ตอนที่ 1 กลับวังซ่อนเมฆา

ตอนที่ 1

กลับวังซ่อนเมฆา

เปรี้ยง !!

เสียงอัสนีสายหนึ่งพุ่งผ่าลงมากลางสายฝนที่กำลังโหมกระหน่ำลงมาราวกับฟ้าจะถล่ม เพียงแต่ท่ามกลางห่าฝนใหญ่ลูกนี้กลับยังมีหญิงสาวนางหนึ่งกำลังอุ้มเด็กน้อยเดินผ่าลมฝนมายังประตูของวังซ่อนเมฆาด้วยใบหน้านิ่งเรียบราวกับสายฝนและเสียงร้องของเด็กในมือไม่ได้ทำให้นางรู้สึกรู้สาอะไรเลย บนร่างของนางสวมอาภรณ์ขาวบริสุทธิ์แต่ทว่าบนผืนผ้านั้นกลับมีรอยเลือดที่ซึมไปทั่วผืนผ้าจนย้อมเอาเสื้อผ้าแถบหนึ่งกลายเป็นสีแดงฉานราวกับกำลังจะเปลี่ยนอาภรณ์ขาวให้กลายเป็นสีโลหิตไม่มีผิด

"นายหญิง….."ทันทีที่หญิงสาวนางนั้นเดินมาถึงหน้าประตูวังซ่อนเมฆา ประตูวังก็เปิดออกก่อนจะมีกลุ่มหญิงสาวกลุ่มหนึ่งวิ่งลงมาหาด้วยท่าทีเป็นห่วงปะปนกับท่าทีสงสัยว่าเด็กผู้ที่นายหญิงของพวกตนอุ้มมานั้นเป็นใครมาจากไหน และมีเหตุผลอะไรทำให้นายหญิงต้องอุ้มเด็กน้อยคนนี้มาด้วย

"พาเจ้าเด็กนี่ไปดูแลซะ"หญิงสาวผู้อาบไปด้วยเลือดพูดก่อนจะยื่นเด็กที่อุ้มมาตลอดทางให้พวกหญิงสาวตรงหน้าแทน แต่ถึงจะยื่นออกไปพวกหญิงสาวตรงหน้านางก็เอาแต่ทำหน้างงมองกันไปมองกันมาด้วยท่าทีไม่เข้าใจ แต่ก็มีหญิงสาวนางหนึ่งเดินเข้าไปรับเด็กคนนั้นมาแต่โดยดี เด็กน้อยผู้นี้แม้จะเปียกปอนไปด้วยฝน ร้องไห้งอแงเพราะความหนาวเย็น แต่ก็เห็นได้ถึงความน่ารักน่าชังได้อย่างชัดเจน เพียงแต่พอมองดี ๆแล้วเหล่าหญิงสาวที่รับตัวเด็กน้อยไปนั้นต่างทำตาโตด้วยท่าทีตกใจ

"นายหญิง นี่มันเด็กผู้ชายนะเจ้าคะ"หญิงสาวที่รับตัวเด็กน้อยไปถามด้วยท่าทีตกใจ วังซ่อนเมฆานั้นเป็นสำนักของสตรีไม่เคยอนุญาตให้ชายใดเข้าพักอาศัย การที่นายหญิงของพวกนางสั่งให้พวกนางพาเด็กคนนี้เข้าไปในวังนั้นน่าตกใจกว่าเลือดที่ติดอยู่ตามตัวนางเสียอีกเพราะถึงอย่างไรเลือดพวกนั้นก็ไม่ใช่เลือดของนาง

"ฟังที่ข้าสั่งไม่เข้าใจหรืออย่างไร ข้าสั่งให้พาเจ้านี่เข้าไป แล้วเลี้ยงดูมันซะ"นายหญิง หงหนิง แห่งวังซ่อนเมฆาพูดด้วยใบหน้าดุดันจนเหล่าหญิงสาวใจหายวาบ ในวังแห่งนี้นายหญิงหงหนิงเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว ไม่มีใครกล้าขัดนางอย่างแน่นอน ทำให้นางสามารถสั่งการเสร็จก็เดินจากไปได้ทันทีโดยไม่ต้องถามความสมัครใจจากพวกนางเลย

"เจ้าค่ะ…."หญิงสาวที่รับตัวเด็กน้อยไปก้มหัวรับปากทันทีเช่นเดียวกับบ่าวคนอื่น ๆที่พากันก้มหัวลงรับคำสั่งจากนายหญิงของตนอย่างเคร่งครัด เพียงแต่พวกนาง ไม่มีใครเลี้ยงเด็กเป็นเลยนี่นา สำนักของพวกนางนั้นรับคนมาจากการเดินทางของเหล่ศิษย์อาวุโสหรือศิษย์ทั่วไปของสำนัก แม้พวกนางจะเข้ามาในวัยเด็ก แต่ก็ไม่ได้เด็กขนาดนี้ แถมกฎของสำนักยังระบุไว้ชัดเจนว่าห้ามมีความสัมพันธ์ชู้สาวกับบุรุษเพศอีกต่างหาก ทำให้คนในสำนักต่างครองโสดไม่มีใครมีลูกเลยแม้แต่คนเดียว พูดง่าย ๆก็คือในวังซ่อนเมฆาแห่งนี้ไม่มีใครเคยเลี้ยงเด็กอ่อนมาก่อนเลยนั่นเอง

"พี่หญิง แล้วพวกเราจะทำยังไงดีล่ะ"เหล่าศิษย์ในสำนักต่างหันมามองหญิงสาวผู้อุ้มร่างของเด็กน้อยเอาไว้ด้วยท่าทีอึ้ง ๆ ยามนี้ไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียวที่จะกล้าตอบอะไรออกไป

.

.

.

"แว๊……."

"พี่หญิง...พี่หญิง....แบบนี้ข้าต้องทำยังไงเจ้าคะ"หญิงสาวนางหนึ่งที่กำลังดูแลเด็กน้อยอยู่นั้นร้องถามออกมาด้วยท่าทีตื่นกลัว อยู่ ๆเด็กน้อยในอ้อมกอดก็ร้องไห้ออกมาเสียงดังอย่างกับได้รับบาดเจ็บทำเอาพวกนางไม่ทราบจะทำเช่นไรดี

"แปลกจัง ทำไมยังไม่หยุดร้องอีกล่ะ"ตู้กู่ หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าพี่หญิงพูดด้วยท่าทีลำบากใจไม่ต่างกัน นางเดินเข้ามาอุ้มร่างของเด็กชายขึ้นก่อนจะพยายามปลอบให้หยุดร้อง แต่ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรเด็กชายก็ไม่หยุดร้องเสียที

"หรือว่านายน้อยจะหิวเจ้าคะ…."หญิงสาวอีกคนถามด้วยท่าทีสงสัย ตั้งแต่เข้ามาเด็กชายก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย แถมไม่ทราบว่าก่อนหน้านี้นายหญิงของพวกนางได้ให้อะไรเด็กน้อยคนนี้กินหรือไม่ แต่ถึงจะพอคาดเดาสาเหตุที่เด็กชายร้องได้ก็เถอะ…

"แล้วเด็กทารกนี่กินอะไรกัน"หญิงสาวนางหนึ่งที่กำลังรุมล้อมเด็กชายร่วมกับศิษย์คนอื่น ๆต่างก็มองหน้ากันไปมา

"ก็..น้ำนมจากมารดาไง"หญิงสาวคนหนึ่งตอบด้วยท่าทีลำบากใจ แน่นอนเด็กทารกย่อมต้องดื่มนมจากอกมารดาอยู่แล้ว แต่… ในหมู่พวกนางแม้จะเป็นหญิงทั้งหมดแต่พวกนางก็ไม่มีน้ำนมให้เด็กชายได้ดื่มหรอก

"ทำไงดีล่ะ จะให้กินอาหารแบบพวกเราก็คงไม่ได้"ตู้กู่หน้าเสียไปทันทีเพราะแม้แค่เรื่องพื้นฐานเช่นนี้นางยังนึกไม่ออก เสียแรงที่ฝึกฝนพลังเซียนมาเป็นเวลานานตัวนางกลับลืมเลือนเรื่องพื้นฐานของมนุษย์ไปเสียได้

"ข้าจะลองไปถามนายหญิงดู…"หญิงสาวนามว่า ฟ้านลี่ ตอบก่อนจะผละตัวออกไปจากวังที่ใช้เลี้ยงดูเด็กชายอย่างรวดเร็ว เพียงแต่วังซ่อนเมฆานั้นเป็นสถานที่ที่ตั้งอยู่บนยอดเขา แถมวังแต่ละทิศนั้นต่างตั้งอยู่กันคนละยอดเขาทั้ง 5 อีกต่างหาก อาศัยเพียงวิชาตัวเบาเท่านั้นเหาะเหินเดินอากาศข้ามยอดเขานับว่าเป็นเรื่องยากลำบากมาก เพียงแต่สำนักซ่อนเมฆากลับมีวิชาตัวเบาที่ร้ายกาจเหนือกว่าสำนักใด ๆแม้การร่อนข้ามเขาจะยากเย็นแต่เพียงอาศัยร่มธรรมดาช่วยพยุง ศิษสำนักซ่อนเมฆาก็ข้ามผ่านยอดเขายอดหนึ่งไปยังอีกยอดหนึ่งอย่างปลอดภัย

"นายหญิง….นายน้อยยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่มาถึง ไม่ทราบว่าศิษย์สมควรให้สิ่งใดแก่นายน้อยดีเจ้าคะ"ฟ้านลี่เข้าไปในห้องของนายหญิงก่อนจะกล่าวคำถามออกไปอย่างตรงไปตรงมา ตัวฟ้านลี่นั้นเป็นศิษย์รุ่นแรก ๆและยังเป็นศิษย์อาวุโส นับว่ามีความใกล้ชิดกับเจ้าสำนักพอสมควร

"ทำไมเจ้าไม่หาอะไรให้เจ้านั่นกินเล่า ข้าสั่งให้พวกเจ้าดูแลมันอย่างดีไม่ใช่หรือไง"นายหญิงหงหนิงพูดด้วยท่าทีดุดัน ดูนางจะโมโหไม่น้อยที่คนในวังของนางไม่ปฏิบัติตามที่นางสั่ง

"ขะ...ข้าเพียงแต่กังวลว่านายน้อยยังเด็ก ไม่อาจทานอาหารปกติได้"ฟ้านลี่ตอบพลางประสานมือคุกเข่าอย่างนอบน้อมต่อหน้านายหญิง เพียงแต่เรื่องอาหารของนายน้อยนั้นต้องคิดเป็นอย่างดีกลัวว่าจะให้อะไรสุ่มสี่สุ่มห้าจะทำให้นายน้อยป่วยไข้ได้

"งั้นนำน้ำนมแกนบัวไปใช้ก็แล้วกัน อย่าให้มันหิวตาย"นายหญิงหงหนิงสั่งโดยไม่หันไปมองทางฟ้านลี่เสียด้วยซ้ำ แต่ทันทีที่ได้ยินสิ่งที่นายหญิงสั่งฟ้านลี่ก็ถึงกับหายใจสะดุดไปอึดใจหนึ่ง

"นายหญิงน้ำนมแกนบัวเป็นของมีค่า ให้กินเป็นอาหารเช่นนี้จะดีหรือเจ้าคะ"ฟ้านลี่ถามด้วยท่าทีตกใจ น้ำนมแกนบัวเป็นของวิเศษช่วยเพิ่มพูนพลังเซียนแถมยังรักษาบาดแผลได้ แม้จะไม่ใช่ของหายากชนิดต้องพลิกแผ่นดินหา แต่ถึงจะเป็นศิษย์ระดับสูงอย่างพวกนางก็มีโอกาสได้ดื่มไม่กี่ครั้งเท่านั้น

"หลังจากนี้ใช้ของมีค่าดูแลเจ้านั่นซะ สำหรับอาหารของมันข้าอนุญาตให้ใช้คลังสมุนไพรของข้าได้ตามใจชอบ"นายหญิงหงหนิงตอบด้วยท่าทีนิ่งเรียบเป็นอย่างมาก ไม่ใช่แค่เรื่องน้ำนมแกนบัวแล้ว คลังสมบัติของหงหนิงนั้นเต็มไปด้วยสมุนไพรล้ำค่า เอามาทำเป็นอาหารให้เด็กคนเดียวแบบนี้มันจะดีแล้วงั้นเหรอ

"รับทราบเจ้าค่ะ…"ฟ้านลี่หยุดคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะก้มหัวรับคำสั่งแต่โดยดี ตอนนี้ถามอะไรออกไปก็เท่านั้น นายหญิงไม่ใช่คนที่จะมาอธิบายสิ่งที่นางจะทำได้ เพียงแต่ทำไมนางต้องดูแลเด็กคนนี้ดีถึงเพียงนั้น แม้แต่องค์ชายองค์หญิงยังไม่ได้กินดีอยู่ดีขนาดนี้เลยเสียด้วยซ้ำ

"น้องฟ้าน….นายหญิงว่าอย่างไรบ้าง"หลังจากฟ้านลี่กลับมายังวังของนายน้อย ตู้กู่ก็เข้าไปหาพลางถามคำตอบจากนางทันที เพียงแต่พอมองดี ๆแล้วกลับพบว่าในมือของฟ้านลี่มีกาน้ำชาใบหนึ่งติดมาด้วย แต่กลิ่นที่ลอยออกมาจากกาน้ำชานั้นกลับไม่ใช่น้ำชาอย่างที่มันควรเป็น

"นายหญิงบอกว่าให้เราใช้ของในคลังของท่านดูแลนายน้อยอย่างเต็มที่ แม้แต่ครั้งนี้ยังสั่งให้ใช้น้ำนมแกนบัวป้อนให้นายน้อยบรรเทาความหิว…"ฟ้านลี่ตอบพลางรินน้ำนมแกนบัวเทลงไปใส่ในถ้วยที่มีจะงอยยื่นออกมาสำหรับป้อนยาผู้ป่วย ตอนนี้มันถูกเอามาใช้ป้อนอาหารนายน้อยแทนเสียแล้ว

"เอ๊ะ….ทำไมนายหญิงถึงต้องทำถึงเพียงนี้ด้วย"ตู้กู่ถามพลางเลิกคิ้วสงสัย เด็กจากไหนก็ไม่ทราบแล้วทำไมนางต้องดูแลขนาดนี้กัน ทั้ง ๆที่นางยังเอาแต่เรียกเด็กคนนี้ว่าเจ้านั่นบ้างมันบ้างไม่หยุด

"หรือว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกของนายหญิง…."ฟ้านลี่พูดออกมาลอย ๆตามสิ่งที่นางคิด แต่ทันทีที่คำนั้นหลุดออกมาตู้กู่ก็รีบเอามือปิดปากฟ้านลี่ทันที

"เจ้าบ้าหรือยังไงถึงพูดแบบนั้นออกมา อยากตายนักเหรอ"ตู้กู่ปิดปากฟ้านลี่แน่น แต่ถึงจะหลุดปากออกมาก็ตาม สิ่งที่ฟ้านลี่พูดออกมานั้นก็เป็นสิ่งที่ศิษย์คนอื่นแอบคิดเช่นกัน เพราะเมื่อปีก่อนเกิดเรื่องนั้นขึ้นกับนายหญิงเสียด้วย