่ากลับถูกฟาดด้วยหางอสรพิษ เปรี้ยง หยางเวยถึงกับกระเด็นออกมาทางซ้าย เมื่อลงถึงพื้นถึงกับกระอักเลือดออกมา
“เป็นอย่างไรบ้างหยางเวย”
“ข้าไม่เป็นไร ประมาทไปหน่อย”
ในจังหวะนั้นเองเนี่ยฟงก็สะบัดมือขวาอีกครั้ง เถาวัลย์สีฟ้ากระชากตัวปีศาจลงด้านล่าง ตูม หยางเวยพุ่งทะยานเข้าประชิดอีกครั้งกระหน่ำฟาดฟันมีดในมือ ปราณมีดสีม่วงพุ่งเข้าปะทะปีศาจที่พยายามใช้หางของมันดันตัวเองขึ้น เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่น
“รีบจัดการหยางเวย มีบางอย่างกำลังมาที่นี่”
สิ้นเสียงกล่าวหยางเวยตวัดมีดในมือ ปราณมีดสีม่วงวาดผ่านศีรษะของปีศาจขาดกระเด็น เลือดสีเขียวพุ่งกระฉูดประดุจน้ำพุ ในจังหวะนั้นเองทั้งสองก็ได้ยินเสียงร้องคำรามดังมาแต่ไกล เมื่อทั้งสองหันไปมองก็เห็นปราณฝ่ามือสีดำสี่ฝ่ามือพุ่งเข้ามา หยางเวยถีบเท้าถอยหนี เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง พื้นดินถูกทำลายเป็นรอยฝ่ามือที่พื้น ปีศาจอีกตนรูปร่างคล้ายกันแต่เป็นผู้ชายจ้องมองหยางเวยด้วยความโกรธแค้น ด้านหลังมีปีศาจรูปร่างคล้ายกันอีกสาม
“เนี่ยฟงสงสัยเราจะเจอปัญหาเสียแล้ว พวกมันบินได้ทุกตัว”
“ไม่เห็นยาก เจ้าก็จัดการล่อให้มันลงมาสิ”
“ข้าอีกแล้วสินะ”
ในขณะที่ทั้งสองพูดคุยกันปีศาจอีกสี่ตนด้านบนก็ซัดฝ่ามือลงมา ทั้งสองทำได้เพียงหลบหนีไปมาเกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับปราณฝ่ามือสีดำ เปรี้ยง เปรี้ยง หยางเวยหลบหนีอยู่ไม่นานก็ฟาดฟันมีดในมือไปที่ปีศาจที่ตกตายไป ทันทีที่ปราณดาบสีม่วงพุ่งเข้าปะทะ เสียงร้องคำรามด้วยความโกรธแค้นดังขึ้นอีกครั้งปีศาจทั้งสี่พุ่งลงมาโจมตีหยางเวยอย่างรวดเร็ว
“ไอ้บ้าเนี่ยฟงโว้ย พวกมันลงมาแล้ว”
“ใจเย็นๆหยางเวย”
เนี่ยฟงสะบัดมือขวาถือแผ่นหินแปดแผ่นเร่งโคจรลมปราณไปที่แผ่นหิน ทันทีที่ปีศาจทั้งสี่พุ่งทะยานลงมาก็รีบซัดแผ่นหินออกไป วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าส่องแสงสว่างที่แผ่นหินทั้งแปด เถาวัลย์สีฟ้าพุ่งออกมารัดตัวปีศาจทั้งสี่เอาไว้ เสียงสะบัดมือดังแว่วอีกครั้ง เนี่ยฟงซัดแผ่นหินออกไปสิบแผ่นรอบกายพร้อมกับซัดฝ่ามือลงพื้น เปรี้ยง ประกายสายฟ้าพุ่งเข้าหาแผ่นหินทั้งสิบ วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าพุ่งออกมาจากแผ่นหินกลายเป็นโดมสีฟ้าครอบปีศาจทั้งสี่ตนเอาไว้ด้านใน หยางเวยแสยะยิ้มเดินเข้าไปในโดมสีฟ้าอย่างช้าๆ หลังจากนั้นก็พุ่งเข้าไปสังหารปีศาจทีละตน เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง
