Modifier Chapter 7-8
Modifier Chapter 7
"อาา..."ชายคนนั้นส่ายหัวอย่างหนักและพูด"ไม่"
เขาแค่อยากจะเอาประเป๋าของหลินเฟยเท่านั้น.
"เกิดอะไรขึ้น?"ชายคนนั้นสังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ.
"กระทิงตายแล้ว เขาเป็นคนฆ่ามัน"ชายในชุดสูทกล่าวอย่างจริงจัง เขายังจำภาพหัวกระทิงขนาดใหญ่ได้อยู่เลย
ชายกลางคนไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง เขาก็ไม่มีทางเชื่อว่าชายหนุ่คนนั้นสังหารกระทิงได้.
"เขาแค่ต่อยมันหรอ?"
ผู้คนหลายสิบผงะถอยหลัง
มีหญิงสาวคนหนึ่งเริ่มกลัวมากกว่าคนอื่น จะเกิดอะไรขึ้นหากเขาไม่ปล่อยเธอ?
ชายคนหนึ่งก็รู้สึกโชคดีในใจของเขา เพราะเขาไม่ได้ก้าวร้าว ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่อาจเหลือแม้แต่หัวของเขาได้.
"ถ้าเจอกันใหม่รอบหน้าอย่าลืมขอบคุณเขาด้วย"ชายในชุดสูทกล่าว"กระทิงตายแล้วและจากระยะทางรอบๆเราสามารถเดินสำรวจได้มากขึ้น"
ในเวลาเดียวกัน.
หลินเฟยที่เดินออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆแล้ว.
เขากำลังเดินไปตามถนนตามปกติโดยไปยังทิศทางที่มีโรงพยาบาลที่ชายคนนั้นได้ชี้เอาไว้
"มีกระทิงและสัตว์ประหลาดต่างๆอยู่ในนั้น"หลินเฟยพูดเสียงแผ่ว"ฉันควรระวัง บางทีพวกมันอาจจะเป็นศัตรูที่ทรงพลัง"
เขาได้เห็นความหวาดกลัวของผู้คนในซุปเปอร์มาร์เก็ตได้ เมื่อพวกเขาพูดถึงกระทิง
มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้คนหลุ่มหนึ่งหวาดกลัว บางทีระบบโมดีฟายก็ไม่อาจจัดการกับมันได้
"ถ้าเรามีปืน มันจะดีมาก"หลินเฟยคิดกับตัวเอง"เราสามารถยิงมันจากระยะไกลได้ ดังนั้นเราจึงไม่จำเป็นต้องวิ่งเข้าหาศัตรูก่อนที่จะโจมตี"
หลินเฟยมาถึงโรงพยาบาลมันก็เป็นตอนเย็นแล้ว.
"นี่คือโรงพยาบาลของเมือง"เขาเงยหน้าขึ้นมอง โรงพยาบาลเดิมทีที่สะอาดและเป็นระเบียบกลับกลายเป็นตอตะโกเมื่อมองจากด้านนอก.
ดูเหมือนว่าจะมีเพลิงไหม้ที่นี่.
กู๊ๆๆ
ท้องฟ้าเริ่มมืดและลมหนาวเริ่มพัดพา.
หลินเฟยรู้สึกหนาวเล็กน้อย เขาจึงรีบเดินไปที่ทางเข้าโรงพยายามทันที.
ประตูโรงพยาบาลปิดอย่างแน่หนาและมีรอยมือสีแดงเปอะเปื้อนอยู่ ยิ่งมองก็ยิ่งหน้ากลัว เมื่อหลินเฟยเข้ามาใกล้ก็มีบางอย่างเข้ามารัดคอของเขา
"เชือกหรอ?"
เขาเอื้อมมือไปจับมันโดยไม่รู้ตัว มันไม่ใช่เชือกเพราะมันรู้สึกเหนียวเล็กน้อย.
ฟลินเฟยเปิดใช้งานฟังก์ชั่น[perspective]ทันทีและเมื่อมองไปตามสิ่งนี้เขาก็เห็นซอมบี้สูงกว่าสองเมตรยืนอยู่บนหน้าต่างชั้นสามและจ้องมองมาที่เขา.
และลิ้นของมันก็รัดคอของเขาอยู่!
ซอมบี้มองไปที่หลินเฟยที่ประตูอย่างดีใจพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของมัน.
มันได้ฆ่าผู้รอดชีวิตไปกว่าสิบคนด้วยวิธีนี้.
ทุกครั้งที่มันเห็นคนดิ้นไปมาและตะเกียกตะกาย มันให้ความรู้สึกกับตัวมันเองเป็นอย่างมาก เพราะอย่างนั้นมันจึงคิดว่าจะแขวนคอเขาเบื้องหน้าอย่างไรดี
แต่ก่อนที่ความคิดของมันจะได้คำตอบ จู่ๆก็มีพลังมหาศาลเข้าจู่โจมและซอมบี้ก็ตกลงจากชั้นสามทันที!
"นี่มันน่ารังเกียจมากเลย!"
ใบหน้าของหลินเฟยเปลี่ยนไปและคอของเขาก็ถูกพันด้วยลิ้นของเธอ?
เขายื่นมือออกไปจับลิ้นทันทีและดึงมันอย่างแรงและเห็นซอมบี้ที่ชั้นสามตกลงมา.
ปึด!
เขาดึงลิ้นที่พันรอบคอของเขาออกและจับลิ้นที่เหลือด้วยมืออีกข้างก่อนที่จะลากซอมบี้ออกมาจากพงหญ้า.
ซอมบี้ที่โจมตีหลินเฟยตกตะลึง.
ลิ้นของมันถูกดึงออก!
ยิ่งไปกว่านั้น มันยังถูกลากอีกด้วย ชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่กลัวว่ามันจะโกรธหรือไม่?
ด้วยความฉลาดน้อยๆของมัน มันสามารถบอกได้ว่านี่คือสัญญาณของ อันตราย!
มันจึงลุกขึ้นจากพื้นทันทีและต้องการจะไปจากที่นี่ แต่ก็พบว่าไม่ว่ามันจะใช้แรงมากแค่ไหน มันก็ไปได้ไม่ไกลก่อนที่จะไปต่อไม่ได้.
Modifier Chapter 8
มันเป็นพลังที่คาดไม่ถึงของมนุษย์?
"แม่แกเถอะ ไม่มีใครบอกแกหรอว่ามันสกปรก?"
หลินเฟยลากซอมบี้ตัวผอมสูงสองเมตรจนมาถึงด้านหน้าของเขาและชกไปที่ท้องมันอย่างรุนแรง
ตึบ!
ซอมบี้ถูกต่อยที่ท้องจนทะลุและลมจากกำปั้นพัดฝุ่นผงลากยาวจนทำให้โรงพยาบาลข้างหลังเกิดรูมันจนสั่นสะเทือน.
หลินเฟยหยิบลิ้นที่พันอยู่รอบคอของเขาทิ้งและเดินผ่านรูที่เพิ่งเกิดเพื่อเข้าไปในโรงพยาบาล.
การเคลื่อนไหวของเขาดึงดูดความสนใจของผู้รอดชีวิตรอบๆทันที.
ในกลุ่มคนด้านตรงกันข้ามของโรงพยาบาล มีผู้รอดชีวิตหลายคนรวมตัวกันในห้องแห่งหนึ่งและมองไปที่ทิศทางของโรงพยาบาลด้วยความสับสน.
"เกิดอะไรขึ้น?"ชายผมเหลืองถาม ชื่อของเขาคือหลวงหลิง เขาเป็นผู้นำของกลุ่มผู้รอดชีวิตกลุ่มนี้
"ไม่รู้"
คนอื่นๆต่างก็ส่ายหัว.
"ฉันเพิ่งเห็นคนเดินไปที่โรงพยาบาล"มีคนพูดอย่างอ่อนแรง.
"ห๊ะ!"
หวงหลิงตกใจมาก นี่อาจจะเป็นคนแรกที่ต้องการจะไปสวรรค์ เขาถึงถามออกไปอย่างรวดเร็ว"มีกี่คนที่ไป?"
"คนเดียว."
เมื่อได้ยินอย่างนี้ หวงหลิงก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ มีแค่คนเดียว แต่ยังกล้าเข้าโรงพยาบาล
"มันน่าจะเป็นผู้รอดชีวิตจากพื้นที่อื่น เขาไม่รู้สถานการณ์ในโรงพยาบาล ดังนั้นเขาจึงเข้าไปและตาย"เขาหัวเราะเยาะ
"งั้นเราจะเตือนเขาดีไหม?"
ก้อก!
หวงหลิงเขกหัวคนที่พูดอย่างแรง.
"แกโง่หรอ?"
"ยังไม่เข้าใจตรงไหนอีกไหม?"
"ของใช้ในโรงพยาบาลมันก็แค่ของทั่วไป มีผู้รอดชีวิตไม่มากนักในเมืองAแห่งนี้ ทุกคนที่รอดชีวิตอยู่คือ คู่แข่ง"
"แกต้องการเตือนคู่แข่ง?"
หวงหลิงพูดอย่างโกรธๆ"เชื่อไหมว่าฉันจะเตะแกเข้าไปในโรงพยาบาลและปล่อยให้แกตายพร้อมกับเขา!"
ชายคนนั้นก้มหน้าลงและไม่กล้าพูดอะไรอีก.
"ตามแผนที่วางเอาไว้ เราจะเข้าไปในโรงพยาบาลในวันพรุ่งนี้ บางทีคนๆนี้อาจจะเป็นอาหารให้กระทิงได้ และเราจะได้รับเวชภันฑ์ทุกอย่างได้ง่ายๆ!"หวงหลิงหัวเราะเยาะ
ในความมืด
ในโรงพยาบาลค่อนข้างว่างเปล่าและมีแต่ความมืดสนิท มันไม่อาจมองเห็นได้ด้วยการมองเห็นที่จำกัด.
หลินเฟยไม่ได้ปิดการใช้งานฟังก์ชั่น[fluoroscopy]และมองเห็นทั่วโรงพยาบาลอย่างชัดเจน
"ที่นี่มีซอมบี้หลายร้อยตัว"
เขาไม่คิดว่าจะมีซอบบี้มากขนาดนี้ในโรงพยาบาล
"Go through the wall, เริ่มใช้งาน!"
หลินเฟยเดินทะลุกำแพงได้ราวกับมันเป็นพื้นราบและสิ่งกีดขวางทั้งหมดของโรงพยาบาลก็ไม่อาจขวางเขาได้อีกต่อไป.
เขาเดินผ่านกำแพงและซอบบี้ที่ไม่ทันได้มีโอกาสตอบสนองก็ถูกระเบิดด้วยหมัดของเขา ปลายทางของหลินเฟยคือร้านขายยา.
"ที่นี่มีซอมบี้ตัวใหญ่ด้วย"หลินเฟยเห็นกระทิงในร้านขายยา
เพียงแต่ในเวลานี้ เขายังไม่รู้ว่าซอมบี้ด้วยใหญ่นี้คือกระทิง.
เขาจึงพูดเบาๆ"จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีซอมบี้ที่ใหญ่กว่ากระทิงขึ้นไปอีก?"
หลังจากคิดอย่างนั้น เขาก็เดินผ่านกำแพงทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้กระทิงมีโอกาสได้ตอบสนองก่อนที่จะต่อยมันทีเดียวตายและเริ่มเก็บยา.
โดยพื้นฐานแล้วสิ่งที่สุดที่สุดคือต้องเอายาแก้หวัดแก้ไขก่อนเป็นอันดับแรก.
สิ่งที่สุดคัญที่สุดคือสิ่งที่รักษาการติดเชื้อบางอย่าง.
เช่นเดียวกับที่หลินเฟยคิด เขาหยิบมันไปทั้งหมดโดยไม่คิดมาก เพราะเขามีฟังก์ชั่น พร็อพและไอเทมไม่จำกัด.
เขาใส่ยาแก้หวัดลงไปในกระเป๋าเป้และจากนั้นก็ตามด้วยยาแก้ไข้จำนวนนับไม่ถ้วน.
หลังจากหยิบยาส่วนใหญ่ไปแล้ว เขาก็จากไป.
"มันไม่ง่ายเกินไปหน่อยหรอ?"หลินเฟยรู้สึกแปลกๆ คนข้างนอกบอกว่าโรงพยาบาลอันตรายเกินไป แต่ตอนนี้มันใช่หรอ?
เขาคิดว่าจะได้ต่อสู้กับกระทิงอย่างดุเดือด.
