ตอนที่ 17 [ สวรรค์สาบสูญ ]

“นั่นมันไร้สาระ ผมแค่เป็นห่วงคุณ อูฮยอค”

ซอ ปฏิเสธเขาโบกมือไปมา ยูริและคนอื่น ๆ ก็แสดงออกเหมือนกัน

'เริ่มกันเลย'

อูฮยอค เดินไปข้างหน้าในขณะที่คลายกล้ามเนื้อ เขาเปิดใช้โทเท็มของนักล่า ขณะที่เดินขึ้นไปบนต้นไม้สวรรค์

'แค่นี้น่าจะพอ'

เขากำลังจะจัดการกับมอนเตอร์ระดับบอส ที่แข็งแกร่งที่สุดในป่า ดังนั้นเขาจึงอดกังวลไม่ได้

'ฉันต้องจบให้เร็วที่สุด'

อูฮยอคพุ่งไปข้างหน้าและเริ่มปีนร่างของงูราชินีงูดวงดาว เขาเคลื่อนไหวเร็วมากจนยูริมองตามไม่ทัน

Tssss!

ประสาทสัมผัสของอูฮยอคตื่นตัวขึ้น, The Queen Star Serpent เปล่งเสียงกรีดร้องอย่างน่ากลัวขณะที่มันปล่อยแสงทรงกลมจำนวนนับไม่ถ้วนวนรอบตัวมัน

อูฮยอคต้องหลบการจู่โจมอย่างต่อเนื่องในขณะที่เขาวิ่งไปที่ด้านบนของต้นไม้สวรรค์

'ฉันต้องลองอีกครั้ง'

อูฮยอค มองลงมาจากด้านบนขณะที่เขาถอนหายใจ ย้อนกลับไปตอนนั้นเขาไม่สามารถเจาะผ่านเกล็ดของราชินีงูดวงดาวได้อย่างสมบูรณ์และพยายามอย่างหนักที่จะหาวิธีแก้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือการแทงบริเวณเดียวกันซ้ำ ๆ ในความเป็นจริงเขาจะกระโดดลงมาจากด้านบนของต้นไม้และใช้แรงโมเมนตัมเพื่อเพิ่มความเสียหายจากการแทงของเขา

'พลังของฉันควรเพียงพอ'

นอกจากนี้เขายังไม่ได้ใช้กริชแวมไพร์ เมื่อพวกเขาล่าเป็นกลุ่ม เพื่อไม่ให้มันขัดขวางการเติบโตของสถานะวิญญาณของเขา

ตราบใดที่เขาไม่ได้ทำผิดพลาดใหญ่ๆก็ไม่ควรมีอะไรผิดความคาดหมาย วูฮยอกหายใจลึก ๆ ก่อนที่จะกระโดดลงมาจากต้นไม้ พุ่งเข้าหางูราชินีดวงดาว ซึ่งตอนนี้ออกมาจากต้นไม้และตกลงบนพื้น

* * *

'ช่างบ้าอะไรอย่างนี้'

ซอ จ้องที่ อูฮยอค โดยไม่พูดอะไร

เขาทำซ้ำหลายครั้ง พุ่งลงมาจากบนต้นไม้และหลบหลีกรัศมีแสงที่พญางูปล่อยออกมา ในขณะที่กระโจนเข้าใส่  มาเชเต้ดำพุ่งไปยังศีรษะราชินีแห่งงู

การตัดสินใจผิดเพียงครั้งเดียว จะส่งผลถึงความตาย แต่เขาก็ไม่เกรงกลัว

'มันเป็นการมุ่งเน้นความแข็งแกร่งของการโจมตีในจุดเดียว'

เกือบจะรู้สึกเหมือนเขาจู่โจมด้วยสว่าน

แม้ว่ามันจะเหมือนกับการฆ่าตัวตาย แต่การโจมตีก็ส่งผล เกล็ดของพญางูเริ่มถูกทำลายไปเรื่อยๆ

'่มันเป็นไปได้งั้นเหรอ'

เขาวางแผนที่จะหลบหนี ถ้าอูฮยอคล้มเหลวและงูตัวใหญ่โจมตีพวกเขา

ซอ แลกเปลี่ยนสายตากับสมาชิกของเขาอย่างรวดเร็ว ไม่นานหลังจากที่ศพของนางพญากระแทกกับพื้นทำให้เกิดฝุ่นฟุ้งขึ้นในพื้นที่

Tubuk tubuk

เสียงฝีเท้าดังกึกก้องและในขณะที่ร่างสีดำปรากฎขึ้นภายในกลุ่มควัน ซอและปาร์ตี้ของเขาล้อมรอบอูฮยอคไว้อย่างรวดเร็ว

“พวกนายไม่สงสัยเหรอ ว่าทำไมฉันถึงไม่ฆ่าพวกนายทิ้ง?”

“...”

“นายไว้ชีวิตพวกเรางั้นเหรอ”

ได้ยินอูฮยอคพูด ทุกคนจ้องไปที่เขา

" ผลไม้จากต้นแห่งความดีและความชั่วเป็นสิ่งต้องห้าม ; หากมีคนกล้าฝ่าฝืนและกลืนกิน มันผู้นั้นจะต้องตาย "

มันเป็นประโยคที่มีชื่อเสียงจากหนังสือแห่งปฐมกาล

ซอ ยกมาเชเต้ของเขา และอุทานออกมา

“แกทำอะไรลงไป”

“มองขึ้นไปซิ”

สมาชิกปาร์ตี้มองหน้ากันและก้าวถอยหลังด้วยความประหลาดใจ

มีเครื่องหมายสีแดงลอยอยู่เหนือหัวของพวกเขาแต่ละคน

"นี่คืออะไร…?"

“พวกแกทุกคนคือคนบาปและได้ถูกหมายหัวจากสิ่งชั่วร้ายที่พวกแกได้กระทำลงไป”

การทรยศเพื่อนหรือการผิดสัญญาเป็นสิ่งต้องห้ามภายในสวรรค์ที่สาบสูญ

มันเป็นวิธีของผู้สร้างที่จะบอกว่าการอยู่รอดแบบไม่มีเงื่อนไขคือจุดประสงค์ของเกมนี้

Swoosh!

Swooosh!

อูฮยอคเหวี่ยงมาเชเต้สีดำของเขาอย่างฉับพลัน ตัดหัวของคนที่อยู่ใกล้ที่สุด ซอ สั่งให้สมาชิกของเขาโจมตีทันที แต่เนื่องจากฝุ่นควันขนาดใหญ่มันจึงยากที่จะติดตาม

"อึ…."

เมื่อเห็นเครื่องหมายสีแดงหายไปทีละคน ซอ ก็รู้สึกหวาดกลัวต่อความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามา

'เขาจะต้องหมดแรง'

อูฮยอคต้องประสบกับความเสียหายมากมายในการรับมืองูราชินี

อย่างน้อยที่สุดความแข็งแกร่งของเขาก็ควรจะหมด ซึ่งจะนำไปสู่การโจมตีและการเคลื่อนไหวที่ช้าลง

แต่ถึงกระนั้นสิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้นกับเขา ในสภาวะที่ตื่นตระหนก ซอ ไม่แม้แต่จะสังเกตว่า อูฮยอค แอบอยู่ข้างหลังเขา

อ๊าคคค!

“อั็ค”

เขามองลงไปเห็นกริชแวมไพร์ เจาะทะลุผ่านท้องของเขาขณะที่ ซอ มีลือดสีแดงเข้มทะลักออกมาจำนวนมาก ที่ประตูแห่งความตายเขาหันกลับมาพบกับสายตาของอูฮยอค

“การฆ่าผู้ที่ถูกหมายหัว จะทำให้ดูดซับค่าสถานะ 10% จากเป้าหมาย พวกแกนับเป็นเหยื่อชั้นยอดเลยทีเดียว”

มันเป็นปีศาจ,ไม่มีทางที่จะเป็นมนุษย์ไปได้ ตั้งแต่เริ่มแรก อูฮยอคก็ไม่ใช่คนที่พวกเขาจะสามารถต่อกรได้ด้วยแล้ว

ซอ หลับตาลงเป็นครั้งสุดท้าย เนื่องจากกริชแวมไพร์ยังคงดูดเลือดของเขา

“ยังคิดที่จะซ่อนอยู่อีกงั้นเหรอ”

เมื่ออูฮยอคพูดจบ ยูริก็ก้าวออกมาจากหลังต้นไม้

เธอไม่มีเครื่องหมายสีแดงเหนือหัวของเธอ

“อู..อูฮยอกฉัน….”

ยูริพูดติดอ่างขณะที่เธอพยายามหาข้อแก้ตัว แต่เมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์มันไม่ใช่สิ่งที่แก้ไขได้โดยง่าย

“ฉันจะถามแค่คำถามเดียว”

อูฮยอคพูดต่อ ขณะที่เขาเดินไปหาเธอ

“ทำไมฉันควรไว้ชีวิตเธอ”

ใบหน้าของเธอซีดเผือด

“นะ…นายจะกลายเป็นคนบาป ถ้านายฆ่าฉัน”

“เครื่องหมายจะหายไปทันทีที่ฉันออกจากที่นี่”

“ถ้านายพาฉันไปด้วย ฉันจะต้องเป็นประโยชน์ต่อนายอย่างแน่นอน ฉันสามารถใช้เวทมนตร์และทำอาหารได้ ถ้านายเหงา นายสามารถเล่นสนุกกับฉันได้ นับตั้งแต่ตอนนี้ฉันจะเป็นของนาย ทั้งร่างกายและจิตใจ ฉะนั้นได้โปรด ไว้ชีวิตฉันด้วย ....”

ยูริกอดขาของอูฮยอค เธออ้อนวอนขอชีวิตขณะที่ร้องไห้

อูฮยอคเหยียดหยาม ขณะที่เขาพูด

“นั่นหมายความว่าเธอเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อฉัน”

“ถูกต้อง ฉันละทิ้งซอเพราะนาย ได้โปรดเชื่อฉัน ฉันสามารถเรียนรู้ได้เร็ว”

เธอมีสัญชาตญาณที่ดี เธอรู้ว่าซอไม่มีโอกาสที่จะเอาชนะเขาได้

ดังนั้นเธอจึงซ่อนตัว เมื่อการต่อสู้เกิดขึ้น

อูฮยอคพยักหน้าและช่วยให้เธอลุกขึ้นยืน

“ตามฉันมา ฉันมีบางอย่างให้เธอดู”

"ตกลง…"

เธอจับมือของอูฮยอค และใช้มือข้างหนึงเช็ดน้ำตา หัวใจของเธอเต้นรัวแรง เนื่องจากเธอยังไม่สงบลง

“เธอคิดจะเป็นแวมไพร์ไหม”