บทที่ 209
ตลอดระยะเวลาหกวัน ไม่ว่าจะเป็นปีศาจร้ายรูปร่างแปลกประหลาดที่หลายคนไม่เคยพบเจอ หรือแม้กระทั่งสัตว์อสูรรูปร่างสูงใหญ่แค่ไหนขอเพียงหลอกล่อให้อยู่ภายในโดมสีฟ้าล้วนแล้วถูกปราณดาบและปราณกระบี่พุ่งเข้าสังหารตกตายทั้งสิ้น พื้นที่ด้านนอกถูกขยายกว้างขึ้น ตอนนี้กลุ่มคนทั้งหมดได้ยึดเมืองหน้าด่านในเขตแห่งไฟได้แล้ว สภาพภายในเมืองเสียหายเป็นบางส่วน มีหลายคนด้วยกันได้กลับไปนำกำลังของตระกูลเข้ายึดพื้นที่ มีสองตระกูลใหญ่ที่รับอาสาคือตระกูลจงและตระกูลหยางของตระกูลผู้นำกองกำลัง ทางด้านเสี่ยวจูเองตอนนี้กำลังจัดการประทับวงอักขระศักดิ์สิทธิ์รอบกำแพงเมืองเพื่อป้องกันอันตรายจากสัตว์อสูรและปีศาจ หยางเวยเข้าตรวจค้นโรงหลอมได้แผ่นหินหลายร้อยแผ่นด้วยกันเป็นเนี่ยฟงที่ต้องจัดการประทับวงอักขระศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ใช้งาน ค่ำวันนั้นเองเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นได้มีการฉลองเกิดขึ้นเล็กน้อย
ในขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสนานกับงานฉลองได้มีนกยักษ์ตัวใหญ่บินวนอยู่บนท้องฟ้าเหนือเขตเมือง หลายคนตื่นตกใจจ้องมองอย่างไม่วางตา ชั่วน้ำเดือดได้มีคนพุ่งทะยานลงมาด้านล่างสามคน หนึ่งในนั้นเป็นเจ้าสำนักถันลู่จวิ้น และเจ้าสำนักอักขระเต่าดำ เมื่อทั้งสามมาถึงพื้นเสียงคารวะดังกระหึ่ม
“คารวะท่านเจ้าสำนักถันลู่จวิ้นและท่านเจ้าสำนักอักขระเต่าดำ”
เจ้าสำนักถันลู่จวิ้นเอ่ยวาจาตอบรับพร้อมกับเรียกเนี่ยฟงเข้าพบโดยด่วน ไม่นานเนี่ยฟงก็เข้าพบทั้งสามถูกคุยกันได้ไม่นานเนี่ยฟงก็สะบัดมือขวานำบันทึกที่เขียนขึ้นเองเพื่อสำหรับสร้างแผ่นหินให้แก่เจ้าสำนักอักขระเต่าดำพร้อมกับมอบแผ่นหินให้อีกสิบแผ่น เกือบชั่วยามหลังจากพูดคุยเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็กลับมายังที่พัก
“ไอ้หนูเจ้ามั่นใจว่าคนพวกนั้นจะไม่หักหลังเจ้า”
“ต่อให้หักหลังข้าชุดอักขระศักดิ์สิทธิ์พวกนั้นก็หาได้ทำอะไรข้าได้ เพราะข้าสามารถจัดการทำลายพวกมันเพียงแค่ดีดนิ้ว”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าช่างร้ายกาจนัก”
“คงเพราะข้าอยู่กับท่านมานานขอรับท่านลุ่ยกง”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอ้หนูเตรียมตัวเถอะ มีบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา ห่างออกจากที่นี่ทางทิศใต้สามสิบลี้”
“เกิดสิ่งใดขึ้นขอรับ”
“ข้ารับรู้ถึงพลังบางอย่างกำลังมุ่งหน้ามาที่นี่”
เนี่ยฟงขมวดคิ้วทั้งสอง เรียกกิเลนอัสนีออกมา
“พี่ชายหลินฉี รบกวนแจ้งพวกหยางเวยด้วยขอรับ ให้พวกเขามารอข้างบนกำแพงเมืองทางทิศใต้”
กิเลนอัสนีพยักหน้าตอบรับพุ่งไปยังที่พัก ส่วนเนี่ยฟงหันหลังพุ่งทะยานกลับไปหาเจ้าสำนักทั้งสอง เมื่อมาถึงก็รีบขอเข้าพบจากผู้อาวุโสด้านหน้าตึกที่พัก ไม่นานเนี่ยฟงก็นำตัวไปพบในห้องโถงใหญ่
“คารวะท่านเจ้าสำนักทั้งสองขอรับ”
“เกิดสิ่งใดขึ้น”
“มีบางอย่างกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ รบกวนท่านช่วยตรวจสอบด้วยขอรับ”
“ได้เจ้านำทางเถอะ”
“ขอรับ”
เนี่ยฟงพาทั้งสองคนมุ่งหน้ามาที่กำแพงเมืองทางทิศใต้เมื่อมาถึงพวกผู้นำกลุ่มก็มาถึงกันพร้อมหน้ารวมไปถึงกลุ่มผู้ติดตามอีกเล็กน้อย แสงไฟจากตะเกียงและโคมไฟสว่างไสวไปทั่วบริเวณ ชั่วน้ำเดือดก็มีการสั่นสะเทือนของพื้นดินพุ่งมาที่กำแพงเป็นระลอกๆ เนี่ยฟงสะบัดมือขวาสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าทับซ่อนไปที่กำแพงและพื้นดินด้านหน้าเพื่อป้องกันอันตราย หยางเวยถีบเท้าพุ่งทะยานไปตามเกราะสายฟ้าที่เนี่ยฟงสร้าง ซัดแผ่นหินหลายสิบแผ่นสร้างเป็นอาณาเขตป้องกันเอาไว้อีกชั้นหนึ่ง กลุ่มเมฆใหญ่บดบังแสงจากดวงจันทร์ถูกแรงลมพัดผ่านแสงจันทร์สาดส่องลงพื้น มองเห็นปีศาจร้ายจำนวนมากกว่าสิบตน รูปร่างเป็นกระทิงตัวใหญ่ผิวสีแดงก่ำส่วนหัวมีกระดูกขนาดใหญ่ยึดเป็นแกนกลางติดกับลำตัวของมนุษย์ ดวงตาสีแดงก่ำ กรงเล็บสีเงินที่สะท้อนแสงจันทร์ ด้านบนศีรษะเป็นเหมือนเขากวางแหลมคม
หลายคนลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หยางเวยสะบัดมือขวาถือมีดอันแปลกประหลาดในมือแน่นเช่นเดียวกับจงเหรินป้า หยางเฟยและฟางจวินซีที่เรียกอาวุธคู่ใจไว้ในมือ เสี่ยวจูสะบัดมือขวาสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีเขียวไว้ที่พื้นเพื่อรอเวลาใช้งาน ในขณะที่ปีศาจพุ่งเข้ามาโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุดแต่อย่างใด เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมือขวาซัดกระบี่ออกไปถึงสิบเล่ม หยางเวยถีบเท้าพุ่งทะยานติดตามพร้อมกับจงเหรินป้า หยางเฟยและฟางจวินซี ปราณดาบ ปราณมีดและปราณกระบี่พุ่งเข้าปะทะปีศาจร้ายตัวแรกเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงกรีดร้องดังลั่นจนหลายคนต้องปิดหู เถาวัลย์สีเขียวพุ่งเข้ารัดตัวปีศาจเอาไว้
เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งทะยานติดตามใช้ทักษะเหยียบนภาเหยียบไปบนกระบี่ที่ซัดออกมาเป็นทาง สะบัดมือขวาถือดาบสีดำในมือพร้อมเร่งโคจรลมปราณประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากดาบมองเห็นชัดเจน เมื่อเข้ามาถึงปีศาจตัวแรกก็ฟาดฟัน ปราณดาบสีฟ้าพุ่งลงมาประกายสายฟ้าพุ่งเผาทำลายปราณสีดำเสียงปะทะดังสนั่น เปรี้ยง ปราณดาบตัดผ่านลำตัวของปีศาจร้ายขาดกระเด็นร่วงลงพื้น เสียงเฮดังลั่นมาจากเขตเมือง คนที่เหลือก็แยกออกไปสังหารปีศาจด้านหน้าอย่างรวดเร็ว
“ท่านลุ่ยกง ท่านแน่ใจนะขอรับว่าเป็นปีศาจพวกนี้”
“ไม่ใช่ เจ้าของพลังที่ปลดปล่อยออกมาไม่ใช่เจ้าพวกนี้”
เนี่ยฟงขมวดคิ้วทั้งสองแต่ก็หาได้สนใจหันกลับไปช่วยหยางเวยโจมตีปีศาจร้ายอีกตัว เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ในช่วงเวลาไม่นานปีศาจร้ายตกตายไปนับหกตัวแต่ละกลุ่มเร่งสังหารอย่างรวดเร็วแต่ทว่าในจังหวะนั้นเองมีบางอย่างแผ่กระจายออกมากดดันจากด้านนอกหลายคนมีความรู้สึกขยับตัวช้าลง รู้สึกตัวอีกทีก็ถูกบางอย่างวาดผ่าน ร่างกายส่วนบนและส่วนล่างแยกออกจากกันเลือดสีแดงสาดกระจายตกตายหลายคน
“ไอ้หนู มันมาแล้ว”
ทันทีที่ได้ยินเสียงกล่าวของลุ่ยกงเนี่ยฟงก็เห็นหลายคนตกตายลงไปแล้วจึงตะโกนออกมาเสียงดังลั่น
“ทุกคนถอยออกมา”
หลายคนได้ยินเสียงกล่าวของเนี่ยฟงและเห็นเพื่อนของตนตกตายรีบถีบเท้าถอยแต่ทว่าเหมือนถูกบางอย่างฉุดรั้งเอาไว้
“มีบางอย่างรัดขาของข้าเอาไว้”
เนี่ยฟงหรี่ตามองจากด้านบนเห็นปราณสีดำพุ่งไปตามพื้นใครที่ยืนอยู่บนปราณเหมือนจะขยับไม่ได้ เกราะสายฟ้าปรากฏที่ด้านล่างประกายสายฟ้าพุ่งออกมาเผาทำลายปราณสีดำ หลายคนเริ่มที่จะขยับได้รีบถอยหนี ส่วนหยางเวย จงเหรินป้า หยางเฟยและฟางจวินซียังคงคอยโจมตีและสกัดปีศาจร้ายที่ยังคงเหลืออยู่หลายตัวเช่นกัน ดาบสีดำในมือถูกเก็บเสียงสะบัดมือดังแว่วกระบี่สิบเล่มที่ถูกซัดออกมารวมตัวกันเป็นกระบี่เล่มใหญ่พุ่งเข้าโจมตีปีศาจด้านหน้าฟางจวินซี คมกระบี่ตวัดผ่านกระดูกขนาดใหญ่ที่เป็นแก่นยึดร่างกาย ฉับ ร่างกายทั้งสองส่วนกระเด็นหลุดออกจากกัน เป็นเวลาเดียวกันที่ฟางจวินซีถอยออกมาแล้วจ้วงแทงกระบี่ในมือออกไป ปราณกระบี่ประดุจห่าฝนทิ่มแทงโจมตีไปที่ศีรษะของปีศาจ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง
เสียงหัวเราะร้องดังแว่วเข้ามาหญิงชราผู้หนึ่งสวมชุดคลุมสีดำก้าวเดินออกมาจากชายป่าด้านหลังปีศาจร้าย เนี่ยฟงรีบสะบัดมือขวาบังคับกระบี่เล่มใหญ่พุ่งโจมตี แต่ทว่าถูกปราณฝ่ามือสีดำตบเสียงดังลั่น เปรี้ยง กระบี่ทั้งสิบเล่มแตกกระเด็นร่วงลงพื้น หญิงชราจ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา
“ในที่สุดข้าก็ตามหาเจ้าจนเจอไอ้เด็กเวร ดี ดียิ่งนักที่เจ้ายังไม่ตกตายไปเสียก่อน”
เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้วทั้งสองจ้องมองหญิงชราพร้อมกับเอ่ยวาจาสอบถาม
“ท่านแม่เฒ่า ท่านเป็นผู้ใดกันขอรับ”
หญิงชราหาได้กล่าวสิ่งใดดึงชุดคลุมสีดำออกเผยให้เห็นชุดสำนักกิเลนไฟที่ล่มสลายไปก่อนหน้า เนี่ยฟงเองทำได้เพียงยกยิ้มหาได้กล่าวสิ่งใดตอบ ไม่นานก็ได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากด้านหลังเป็นน้ำเสียงของเจ้าสำนักถันลู่จวิ้น
“ฮูหยินฉี”
“ฮูหยินฉี”
เสียงเอ่ยวาจาชื่อของฮูหยินฉีดังแว่วเข้ามา หญิงชราแสยะยิ้มกล่าววาจาตอบรับ
“ยังมีคนจดจำข้าได้ด้วยรึ”
เนี่ยฟงหาได้กล่าวสิ่งใดตอบสะบัดมือขวากำชับดาบสีดำในมือแน่น จ้องมองฮูหยินฉีอย่างไม่วางตา มือซ้ายค่อยๆยกขึ้นมากวักเรียก
“ในอดีตท่านจะเป็นใครก็ช่าง แต่เมื่อท่านขายวิญญาณให้กับปีศาจแล้ว เช่นนั้นก็เตรียมตัวตายเสียเถอะ ข้าจะส่งท่านติดตามสามีและบุตรชายของท่านเอง”
ฮูหยินฉีได้ยินเช่นนั้นก็กรีดร้องด้วยความโกรธแค้น
