ตอนที่ 261-262

ตอนที่ 261 : สิ่งนี้นามว่าโคล่า

“หมัดจอมราชัน? สมแก่ชื่อแล้ว!” จางอวี่พยักหน้ารับพร้อมสูดลมหายใจ

ถัดจากนั้นจางอวี่จึงห้อยแขนตนเองตระเตรียมเดินทางกลับ

“เดี๋ยว”

เสียงดังขึ้น จางอวี่จึงหยุด

โจวหู่ถอนหายใจก่อนจะนำเอาขวดโคล่าออกมาส่งให้จางอวี่ “รับไป”

จางอวี่รับโคล่ามาพร้อมรับชมของเหลวสีดำภายในขวด ลำคอขณะนี้ต้องกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง

นี่ก็เป็นนิสัยของทหารรับจ้าง เถรตรงต่อตนเอง

“ขอรับความหวังดีของหัวหน้าโจวเอาไว้แล้ว” จางอวี่ไม่เสแสร้งใด ขณะนี้เปิดฝาขวดพร้อมดื่มลงไป

เขาหาได้กังวลเรื่องโจวหู่คิดวางยาพิษแต่อย่างใดไม่

เพราะมันไม่จำเป็น!

จางอวี่เดิมคิดว่าของเหลวสีดำสมควรมีรสชาติสุดทาง

กระนั้นยามดื่มลงไป เขาค่อยได้ตระหนักว่าคิดผิด

ผิดอย่างมหันต์!

ความรู้สึกสดชื่นซาบซ่าจนถึงในปอด ฟองแตกออกในปากไหลลงผ่านลำคอ มันทำให้เขาต้องชะงัก!

“ของที่ดี!” ดวงตาจางอวี่เผยประกายพร้อมอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

“ลูกพี่ใจกว้างนัก! สิบผลึกวิญญาณถึงกับมอบออกไปได้!”

“ก็แค่โคล่าขวดหนึ่งไม่ใช่หรือยังไง? หากเป็นเจ้าเองที่บาดเจ็บ ลูกพี่ก็ไม่ลังเลอยู่แล้ว!”

“ถึงจะว่าแบบนั้นก็เถอะ...”

คนทั้งสี่พูดคุยกันเสียงเบา

“หือ? อาการบาดเจ็บ?”

จางอวี่พลันตระหนักได้ถึงอาการบาดเจ็บที่แขน

เลือดและเนื้อสมานกลับคืน เพียงพริบตาอาการบาดเจ็บทั้งหมดถึงกับหายดี!

จางอวี่ยกแขนขวาขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ขณะนี้ไร้ซึ่งอาการเจ็บปวดใด

สิ่งนี้...

จางอวี่ยิ่งมายิ่งตื่นตะลึง

เมื่อครู่เขาดื่มอะไรเข้าไป?

ฝูงชนที่รายล้อมต่างต้องจับจ้องด้วยดวงตาเบิกกว้าง

อาการบาดเจ็บรุนแรงถึงกับหายได้ในพริบตา?

น้ำสีดำขวดนั้นเป็นยาวิเศษงั้นหรือ?

พบเห็นแต่ละคนเผยอาการตื่นตะลึง โจวหู่จึงรู้สึกภาคภูมิเล็กน้อย

สินค้าของร้านเถ้าแก่อย่างไรก็ยอดเยี่ยม!

นอกจากนี้แล้วครั้งเว่ยฉิงจู่และคณะช่วยกันบอกกล่าวถึงเรื่องราวร้านต้นตำรับ เป็นคนเหล่านี้ไม่เชื่อกันเอง

ตอนนี้แปลกใจหรือ? เกรงว่าจะสายเกินไปแล้ว!

“พี่โจว? สิ่งนี้คือ?” จางอวี่กล่าวถามด้วยความประหลาดใจ

นามเรียกหาจากหัวหน้าโจวกลับกลายเป็นพี่โจว คล้ายว่าตัวตนของโจวหู่ในใจจางอวี่จะสูงขึ้นอย่างมหาศาล

“เรียกว่าโคล่า” โจวหู่เผยยิ้มตอบรับ

โคล่า?

ไม่เพียงแต่จางอวี่ ทว่าเหล่าทหารรับจ้างที่เหลือต่างมองหน้ากันเองด้วยความสงสัย

มันคืออะไร? ไฉนไม่เคยได้ยินมาก่อน!

“ไม่ทราบว่าโคล่านี้...”

จางอวี่กล่าวได้เพียงครึ่งทาง โจวหู่พลันขัดคำขึ้น “ไปจากที่นี่กันก่อนแล้ว”

“ตามท่านว่า” จางอวี่ตอบรับ

ถัดจากนั้นคนทั้งหกจึงเดินออกจากสวนไป

มีแต่กลุ่มทหารรับจ้างที่ยังอยู่ พวกเขายังมองหน้ากันเองอย่างไม่อาจเข้าใจ

ไม่ช้าข่าวคราวเรื่องราวจึงแพร่กระจายในวงทหารรับจ้าง

“ยาวิเศษนามโคล่าสามารถช่วยรักษาอาการบาดเจ็บได้ในพริบตา!”

ตอนแรกถึงกับมีคนแค่นเสียงใส่ยามได้ฟัง

โคล่า?

ฟื้นฟูได้ในพริบตา?

เรื่องราวหลอกเด็กสิ้นดี!

กระนั้นเรื่องนี้ก็ไม่อาจต่อต้านใด ความเร็วของข่าวลือมันเร็วยิ่งกว่าไฟป่า!

เพราะครั้งนี้มีผู้คนมากมายได้พบเห็นเรื่องราวกับตนเอง!

ท้ายที่สุด ทุกคนที่ได้ทราบข่าวคราวจึงเกิดข้อสงสัย

ของวิเศษเช่นนั้นมีด้วยหรือ?

ข่าวคราวนี้กระทั่งกระทบถึงหูจี้อู๋ฮุย

ด้วยฐานะจักรพรรดิแห่งเทียนชิง เขาย่อมทราบเรื่องราวทั้งหลายที่เกิดขึ้นภายในนครจิ่วเหยาไม่มากก็น้อย

ตอนที่ 262 : วันใหม่

“เรื่องราวของโคล่าขณะนี้แพร่กระจายไปทั่ววงทหารรับจ้างของนครจิ่วเหยาแล้ว เกรงว่าอีกไม่นานทั้งนครจิ่วเหยาจะทราบ เหล่าไป่คิดเห็นต่อเรื่องนี้อย่างไร?”

จี้อู๋ฮุยใช้นิ้วเคาะบัลลังก์มังกรด้วยมือซ้ายพร้อมกุมขมับด้วยมือขวา ขณะนี้คล้ายครุ่นคิดถึงปัญหาหนักอึ้ง

เหล่าไป่ที่อยู่เคียงข้างเผยยิ้ม “องค์เหนือหัว เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับเวลาก่อนที่ข่าวคราวของร้านต้นตำรับจะแพร่กระจายออกไป เถ้าแก่คงไม่คิดเห็นอย่างไร อาจยินดีด้วยซ้ำ”

เรื่องราวเหล่านี้ ทั้งสองเคยหารือต่อกันมาก่อน

ส่วนข้อสรุปที่ได้ คือปล่อยให้มันเป็นไป

อย่างไรแล้วต่อให้คิดห้ามปรามก็ไม่อาจทำ

จี้อู๋ฮุยถอนหายใจก่อนจะเผยยิ้มขื่น “เดิมคิดว่าวันคืนอันสงบคงกลับมาเยือนแล้ว ตอนนี้เกรงว่าจะยิ่งวุ่นวายกว่า”

เหล่าไป่มองทางจี้อู๋ฮุยด้วยสีหน้าแปลกประหลาด

วันคืนอันสงบ?

องค์เหนือหัวช่างมีอารมณ์ขัน

แน่นอนว่าคำเหล่านี้เพียงคิดได้แต่ภายในใจ...

หนึ่งวันได้ผ่านพ้นไปรวดเร็ว

หมดเวลาทำการของร้าน ลั่วฉวนและเหยาซือหยานหลังทานมื้อค่ำจึงเข้าไปเล่นเกมเสมือนจริง

ขณะนี้ร้านได้กลายเป็นบ้านของทั้งสองแล้ว!

แม้ระหว่างช่วงกลางวันลั่วฉวนจะทำตัวเป็นปลาตากแห้งก็ตามที

กระนั้นยามค่ำคืนเขาก็ไม่ได้ผ่อนคลายอย่างที่ผู้อื่นพบเห็น

ระบบท้าทายกระจกในโหมดอารีน่า รวมถึงโหมดท้าทาย เหล่านี้คือสถานที่ให้ลั่วฉวนเพิ่มพูนกำลัง

ตามที่คาดการณ์โดยคร่าว ลั่วฉวนตกตายในโลกเสมือนจริงไม่น้อยกว่าร้อยครั้งในทุกค่ำคืน!

กล่าวได้ว่าเป็นพรสวรรค์ ขณะนี้ความแข็งแกร่งของลั่วฉวนแม้อยู่ที่ระดับสาม กระนั้นความสามารถทางการต่อสู้ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าระดับที่สี่!

หรือก็คือความสามารถในการต่อสู้ของลั่วฉวน มันเทียบเท่าได้กับผู้ฝึกตนขอบเขตจิตวิญญาณแล้ว

อย่าได้ลืมเลือนว่าลั่วฉวนเพิ่งมาเยือนทวีปเทียนหลันแห่งนี้ราวสองเดือนเท่านั้น!

ความคืบหน้าอันชวนสะพรึงนี้เป็นของจริงแท้!

กาลเวลาไหลผ่านรวดเร็วและเงียบงัน

ดวงจันทราสุกสว่างเผยให้เห็นกลางฟ้า คล้ายว่ามันจะปรากฏก่อนเวลาที่ควรเป็น

ลั่วฉวนถอดหมวกออกพร้อมสูดลมหายใจเข้าลึก

วันนี้คงต้องพอเท่านี้

เหยาซือหยานที่เล่นอยู่ใกล้เคียงก็ถอดหมวกออกเช่นกัน

พบเห็นลั่วฉวน นางจึงเผยยิ้มให้

“ข้าขอตัวไปนอนก่อน อย่าลืมปิดประตูร้านให้ด้วย” ลั่วฉวนกล่าว

เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “ทราบแล้วเถ้าแก่”

ลั่วฉวนจึงกลับขึ้นชั้นบนไป

หลังชำระกายเรียบร้อยเขาจึงกลับเข้าห้อง

แต่แล้วไม่นานกลับได้ยินเสียงฝีเท้า เป็นเหยาซือหยานเดินตามขึ้นมา

เสียงนี้เลือนหายรวดเร็ว ราวกับนางเองก็เหนื่อยล้ามาทั้งวันแล้ว

ลั่วฉวนนอนบนเตียงก่อนจะผล็อยหลับไป

ค่ำคืนนี้ไร้ซึ่งความฝัน

วันถัดมา ด้วยนาฬิกาชีวิตเป็นตัวบ่งชี้ ลั่วฉวนจึงลืมตาตื่นขึ้น

เวลานี้ฟ้าใกล้สาง มันราวกับภาพฝัน

เรื่องราวก็เป็นเช่นเคย ตื่นนอน ล้างหน้า และแต่งตัว

เสร็จสิ้นครบถ้วนก็เพียงสิบกว่านาทีเท่านั้น

เมื่อลั่วฉวนเดินลงไปชั้นล่าง เหยาซือหยานที่ง่วงงุนจึงก้าวเดินออกจากห้องด้วยท่าทีราวเกียจคร้าน

“อรุณสวัสดิ์เถ้าแก่”

ด้วยความงัวเงีย เหยาซือหยานยังกล่าวทักทาย

เส้นผมสีม่วงยาวนั้นยุ่งเหยิงเล็กน้อย ชุดนอนที่ดูหลวมซึ่งสวมใส่นั้นแทบไม่อาจปิดบังเรือนร่างอันสมบูรณ์แบบไว้ได้

“อือ เช้าแล้ว” ลั่วฉวนพยักหน้ารับเหมือนดังเคย

เมื่อลงไปชั้นล่าง สิ่งแรกที่ทำคือเปิดประตูร้าน

วันนี้แตกต่างจากเมื่อวาน

ภายนอกเงียบงันไร้ซึ่งลูกค้ามารอ

พวกเขาที่มาเยือนแต่เช้าตรู่เมื่อวาน ขณะนี้ได้ทราบเหตุผลแล้วว่าทำไมผู้อื่นจึงไม่มารอที่ร้านก่อนจะเริ่มเวลาทำการ