Modifier Chapter 3-4
Modifier Chapter 3
ตอนแรก ตัวเขากับมันนั้นอยู่ห่างกันมาก แต่เมื่อเวลาผ่านไปเพียงครึ่งนาที ชายคนนั้นก็ทำได้แค่รอคอยความตาย.
ทุกคนก้มหน้าต่ำเพราะไม่มีใครอยากตาย.
"ฉันรู้."
ชายกลางคนถอนหายใจยาวและพูดว่า: "แต่จนถึงตอนนี้ถ้าไม่มีใครก้าวออกมาพวกเราทุกคนจะต้องตาย."
ยังคงไม่มีใครเคลื่อนไหว.
ทั้งห้องเงียบราวกับคนตาย.
ชายกลางคนก้มหัวลงและมองเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆของเขา นี่คือลูกชายของเขาที่อดอยากจนเห็นกระดูก.
เขากัดฟันและพูด: "ฉันจะไปเอง หลังจากที่ฉันล่อกระทิงไปแล้ว พวกนายก็รีบไปขนอาหารและน้ำออกมาให้เร็วที่สุด."
หลายๆคนเงยหน้าขึ้นและดวงตาของพวกเขาก็สบตากับชายกลางคน.
แม้ว่าเขาจะทนไม่ได้ แต่เขาก็ยังอยากที่จะยอมแพ้.
ชายกลางคนไม่บ่นอะไรนอกจากโทษว่าตัวเองนั้นโชคร้าย ทุกคนเปิดสิ่งมีชีวิตและทุกคนก็ต้องการที่จะมีชีวิตต่อไป.
แต่ถ้าเขาไม่ออกไปวันนี้ ลูกชายของเขาจะอดตาย.
แกร่กๆ....แกร่กๆ
ประตูที่ปิดกั้นด้วยกองเศษหินค่อยๆเปิดออกเหลือเพียงช่องว่างเล็กๆและชายกลางคนร่างผอมก็มุดออกมาก่อนที่จะมองซ้ายมองขวาและไม่เห็นซอมบี้ตัวอื่นๆ.
จากนั้นเขาก็กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืนๆและเดินไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่บนถนนฝั่งตรงข้าม.
เมื่อเขาเดินข้ามถนนและอยู่ห่างจากซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆเพียงสิบเมตร ฝีเท้าของเขาก็ช้าลง ผู้คนกว่าสิบคนในโรงแรมทั้งหมดนอนหมอบอยู่ข้างหน้าต่างและมองไปที่ชายกลางคน.
ไม่เพียงแค่ชายกลางคนเท่านั้นที่รู้สึกประหม่า แต่ทุกคนก็ยังเครียดอีกด้วย.
เพราะมันเกี่ยวข้องกับชีวิตพวกเขาด้วย.
ครืนนน--
ซุปเปอร์มาร์เก็ตสั่นเล็กน้อย.
"เข้ามาเลย!"
ไม่มีใครสักคนในโรงแรมที่พูดจาใดๆ ทุกคนต่างกลั้นลมหายใจ.
ชายที่อยู่ด้านหน้าซุปเปอร์มาร์เก็ตเริ่มหันหลังและวิ่ง.
ตูมมมม!
ประตูซุปเปอร์มาร์เก็ตแตกกระจายและมีร่างสูงสามเมตรยืนเผยต่อหน้าทุกคน.
มันมีร่างกายที่กำยำ,ขาที่หนากว่าต้นขาของผู้ใหญ่,ลำตัวสีดำคล้ำและดวงตาที่ลึกลับ การก้าวเดินของมันทำให้พื้นปูนสั่นน้อยๆ.
นี่คือ กระทิง!
ในกลุ่มซอบบี้ สิ่งมีชีวิตจำพวกนี้ทรงพลังมาก!
ดวงตาสีแดงสดจ้องมองไปที่ชายกลางคนที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งตะโกนไปตามถนนด้วยความรวดเร็วอย่างถึงที่สุดเท่าที่จะเร็วได้.
ในเวลานี้ วัวกระทิงก็ดูเหมือนจะเป็นรถถังที่บ้าระห่ำ เพียงมันขวิดสิ่งของที่อยู่ด้านหน้าของมันก็ปลิวอย่างง่ายดายและยังทะลวงกำแพงตามทางที่มันวิ่งโดยไม่สนใจใดๆ.
กึงๆ กึงๆ--
หมันหนิวใช้ทั้งขาหน้าและขาหลังไล่กวดตามไปอย่างรวดเร็ว.
เมื่อได้ยินเสียงใกล้เข้ามาเรื่อยๆจากด้านหลัง หัวใจของชายกลางคนก็ใจเต้นแรง!
"วิ่งต่อไป!"
ดวงตาของชายกลางคนเบิกกว้าง เพราะเขาเห็นว่ามีทางแยกข้างหน้าและต้องการจะเลี้ยวหลบ การเลี้ยวนั้นจำเป็นต้องลดความเร็วลงอย่างมาก.
แต่เมื่อเขาหักหลบเลี้ยว เขาก็ชนเข้ากับบางอย่าง.
ชายกลางคนกลิ้งไปบนพื้นสี่ห้ารอบก่อนที่จะหยุดลงห่างออกไปกว่า 50 เมตร ฉากนี้ทำให้เขาดูราวกับเป็นคนโง่.
เขายังจำได้ว่าเขากำลังถูกไล่ตามอยู่.
เมื่อเขากำลังจะลุกขึ้น เขาก็เห็นสิ่งที่ทำให้เขาต้องกระเด็นออกไป ใบหน้าของเขาขาวซีดราวกับกระดาษบางๆ.
นั่นคือซอมบี้!
"เวรเอ้ย ต้องมาเจอมันในเวลานี้!"
เขากลัวจนสูดลมหายใจอย่างแรง แต่ทันใดนั้นความเจ็บปวดก็เสียดแทงมาจากหัวเข่าของเขา
เมื่อเขามองลอง หัวเข่าของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด ชัดเจนว่าหัวเข่าของเขาแตกแล้ว.
เมื่อเห็นซอมบี้เข้ามาใกล้ ชายกลางคนก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันทีและเขาก็คลานหนีไปอย่างไม่รู้ตัว.
"อย่าเข้ามานะ!"
เขาตะโกนเสียงดัง: "ฉันขอหล่ะ อย่าเข้ามาเลย! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!"
อย่างไรก็ตาม ซอมบี้ไม่เข้าใจเขา.
ชายกลางคนก็ทรุดลงเมื่อเห็นของเหลวหนืดสีเขียวหยดออกมาจากปากของซอมบี้.
Modifier Chapter 4
เขาร้องไห้พลางร้องตะโกนออกมา"ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!"
"ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม!"
"เข้ามาช่วยฉันที!"
ทันทีที่เสียงของเขาจางลง ซอมบี้ก็รีบวิ่งเข้ามาทันที
ชายกลางคนหลับตาแน่น น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่คาดคิด ขณะที่เขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ.
เมื่อเห็นฉากด้านหน้าของเขา จิตใจของเขาสั่นสะท้าน.
มันเป็นเพราะเขาเห็นได้ว่ามีคนอยู่ด้านหน้าของเขา เขากำลังจับหัวซอบบี้อยู่อย่างงั้นหรอ?
"โชคดีที่มาทันเวลา"
หลินเฟยบีบหัวซอมบี้จนแตก จากนั้นเขาก็โยนมันออกไป หัวของซอมบี้ลอยออกไปไกลกว่าสิบเมตรและกลิ้งไปสองสามครั้งก่อนที่จะหยุดลง
เขาหันไปมองรอบๆ ชายกลางคนเกิดความอับอายและพูดว่า"ผมได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ตอนนี้คุณก็ไม่เป็นอะไรแล้ว"
จากนั้นเขามองไปที่บาดแผลที่เข่าของเขา
"ลุกขึ้นเองมาได้ไหม?"
ท้ายที่สุดชายกลางคนก็กลับมามีสติและพูดอย่างรวดเร็วว่า"ฉันไม่เป็นไร ฉันอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆใกล้ๆ"
"มีซุปเปอร์มาร์เก็ต!"ดวงตาของหลินเฟยเบิกกว้าง.
จากนั้นเขาก็พูดอย่างไม่ลังเลว่า"ฉันจะไปบอกเพือนของคุณ"
จากนั้นเขาก็หันหลังจากไป.
แต่ก่อนที่เขาจะก้าวขา เขารู้รู้สึกว่าเท้าขวาของเขาถูกดึงเอาไว้ เมื่อเขาก้มลงมองเขาก็เห็นว่ามันเป็นชายกลางคน.
"ฉันไม่อยากให้คุณไป"
ท้ายที่สุดชายกลางคนก็จำได้ว่าอะไรที่วิ่งไล่ตามเขา มันเป็นกระทิง
"มีกระทิงอยู่ด้านหน้า คุณไม่อาจไปได้ ฉันไม่อาจปล่อยให้ผู้ช่วยชีวิตของฉันไปตายได้!"
"อะไรกันวะเนี่ย?"หลินเฟยอับจนคำพูด
"ผมกำลังมองหาใครสักคนที่จะมาช่วยคุณ"
แน่นอน เขาไม่อาจพูดได้ว่าทำทุกอย่างเพื่ออาหาร.
"ผู้มีพระคุณ หนีไป กระทิงมันวิ่งไล่ตามผม ผมตายได้ แต่คุณไม่อาจบาดเจ็บได้"
"ไม่รู้ว่ากระทิงแข็งแกร่งแค่ไหน? แต่มันแข็งแกร่งมากๆเลย"
หลินเฟยหยุดเดินและหันกลับมามองชายกลางคนและพูดว่า"คุณไม่ได้ร้องขอความช่วยเหลืองั้นหรอ?"
ชายกลางคนด้านหน้าของเขาเป็นคนแปลกจริงๆ.
"ผมรู้ว่าคุณแข็งแกร่งมาก แต่เจ้ากระทิงนั้นก็แข็งแกร่งกว่าคุณแน่ๆ คุณอาจจะถูกกระทิงฆ่าเอาได้!"
แข็งแกร่ง?
เกี่ยวกับเรื่องของความแข็งแกร่งแล้ว กระทิงมันจะแข็งแกร่งได้เพียงไหนกัน?
ทันทีที่ชายกลางคนต้องการที่จะเกลี้ยกล่อมหลินเฟย นัยตาของเขาก็สั่นสะท้านอีกครั้งเพราะเขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่ากระทิงตัวนั้นโผล่ออกมาตรงทางแยกและวิ่งเข้ามาอยู่ด้านหลังหลินเฟย
เขาสั่นอย่างรุนแรง.
นี่คือกระทิง.
ราชาท่ามกลางฝูงซอมบี้ เพียงแค่ยืนอยู่ด้านหน้าของเขา ก็ทำให้วิญญาณของเขาสั่นสะท้านราวกับว่ามีมือใหญ่ๆมาบีบหัวใจของเขา.
จากการคงอยู่ของมัน มนุษย์จะไปเป็นคู่ต่อสู้กับมันได้อย่างไร?
ครั้งหนึ่งเขาเคยเห็นมีคนยิงกระทิงตัวนี้ด้วยปืน แต่หนังของมันก็หนาเกินกว่าจะทะลวงไปได้ มันแข็งแกร่งยิ่งกว่าเหล็ก!
สิ่งนี้......
สวรรค์คงต้องการทำลายมนุษยชาติ!
ชายกลางคนเห็นได้ชัดว่ามีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหมัวหนิว?
มันหัวเราะอะไร?
มันกำลังหัวเราะมนุษย์ขณะที่มองดูมดที่ต่ำต้อยในสายตาของมัน.
คราวนี้หลินเฟยรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างอยู่ข้างหลังของเขา.
เมื่อเขาหันกลับไปมอง เขาก็เห็นกล้ามเนื้อสีดำทันที.
มันตัวใหญ่แค่ไหนกันนะ?
มองดูมันอีกครั้ง.
สิ่งที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเขามันสูงสามเมตร ราวกับว่ามีกำแพงสูงมาขวางกั้นพร้อมกับกลิ่นที่น่ารังเกียจ มันต้องไม่ใช่มนุษย์.
มันอาจจะเป็นซอมบี้กลายพันธุ์บางอย่าง.
"พี่ชาย นี่ไม่ใช่เวลาดีที่คุณจะมา"หลินเฟยปล่อยหมัดออกไปอย่างลวกๆ
ตูมม!
กระทิงที่เหมือนกับภูเขาลูกนั้นก็กระเด็นไปด้วยความเร็วกว่า 500 กิโลเมตร ร่างของมันระเบิดและหัวขนาดใหญ่ของมันก็กลิ้งลงมาพื้นพร้อมกับเสียง"ตึบบ".
