ตอนที่ 35 - ปกครองเหล่าสปาตั้นอีกครั้ง
*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“พูดมา, ปอมปีย์, เจ้าลูกเศรษฐีนั่นบอกว่าจะให้อะไรพวกเจ้า. ถึงกล้ามาลอบฆ่าข้าเช่นนี้??”
พอใจเย็นลงแล้ว, เย่เทียนถามทาสสปาตั้นทุกคนที่กองอยู่บนพื้น.
“พวกเราพลาดแล้ว. หากเจ้าอยากจะฆ่าพวกเราก็เชิญเลย. ไม่มีอะไรต้องพูดอีก!”
หนึ่งในนั้นเช็ดคราบเลือดออกจากมุมปากแล้วพูดอย่างดันทุรัง. แต่ดวงตาของเขามีแสงแห่งความสิ้นหวังอยู่. พวกเขามีตั้ง 20 คนแต่ก็พ่ายแพ้ให้กับคนไร้อาวุธเพียงคนเดียวในเวลาสั้นๆ. แม้ว่ามือของพวกเขาจะถูกล็อคไว้และขยับได้ไม่สะดวกนัก แต่พวกเขาก็คือสปาตัน นักรบที่แข็งแกร่งที่สุด.
ไม่ว่าพวกเขาจะอ่อนแอเกินไปหรือ หนุ่มชนชั้นสูงตรงหน้าเขาเก่งเกินไปก็ตาม.
“ตอนแรก ข้าเคยคิดว่าชายชาวสปาตั้นทุกคนนั้นเป็นลูกผู้ชาย แต่ข้าไม่คิดว่าจะมีพวกขี้คลาดแบบพวกเจ้าอยู่ด้วย. พวกเจ้าถูกเด็กหลอกใช้ได้ง่ายๆ. พวกเจ้ายังมีสายเลือดของบรรพบุรุษเหลืออยู่หรือเปล่า?”
เย่เทียนเย้ยหยัน.
“โปรดอย่าดูหมิ่นเรา. พวกเราไม่ได้รับใช้ใคร, ไม่แม้แต่เด็กนั่น, มันก็แค่เด็กที่ขนห*อยยังไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำ!”
ทาสนักรบอีกคนหนึ่งพูดกับเย่เทียนด้วยอารมณ์หุนหัน.
“แปลกเนอะ. ขนาดพวกเจ้าจะตาย, พวกเจายังจะช่วยเก็บความลับของไอ้เด็กนั่นไว้หรอ?”
เย่เทียนยิ้มเยือกเย็น.
“ไม่, ท่านคิดมากเกินไป, พวกเราก็แค่คนที่กำลังจะตายแล้วก็ไม่อยากพูดมาก…”
ถ้าสปาตั้นคนนั้นส่ายหัวแล้วก็อธิบาย.
“พูดมา!”
เย่เทียนพูดเบาๆ.
“เขาไม่ได้ให้อะไรกับพวกเรา, แค่ให้โอกาสฆ่านายทาสเท่านั้น. หากพวกเราฆ่าเจ้าได้พวกเราก็จะมีโอกาสหนีไปจากโรม. พวกเราก็แค่โหยหาอิสรภาพ…”
หนึ่งในทาสนักรบสปาตันอธิบายออกมาเสียงดัง.
“มันคงไม่ได้บอกเจ้าจริงๆสินะ ว่าข้าเป็นชนชั้นสูง, ใช่ไหม? นี่เจ้าคิดว่าถ้าปอมปีย์มันอยากฆ่าชาวบ้านธรรมดาหรือชนชั้นสูงทั่วไปที่ไม่มีคนหนุนหลังแล้วล่ะก็ เขาต้องยืมมือพวกเจ้าด้วยรึไง? อีกอย่าง, พวกเจ้าคิดจริงๆหรือ ว่าจะหนีไปจากโรมพอฆ่าข้าได้? ถ้าข้าตาย, ปอมปีย์ก็จะฆ่าพวกเจ้าก่อน. เพื่อเป็นการปกปิดความลับไม่ให้รั่วไหล, ยิ่งไปกว่านั้น, เขาก็จะได้ความดีความชอบด้านการทหารจากหัวพวกเจ้า. พวกเจ้านี่มันโง่จริงๆ!!! พอถูกขายจากเด็กโง่ๆไม่พอ พวกเจ้ายังไปช่วยมันนับเงินอีก. ข้าไม่รู้จริงๆว่าในหัวเจ้ามันมีแต่ขี้เลื่อยรึป่าว…”
พอได้ยินพวกนั้นอธิบาย, เย่เทียนก็ยิ้มออกมา. ในหัวของพวกนักรบสปาตั้นมีแต่กล้ามเนื้อรึไงนะ? พวกเขาเชื่อจริงๆว่าปอมปีย์จะช่วยให้หนีจากโรมพ้น.
แน่นอนว่าพอถูกเย่เทียนถามแบบนั้นเข้า พวกเขาทุกคนก็ก้มหัวอันมีเกียรตินั่น, อับอายมาก.
“ฆ่าเราเถะ…”
หนึ่งในพวกเขาปิดตาลงด้วยความอับอายและพูดกับเย่เทียน.
“ฆ่าเจ้ารึ, ข้าไม่ทำหรอก..”
เย่เทียนพูดอย่างไม่แยแส, ทำให้ทาสทหารสปาตันทุกคนตัวแข็งอยู่กับที่. ตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อว่าชนชั้นสูงหนุ่มผู้หนุ่มจะไม่ฆ่าพวกเขา.
เมื่อตะกี้นี้เขายังอยากจะฆ่าอยู่เลย.
“เจ้าอยากให้พวกเรามีชีวิตแย่กว่าตายงั้นรึ?”
หนึ่งในพวกนั้นถามอย่างหมดวัง.
“พวกสปาตั้นนั้นจิตใจแข็งแกร่งไม่ใช่รึ? แล้วทำไมเจ้าจึงมองโลกในแง่ร้ายนัก?”
เย่เทียนยิ้มออก, เจ้าสปาตั้นพวกนี้สมองถั่วจริงๆ.
“จริงอยู่ว่า, นักรบสปาตันนั้นนับถือเทพเจ้าสงครามและติดตามผู้แข็งแกร่ง. พวกเจ้าไม่สวามิภักดิ์ต่อนายทาสโลภมากหรือชนชั้นสูงโอหังเหล่านี้ ข้าก็เข้าใจ. แต่ว่าข้าตัวคนเดียวนั้นสามารถโค่นพวกเจ้าลงได้, พวกเจ้าจะไม่พูดอะไรกับข้าหน่อยเหรอ?”
เย่เทียนค่อยๆพูด.
“เจ้าต้องการอะไร?”
ทหารทาสสปาต้าคนหนึ่งถามด้วยเสียงทุ้ม. จริงอยู่ว่าเย่เทียนคนเดียวนั้นโค่นพวกเขา20คนได้, เขาเป็นคนแข็งแกร่งจริงๆ, มากกว่าพวกเขาเลยก็ว่าได้. เป็นคนที่คู่ควรให้พวกเขายกย่องสรรเสริญจริงๆ, อย่างน้อยก็ชนะใจพวกเขาได้ด้วยกำลัง.
“สวามิภักดิ์ต่อข้า, ข้าไม่เพียงแต่จะอภัยเรื่องที่พวกเจ้าลบหลู่ต่อข้าเท่านั้น แต่ข้าสามารถอภัยเรื่องโทษประหารให้เจ้าด้วย! ถึงยังไงพวกเจ้าก็ถูกหนูตัวเล็กๆหลอกใช้”
เย่เทียนค่อยๆพูด, ทำให้ทาสสปาตั้นทุกคนนิ่งไปกับที่. อารมณ์ต่อต้านในใจพวกเขาค่อยๆจางหายไป.
เป็นชาวโรมันที่น่าทึ่งจริงๆ!
นี่คือสิ่งที่พวกเขาคิดอยู่ในหัว.
“สวามิภักดิ์ต่อข้า, ข้าจะไม่ให้พวกเจ้าไปขุดแร่, ไปทำฟาร์มหรือส่งเจ้าไปสู้ที่โคลอสเซียม แต่จะให้พวกเจ้าเป็นนักรบของข้า! แม้ว่าพวกเจ้าจะเป็นแค่ทาส แต่พวกเจ้าก็ยังมีหวังจะได้เป็นอิสระ.เจ้าจะไม่ต้องสู้เพื่อโรม, แต่สู้เพื่อข้า, เพื่อตัวเจ้าเอง!!”
เสียงของเย่เทียนนั้นลุ่มลึกและเปี่ยมไปด้วยพลัง.
“สู้เพื่อเรา?”
ทาสนักรบสปาตันทุกคนตอนนี้ สับสนอยู่เล็กน้อยแต่พวกเขารู้ว่ากำลังถูกโน้มน้าว.
“มันก็แปลว่าสู้เพื่อตัวพวกเจ้าด้วย…”
เย่เทียนพยักหน้า จากนั้นเขาก็พูดนโยบายที่เคยพูดกับทาสนักรบสปาตั้นพวกแรกซ้ำอีกครั้ง, ทำให้ท่านนักรบสปาตันเหล่านี้วาดฝันถึงอนาคตที่สดใสของตัวเอง.
“จริงรึ?”
หัวใจของพวกเขาเต้นอย่างบ้าคลั่งและเสียงเองก็สั่นหน่อยๆ. ตราบใดที่พวกเขาทำงานอย่างตรากตรำ, พวกเขาก็สามารถกอบกู้ชื่อและนามสกุลของตัวเองได้, ได้แม้แต่แต่งเมียและสร้างครอบครัวของตัวเอง. และแม้แต่ทายาทของพวกเขาก็สามารถเป็นอิสระจากสถานะทาสได้.
นี่คือสิ่งที่พวกเขาไม่กล้าคิดมาก่อนเลย.
“จริงหรือไม่, พวกเจ้าก็ต้องพยายามด้วยตัวเอง, แต่ว่าตอนนี้ก็มีหนึ่งในพวกเจ้าใช้ชีวิตอยู่นี่ก่อนหน้าแล้ว…....”
เย่เทียนค่อยๆพูด.
“เลือกมา!”
เย่เทียนพูดด้วยเสียงทุ้ม “เลือกเส้นทางที่เป็นไปได้อย่างไม่รู้จบในอนาคต หรือ จบชีวิตของพวกเจ้าตรงนี้ทันที!”
“เจ้านาย!”
“เจ้านาย!”
….
พอลังเลอยู่ไม่นาน, ทหารทาสสปาตัน 20 คนก็คุกเข่าลงและสรรเสริญเย่เทียน.
อย่างแรก, ใช้กำลังเพื่อให้พวกนั้นประทับใจ, แล้วใช้ความเป็นไปได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุดของอนาคตเพื่อหลอกหล่อพวกเขา.
แล้วในที่สุดก็ฟาดด้วยไม้ แล้วเลี้ยงพวกเขาด้วยความหอมหวาน, แล้วพวกเขาจะกล้าปฏิเสธหรอ?
พวกมดมันยังเลือกที่จะมีชีวิตต่อถ้าเลือกได้, คงไม่ต้องพูดถึงมนุษย์หรอก. ตราบใดที่ยังมอบเกียรติศักดิ์ศรีและความหวังให้ ทุกๆคนก็อยากมีชีวิตต่อ.
“ปลดล็อกโซ่ด้วยตัวเองซะ แล้วตามข้ามาพบพี่น้องของพวกเจ้า!”
เย่เทียนพูดอย่างสุขุม. แล้วเห็นค่าความภักดีของพวกเขาพุ่งไปถึง60ทันที, เย่เทียนรู้สึกพอใจและเป็นสุขอย่างมาก.
“ขอบคุณครับ, เจ้านาย…..”
“ขอบคุณครับ, เจ้านาย…..”
…
ตอนแรกพวกทาสนักรบสปาต้ายังอึ้งอยู่ แต่จากนั้นก็ขยับตัวด้วยท่าทีซาบซึ้งอย่างเทียบไม่ได้.
เจ้านายคนนี้ปฏิบัติกับพวกเขาด้วยความเชื่อใจและความเมตตามาก!
บางทีเจ้านายผู้นี้คือคนที่คู่ควรแก่การติดตามและภักดีให้!
พอคิดเช่นนี้, ค่าความภักดีของพวกเขาก็พุ่งขึ้นอีกครั้ง.
ปากของเย่เทียนอ้าออก, เขารู้สึกภูมิใจจริงๆ.
ทาสนักรบสปาตั้น, ที่ทำให้ชนชั้นสูงต่างๆไม่รู้สึกสิ่งใดนอกจากความปวดหัวและความเกลียดชัง, บัดนี้ พวกเขาได้สิโรราบต่อเขาหลังจากถูกปราบแล้ว.
พอคิดแค่นี้ เย่เทียนก็รู้สึกภูมิใจกับตัวเองมาก.
