บทที่117:ลอบโจมตี? (ฟรี)
S.P.P บทที่ 117: ลอบโจมตี?
บทสนทนาสั้นๆนั้นได้ดังขึ้นในที่มืดอย่างแผ่วเบา
เสียงกัปตันของพวกเขานั่นเต็มไปด้วยความเฉยเมยและอำนาจที่เหนือกว่า,นอกจากนี้เขายังเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งในศักดิ์ศรีและมีชื่อเสียง
ในน่านน้ำนี้นั้นสามารถกล่าวได้ว่ากัปตันของพวกเขานั้นอยู่ในจุดสูงสุดแม้แต่กองทัพเรือก็ยังเกรงกลัวในพลังของเขา
เรือที่ซ่อนอยู่ในทะเลนั่นได้เคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ,ไม่เหมือนกับบนเรือของโรแกนนที่มีแสงเทียนอยู่บนเรือ,เรือลำนี้นั้นมืดสนิทและเมื่อผสมผสานบรรยากาศในตอนนี้มันแทบไม่มีเงาหรือรูปร่างที่สามารถมองเห็นได้เลย,ต้องอยู่ใกล้จริงๆถึงจะมองเห็นพวกเขาได้
บนรูทดราก้อน
เจสันได้มองไปที่อาหารพร้อมกับน้ำลายของเขาที่กำลังไหลออกมา,โรแกนนั้นกำลังพูดถึงการฉลอง,เมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเขาไปถึงอลาบัสต้านั้นเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรอบตัวเขา
เมฆได้ปกคลุมเต็มท้องฟ้าจนบดบังแสงจันทร์,ในทะเลอันมืดมิดนี่มีเพียงแสงเทียนบนรูทดราก้อนเท่านั้น
“กินได้!”
มันพึ่งผ่านมาเพียงครู่เดียวเท่านั้น,แต่สำหรับเจสันมันดูยาวนานมากและในที่สุดโรแกนก็ได้ตะโกนคำที่เขารอคอยออกมา
“ฮ่าๆๆๆ!,ในที่สุดก็กินได้ซะที”
เจสันได้หัวเราะออกมาแล้วหยิบจานอาหารไป
ครู่หนึ่ง,ทุกคนนั้นก็ต่างมีจานอาหารของตัวเอง,โรแกนนั้นทำอาหารเก่งมากดังนั้นจึงไม่มีใครสนใจเรื่องอื่นนอกจากเรื่องอาหาร
ชื่อของพระเจ้าแห่งอาหารนั้นมันไม่ได้มีไว้เพื่อโอ้อวดอย่างแน่นอน
สิบนาทีต่อมา,รูจก็ใกล้จะกินอาหารเสร็จแล้ว,เธอนั้นมีความสุขมาก
มันเป็นเรื่องดีที่ได้กินและดื่มในตอนที่อารมณ์ดี
มันดีมากจริงๆที่ได้ใช้ชีวิตแบบนี้
มีแค่เจสันคนเดียวเท่านั้นที่กำลังกินอาหารที่เหลืออยู่บนจาน,อาหารนั้นมันไม่เคยเพียงพอสำหรับเขา,เพราะเขากินมากเกินไป
เจสันนั่นรู้ดีว่าเขาสามารถกินได้เยอะ,แต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะทำอย่างนั้นเพราะอาหารอขงทุกคนนั้นอาจจะไม่พอ,เว้นแต่ว่าพวกเขาจะเจอเรือลำอื่นเข้า
“เจสัน,นายมีหน้าที่ทำความสะอาด!”
ประโยคนี้ทำให้ใบหน้าของเจสันนั้นดูขมขื่น
เจสันเป็นคนที่แข็งแกร่งและมีค่าหัวถึง 110 ล้านเบรี,แต่บนเรือเขาเป็นแค่คนที่ถือหางเสือเรือและทำงานบ้านต่างๆ
“โอ้,ฝากด้วยนะเจสัน!”
รูจได้ยิ้มกว้างและหัวเราะออกมา,จากนั้นเธอก็ได้จากไปพร้อมกับเจ้านายตัวน้อย
เจสันได้ส่ายศีรษะของเขาและก้มลงทำความสะอาด,ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
“มีลมที่นี่ได้ยังไง!”
“ไม่สิ,มันมีทรายเข้าตาฉันได้ยังไง!”
เจสันได้ขยี้ตาและเอาเม็ดทรายเล็กๆออกมา,เขานั้นไม่ได้สนใจอะไรมากเขาเอาจานบนโต๊ะไปที่ห้องครัวจากนั้นเขาก็สวมถุงมือและเริ่มทำความสะอาด
ในขณะนั้นเอง,โรแกนก็ได้ถือดาบหยวนหงและนั่งไขว่ห้าง
เขารู้สึกได้ถึงลมทะเล,ดวงตาของเขาได้หดแคบลงเล็กน้อย
“ลมทะเลในคืนนี้ค่อนข้างแรง”
อย่างไรก็ตาม,เขาไม่ได้สนใจเขาได้หลับตาและเริ่มทำสมาธิ
หลังจากสร้างกำลังภายในที่เหมาะกับเขาได้แล้วกำลังภายในของเขานั้นก็ยอดเยี่ยมขึ้นมากหลังจากการเชื่อมต่อของดวงดาวทุกดวงตามลำดับของศิลปะการต่อสู้,เขาก็แน่ใจว่าเขาได้ไปถึงระดับปรมาจารย์ขั้นที่หนึ่งแล้ว
“ปัญญามังกรคชสาร,วิชาดาบ,เนตรวงแหวน, ศิลปะการต่อสู้และฝ่ามือยูไล,พลังเหล่านี้นั้นเพียงพอสำหรับฉันในตอนนี้แล้ว!”
เมื่อหลับตาลงโรแกนก็เริ่มเข้าใจถึงความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้
ถ้าให้เปรียบเทียบกับความแข็งแกร่งในโลกโจรสลัดนั้น,เขาก็ยังไม่ได้มั่นใจเกี่ยวกับทักษะและเทคนิคของโลกศิลปะการต่อสู้มากนัก,ตัวตนและความสามารถของทั้งสองโลกนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
โลกวันพีชนั้นมันเป็นวรรณกรรมของญี่ปุ่น,แล้ววรรณกรรมของจีนและญี่ปุ่นมันมีช่องว่างขนาดไหน?,หากไม่มีการทดสอบจริงๆก็คงไม่มีใครสามารถแยกความแตกต่างของทั้งสองได้
“ในแง่ของความแข็งแกร่งนั่นฉันน่าจะมาถึงระดับของโจรสลัดที่มีค่าหัว 200 ล้านแล้ว,แต่มันก็เป็นเพียงแค่การคาดเดาเพียงเท่านั้น”
“ท้ายที่สุดแล้ว,ค่าหัวของโจรสลัดนั้นบางครั้งมันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของพวกเขาเพียงเท่านั้น,แต่มันยังเกี่ยวกับความเลวร้ายและการกระทำที่เลวทรามของพวกเขา”
“ไม่มีหลักเกณฑ์เฉพาะสำหรับค่าหัวมันอาจจะเป็นเพราะความแข็งแกร่งของโจรสลัดคนนั้นจริงๆก็ได้,แต่ในบางครั้งมันก็เกี่ยวกับอาชญากรรมที่เขาก่อขึ้นมา”
โรแกนนั้นมีความเข้าใจเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้,ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เป็นถึงน้องชายของราชาโจรสลัดและยังเป็นโจรสลัดยุคสมัยต่อมา,เขาจึงไม่รู้สึกแปลกใจสำหรับโลกแห่งโจรสลัด
ดูเหมือนว่าโรเจอร์นั้นจะเสี่ยงอันตรายอยู่ตลอดเวลา,แถมยังต้องคอยมาเสียเวลากับไอพวกรัฐบาลโลกที่น่ารังเกียจนั้นอีก,เขานั้นถือว่าเป็นภัยคุกคามครั้งใหญ่สำหรับพวกเขาและความแข็งแกร่งของเขานั้นก็น่าเหลือเชื่อมากจริงๆ,โรแกนนั้นก็ยังมีความรู้สึกสงสัยอยู่เพราะสุดท้ายแล้วไอจำนวนค่าหัวที่เขาคิดมันก็เป็นเพียงแค่การคาดเดาของตัวเขาเอง
“มันยังไม่พอ 200 ล้านนั้น,มันก็เป็นเพียงแค่ค่าหัวของพวกโจรสลัดในครึ่งแรก,เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันเข้าไปสู่โลกใหม่ฉันจะต้องตายเหมือนกับฝูงตั๊กแตนแน่ๆ!”
โจรสลัดนั้นแข็งแกร่งและกองทัพเรือก็เช่นกัน,โจรสลัดนั้นอาจได้รับค่าหัวจากความแข็งแกร่งของพวกเขาจากกองทัพเรือ,แต่กองทัพเรือล่ะเขาจะตัดสินความแข็งแกร่งของพวกเขาด้วยอะไร?
บางทีคนที่แข็งแกร่งก็ไม่ได้มีตำแหน่งที่สูงอะไร,บางคนก็มีความแข็งแกร่งในระดับพลเรือเอกอยู่แล้ว
“ในเวลานี้อาคาอินุและคุซันน่าจะมีความแข็งแกร่งในระดับพลเรือเอกอยู่แล้ว,และพวกเขาก็น่าจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งในไม่ช้า!”
“กองทัพเรือในยุคนี้เป็นยุคที่แข็งแกร่งจริงๆ!”
โรแกนได้ส่ายหัวของเขาอย่างแรง,กองทัพเรือนั้นให้ความสำคัญกับเขามาก
กองทัพเรือในยุคนี้นั้นยังมีทหารเรือชั้นอาวุโสอีกยกตัวอย่างเช่น การ์ป,เซนโงคุ,แขนดำเซเฟอร์ และคนรุ่นใหม่อย่าง คุซัน,อาคาอินุและคิซารุอาจกล่าวได้ว่าด้วยความแข็งแกร่งของพวกเขาเหล่านี้นั้นมันก็เพียงพอแล้วที่จะยับยั้งทุกอย่าง
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่โรแกนค่อนข้างกังวล
ก่อนที่เขาจะมีความแข็งแกร่งที่เพียงพอ,เขาจะต้องอยู่ให้ห่างจากสายตาของกองทัพเรือ,หากเขาถูกจับได้ทุกอย่างก็จะจบสิ้น
โรแกนได้ถอนหายออกมาแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง
เมฆนั้นเริ่มจางหายไป,ดวงจันทร์นั้นได้โผล่ขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมกับแสงสีเงินที่ส่องลงมาตกกระทบกับผิวทะเล
หลังจากนั้นไม่นานดวงตาของเขาก็ได้หดแคบลง
ภายใต้แสงจันทร์นั้น,มันมีเงาบางอย่างกำลังค่อยๆเคลื่อนที่เข้ามาหารูทดราก้อนอย่างช้าๆ,เขาสามารถเห็นรูปร่างของเงานั้นได้อย่างชัดเจน,มันเป็นเรือ!
เรือลำนั้นใหญ่เป็นสองเท่าของรูทดราก้อน,ในตอนนี้มันอยู่ห่างจากรูทดราก้อนไม่ถึงร้อยเมตร
โรแกนได้หันหน้าไปรับแสงจันทร์พร้อมกับมองไปที่เรือที่กำลังแล่นมา,และมองไปที่โจรสลัดพวกนั้นด้วยใบหน้าที่เย็นชา
“น่าสนใจดีนิ,ลอบโจมตีงั้นหรอ?”
ทันใดนั้น,ดวงตาของเขาก็ได้กระพริบและเปลี่ยนเป็นดวงตาที่มีสีแดงเลือดปรากฏขึ้นมา,ในตอนนี้เขาเห็นร่างของโจรสลัดพวกนั้นได้อย่างชัดเจน
"ฉันกำลังหิวอยู่ดี!"
ติดตามข่าวสารได้ที่เพจThe Soul Purchasing Pirate แปลไทย
