Modifier Chapter 5-6
Modifier Chapter 5
เกิดรอยยิ้มที่เขินอายบนใบหน้าของชายกลางคนอยู่นานกว่าจะกลับมาเป็นปกติ.
ชายวัยกลางคนที่กำลังอ้าปากกว้างและมีคำว่า"วิ่ง"ติดอยู่ในลำคอ.
แม้ว่าเขาจะเป็นคนเถื่อน แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่ถูกทุบตีจนตายได้หรอกนะ?
ในเวลานั้น ขณะที่หลินเฟยนั่งยองๆและมองไปที่ชายกลางคนและพูดว่า"แล้วไอ้กระทิงนี่มันเป็นตัวดีหรือเปล่าหล่ะ?"
ท้ายที่สุด ผมไม่อาจเข้าใจอะไรได้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้ากระทิงกินชายคนนี้ แม้แต่การใช้อะไรเช่น ระบบโมดีฟาย ก็ไม่อาจจัดการกับมันได้หรอกนะ?
ท้ายที่สุดชายกลางคนก็ฟื้นสติและเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มด้านหน้าพลางกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก.
เขาไม่อาจมองเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจนนัก
อาจเป็นเพราะหลินเฟยหันหลังให้แดด ชายกลางคนที่มองย้อนแสงจึงไม่อาจเห็นหน้าของหลินเฟยและเห็นเพียงรูปร่างของเด็กหนุ่มที่น่าจะหล่อเหลา.
"ไม่เป็นไร."
เขาพูดอย่างยากลำบาก.
กระทิงมันจะร้ายกาจแค่ไหน?
เพราะคนที่จะโดนทุบจนตายไม่ใช่เขา แต่เป็นกระทิง.
ในกรณีนี้เขาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร.
กระทิงป่าเถื่อนที่สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คนนับไม่ถ้วนนั้นกลายเป็นเปราะบางเมื่ออยู่ด้านหน้าของชายคนนี้ เขาเป็นพระเจ้าใช่ไหม?
"คุณนี่แปลกจริงๆ"หลินเฟยยืนขึ้นและหันกลับไป.
"ผู้มีพระคุณ!"
ทันใดนั้นชายกลางคนถามเสียงดัง"ผมจะแข็งแกร่งเท่าคุณได้ไหม?"
หลินเฟยหยุดชั่วคราวและไม่หันกลับไปมอง แต่เขาพูดว่า"ผมไม่รู้ แต่ไม่ว่าผมจะแข็งแกร่งแค่ไหน คุณก็ไม่อาจไปถึงได้"
รอยยิ้มแปลกๆค่อยๆปรากฏบนใบหน้าของชายกลางคน
เขาเงยหน้าขึ้นมองและมองไปที่ด้านหลังของหลินเฟยที่รู้สึกว่ามันส่องสว่างไสวออกมา.
"มีผู้รอดชีวิตคนอื่น!"
เมื่อคนในซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆกำลังขนย้ายอาหารได้เห็นหลินเฟยก็อดไม่ได้ที่จะตกใจและหยุดทำทุกสิ่งทุกอย่างอย่างไม่รู้ตัว
เขามีเพือนอีกหรือเปล่า? เป็นคนดีหรือคนชั่ว? หรือเขามาที่นี่เพื่อมาเอาอาหาร? หรือว่าเข้ามาช่วย?
"เพือนของคุณได้รับบาดเจ็บและกำลังรอพวกคุณอยู่ที่มุมสี่แยกด้านหน้า"หลินเฟยกล่าว
"เพือนของเรา?"
ทันทีที่พวกเขาคิดออก เขาก็นึกถึงชายกลางคนที่ออกไปล่อกระทิงทันที
"ต้องล้อเล่นแล้ว?"หลายคนจ้องมองเขา"ไม่มีใครรอดจากเงื้อมือของกระทิงได้!"
หลินเฟยพูด"ผมมาจากตรงนั้นและผมไม่เห็นกระทิงตัวไหนที่คุณพูดถึงเลย"
ผมคาดไว้น้อยๆภายในใจของผมอยู่แล้ว.
ท้ายที่สุด การคงอยู่ของระบบโมดีฟายที่ไม่อาจจัดการได้และไม่มีผลลัพธ์ใดๆที่ทำให้ผิดหวัง
ผู้รอดชีวิตหลายคนมองไปยังกันและกันและพวกเขาก็เห็นว่าหลินเฟยมาจากสี่แยกตอนนี้ ตอนนี้พวกเขาดูไม่กังวลและรู้ว่ามีเพือนของพวกเขาอยู่ที่นั่น.
ดังนั้นสิ่งที่เขาพูดอาจจะเป็นความจริง.
"งั้นผมไปดูสักหน่อย"ชายในชุดสูทพูด"คนอื่นๆเก็บของต่อไป จับตาดูเขาเอาไว้"
เมื่อชายชุดสูทจากไปหลินเฟยก็เดินเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆและเหลือมองไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆพร้อมกับหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมา.
เขาไม่มีระบบช่องเก็บของ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่นำติดตัวไปด้วยตัวเอง จากนั้นเขาก็เริ่มเก็บข้าวของลงในกระเป๋าเป้.
น้ำแร่ขนาด 1.5 ลิตร...เก็บมัน!
บะหมี่สำเร็จรูปรสเนื้อตุ๋น....เก็บซะ!
ขนมบัตเตอร์เค้ก....หยิบมัน!
"ห๊ะ?"
หลินเฟยรู้สึกตกใจที่พบว่าสิ่งของต่างๆจะหายไปหลังจากถูกเก็บไว้ในกระเป๋า แต่ตราบใดที่เขาต้องการเขาก็สามารถนำมันออกมาจากกระเป๋าได้อีกครั้ง
"มันอาจจะเป็นเพราะพร็อพและไอเทมไม่จำกัด?"
วินาทีต่อมา เขาคิดอะไรบางอย่างเขาเปลี่ยนกระเป๋าและเปิดมัน
เขาหยิบของที่เพิ่งยัดลงไปในกระเป๋าเป้ใบก่อนออกมาจากกระเป๋าเป้ใบนี้ได้โดยไม่คาดคิด!
"กระเป๋าเสื้อผ้าใช้ได้ไหม?"
หลินเฟยพยามทำและมันก็ประสบความสำเร็จ.
Modifier Chapter 6
"อย่างนี้ฉันก็ไม่ต้องกังวลว่าจะทำกระเป๋าหายแล้ว"หลินเฟยพึมพำ.
"คุณกำลังทำอะไร?"
ในเวลานั้น หญิงสาวคนหนึ่งเข้ามาจับมือของเขาและมองมาอย่างดุร้าย"อาหารในซุปเปอร์มาร์เก็ตเป็นของเรา!"
"จะดีกว่านี้ถ้าคุณไปซะ"
หลินเฟยพูดอย่างเย็นชา.
แม้ว่าเขาจะเป็นยังไม่ถึงวัยกลางคน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นคนดี เขาเพิ่งมาถึง แถมเขาก็เข้าใจด้วยว่านี่คือจุดจบของโลก
เมื่อเห็นความเย็นชาผ่านสายตาของหลินเฟย หญิงสาวก็สั่นสะท้านและเดินถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่รู้ตัว.
"รอพวกเรามาก่อนเถอะ"ชายคนหนึ่งเดินมาอยู่ข้างๆหญิงสาว เขาดึงเธอออกไป ขณะที่มองหลินเฟยอย่างใจเย็น.
คนอื่นไม่ได้พูดอะไรและไม่มีใครรู้ว่าหลินเฟยมีเพือนคนอื่นๆอยู่แถวนี้หรือไม่.
แถมเขามาที่นี่อย่างมั่นใจ เขาต้องมีเพือนคนอื่นคอยเสริมแน่ๆ.
การใช้ชีวิตในยุคโลกาวินาศ หากคุณไม่ระวัง คุณก็ไม่อาจรอดถึงวันพรุ่งนี้.
"วันนี้วันที่เท่าไร?"หลินเฟยที่จู่ๆก็ถามขึ้นมาทันที เพราะเขาเหลือบมองไปเห็นวันที่ผลิตในอาหาร 17 มีนาคม 2048!
"เดือนที่สามหลังภัยพิบัติ"ชายคนนั้นตอบ.
หลินเฟยพยักหน้าไม่พูดอะไร ก่อนที่จะเก็บอาหารอย่างเงียบๆและหยิบทุกอย่างไปเพียงส่วนหนึ่ง.
ในเวลานี้เขามีการตัดสินใจบางอย่างอยู่ในใจ.
หลังจากที่เอาอาหารแล้ว เขาก็จะไปที่โรงพยาบาลแล้วก็ไปที่ร้านขายเสื้อผ้าเพื่อเอาเสื้อผ้า.
"คุณรู้ไหมว่าโรงพยาบาลอยู่ที่ไหน?"หลินเฟยถาม
"ทางเหนือของเมือง"ชายคนนั้นพูด"อยู่บริเวณด้านซ้ายของเมือง คุณมาจากเมืองอื่นงั้นหรือ?"
ผู้คนมากกว่าสิบคนจ้องมองไปที่หลินเฟยอย่างใกล้ชิด
ความสามารถในการมาจากเมืองอื่น ทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ได้แสดงว่าคนนั้นไม่อาจประเมิณได้ เป็นไปได้อย่างไรที่จะรอดชีวิตได้โดยที่ไม่มีทักษะดีๆ?
"คุณจะไปโรงพยาบาลเพื่อไปตาย?"ชายคนนั้นพูดอีกครั้ง"มันเป็นภัยพิบัติเลวร้ายที่สุดในครั้งนี้ นั่นก็คือโรงพยาบาล เมื่อเกิดภัยพิบัติอย่างนี้น้อยคนนักที่จะรอดจากมันมาได้"
"จากคำอธิบายของผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ มันไม่ได้มีแค่กระทิงเท่านั้น แต่ยังมีพวกกินซากและคนหลงผิดอีกด้วย"
"ถ้าคุณจะไป ฉันกลัวว่ามันจะไม่พอให้พวกมันได้ลับฟัน!"
หลินเฟยหยิบน้ำอัดลมลงไปในกระเป๋าเป้ของเขาและพูดว่า"แม้ว่าจะอันตราย แต่ผมก็จะลองไปดู"
ถ้าวันสุดท้ายมาถึง เมื่อคุณได้รับอาการบาดเจ็บและไม่อาจรักษาได้ทันเวลา คุณอาจจะตายเอาได้.
แม้ว่าคุณจะมีความสามารถที่ใช้ได้ แต่คุณเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง?
"โอ้ เอาของไปซะเยอะเลยแหะ"ชายคนนั้นยิ้มเยาะ"คุณกำลังไปตาย เราจะไม่หยุดคุณ"
สายตาของเขามองไปที่กระเป๋าของหลินเฟย เขาเพิ่งเห็นสิ่งของมากมายถูกยัดเข้าไปในนั้นและกระเป๋าใบนี้ก็ไม่ได้ใหญ่อย่างที่ตาเห็นเท่าไร
แบบนี้มันคืออะไร?
"แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องทิ้งกระเป๋านั่นไว้ที่นี่"ชายคนนั้นคิดในใจ
ในยุคโลกาวินาศ อาหารมีค่ามาก คุณจะให้มันหายไปได้อย่างไร?
ในเวลานี้ผู้หญิงคนนั้นก็พูดว่า"พวกเขากลับมาแล้ว"
เมื่อชายคนนั้นออกมาเขาก็เห็นว่าชายในชุดสูทเดินเข้ามาพร้อมกับชายกลางคน.
"เขายังไม่ตายจริงๆ!"
ทั้งสิบคนตกใจ มีคนรอดจากเงื้อมมือของกระทิงด้วย?
สิ่งแรกที่ชายในชุดสูททำหลังจากที่กลับมาคือถามว่า"แล้วเด็กหนุ่มคนนั้นหล่ะ? ที่ผมให้คุณเฝ้าไว้!"
"เขาไม่ได้อยู่ที่นี่หรอ?"ชายคนนั้นมองย้อนกลับไปและเห็นว่าหลินเฟยไม่ได้อยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ตอีกต่อไป ราวกับว่าเขาหายไปจากในอากาศ!
"เมื่อกี้เขายังอยู่ๆเลย!"
หน้าของเขาซีดมากและเริ่มมองคนใครสักคนในซุปเปอร์มาร์เก็ต
"พอเถอะ แสดงว่าเขาไปแล้ว"ชายในชุดสูทถอนหายใจและถามว่า"คุณไม่ได้ทำให้เขาไม่พอใจใช่ไหม?"