ตอนที่ 227 (ตอนฟรี) อาจารย์ที่ปรึกษาลี

ตอนที่ 227 (ตอนฟรี) อาจารย์ที่ปรึกษาลี

.

"พวกนายก็ย้ายไปนั่งโต๊ะที่ว่างแถวหน้าซะสิ!"

ฮันจุนหมิง พูดพร้อมกับหยิบหนังสือของพวกหวังต้าไห่ ขึ้นมาวางรวมกันไว้บนโต๊ะด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"ไม่! เราไม่คุ้นเคยกับการนั่งที่แถวหน้าเพราะพวกเราเป็นพวกขี้เกียจ!"

จางเฟิง ยิ้มและตอบออกไป เฉพาะนักศึกษาที่ขยันเท่านั้นที่ชอบนั่งแถวหน้า คนอย่างพวกเขาจะรู้สึกทรมานเป็นอย่างมากหากได้นั่งที่แถวหน้าใกล้กับอาจารย์ผู้สอน

นอกจากนี้ถ้าพวกเขาทั้งสี่คนเป็นเด็กสาวที่สวยงาม พวกหวังต้าไห่จะไม่บ่นเลยแม้แต่น้อยและอาจจะยินดีอย่างมากด้วยซ้ำ แต่เนื่องจากพวกเขาทั้งสี่คนนั้นเป็นผู้ชายและความรู้สึกของพวกหวังต้าไห่ต่อพวกเขานั้นไม่ค่อยจะดีอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ยินยอมอย่างแน่นอน

"เฮอะ!" ฮันจุนหมิงหรี่ตาลงขณะจ้องมองไปที่พวกของหวังต้าไห่อย่างเย็นชา

ตอนนี้นักศึกษาทุกคนได้กลับมาในห้องเรียนแล้ว ทุกคนต่างหันไปมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ด้วยความประหลาดใจ

"เฮ้! หวังต้าไห่พวกนาย ทำไมใจแคบกันอย่างนี้ ฮันจุนหมิงอุตส่าห์พาพวกเราทุกคนไปเลี้ยงอาหารกลางวันราคาแพงเมื่อวันก่อน แค่คำของ่ายๆแบบนี้พวกนายจะยอมบ้างไม่ได้เชียวเหรอ?"

ก่อนที่ฮันจุนหมิงและกลุ่มของเขาจะพูดออกมา พี่น้องฝาแฝดสาวสวยที่อยู่ทางด้านหลังก็พูดขึ้น ในขณะที่พวกเธอกำลังเล่นโทรศัพท์มือถือ และเงยหน้าชำเลืองมองไปยังกลุ่มของ หวังเสียน

"เพียงเพราะพวกเขาเลี้ยงอาหารกลางพวกเรามันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะนั่งที่นั่งของใครก็ได้!"

จางเหวินขมวดคิ้วในขณะที่พูดพร้อมกับจ้องมองไปที่ฝาแฝดสาวสวย "และนอกจากนี้คุณรู้หรือไม่ว่าเราได้ส่วนลด 50% เมื่อเราไปทานอาหารที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง ซึ่งปกติต้องจ่ายประมาณ 1 ล้านหยวนเลยทีเดียว!"

"ถูกต้องนี่เป็นประเด็นที่ต้องแยกแยะให้ออก เพียงเพราะว่าพวกเขาเลี้ยงอาหารกลางวันเราเพียงแค่หนึ่งมื้อ แต่เราต้องคอยทนการปฏิบัติตัวที่แย่ๆของพวกเขาตลอดไปอย่างนั้นเหรอ หากพูดกันตามจริงแล้ว กวนชูชิง แฟนของหวังเสียน ก็เหมือนกับเลี้ยงอาหารเราด้วยเช่นเดียวกันเธอให้ส่วนลดถึง 50% ในตอนที่เราเข้าไปทานอาหารที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง!"

"ฮึ! ฉันก็ไม่เคยร้องขอให้มีส่วนลดในค่าอาหารอยู่แล้ว ต่อให้แพงมากกว่านั้นเป็นสิบเท่าฉันก็มีเงินที่จะจ่าย!" ฮันจุนหมิง ยิ้มออกมาอย่างดูถูก พร้อมกับนั่งกอดอกอยู่ที่เดิม

เพื่อนของเขาอีกสามคนที่เหลือก็ไม่สนใจอะไรแม้แต่น้อย พวกเขายังคงนั่งอยู่ที่เดิมและเล่นโทรศัพท์มือถือด้วยท่าทางที่หยิ่งผยอง

" ฮ่าๆๆ?" หวังเสียนคิดว่ามันตลกเมื่อเห็นทัศนคติของพวกเขา "พวกนายคิดว่าเพื่อนร่วมห้องของฉันต้องการให้พวกนายเลี้ยงอาหารมากอย่างนั้นหรือ? ปกติพวกเขาก็ไปทานอาหารที่ร้านของฉันกันบ่อยๆอยู่แล้ว เลิกพูดเพื่อทำให้ตัวเองดูดีสักทีเถอะ ฉันว่ามันน่าอายเสียเปล่าๆ!"

"เฮอะ!"

พวกเขาสี่คนขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่หวังเสียนด้วยความไม่พอใจ สายตาของพวกมีความไม่เป็นมิตรขึ้นมาในทันที

"นายคิดว่านายแน่มากอย่างนั้นเหรอ? ถึงคิดว่าจะสามารถบังคับให้พวกเขาลุกออกจากที่นั่งนี้ได้!"

สองสาวฝาแฝดที่นั่งอยู่ทางด้านหลังพูดออกมาด้วยความโกรธและจ้องมองไปที่หวังเสียน และกลุ่มเพื่อนๆของเขา

"นี่ไม่ใช่เรื่องของพวกเธอ อย่าพยายามเรียกร้องความสนใจในฐานะเน็ตไอดอลเลยมันไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน!"

หวังเสียน พูดออกมาอย่างเย็นชาขณะที่เขาจ้องมองไปยังสองสาวฝาแฝด

"นาย! ..." สองสาวฝาแฝดโกรธจนหน้าแดงและไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

"พอแล้ว! ฉันว่าพวกเธอทั้งคู่หยุดวุ่นวายเสียทีมันน่ารำคาญ!" หวังต้าไห่ พูดกับสองสาวฝาแฝด ก่อนที่จะหันไปหาชายหนุ่มทั้งสี่ "พวกนายก็รีบลุกออกไปให้พ้นจากที่นั่งของพวกเราซะ!"

พรึบ!

ฮันจุนหมิงฮัวเจ๋อหมิงและและชายหนุ่มอีกสองคน ลุกขึ้นยืนกันในทันทีพวกเขาจ้องมองด้วยสายตาที่ดุร้ายไปยังหวังเสียน, หวังต้าไห่, จางเหวินและจางเฟิง

"ทำไมพวกคุณไม่นั่งกันเสียที! ยืนทำอะไรกันอยู่ตรงนั้น นี่มันถึงเวลาเรียนแล้วนะ!"

ทันใดนั้นชายชราที่มีแว่นสายตาก็เดินเข้ามาพร้อมกับพูดน้ำเสียงเชิงตำหนิ เขาจ้องมองไปด้านหลังของห้องเรียนที่กลุ่มของหวังเสียน และนักเรียนแลกเปลี่ยนทั้งสี่คน กำลังยืนจ้องมองกันอยู่

"ชิ! ไอ้พวกบัดซบ รอก่อนเถอะเราจะได้เห็นดีกัน!" ฮันจุนหมิงจ้องมองไปที่หวังเสียนด้วยสายตาที่เย็นชา

"ฮึ! ชายหนุ่มที่มีชื่อเสียงของมหาลัยเจียงเฉิงอย่างนั้นเหรอ ฮ่าๆๆ! ฉันก็อยากจะลองวัดความสามารถกับนายอยู่เหมือนกัน!" ฮัวเจ๋อหมิง ยิ้มออกมาอย่างดูถูก ก่อนที่พวกเขาทั้งสี่คนจะเดินกลับไปยังที่นั่งเดิมของพวกเขา

"แล้วไง! นี่คือมหาวิทยาลัยเจียงเฉิง! และฉันพร้อมเสมอสำหรับปัญหาอะไรก็แล้วแต่ที่จะเข้ามารบกวนฉัน! " หวังเสียน พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

เพื่อนร่วมชั้นที่เหลือต่างมองไปที่หวังเสียน แล้วหันไปมองกลุ่มของฮัวเจ๋อหมิง ด้วยความลำบากใจ

"ไอ้เหี้ยพวกนี้ มันอวดดีกันจริงๆ!" หวังต้าไห่ สบถด่าขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด

หวังเสียน ยิ้มและนั่งลง เขาไม่สนใจเรื่องของกลุ่มนักศึกษาแลกเปลี่ยนพวกนี้มากเท่าไหร่นัก หากพวกเขาตั้งใจที่จะสร้างปัญหาให้กับกลุ่มของหวังเสียน เขาก็มีความตั้งใจจะสอนบทเรียนที่ดีให้กับคนพวกนี้อย่างแน่นอน

พวกของหวังเสียน แอบกระซิบพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและไม่ได้สนใจในสิ่งที่เกิดขึ้นในก่อนหน้านี้ พวกเขาแอบพูดคุยกันอยู่ทางด้านหลังห้อง อาจารย์ผู้สอนจึงไม่ได้เห็นพฤติกรรมของพวกเขามากเท่าไหร่นัก

โดยปกติแล้ว หวังต้าไห่,จางเหวินและจางเฟิง ก็เป็นคนที่ไม่ค่อยจะสนใจเรียนกันอยู่แล้ว พวกเขาจะตั้งใจอ่านหนังสือกันก่อนแค่ช่วงเวลาสอบเพียงเท่านั้น

ส่วนหวังเสียน ในก่อนหน้านี้เขาค่อนข้างที่จะสอบได้คะแนนดีอยู่แล้ว และหลังจากที่เขาได้รับพลังจากระบบความสามารถของเขาในด้านของการจดจำและการเรียนรู้ก็ยิ่งมากกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว ฉะนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องเรียนจากอาจารย์ผู้สอนเลยด้วยซ้ำ

"พวกนายสามารถพาแฟนของพวกนายไปทานอาหารค่ำ พร้อมพวกเราด้วยก็ได้ แต่ฉันคงจะต้องไปทำธุระที่ห้องอาจารย์ที่ปรึกษาเสียก่อน!" หวังเสียน พูดขึ้นมาหลังจากที่พวกเขาตัดสินใจจะไปทานอาหารค่ำกันที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง

"เฒ่าหวัง พวกเราจะรอนายอยู่ที่ตรงประตูทางเข้าของมหาวิทยาลัยนะ!" หวังต้าไห่, จางเหวินและจางเฟิง พูดขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณแจ้งหมดเวลาเลิกเรียน

"ตกลง! ฉันจะรีบไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาก่อน!"

หวังเสียนพยักหน้าและรีบเดินไปที่อาคารสำนักงานการเรียนการสอนที่เป็นที่พักของอาจารย์ ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"ไอ้หมอนี่มันหยิ่งมากเกินไป! เราควรจะต้องสนบทเรียนให้กับมันได้รู้สำนึกเสียบ้าง!"

"ผู้มีชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยเจียงเฉิงอย่างนั้นเหรอ? ฮึฮึ! แค่เมืองเล็กๆเมืองหนึ่ง ขนาดผู้ยิ่งใหญ่ในเมืองแห่งนี้ยังต้องเกรงใจครอบครัวของพวกเรา แล้วจะอะไรกับแค่นักศึกษาเพียงคนเดียว ฉันทนไม่ได้จริงๆคงต้องสั่งสอนมันอย่างหนักเสร็จแล้วล่ะ!"

"ฮิฮิ!เราจะมีโอกาสเล่นกับเขาอย่างแน่นอน!"

ฮัวเจ๋อหมิงและคนที่เหลือทั้งสามคนยืนขึ้นอย่างช้าๆ สองสาวฝาแฝดก็เดินตรงเข้ามาร่วมพูดคุยด้วยในทันที

….

"เฮ้!เอากระดานนี้ขึ้นมาแล้วลงรูปเอาไว้ด้วย มันจะต้องสมบูรณ์แบบมากในครั้งนี้!"

"ใช่แล้ว! เราจะถ่ายรูปและโพสต์ลงในฟอรัม ลองดูว่าเราจะได้รับเงินบริจาค สำหรับโครงการของมหาวิทยาลัยเราหรือไม่!"

อาคารการเรียนการสอนตั้งอยู่ในบริเวณศูนย์กลางของมหาวิทยาลัย หวังเสียนเดินเข้าไปและเห็นนักศึกษาบางคนจากสภานักศึกษากำลังทำงานอยู่อย่างวุ่นวาย

เขากวาดสายตามองมันและคิดไตร่ตรอง

หวังเสียนยอมรับว่ามหาวิทยาลัยเจียงเฉิงเป็นมหาวิทยาลัยที่ดีและอาจารย์ที่ปรึกษาก็ให้ความช่วยเหลือนักศึกษาอย่างดีด้วยเช่นเดียวกัน ตอนที่เขาเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย ด้วยผลการเรียนดีเยี่ยม เมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาทราบเกี่ยวกับสถานการณ์ครอบครัวของเขา เขายังยื่นขอทุนค่าเล่าเรียนสำหรับภาคการศึกษาจากมหาวิทยาลัยให้เขาด้วยตัวเองอีกด้วย

แม้ว่าทุกมหาวิทยาลัยจะมีโครงการและทุนสำหรับการช่วยเหลือนักศึกษาที่เรียนดีและยากจนอยู่แล้ว แต่หวังเสียน ก็ยังรู้สึกดีที่เขาได้รับทุนจากมหาวิทยาลัย ซึ่งถือได้ว่าเป็นประโยชน์สำหรับนักเรียนนักศึกษาที่ยากจนเป็นอย่างมาก

แม้ว่ามันจะเป็นเงินเพียงไม่กี่พันหยวน แต่มันก็ถือว่าเป็นเงินจำนวนมากสำหรับเขาในตอนนั้น

"อืม! แล้วทำไมฉันไม่บริจาคและทำทุนเพื่อนักศึกษาที่ยากจน มันจะช่วยแก้ปัญหาให้นักศึกษาคนอื่นๆได้อีกมากมาย และยังสามารถแก้ปัญหาให้ฉันได้ในกรณีที่ฉันต้องโดดเรียนเป็นเวลานาน!"

หวังเสียนยิ้มในขณะที่เขาเดินต่อไปยังอาคารการเรียนการสอน

สำนักงานของอาจารย์ที่ปรึกษาตั้งอยู่ที่ชั้น 3 ของอาคาร

"เข้ามา!"

หลังจากที่หวังเสียน เคาะประตูสองสามครั้ง เขาก็ได้ยินเสียงอนุญาตให้เข้าประตู

เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป เขาเห็นมีอาจารย์อยู่หลายคนกำลังพูดคุยสนทนากันอยู่ภายในห้อง

เขายิ้มแห้งๆออกมา หลังจากที่สังเกตเห็นว่ามีอาจารย์ประจำวิชาอยู่หลายคนที่สอนเขารวมอยู่ในห้องนี้ด้วย

"สวัสดีครับ!อาจารย์ที่ปรึกษาลี!"

หวังเสียนมองไปอาจารย์ที่ปรึกษาของเขาและรีบเดินเข้าไปทำความเคารพ

"คุณ! ในที่สุดคุณก็มาจนได้ เข้ามาสิมาพูดคุยกันก่อนว่าคุณนั้นขาดเรียนไปกี่วัน!"

เมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาเห็นหวังเสียน เขาก็กวักมือเรียกให้เดินมานั่งคุยกับเขาที่โต๊ะ ด้วยใบหน้าที่แสดงอาการหงุดหงิด

"คุณขาดเรียนไปหลายวัน! และผมก็ไม่สามารถติดต่อกับคุณได้ ไม่ว่าจะเป็นทางโทรศัพท์ทางข้อความหรือสื่อโซเชียลต่างๆนี่คุณไปอยู่ที่นอกโลกมาใช่หรือไม่?"

หวังเสียน แอบเผลอหัวเราะออกเล็กน้อย อาจารย์ที่ปรึกษาลีนั้นเป็นคนใจดีและค่อนข้างที่จะตลก ถึงแม้ว่าบางครั้งเขาจะคร่ำเคร่งกับกฎระเบียบมากไปสักเล็กน้อย แต่นักศึกษาส่วนมากทุกคนต่างชอบเขา

ดังนั้นหวังเสียนจึงรู้สึกประทับใจอาจารย์ที่ปรึกษาคนนี้มาก และไม่เคยนึกรังเกียจเวลาที่อาจารย์ที่ปรึกษาของเขากำลังตำหนิเขาอยู่

และท้ายที่สุดคนที่เป็นฝ่ายผิดนั่นก็คือเขา ฉะนั้นเขาจึงนั่งนิ่งเงียบพร้อมกับทำท่าน่าสงสารอย่างสำนึกผิด

"อาจารย์ลีครับ! ผมนั้นติดธุระเร่งด่วนมากจริงๆ และที่สำคัญโทรศัพท์ของผมนั้นมันมีปัญหา ดังนั้นผมจึงไม่สามารถรับสายหรือติดต่ออาจารย์กลับได้ผมต้องขอโทษอาจารย์ในเรื่องนี้เป็นอย่างมากจริงๆนะครับ!"

……..

จบบท