SEEA 17 ฟรี
"เดี๋ยว" เมื่อเห็นว่าเฉินฟานกำลังจะจากไปชายวัยกลางคนก็ยืนขึ้นเพื่อหยุดเขา
เฉินฟานหันศีรษะไป "อะไร? คุณต้องการให้ฉันจ่ายค่ารักษาพยาบาลหรือไม่”
“พี่ชายฝากชื่อไว้ได้ไหม ขอแนะนำตัวเอง. ฉันชื่อ ฮีชาน ปัจจุบันเป็นผู้จัดการแผนกการเงินของ เทียนไห่ชิปปิ้งลิมิเต็ด คนที่คุณเอาชนะคือ เว่ยซ่งเยว่ ผู้ช่วยผู้จัดการแผนกการเงินของ เทียนไห่ชิปปิ้ง”
เฉินฟานอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจที่ชายกลางคนแนะนำตัว เทียนไห่ชิปปิ้งลิมิเต็ด เป็นที่รู้จักอย่างมาก ชาวบ้านเกือบทั้งหมดเคยได้ยินเรื่องนี้ ไม่ใช่ว่า บริษัท จะประสบความสำเร็จอย่างมากจนสามารถจ่ายภาษีหลายร้อยล้านให้กับรัฐบาลท้องถิ่นในแต่ละปี แต่พนักงานของ บริษัท ทำให้ทุกคนกลัว
ในช่วงต้นทศวรรษ 2000 ถ้าคุณถามคนในท้องถิ่นว่าใครคือคนที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองจงหยุนคำตอบก็จะไม่ใช่ทั้งนายกเทศมนตรีวังหรือ หม่ารองเทา ในท้องถิ่นที่ร่ำรวยที่สุด ทุกคนจะบอกคุณว่า เว่ยชิง หลังจากปลดประจำการจากกองกำลังทหารท้องถิ่นในปี 2538 เว่ยชิงถูกย้ายไปประจำสำนักการเดินเรือของเมืองจงหยุนในตำแหน่งเจ้าหน้าที่สำรวจ เมื่อผู้ก่อกบฏกลายเป็นรองหัวหน้าในอีกห้าปีต่อมาเขาถูกเปิดโปงและถูกจับทันทีในข้อหายักยอกเงินสาธารณะ 170,000 หยวน ถ้าเขาไม่ได้เงิน 150,000 หยวนเขาจะต้องถูกจำคุกอย่างน้อยสิบปี
หลังจากที่เขาได้รับการปล่อยตัวจากคุกหนึ่งปีต่อมาสิ่งแรกที่เว่ยชิงทำในบ่ายวันนั้นคือคว้าแท่งเหล็กและพุ่งเข้าไปในบ้านของเพื่อนร่วมงานที่เขาสงสัยว่ารายงานเขา ถ้าคนนั้นอยู่บ้านเขามักจะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนรถเข็น เว่ยชิง ทุบทุกอย่างในบ้านของเขาและยังขู่ว่าจะหักขาของผู้ชาย ในที่สุดเพื่อนร่วมงานของเขาก็กลัวมากจนไม่กล้าโทรแจ้งตำรวจ แต่เขากลับมีคนมาขอร้องเขาและเรื่องก็สงบลง
เนื่องจากอนาคตของเขาถูกทำลาย เว่ยชิง จึงร่วมมือกับเพื่อนร่วมห้องขังสองสามคนและเช่าเรือเพื่อทำการขนส่งทางทะเล ประเทศนี้เพิ่งเข้าร่วมองค์การการค้าโลก (WTO) และอุตสาหกรรมทั้งหมดก็ทะยานขึ้น เว่ยชิง และหุ้นส่วนของเขาขี่คลื่นนั้นและธุรกิจของพวกเขาก็เฟื่องฟู หากเขาทำธุรกิจอย่างซื่อสัตย์รัฐบาลอาจให้เหรียญจากการพลิกใบใหม่ แต่เขากลับลักลอบนำบุหรี่และสุราจากฮ่องกงไปยังมาเก๊า จากนั้นเขาก็ติดสินบนลูกน้องบางคนเพื่อให้หัวหน้าอาชญากรรายใหญ่มาเล่นการพนันบนเรือยอทช์ที่เขาเช่าในขณะที่อยู่ในน่านน้ำสากลตามเส้นทางของเขา
เนื่องจากกฎหมายมีความแตกต่างกันในจุดสิ้นสุดของเส้นทางทั้งสองฝ่ายรัฐบาลฮ่องกงและมาเก๊าจึงไม่สามารถทำอะไรได้ บริษัท ขนส่ง เทียนไห่ ภายใต้ชื่อของ เว่ยชิง มีเรือยอทช์สำหรับเล่นการพนันมากกว่าสอง สามลำที่จดทะเบียนในฮ่องกงและมาเก๊า เขากลายเป็นแบบอย่างของนักเลงในท้องถิ่นหลายคน
“พี่ชายกลัวไหม” ฮีชานหัวเราะ
“ฮึ่ม. แก คนพาล! บอกเราว่าแกเป็นใคร ... ถ้าแกกล้า อุ๊ย! เจ็บเหมือนนรก!” เว่ยซ่งเยว่ นอนอยู่บนพื้นโดยใช้มือทั้งสองข้างปิดหน้า เขาไม่สามารถพูดได้อย่างชัดเจนจากความเจ็บปวด
"กลัว? ฮา! นายคือคนที่ควรกลัว!“เฉินฟาน หยุดและแตะคิ้วของเขา” นายเคยได้ยินชื่อ เฉินหมิงหยา ไหม?”
“เฉินหมิงหยา?” ชายวัยกลางคนเอียงศีรษะและคิดสักพักก่อนจะพูดอย่างไม่แน่ใจ“รองนายกเทศมนตรี?”
“อ๊ะ นายไม่ได้โง่!” เฉินฟานยืด“อา” ให้สูงขึ้น หลังจากปล่อยให้ชายวัยกลางคนแหงนคออยู่พักหนึ่งเขาก็พูดต่อ“อืม ฉันชื่อเฉินซิงเผิงและเฉินหมิงหยา…เขาเป็นลุงคนที่สองของฉัน!” เมื่อเฉินฟานพูดเช่นนี้ชายวัยกลางคนก็เริ่มลังเล ท้ายที่สุดแล้วผู้คนที่สามารถรับประทานอาหารที่นี่มีทั้งเงินหรือฐานะ ใครจะรู้? เขาอาจเกี่ยวข้องกับชายคนที่สามที่สำคัญที่สุดในเมืองจริงๆ
“ถ้าแกเป็นหลานชายของรองนายกเทศมนตรีเฉินจริงๆ ฉันจะปล่อยให้เรื่องนี้สงบลง แต่ถ้าแกกำลังโกหก…” ฮีชานจำเฉินฟานไว้อย่างใจจดใจจ่อเป็นการตอบแทน “จงหยุนไม่ใหญ่หรือเล็กเกินไป ด้วยผู้ใต้บังคับบัญชาของ บอสเว่ย การติดตามใครสักคนจะไม่ยากเกินไป!”
“ไม่ต้องกังวล! แม้ว่านายจะไม่ได้มองหาฉัน ฉันจะมองหานาย ฮึ่มรอจนกว่านายจะถูก บอสเว่ย ขังไว้เมื่อเขากลับมา!” เฉินฟานหยิ่งผยองน้ำเสียงของเขารุนแรงกว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจสอบสวนอาชญากร หลังจากพูดอย่างยากลำบาก เฉินฟาน ก็เดินออกไปอย่างหยิ่งผยองและมองไปที่เพดาน เขาล่าช้าไปเกือบสองนาทีแล้ว เขาต้องออกไปก่อนที่จะมีคนโทรแจ้งตำรวจหรือขอความช่วยเหลือ
“เฉินซิงเผิง, เฉินซิงเผิง …” ฮีชาน ขมวดคิ้วและพึมพำกับตัวเองขณะที่เขาเฝ้าดู เฉินฟาน จากไป
“อะแฮ่ม” ในขณะนั้นเพื่อนนักชิมคนหนึ่งก็ก้าวไปข้างหน้าและพูดกับชายวัยกลางคนว่า“ผู้จัดการ คุณถูกชายหนุ่มคนนั้นหลอก! รองนายกเทศมนตรีเฉินเป็นลูกคนโต เขามีหลานชายเพียงคนเดียวและชื่อของเขาไม่ใช่เฉินซิงเผิง!”
“เอ๊ะเลขาวัง? ทำไมไม่บอกก่อนหน้านี้ คนที่โดนกระแทกนั้นเกี่ยวข้องกับบอสเว่ย! บริกรเรียกผู้จัดการของคุณมาที่นี่ ฉันต้องการตรวจสอบวิดีโอเฝ้าระวัง!”
หลังจากเดินออกไปได้ไม่ไกลเฉินฟานก็หันกลับมาดูว่าไม่มีใครตามเขามา เขาเอามือกุมหน้าอกความกลัวของเขายังคงอยู่ "เวรแล้ว เวรแล้ว! โชคดีที่เขากลัวและไม่กล้าจัดการฉัน!”
รองนายกเทศมนตรีเฉินไม่ใช่ลุงคนที่สองของเขาแน่นอน เขาไม่เคยพบรองนายกเทศมนตรีมาก่อน สิ่งที่เขารู้ก็คือรองนายกเทศมนตรีมีนามสกุลเดียวกับเขา หลังจากพบสถานที่ที่เงียบสงบ เฉินฟาน ก็หยิบเงินออกมาอีกครั้งและนับอย่างระมัดระวังสองสามครั้ง เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าเขาจ่ายเงินในจำนวนที่เหมาะสมแล้ว
การทำตัวให้รวยไม่ใช่เรื่องง่าย เฉินฟานดูนิ่งเฉยเมื่อเขาหยิบเงินออกมาจ่าย แต่เขาได้ประเมินค่าอาหารและสิ่งของที่เสียหายไว้ล่วงหน้า แม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นด้วยตาของเขา แต่เขาก็รู้ได้ด้วยความรู้สึกว่าเขาให้พนักงานเสิร์ฟมากที่สุดสองร้อยหยวน เฉินฟาน มีความรู้สึกไวต่อเงินมาตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อเขาอยู่ในวัยอนุบาลและสามารถบวกเลขได้สูงกว่าสิบขวบ แม่ของเขาจะสอนเขาด้วยเงิน “ถ้าตอนนี้คุณมีสิบเจ็ดหยวนและฉันให้อีกสิบหกคุณมีเงินรวมเท่าไหร่?”
"สามสิบสาม!" เฉินฟาน จะตอบเสียงดังและชัดเจน
“เหี้ย…ทำไมต้องดราม่า” เฉินฟานส่ายหัวและโบกรถแท็กซี่ข้างถนน เขาอยากไปช้อปปิ้งให้สะใจ เขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับสัตว์ร้ายทั้งสองที่ทำลายอารมณ์ของเขา! หลังจากถึงบ้านเฉินฟานก็นอนบนโซฟาและเปิดทีวีด้วยรีโมท เขาอยากดูซีรีส์ที่เขาติดตามชื่อว่า“หอยทากน้อย”
รายการนี้ผลิตและถ่ายทำโดยสถานีโทรทัศน์ท้องถิ่นและแม้ว่าการถ่ายทำจะดูแย่เล็กน้อย แต่ก็มีความสมจริง ตอนแรกซีรีส์ยังไม่เริ่มและข่าวท้องถิ่นยังคงเปิดอยู่ เฉินฟานกำลังจะเปลี่ยนช่องเมื่อเขาเห็นภาพบนข่าว หัวใจของเขาผิดจังหวะ