ตอนที่ 221 (ตอนฟรี) ประกายแสงแห่งเทพธิดา

ตอนที่ 221 (ตอนฟรี) ประกายแสงแห่งเทพธิดา

.

"เด็กหนุ่มคนนั้นเป็นใครกันแน่! เขาสามารถเรียกผู้นำตระกูลกอร์แดนเวย์และกองทหารของเขามาที่นี่เป็นการส่วนตัวได้ใน 5 นาที!"

"เขาต้องมีเบื้องหลังที่น่าเกรงขามอย่างมากแน่นอน อาจจะเป็นตระกูลระดับสูงของประเทศจีนก็เป็นได้!"

"คราวนี้ตระกูลมาร์เรอิน เตะโดนเข้ากับแผ่นเหล็กอย่างจังเลยทีเดียว!"

เมื่อผู้คนโดยรอบเห็นผู้นำกอร์แดนเวย์ กลับไปแล้ว พวกเขาก็เริ่มพูดคุยกระซิบกระซาบกันขึ้นมาในทันที

"ไปกันเถอะ!"

หวังเสียนเห็นท่าทางที่ยังตกตะลึงของหลานชิงเยว่เขาจึงยิ้มและลูบหัวของเธอเบาๆ

"เสี่ยวเสียน คุณช่างน่าทึ่งมากจริงๆ ถึงขนาดเชิญผู้นำกอร์แดนเวย์ และกองกำลังของเขามาได้ ฉันตกใจมากเลยจริงๆนะ!"

"หลังจากที่บริษัทการค้าเครื่องประดับตระกูลโจว ถูกยกเลิกและห้ามเข้าประเทศหินหยก พวกเขาคงจะไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ทางธุรกิจกับบริษัทเครื่องประดับทะเลครามของพวกเราได้อีกต่อไป! ฉันจะจัดประชุมกรรมการผู้บริหารระดับสูงและจัดสรรปันส่วนแบ่งหุ้นให้กับคุณด้วยดีไหม!"

หลานชิงเยว่ ยิ้มอย่างมีความสุขในขณะที่เธอกอดแขนของหวานเสียน อย่างแนบแน่นๆ

หวังเสียน หัวเราะเบาๆ "ไม่ต้องหรอกผมไม่สนใจเรื่องนี้มากสักเท่าไหร่ ผมจะจัดการส่งหินหยกพวกนี้ให้กับคุณ แต่ผมต้องการให้บริษัทของคุณช่วยหาแร่เงินและแร่ทองคำ เป็นจำนวนมากให้กับผม และแน่นอนผมจะจ่ายมันตามราคาตลาดอย่างยุติธรรม!"

"แร่ทองคำและแร่เงินอย่างนั้นเหรอ? ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ฉันจะจัดการให้คุณเองไม่ต้องเป็นห่วง!" หลานชิงเยว่ ยิ้มและพยักหน้ารับและไม่ได้ถามอะไรเขาเพิ่มเติม

ปัจจุบันวังมังกรของเขาต้องการทองคำ 100 ตัน แร่เงิน 100,000 ตัน แร่สัมฤทธิ์ 1 ล้านตัน แร่เหล็กชั้นดี 10 ล้านตัน ปะการังหิน 1 ล้านตัน อัญมณี 5 สีอย่างละ 1 ตันและหินจิตวิญญาณ 1 ตัน

เขารวบรวมทองคำได้ 23 ตัน แร่เงินประมาณ 100 ตัน แร่สัมฤทธิ์ 5 ตันและแร่เหล็กชั้นดี 100 ตัน แต่ยังไม่มีความคืบหน้าเกี่ยวกับแนวปะการังหินและอัญมณีห้าสี แต่เขาก็สามารถรวบรวมหนึ่งในสิบของหินจิตวิญญาณได้แล้ว

โดยรวมแล้ว หวังเสียน ขาดหลายสิ่งหลายอย่าง เขาจำเป็นต้องหาแนวปะการังหินและอัญมณี 5 สีในท้องทะเล

แนวปะการังหินเป็นของธรรมดาไม่น่าจะหายากมากนัก

หลังจากเดินเล่นเที่ยวชมถนนเดิมพันหินเสร็จเรียบร้อยแล้ว หินหยกประมาณ 500 ก้อนถูกเก็บอยู่ในกระเป๋าของโม่ชิงหลงทั้ง 2 ใบจนเต็ม

หากหวังเสียนต้องการ ในวันนี้เขาน่าจะสามารถหาหินหยกมูลค่าประมาณ 2 พันล้านหยวนได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

"ไปหาโรงแรมและพักผ่อนกันก่อนเถอะ ฉันและคุณลุงต้องดำเนินการลงนามเซ็นสัญญาฉบับใหม่กับบริษัทอีก 2-3 แห่งที่เพิ่งติดต่อมาโดยผ่านการแนะนำของท่านผู้นำกอร์แดนเวย์ มันเป็นงานที่ค่อนข้างน่าเบื่อมาก พรุ่งนี้คุณไม่ต้องไปกับฉันก็ได้!"

หลังจากวันที่วุ่นวาย หวังเสียน และ หลานชิงเยว่ ได้เช็คอินที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่งในตอนเย็น

"ตกลง! ผมจะพักผ่อนรอคุณอยู่ที่โรงแรมก็แล้วกัน!" หวังเสียน ยิ้มแล้วพูดออกมา

"เราจะออกเดินทางกลับกันในวันพรุ่งนี้ตอนบ่าย วันนี้คุณก็ควรจะพักผ่อนให้เต็มที่นะ!"

หลังจากทานอาหารเย็น หวังเสียน คุยกับ หลานชิงเยว่ สักพักก่อนที่เขาจะกลับไปที่ห้องของเขา

"ฉันสงสัยจริงๆว่า ... ต้นอ่อนในหินก้อนนี้นั้นคืออะไร!"

เมื่อหวังเสียนกลับไปที่ห้องของเขาเขาหยิบหินก้อนที่ซื้อมาจากร้านหินเดิมพันและเริ่มสังเกตมันด้วยความประหลาดใจ

"ฉันควรจะลองเปิดมันดู!"

เขาถือก้อนหินไว้ในมือและเริ่มใช้กำลังเพื่อบีบหินให้แตก

"หืมม์!ฉันไม่สามารถทำลายหินก้อนนี้ได้เลยแม้แต่น้อย?"

หวังเสียนตกใจ เขานึกถึงเวลาที่ดวงตาของเขารู้สึกเจ็บปวดและอ่อนล้าเมื่อใช้ความสามารถพิเศษจ้องมองเห็นก้อนนี้ เขาขมวดคิ้วพร้อมกับชกไปที่หินก้อนนั้นอย่างรุนแรง

"…."

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

บี๊ปป!บี๊ปป!

ในขณะนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของหวังเสียน ก็ดังขึ้นมา เขาวางหินก้อนนั้นลงแล้วเดินไปรับโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ

"สวัสดีครับ หมอเทวะกวงฮัวมีอะไรหรือเปล่าครับ?" หวังเสียน เห็นเป็นเบอร์โทรของหมอเทวะกวงฮัว เขารับโทรศัพท์แล้วจึงถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

"หมอเทวะหวัง ผมขอโทษที่โทรมารบกวนคุณในเวลานี้ ในตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนหรือครับ!" หมอเทวะกวงฮัวถามด้วยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือและตื่นตระหนก

"ผมอยู่ที่โรงแรมโอเร็นเต็ลอินเตอร์เนชั่นแนลครับ มีอะไรอย่างนั้นเหรอครับ? เกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณหรือเปล่า?" หวังเสียน สังเกตได้จากน้ำเสียงที่ฟังดูร้อนรนของเขาจึงถามออกไปในทันที

"เกิดเรื่องร้ายแรงกับลูกศิษย์คนเล็กของผม คือ...เรื่องมันค่อนข้างจะซับซ้อน..ผมอยากให้คุณช่วยมาที่นี่สักหน่อยจะได้ไหมครับ!" หมอเทวะกวงฮัว พูดออกมาอย่างหนักใจ

"ลูกศิษย์คนเล็กของคุณงั้นเหรอ?" หวังเสียน ตกใจเล็กน้อยเมื่อเขานึกถึงหมอซัน เขาจึงรีบถามในทันที "ตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหนผมจะรีบไปหา!"

"ฉันจะส่งที่อยู่ไปให้คุณ! รอสักครู่!"

…..

"พวกเขาอยู่โรงแรมใกล้ๆนี่เอง!"

หวังเสียนมองไปที่จุดเช็คอินที่หมอเทวะกวงฮัวส่งมาให้เขา เขาจึงรีบวิ่งตรงไปในทันที เนื่องจากโรงแรมที่กลุ่มของหมอเทวะกวงฮัวอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมที่เขาพักมากนัก

หวังเสียน มาถึงโรงแรมภายในไม่กี่นาที เขาตรงเข้าไปยังห้องเพสซิเดนท์สูท ซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม

"หมอเทวะหวังคุณมาแล้ว!"

ลูกศิษย์คนหนึ่งของหมอเทวะกวงฮัว เป็นคนเดินมาเปิดประตู เมื่อเห็นว่าหวังเสียน มาถึงแล้วเขาถึงรีบพาหวังเสียน เข้าไปข้างในห้องทันที

หวังเสียนเห็นหมอซันนอนนิ่งอยู่บนโซฟา ในทันทีที่เขาเข้ามาถึงห้องนั่งเล่น

กวงฮัวนั่งอยู่ข้างๆเธอพร้อมกับใช้เข็มเงินฝังไว้ที่ร่างกายของเธอหลายแห่ง

หวังเสียน สังเกตเห็นว่าเสื้อผ้าของหมอเทวะกวงฮัว มีร่องรอยฉีกขาดจากการโดนโจมตี เห็นได้ชัดว่านี่เกิดจากการต่อสู้ที่ค่อนข้างรุนแรง

"เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ?"

เมื่อหวังเสียนเดินเข้าไปใกล้เขาสังเกตเห็นผิวของหมอซันซีดขาวราวกับกระดาษ

ผิวของเธอนั้นสวยงามแววาวและมีแสงสีขาวปกคลุมโดยรอบร่างกายของเธอ แต่ในตอนนี้ร่างกายของเธอนั้นมันไม่มีเลือดเลยแม้แต่น้อย จึงทำให้เมื่อมองดูแล้วเธอเหมือนกับเจ้าหญิงหิมะในตำนานเลยทีเดียว

"มันคือฝีมือของหมอโลหิตแห่งยุโรป!"

หมอเทวะกวงฮัว เงยหน้าขึ้นมองไปที่หวังเสียนด้วยใบหน้าที่หมองคล้ำ

"ในตอนที่เสี่ยวซิ่วกลับไปที่ห้องของเธอในตอนเย็น หลังจากนั้นฉันเข้าไปตามเธอมาทานอาหารเย็นแต่หาเธอไม่พบ แต่ฉันเห็นว่ามีร่องรอยของการต่อสู้เกิดขึ้นอยู่ในห้อง ฉันติดตามร่องรอยนั้นไปและพบว่าเสี่ยวซิ่วนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นใกล้ๆเขตภูเขา ในตอนนั้นหมอโลหิตกำลังต่อสู้กับนักบวชศักดิ์สิทธิ์ ฉันจึงสามารถช่วยเธอกลับมาได้ แต่เมื่อฉันตรวจดูอาการของเธอก็รู้ว่าเธอนั้นถูกดูดเลือดออกไปจนหมดตัวแล้ว!" หมอเทวะกวงฮัว มีสีหน้าที่มืดมนและโกรธแค้น ในขณะที่เขาพูด

"เลือดของเธอถูกดูดออกไปอย่างนั้นรึ?"

หวังเสียนรู้สึกตกใจมาก ที่ได้รู้ว่าหมอซันถูกดูดเลือดออกไป เขาเดินเข้าไปหาเธอในทันที ด้วยความสามารถพิเศษของ พิวส์ซิ่งอาย ของเขาร่างกายที่สมบูรณ์แบบของเธอทั้งหมดได้เผยแก่สายตาของเขาจนหมดทุกส่วน

เขาสแกนร่างกายของหมอซันและรู้ว่าร่างกายของเธอไม่มีเลือดอยู่เลยแม้แต่หยดเดียว

"มันช่างน่าแปลกใจจริงๆที่เธอนั้นยังไม่เสียชีวิต ทั้งๆที่หัวใจของเธอนั้นไม่เต้นแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่หมอเทวะกวงฮัว!"

หวังเสียนตกตะลึงเล็กน้อยในขณะที่เขานั่งลง เพื่อดูอาการของเธอใกล้ๆ โดยปกติแล้วคนส่วนมากจะตายลงทันทีเมื่อเลือดในร่างกายออกมามากจนเกินไป แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับหมอซันในตอนนี้มันน่าประหลาดใจเสียจริงๆ

หากพลังงานสีขาวที่ปกคลุมร่างกายของเธอหายไปอย่างสมบูรณ์เธออาจจะตายในทันทีเลยก็ได้

"ฉันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ กรณีผู้ป่วยแบบนี้ฉันก็เพิ่งเคยเจอเหมือนกัน!" หมอเทวะกวงฮัวส่ายหัวพร้อมกับทำหน้าสลด

"แต่ฉันเดาว่านี่อาจจะเป็นกายาศักดิ์สิทธิ์ชนิดหนึ่งก็เป็นได้ ในตอนที่ฉันนั้นพบกับเธอครั้งแรกฉันรู้สึกว่าเธอนั้นเป็นเด็กสาวที่พิเศษมากเลยทีเดียว ฉันรู้สึกว่าเธอนั้นคล้ายกับพวกนักบวชศักดิ์สิทธิ์ ในวิหารศักดิ์สิทธิ์ ฉันจึงรับเธอเข้ามาเป็นศิษย์ในทันที!"

" หมอเทวะหวัง เราควรจะทำอย่างไรดี? เลือดของเธอนั้นถูกดูดออกไปจนแห้งและพลังพิเศษของเธอดูเหมือนจะค่อยๆลดลง หากแสงสีขาวที่คุมรอบร่างกายเธออยู่ในตอนนี้หายไปฉันเดาว่าเธอนั้นคงจะต้องตาย อย่างแน่นอน ฉันได้ลองทำทุกวิถีทางแล้วร่างกายของเธอนั้นปฏิเสธเลือดทุกชนิด ฉันทำได้เพียงแค่ชะลอเวลาให้กับเธอ เพื่อช่วยยืดชีวิตเธอออกไปได้ให้มากที่สุดเพียงเท่านั้น แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอนั้นจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้นานขนาดไหน!"

หวังเสียนพยักหน้าและคว้าแขนหมอซัน เพื่อส่งกระแสพลังงานชีวิตแห่งธาตุไม้เข้าสู่ร่างกายของเธอ

บรูมมม!

ขณะที่พลังงานชีวิตแห่งธาตุไม้ของหวังเสียน เริ่มเข้าสู่ร่างกายของหมอซัน ร่างกายของเธอก็ตอบสนองรับในทันที พลังงานแสงสีขาวก็ทวีความรุนแรงขึ้นมาจากภายในร่างกายของเธอ

มันเหมือนกับแสงของดวงอาทิตย์ที่ส่องสว่างจนร้อนแรง!

……..

จบบท