บทที่ 190.2 ปลดหนี้

บทที่ 190.2 ปลดหนี้

ผู้แปล loop

ดงซูบินถอนหายใจ “พ่อของฉันเองก็เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อนแม่และฉันได้ผ่านสิ่งที่คุณและเสี่ยวเสี่ยว กำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ เราสูญเสียหัวหน้าครอบครัวไปและยังมีหนี้สินอีกมากมาย แต่เรายังคงจัดการและผ่านมันได้ ฉันมั่นใจว่าคุณก็ทำได้เช่นกัน”

ในที่สุดหยูเหม่ยเสี่ยว ก็เข้าใจแล้วว่าทำไมหัวหน้าซูบินถึงช่วยเธอและลูกสาวของเธอ "คุณเป็นคนดี."

ดงซูบินหัวเราะและปัดมันออก

หลังจากนั้นไม่นานหยูเสี่ยวเสี่ยวก็กลับมาพร้อมใบเสร็จและพยาบาลก็เปลี่ยนหยดน้ำ

ดงซูบินมองไปที่นาฬิกาของเขา “อยากทานอะไรมื้อเที่ยงกันไหม เดีย่วมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง?”

หยูแหม่ยเสี่ยว โบกมืออย่างรวดเร็ว “ไม่…ให้…ให้เสี่ยวเสี่ยวไปกันเถอะ”

ดงซูบินมองไปที่หยูเสี่ยวเสี่ยว “ถ้าฉันปล่อยคุณสองคนไปคุณจะพยายามประหยัดเงิน เสี่ยวเสี่ยวเธออยากกินอะไร”

หยูเสี่ยวเสี่ยว มองไปที่แม่ของเธอและพูดอย่างระมัดระวัง “หนูอยากจะให้แม่ดื่มซุปไก่ หนูได้ยินมาว่ามันดีต่อสุขภาพของเธอ หนูเอง…แค่กินขนมปังธรรมดาก็ได้”

ดงซูบินลูปหัวหยูเสี่ยวเสี่ยว "หนูเป็นเด็กดี. อยู่ที่นี่กับแม่ของหนูเถอะเดียวฉันไปหาช้าวมาให้”

หยูเหม่ยเสี่ยว ขอบคุณอย่างสุดซึ้ง “หัวหน้าซูบินขอบคุณมาก”

ดงซูบินโบกมือและถามพยาบาลเกี่ยวกับอาการของหยูเหม่ยเสี่ยว ก่อนที่จะออกไปที่ร้านอาหารใกล้ ๆ ร้านอาหารนั้นไม่ได้ขายซุปไก่ แต่ ดงซูบินเสนอที่จะจ่ายเงินเพิ่มและเจ้านายขอให้ครัวเตรียมให้เขา ในขณะที่รอซุป ดงซูบินทานอาหารกลางวันที่นั่นและยังซื้อกับข้าวและข้าวอีกสองสามอย่างกลับไปที่โรงพยาบาล

หยูเสี่ยวเสี่ยว กลืนน้ำลายของเธอเมื่อเธอเห็นเนื้อสัตว์ เป็นเวลานานแล้วที่เธอกินเนื้อสัตว์และเริ่มกลืนอาหารลงไป

น้ำตาของหยูเหม่ยเสี่ยวเริ่มเอ่อคลอขณะที่เธอมองไปที่ลูกสาวของเธอ เธอรู้สึกเสียใจที่ลูกสาวของเธอไม่สามารถให้เธอกินอาหารได้เต็มอิ่มในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา

ดงซูบินเติมซุปไก่ในชามให้ หยูเหม่ยเสี่ยว “หมอบอกว่าคุณไม่ควรดื่มซุปไก่มากเกินไป แต่ชามเดียวคงไม่เป็นไร คุณทั้งคู่ขาดสารอาหารและควรกินให้มากกว่านี้”

หยูเหม่ยเสี่ยว ขอบคุณ ดงซูบินอีกครั้งและเริ่มดื่มซุปช้าๆ

ดงซูบินซื้ออาหารมากมายให้พวกเขาและในที่สุดก็มีเหลืออยู่บ้าง หยูเสี่ยวเสี่ยวปิดฝาภาชนะด้วยของเหลืออย่างระมัดระวังและวางไว้ในตู้เล็กข้างเตียง เธออยากจะเก็บไว้กินมื้อเย็น แต่ดงซูบินสั่งให้เธอโยนของเหลือทิ้ง เมื่อเห็นหยูเหม่ยเสี่ยว และหยูเสี่ยว ไม่สามารถทนได้ที่จะทิ้งมันไป ดงซูบินกล่าว “ที่นี่ไม่มีตู้เย็นและอาหารอาจจะบูดได้”

หยูเสี่ยวเสี่ยวมองไปที่ของเหลือในถังขยะ "ทุกอย่างปกติดี. แม่และหนูทำสิ่งนี้เสมอและเราก็ไม่ป่วย”

ดงซูบินหันมามองหยูเหม่ยเสียวด้วยและขมวดคิ้ว

หยูเหม่ยเสี่ยวกอดลูกสาวของเธอและเริ่มน้ำตาไหล “บางครั้งเมื่อเราไม่มีเงินเราจะไปร้านอาหารเพื่อขอของเหลือ”

ดงซูบินถอนหายใจ เมื่อเทียบกับสิ่งนี้แม่และลูกสาวดงซูบินและแม่ของเขาชีวิตดีกว่ามาก อย่างน้อยพวกเขาก็ยังมีอาหาร ฉันควรทำอย่างไรดี? สิ่งเลวร้ายจะเกิดขึ้นกับพวกเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้หากพวกเขายังคงใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป ช่วยพวกเขา? แต่หนี้ของเธอคือ 1 ล้านหยวนและตอนนี้ฉันไม่มีเงินมากมาย

ดงซูฐินคิดว่าเขาควรจะช่วยพวกเขาหรือไม่เมื่อชายวัยกลางคนที่มีหนวดเข้ามาในวอร์ด เขามองไปที่หยูเหม่ยเสี่ยว และหยูเสี่ยวเสี่ยว “ฉันมองหาเธอที่โรงแรมและได้ยินว่ารถพยาบาลส่งเธอมาที่โรงพยาบาล คุณเป็นอะไรอย่างงั้นหรอ”

หยูเสี่ยวเสี่ยวรู้สึกกลัวและกอดแม่ของเธอไว้หยูเหม่ยเสี่ยว ตอบเบา ๆ “ฉันเป็นหวัดนิดหน่อย”

ชายคนนั้นพยักหน้าและตอบกลับ "โอเค. เธอหาเงินได้เท่าไหร่และเมื่อไรจะคืนเงินฉันสักที”

หยูเหม่ยเสี่ยวเองตอบอย่างอ่อนแรง "ตอนนี้เองฉันก็กำลังทำงานอย่างหนักเลย. โปรดให้เวลาเราอีกสองสามวัน”

ชายคนนั้นตอบอย่างมีน้ำโห “แล้วเมื่อไรกันล่ะ? เธอเป็นหนี้เรา 1 ล้านและแม้ว่าเธอจะทำงานมาตลอดชีวิตเธอก็ไม่สามารถชำระหนี้ทั้งหมดของเธอได้หรอก หยูเหม่ยเสี่ยวอย่าลืมนะว่า ถ้าผ่านไปอีกปีหนี้ของเธอก็จะไม่ใช่ 1 ล้าน มันจะเพิ่มขึ้นเป็น 2 หรือ 3 ล้าน เธอจะตอบแทนเราอย่างไร ฟังฉัน. ฉันจะช่วยเธอหางานที่ไนต์คลับ มันจะมีรายได้พอมาชดใช้หนี้ของเธอได้”

หยูเหม่ยเสี่ยว ตื่นตระหนก “ฉัน…ฉันจะไม่ไป” เธอรู้ว่า 'งาน' ที่ไนต์คลับคืออะไร

ชายคนนั้นพูดว่า:“เธอไม่อยากไปเหรอ? แล้วลูกสาวของเธอจะไปไหม!”

หยูเสี่ยวเสี่ยว เริ่มร้องไห้ “แม่…”

หยูเหม่ยเสี่ยวกอดลูกสาวแน่น “ลูกสาวของฉันก็จะไม่ไป! ฉัน…ฉันจะหาวิธีหาเงินมาคืนคุณเอง!”

ดงซูบินเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นและมองไปที่ชายวัยกลางคนคนนั้น “คุณเป็นเจ้าหนี้ของเธอ?”

ชายวัยกลางคนประหลาดใจเพราะเขาคิดว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นญาติของผู้ป่วยเตียงข้างๆกับหยูเหม่ยเสี่ยว "คุณคือใคร?" เขารู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้ดูน่าตาคุ้น

ดงซูบินหัวเราะ “คุณเองคงจะเป็นคนที่ปล่อยเงินกู้ให้กับสามีของพี่หยูสินะ? ฮ่าฮ่าหรือว่าเป็นท้วงหนี้?”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ? หรือว่า คุณเป็นญาติกับเธอ?” ชายคนนี้เคยเป็นเจ้านายของสามีของหยูเหม่ยเสี่ยว และรู้ว่าสามีของ หยูเหม่ยเสี่ยว มีภรรยาและลูกสาวที่สวยมาก เขาปรารถนาที่จะเอาพวกเธอมาเป็นเมีย เมื่อพวกเธอไม่สามารถชำระหนี้เขาจะพาหยูเหม่ยเสี่ยวและลูกสาวของเธอเป็นค่าตอบแทน แต่หลังจากนั้นไม่นานธุรกิจของเขาก็ล้มละลายและต้องการเงิน

ดงซูบินหัวเราะ “การรักษาความปลอดภัยสาธารณะประจำเขตของเรากำลังจับพวกนักท้วงหนี้ผิดกฎหมายในขณะนี้ คุณกำลังถามว่ามันเกี่ยวอะไรกับฉันอย่างงั้นหรอ? คุณต้องการจะมีปัญหาหรือยังไง”

ดวงตาของหยูเหม่ยเสี่ยวสว่างขึ้นและมองไปที่ดงซูบินเพื่อขอความช่วยเหลือ “หัวหน้าซูบินสามีของฉันได้ยืมเงิน 400,000 หยวนจากเขาและส่วนที่เหลือเป็นดอกเบี้ย”

ดงซูบินตอบ “โอ้หนี้จะกลายเป็น 1 ล้านภายในครึ่งปี? เอาล่ะ. แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่นายจะถูกตัดสินจำคุกหัวโตแล้ว”

ชายวัยกลางคนตกตะลึง หัวหน้าซูบิน? เขาอาจจะเป็นข่าวลือ…หัวหน้าดงผู้ต่อสู้กับ 7 อันธพาล? เวรเอ๋ย! ในที่สุดเขาก็จำ ดงซูบินได้  ในตอนนี้ดงซูบินถูกโพสต์ไปที่เคาน์ตี เขาได้เข้าไปที่เว็บไซต์ของสำนักงานความปลอดภัยสาธารณะ และเห็นภาพของ ดงซูบิน! เขาตื่นตระหนกและรู้ว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่สามารถโกรธเคืองได้ “หัวหน้าซูบินผมไม่ใช่คนท้วงหนี้ใดๆ สามีหยูเหม่ยเสี่ยว เองก็เห็นด้วยกับดอกเบี้ยนี้เมื่อเขายืมเงินจากฉัน เราได้ลงนามในข้อตกลงแล้ว”

ดงซูบิน ตอบ “คุณไม่รู้หรือว่ากฎหมายไม่ยอมรับข้อตกลงเหล่านี้? อะไรตอนนี้? คุณยังต้องการให้พี่สาวหยูทำงานที่ไนต์คลับอย่างงั้นหรอ? ฉันสนใจที่จะรู้ว่าคุณมีงานอะไรให้เธอที่ไนต์คลับ?”

ชายวัยกลางคนเหงื่อออก “เอ่อ…พนักงานเสิร์ฟ…”

ดงซิบนโบกมือ “เอาล่ะ. หยุดพูดเรื่องไร้สาระ สามีของเธอยืมมาจากคุณเท่าไร”

“400,000.”

“หลังจากหักเงินที่เธอจ่ายไปแล้วตอนนี้หนี้เท่าไหร่?”

ชายวัยกลางคนรู้ว่าหัวหน้าซูบินตั้งใจจะช่วยหยูเหม่ยเสี่ยว “210,000.” เขากัดฟันและพูดต่อ “หัวหน้าซูบินผมไม่กล้าทำให้คุณโกรธหรอก แต่เธอยังคงต้องชดใช้หนี้ของสามี ดี…ผมจะไม่ยุ่งกับเธอเลยถ้าเธอคืนเงินส่วนที่เหลือได้ฉันจะฉีกสัญญาทันที” เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่หัวหน้าซูบินทำในเขตและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอม

น้ำตาของหยูเสี่ยวเหม่ยหยุดลงเมื่อเธอได้ยินว่าหนี้ของเธอหายไปจาก 1 ล้านเป็น 210,000 หยวน

ดงซูบิน ยักหน้าและมองไปที่หยูเสี่ยวเหม่ย “พี่หยูฉัน จำได้ว่าคุณมีญาติห่าง ๆ ที่ทำธุรกิจในปักกิ่ง? คุณช่วยขอยืมเงินเธอไปใช้หนี้ก่อนได้ไหม” หยูเหม่ยเสี่ยว ตะลึง เธอไม่มีญาติในปักกิ่ง แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ดงซูบินก็บอกผู้ชายคนนั้น “ฝากชื่อและเลขที่บัญชีธนาคารของคุณ เงินควรจะเข้าบัญชีของคุณในบ่ายวันนี้หรืออย่างช้าที่สุดภายในวันพรุ่งนี้”

ชายคนนั้นเขียนหมายเลขบัญชีธนาคารของเขาและจากไป

หลังจากชายคนนั้นจากไปหยูเหม่ยเสี่ยวกล่าว “หัวหน้าซูบินฉัน…ฉันไม่มีญาติที่ทำธุรกิจ ฉัน…”

ดงซูบินไม่ตอบเธอและเดินออกจากหอผู้ป่วยฉุกเฉินเพื่อโทรหา ฉูหยวนสำหรับเรื่องนี้ดงซูบินที่จะใช้เงิน 1 ล้านคงจะเป็นปัญหาในขณะที่ บริษัท ประมูลเพิ่งเริ่มต้น แต่ 210,000 ไม่ได้เป็นอะไรสำหรับดงซูบิน “สวัสดีฉูหยวน? เรามีเงินในบัญชีเท่าไหร่”

ฉูหยวนตอบ “เงินส่วนใหญ่ถูกลงทุนใน บริษัทไปหมดแล้ว และมีเงินเหลือเพียง 400,000 หยวนเท่านั้น นายถามทำไม?”

ดงซูบิน กระแอมในลำคอ “เอ่อ…ฉันต้องการเงิน 210,000.”

ฉูหยวน หยุดชั่ววินาทีและตอบกลับ "ตกลง. ฉันจะโอนให้นายเดี๋ยวนี้”

"ฮะ? เธอไม่ได้ถามว่าทำไมฉันถึงต้องการเงิน”

“ฮ่าฮ่านายต้องมีเหตุผลของนาย นอกจากนี้นี่เป็นเงินของนายและฉันจะจัดการให้นายเท่านั้น”

“อ่า…ฉันบอกว่าเงินในบัญชีเป็นเงินของเรา ตกลง. ฉันจะให้ชื่อและหมายเลขบัญชีแก่เธอ แค่โอนเงินให้เขาก็พอ.”

"ตกลง." หลังจากสังเกตหมายเลขบัญชี ฉูหยวนกล่าว “การโอนเงินระหว่างจังหวัดจะมีความล่าช้า แต่เงินควรจะน่าจะเข้าบัญชีก่อน 18.00 น. ของวันนี้”

หลังจากชำระสิ่งนี้แล้วดงซูบินก็กลับไปที่วอร์ด

หยูเหม่ยเสี่ยวกล่าวอย่างกังวล “ตอนนี้ฉันไม่สามารถหาเงินได้ 210,000 คน ถ้าฉันหาเงินไม่ได้ภายในวันพรุ่งนี้…”

ดงซูบินตบไหล่เธอและช่วยให้เธอนอนหงายบนเตียง “พี่หยูฉันรู้ว่าคุณไม่มีญาติที่ทำธุรกิจ ฉันโกหกเขาและได้ช่วยคุณล้างหนี้ เขาควรจะได้รับเงินในบ่ายวันนี้ ตอนนี้คุณสองคนหมดหนี้แล้วนะ”

หยูเหม่ยเสี่ยว ตะลึง “คุณ ... จริงจังไหม”

“ฮ่าฮ่าจำเป็นต้องโกหกคุณด้วยอย่างงั้นหรอ”

“แต่… แต่…” หยูเหม่ยเสี่ยวพยายามปฏิเสธจากดงซูบิน “เราไม่สามารถรับเงินของคุณได้”

ดงซูบินหัวเราะ “พี่หยูหยุดจินตนาการถึงสิ่งต่างๆ ฉันไม่มีแรงจูงใจอื่น ๆ คุณทั้งคู่ทำให้ฉันนึกถึงตัวเองเมื่อหลายปีก่อน ฉันเคยผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาแล้วและฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรตอบแทนคุณเลย” ดงซูบินรู้ว่า หยูเหม่ยเสี่ยวคิดว่าเขากำลังต้องการเธอและลูกสาวของเธอ ดงซูบินช่วยพวกเขามากขึ้นด้วยความสงสารและต้องการให้พวกเขาทรมานน้อยลง

หยูเหม่ยเสี่ยวไม่ได้คาดหวังว่าหนี้ของเธอจะถูกล้างในเร็ว ๆ นี้ น้ำตาของเธอกลิ้งลง “หัวหน้าซู…เรา…เรา…”

ดงซูบินยืนขึ้น “เอาล่ะ. ดูแลตัวเอง. ฉันไปก่อนล่ะ”

ขณะที่ดงซูบินกำลังเตรียมตัวออกไปเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างและหันกลับมา

หยูเหม่ยเสี่ยว และ หยูเสี่ยวคุกเข่าอยู่บนพื้นและหันหน้าเข้าหาดงซูบิน

ดงซูบินช่วยพยุงพวกเธออย่างรวดเร็ว “อย่าทำอย่างนี้ พี่สาวคุณไม่สบายอยู่”

หยูเหม่ยเสี่ยว ร้องไห้ "ขอบคุณ! ขอบคุณมาก!"

หยูเสี่ยว ก็ร้องไห้เช่นกัน!