ตอนที่ 1: ซุปเห็ดหม้อดิน

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ชิยูได้อาศัยอยู่ในโลกประหลาดนี้มาแล้ว 1 วัน. ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกว่ามันไร้สาระ, แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอได้ข้ามมาที่โลกนี้แล้ว. เธอเคยอ่านนิยายเว็บออนไลน์แนวข้ามโลกมาแล้วมากมายและก็ไม่มีปัญหาถ้าจะยอมรับว่าเธอได้ข้ามโลกมาแล้ว. มีอย่างเดียวที่เธอไม่เข้าใจก็คือ ทำไมเธอต้องข้ามเวลามาอยู่ในร่างของขอทานด้วย?

 

ดูเสื้อขาดเก่าๆนี่สิ แถมยังเหม็นต่างหาก, เธอรู้สึกว่าแค่ดมกลิ่นก็สลบแล้วมั้ง.

 

เธออยากจะลุกขึ้นแล้วหนีออกไปจากศาลซอมซ่อนี่. แต่ทันทีที่เธอลุกขึ้น เธอก็มึนหัว. ด้วยความยากลำบากในที่สุดเธอก็มาถึงหน้าประตู. จากนั้นเธอก็เห็นกลุ่มเด็กที่กำลังหยอกล้อพรวดพราดเข้ามาแล้วล้อมเธอไว้.

“พวกเราเอาซาลาเปามาได้ด้วย! พี่สาว, อันนี้ของพี่สาวนะ!”

 

ชิยูมองไปที่ของสีดำๆเหลืองๆ. ด้านบนของซาลาเปาก็มีรอยนิ้วมือเต็มไปหมด. ดูไม่น่ากินเลยแม้แต่น้อย. แต่เธอไม่มีแรงเลย ดูก็รู้ว่าเธออ่อนแรงเพราะหิว. เนื่องจากขอทานเรื่องมากไม่ได้ เธอเลยรับซาลาเปามาแล้วกัดเข้าไป.

 

มันแข็งมาก! เหนียวมากจริงๆ!

 

เธอกัดไปหลายคำแล้วส่งซาลาเปาที่เหลือให้เด็กๆ, “เธอก็กินด้วยสิ!” เธอสังเกตเห็นพวกเด็กๆกำลังจ้องมาที่ซาลาเปา และตาก็เกือบถลนออกมาจากเบ้า.

 

“แต่คุณตาบอกว่าพี่ป่วยและต้องดูแลพี่” เด็กๆไม่ยอมรับเปา.

 

“ไม่เป็นไรนะ, พี่กินอิ่มแล้ว” ชิยูส่งเปาไปให้พวกเด็กๆ.

 

หลังจากนั่งอยู่ตรงราวบันไดของประตูแล้วพักอยู่ครู่หนึ่ง, ชิยูก็คุยกับพวกเด็กๆ. เป็นเรื่องง่ายที่จะเข้ากับเด็กๆจริงๆ.

 

และยิ่งเธอได้รู้จากพวกเขามากเท่าไหร่เธอก็เริ่มจะนับแกะได้หลายตัวมากขึ้นเท่านั้น.

ทำไมเหรอ? เพราะเธอคุ้นๆกับโลกประหลาดนี้มาก! นี่ไม่ใช่โลกที่เพื่อนเธอเขียนหรอกเหรอ?

พวกเพื่อนของเธอแบ่งเป็นสองกลุ่ม. กลุ่มนึงนำโดยผู้ชายชื่อ เออ กู. อีกกลุ่มก็นำโดยผู้หญิงที่ชื่อ หอมอ้วน.

 

เออกู เขียนเรื่องเกี่ยวกับโลกแฟนตาซี ที่ตัวเอกเป็นชายคนหนึ่งเติบโตมาด้วยปัญหามากมายแล้วก็กลายเป็นตำนาน.

 

หอมอ้วน ไม่ชอบเนื้อเรื่อง. ในเรื่องนั้น ผู้หญิงต้องสรรเสริญผู้ชาย. เธอเลยตัดสินใจใช้โลกเดียวกันเพื่อเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเอกหญิง.

 

มันเลยทำให้เกิด2อย่างขึ้นมาในโลกนั้น - อันนึงผู้ชายนำ, อันนึงผู้หญิงนำ.

 

เธอได้อ่านมาแล้วทั้ง 2 นิยาย และรู้สึกว่ามันเยี่ยมมาก. เธอขอร้องให้ตัวเธอเองเป็นตัวละครในนิยายนั้น และพวกเขาก็ตกลง. แต่ก็ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าพวกเขาจะให้บทเธอเป็นขอทานอย่างงี้!

พอเธอรู้เรื่องนี้เข้า, เธอก็ขอให้พวกเขาเปลี่ยนบทซะและขอให้เธอมีเครื่องรางเจ๋งๆจะได้เป็นระดับเทพในทันที. เพื่อนทั้งสองคนของเธอทนฟังคำขอเธอตลอดไม่ไหวในที่สุดก็เลยให้เครื่องรางมา แต่เครื่องรางศักดิ์สิทธิ์นั้นจะเกี่ยวพันในด้านเชฟของเธอเท่านั้น. เธอจะพัฒนาได้ก็ต่อเมื่อเดินเส้นทางที่ยากลำบากนี้เท่านั้น - ใช่แล้วทำอาหารยังไงล่ะ.

 

และในตอนต้น เธอจะได้รับความช่วยเหลือจากตัวละครเอกผู้ชาย. แล้วในภายหลังพักใหญ่ๆ เธอก็จะช่วยเหลือตัวละครเอกผู้ชายนั้นผ่านความยากลำบาก. นี่เป็นแค่เรื่องเล็กๆเท่านั้นนะ.

 

ดังนั้น ที่เธอได้มาเป็นขอทานแบบนี้เป็นผลที่มาจากเธอชอบไปขอร้องเพื่อนเธอบ่อยๆรึป่าวนะ?

 

ชิยูรู้สึกสิ้นหวังมาก. เธอมองไปรอบๆตัวเธอ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะหาเครื่องรางศักดิ์สิทธิ์ในตำนานนั่นได้ที่ไหน.

 

แต่พอเธอรู้แล้วว่าเธอมีอนาคตแน่ ชิยูก็รู้สึกดีใจมาก. เพราะเธอรู้ว่าตัวเอกชายนั้นเป็นใคร และเธอสามารถพึ่งพาความช่วยเหลือจากตัวเอกชายและหญิงได้! ถ้าได้พวกเขาช่วยล่ะก็ เงินก็คงไม่ใช่ปัญหา.

“ตะกี้นี้พวกเธอพูดถึงคุณตา…. เรามีคุณตาด้วยหรอ?” ชิยูถาม. เราไม่ใช่ขอทานงั้นหรอ? คุณตาคนนั้นมาจากไหนกัน?

 

พวกเด็กๆมองมาทางเธอด้วยสายตาประหลาด “พี่สาว, เลิกบ้าแล้วงั้นหรอ?”

 

“อ๊ะ?” ชิยูสตั๊นไป.

 

โอ๊ะ, นี่ชั้นลืมบอกเหรอคะว่าเธอเป็นบ้า? เธอถูกขอทานสูงอายุคนหนึ่งรับเลี้ยงไว้. ไม่ใช่แค่เธอคนเดียว แต่เด็กทุกคนที่นี่เขาก็รับเลี้ยงไว้หมดเลย. หลายวันก่อนเธอกำลังขออาหารอยู่แล้วถูกรถม้าชนสลบเข้า. หัวของเธอเลือดไหลออกมาเยอะมาก. ขอทานสูงอายุคนนั้นจึงไปอ้อนวอนให้หมอตรวจเธอและช่วยชีวิตเธอไว้.

 

ชิยูรู้สึกประหลาดใจมาก. ผู้ชายที่กล้ารับคนบ้ามาเลี้ยงถ้าไม่เป็นสุดยอดวายร้ายที่มีแผนการบางอย่างก็คงเป็นพระพุทธเจ้ากลับชาติมาเกิดแน่ๆ. ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร เธอก็ซาบซึ้งที่เขาได้ช่วยชีวิตเธอไว้.

 

หลังจากออกศาลมา ชิยูก็มาถึงบ่อน้ำพุเล็กๆแล้วเริ่มอาบน้ำ. พอเห็นร่างเธอเล็กๆอย่างงี้ เธอดูไม่เหมือนเด็กอายุ15ปีเลย.

 

พออาบเสร็จแล้ว, ชิยูทนกลิ่นชุดไม่ไหวเลนตัดสินใจซักมันด้วยเลย. แล้วเธอก็ใส่ชุดเปียกๆนั่นไป. ตอนนี้มันเป็นหน้าร้อนและอากาศก็อบอ้าวมาก. ไม่นานชุดมันก็คงแห้งไปเอง.

 

ปัญหาเรื่องความสะอาดได้หมดไปแล้ว. ต่อไปเธอต้องแก้ปัญหาเรื่องความหิว. น้ำใสๆจากบ่อน้ำและซาลาเปาเต็มคำทำให้เธอมีแรงขึ้นมานิดหน่อย.

 

เธอเคยทำงานที่ร้านอาหารมิเชลิน3ดาวมาก่อน. แม้ว่าเธอจะทำอาหารได้ไม่เก่งเท่าเชฟที่ได้รางวัล แต่เธอก็ทำอาหารได้ไม่แย่นัก. ในฐานะเชฟแล้ว การที่เธอข้ามมาในโลกนี้แล้วอดตาย เพื่อนๆเธอคงหัวเราะเยาะแน่.

 

เธอตามเดินตามถนนลมโกรกไป และพอมองเพียงครั้งเดียวเธอก็เห็นวัตถุดิบดีๆหลายอย่าง. ตรงนั้นมี ต้นกระเป๋าของเด็กเลี้ยงแกะ ( Shepherd’s purse ผมไม่รู้ว่าชื่อไทยคืออะไรครับ), ผักโขม, ต้นรามใหญ่ ขึ้นอยู่ข้างถนนอย่างกับหญ้า.

 

ชิยูนึกถึงซาลาเปาที่เธอเพิ่งได้กินมา. ในโลกนี้, มาตราฐานของอาหารคงจะไม่ก้าวหน้าเท่าไหร่สินะ. มันไม่เหมือนกับโลกปัจจุบัน ที่จะหาอะไรกินก็ได้ตั้งแต่ทะเลยันท้องฟ้า. ขนาดดินบางชนิดยังกินได้เลย.

 

อย่างสุดท้าย เธอได้เลือกพวกเห็ดบางต้นที่ขึ้นอยู่บนต้นไม้มา. เธอใช้ใบไม้ใบใหญ่ห่อพวกเห็ดนี้ไว้แล้วเดินกลับมาที่ศาล.

 

เหตุนั้นคือสมบัติของภูเขา. มันสามารถเอาไปทำซุปหรือวัตถุดิบเสริมได้. มีรสชาติอร่อยและคุณค่าทางโภชนาการสูง. ที่คุณต้องทำก็แค่ใส่เห็ดลงไปในหม้อที่มีน้ำ, เติมเกลือลงไปเล็กน้อย แล้วคุณก็จะได้เมนูเห็ดง่ายๆ. ทีนี่มีเด็กขอทานอยู่เยอะมาก. หม้อนี้ก็น่าจะพอให้เด็กๆอิ่มกัน.

 

พอกลับมาที่ศาล, มีแต่คนที่เด็กสุดอยู่ในนั้น. ขอทานที่เหลือก็ออกไปเสี่ยงโชคดูว่าจะได้อะไรดีๆกลับมามั้ย. ชิยูก็หิวและหมดแรงตอนที่เธอกลับศาลมาพอดี. เธอมองไปรอบๆ แล้วก็ทั้งตกใจและดีใจ, เธอเจอหม้อดินกับเครื่องปรุงบางอย่าง.

 

เธอเลยรีบบอกให้กลุ่มเด็กพวกนั้นมาช่วยหาบน้ำ. หลังจากเอาน้ำใส่หม้อไปแล้ว เธอก็ล้างเห็ดให้สะอาด. เห็ดที่เพิ่งถอนออกมาใหม่ๆจะมีดินเหลืออยู่และต้องล้างให้สะอาดก่อนจะกินได้. พอน้ำเดือดแล้ว เธอจึงโยนเห็ดลงไปในหม้อน้ำเดือด. แล้วเธอก็ใส่น้ำเพิ่มลงไปอีกหม้อหนึ่ง.

 

มีเห็ดอยู่เยอะมาก. ตอนแรกพวกมันลอยอยู่ด้านบนแต่พอผ่านไปซักพักพวกมันก็จมลง แล้วทั้งหม้อก็จะมีแต่รสชาติที่เป็นเอกลักษณ์. จากนั้นเธอใส่เกลือลงไปแล้วปิดฝาหม้อ. ความหอมในหม้อจะได้ถูกเก็บไว้.

 

พอทำเสร็จแล้ว เธอหันไปถามเด็กตัวเล็กๆที่กำลังมองเธอด้วยความสงสัย แล้วถามเธอ “เธอชื่ออะไรหรอ?”

 

“หนูชื่อเสี่ยว ฉี”

 

“เสี่ยว ฉี ช่วยไปเรียกพวกเค้ามากินข้าวด้วยนะ”

 

“อา? พวกนี้กินได้จริงๆหรอคะ? เสี่ยว ฉีเบิกตากว้าง. เธอไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย.

 

ตอนนี้หม้อค่อยๆส่งกลิ่นหอมออกมาอย่างช้าๆ. ชิยู ใช้ตะเกียบคู่หนึ่งคีบเห็ดขึ้นมา แล้วเอาไปใกล้ๆปากของเสี่ยว ฉี “ลองสิจ๊ะ. ระวังนะมันร้อน!”

 

เสี่ยว ฉีกลืนน้ำลาย. เธออ้าปากออกแล้วกินเห็ดเข้าไป. เห็ดนั้นมีรสชาติที่อัดแน่นไปด้วยน้ำซุป. ซุปมีรสชาติที่สดชื่อและมหัศจรรย์มาก. ซุปร้อนๆในเห็ดทะลักออกมาทันทีที่เธอกัดมันลงไป และไหลลงไปในท้องทำให้เธออบอุ่นขึ้นมา. เธอรู้สึกว่ามันอร่อยมากๆ.

 

“โอ้! มันอร่อยมากๆค่ะ! เดี๋ยวหนูจะเรียกพวกเค้ากลับมานะ!” เสี่ยว ฉีรีบวิ่งลงเขาไปอย่างร่าเริง. เธอรู้สึกว่าวันนี้ พวกเขาไม่ต้องหิวอีกแล้ว.

จากผู้แปล: สวัสดีครับ นี่คือเรื่องใหม่ที่ผมสนใจจะแปล ขอขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านและสนับสนุนนะครับ สำหรับช่วง10ตอนแรกนี้ ผมอาจจะยังไม่ลงเป็นเวลานะครับ ขออภัยด้วย แต่ผมจะพยายามลงให้ได้ทุกวันนะครับ

ขอบพระคุณครับ.