ตอนที่ 29 ไฟเปลี่ยนมาฉายลงที่เฉียวเมียนเมียน

เฉียวเมียนเมียนพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินจากไป โดยไม่หันกลับมามองพนักงานที่กำลังตกอยู่ในความทุกข์ทรมาน พวกเขาต่างร้องไห้ขอความเมตตา แต่เธอไม่แยแส

เมื่อเห็นว่าเธอไม่สนใจ คำสำนึกผิดของพวกเขาก็กลายเป็นความหวาดกลัว พนักงานพวกนี้เคยคิดว่าเฉียวเมียนเมียนเป็นผู้หญิงอ่อนแอที่ง่ายต่อการข่มเหง แต่ตอนนี้พวกเขาเข้าใจแล้วว่าแท้จริงแล้วเธอไม่ใช่คนธรรมดา

พนักงานหันไปหาเฉียวอันซินด้วยความหวังสุดท้าย

“คุณเฉียวคะ เราทำทุกอย่างเพื่อช่วยคุณนะคะ คุณช่วยพูดกับพี่สาวของคุณให้เราทีเถอะค่ะ”

เฉียวอันซินที่ยืนกอดแขนซูเจ๋ออยู่ เผยสีหน้ากังวลและไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เธอตกตะลึงและไม่พอใจที่เห็นเฉียวเมียนเมียนกลับมาอยู่ในจุดที่เหนือกว่า

ในตอนแรก เฉียวอันซินตั้งใจจะทำให้พี่สาวอับอาย แต่ผลกลับตาลปัตรกลายเป็นว่าเฉียวเมียนเมียนต่างหากที่มีอำนาจและเป็นจุดสนใจ เธอหันไปกระซิบถามซูเจ๋อด้วยความสับสน “พี่ซูคะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ซูเจ๋อก็ไม่ต่างกัน เขาเงียบและซีดเผือด เขามองเฉียวเมียนเมียนที่เดินจากไปด้วยความไม่เข้าใจ ในหัวเริ่มผุดคำถามมากมายเกี่ยวกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

“คุณเฉียวคะ ช่วยพวกเราด้วยค่ะ” พนักงานยังคงร้องขอความช่วยเหลือจากเฉียวอันซิน

แต่เฉียวอันซินรู้สึกหงุดหงิดและไม่สนใจที่จะช่วยเหลือใครอีกแล้ว เธอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ อย่ามายุ่งกับฉัน”

คำพูดของเฉียวอันซินทำให้พนักงานรู้สึกสิ้นหวัง แม้พวกเขาเคยประจบประแจงเธอมาก่อน แต่ตอนนี้เมื่อถูกไล่ออก เธอก็ไม่คิดจะช่วยพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

ความโกรธเริ่มก่อตัวขึ้น อดีตพนักงานบางคนที่เคยยอมสยบต่อเฉียวอันซิน กลับเปลี่ยนไปทันที

“คุณเฉียว คุณทำแบบนี้ได้ยังไง ข้ามสะพานแล้วทำลายสะพานทิ้งเหรอ?”

“ไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้! คุณหลอกใช้เรา แล้วพอหมดประโยชน์ก็โยนทิ้งอย่างงั้นเหรอ?”

เฉียวอันซินถอยหลังด้วยความกลัว หดตัวเข้าสู่อ้อมแขนของซูเจ๋อ “พี่ซูเจ๋อ ช่วยฉันด้วย!”

ซูเจ๋อรีบปกป้องเธอไว้ในอ้อมแขน เขามองอดีตพนักงานเหล่านั้นด้วยสายตาเย็นชา “พวกคุณถูกไล่ออกเพราะตัวพวกคุณเอง อย่ามารังควานอันซิน เธอไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย ถ้าใครกล้าทำร้ายเธอ ผมไม่ปล่อยไว้แน่”

อดีตพนักงานขายต่างถอยหลังด้วยความกลัว เมื่อเห็นซูเจ๋อแสดงท่าทีคุกคาม พวกเขาต่างหมดหวังกับการขอร้องและหันหลังเดินจากไป

หัวหน้าเฉินที่เห็นเหตุการณ์ รีบตะโกนสั่ง “ออกไปเดี๋ยวนี้! ฉันได้แจ้งฝ่ายการเงินแล้ว ไปรับเงินเดือนแล้วออกไปซะ อย่าให้ฉันต้องเห็นพวกเธอในห้างนี้อีก”

อดีตพนักงานต่างร้องไห้และขอความเมตตา แต่หัวหน้าเฉินไม่สนใจอีกต่อไป เขายืนกรานจะไล่พวกเขาออกอย่างไม่ใยดี

เฉียวอันซินยืนอยู่ในอ้อมแขนของซูเจ๋อ ใบหน้าซีดเผือดด้วยความกลัวและความอับอายที่ไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้อีกต่อไป เธอรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้าอย่างยิ่ง ความรู้สึกเหนือกว่าที่เคยมีต่อพี่สาวค่อย ๆ จางหายไป ขณะที่เฉียวเมียนเมียนเดินจากไปอย่างสง่างาม

เมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างสงบลง หัวหน้าเฉินหันกลับมามองเฉียวเมียนเมียนที่เดินจากไปด้วยความเคารพ แม้ในใจของเขาจะยังคงหวาดกลัว แต่ก็รู้ดีว่าตอนนี้พวกเขาต้องเคารพเธอในฐานะที่เธอเป็นผู้หญิงของประธานเหมา

“คุณเฉียวครับ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ขอบคุณที่เตือนพวกเรา”